Καλημέρα!
Η απλότητα κρύβει, πάντα ή σχεδόν πάντα, ένα μεγαλείο.
Απλότητα στην εμφάνιση, στην συμπεριφορά, στον τρόπο ζωής αλλά και στη γεύση.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση η λέξη απλότητα όχι μόνον είχε ξεχαστεί, παραμεληθεί, περιφρονηθεί αλλά είχε αποκτήσει ένα πρόσωπο ...παρακατιανό... θαρρείς και ήταν κακό!
Προχθές, την ώρα που ετοιμαζόμουν να βάλω το φαγητό στον φούρνο και ενώ η γιαγιά έβλεπε την Αργυρώ, ακούω μια φράση, μια φράση που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και με έκανε να σταθώ μπροστά στην οθόνη.
"Πανακότα χωρίς καθόλου ζελατίνη"...εντάξει η πρώτη μου (άχρηστα απαξιωτική... οφείλω να ομολογήσω) σκέψη... με άγαρ-άγαρ ή με ζελέ φρούτου!
Στέκομαι κι ακούω... πανακότα από έναν Ιταλό σεφ ...με χυμό λεμονιού και λίγη ζάχαρη!
Τί πιο φυσικό και αναμενόμενο από το να ... σημειώσω την συνταγή.
Κάτι, λοιπόν, η περιέργεια, κάτι η αγάπη για την πανακότα, κάτι οι μικροί και μεγάλοι στο τριώροφο που ποτέ δεν λένε όχι σε ένα τόσο ελαφρύ και νόστιμο, κρεμώδες γλυκάκι και σίγουρα το γεγονός ότι δεν χρειάζεσαι παρά υλικά που, πάντα, υπάρχουν στην κουζίνα έκαναν την κρέμα γάλακτος και τα λεμόνια να βγουν από το ψυγείο και μαζί με τη ζάχαρη που ήταν στο διπλανό ντουλάπι να ορμήσουν στην κατσαρόλα.
Η κρέμα γάλακτος με τη ζάχαρη έβρασε και η φλούδα μαζί με τον χυμό των λεμονιών έπαιξε τον ρόλο της ζελατίνης.
Η πανακότα γέμισε μικρά ποτηράκια που μπήκαν στο ψυγείο-ησυχαστήριό τους προκειμένου να γίνουν ...μια σωστή πανακότα απαλλαγμένη από κάθε ίχνος ζελατίνης.
Διαβάστε περισσότερα στο Tantekiki.blogspot.com
