Όταν πρωτοέφτιαξα γλυκό περγαμόντο δεν αναρωτήθηκα καθόλου για την ψίχα τους.
Πήρα την φλούδα και πέταξα την ψίχα μια που... παλιότερες νοικοκυρές, έμπειρες στα γλυκά του κουταλιού και τις μαρμελάδες μου τόνισαν με βεβαιότητα ότι αυτή η σάρκα είναι πικρή κι ότι την πετούσαν.
Άσκεπτα εντελώς έχασα έναν πολτό με περίσσιο άρωμα και ξινή, σαν λεμόνι, γεύση!
Τρία χρόνια μετά, "βολτάροντας" και ψωνίζοντας στην λαϊκή της περιοχής μας και μάλιστα στον πάγκο του μανάβη απ' όπου, σταθερά, ψωνίζω εσπεριδοειδή και ντομάτες, ακούω μια κυρία να ρωτάει "περγαμόντο έχεις;".
Κι έρχεται η απάντηση καταφατική να μου αλλάξει μιαν εσφαλμένη εντύπωση.
Τρίτη πρωί πήρα δύο κιλά απ' αυτό το, υπέροχα αρωματικό, φρούτο που δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι πορτοκάλι ή λεμόνι.
Απ' έξω σαν πορτοκάλι (σχεδόν) από μέσα σαν λεμόνι (σχεδόν)!
Πολύ πιο αρωματικό, όμως, και από τα δύο!
Η φλούδα απομακρύνθηκε από την σάρκα κι έγινε ένα καταπληκτικό γλυκό, η ψίχα όμως μπήκε σ' ένα μπολ περιμένοντας με αγωνία την τύχη της.
Κι όμως η τύχη της ήταν τόσο προδιαγεγραμμένη!! Αυτή την φορά, ευτυχώς, αναρωτήθηκα ..."γιατί δεν δοκιμάζω για να δω πόσο πικρό είναι; Κρίμα να τα πετάξω!
Τα πολύτιμα δώρα της φύσης πρέπει να τα αξιοποιούμε! Κάτι θα σκεφτώ!!"
Έτσι απλά... η αλήθεια έλαμψε!
Η σάρκα ξινή, ναι... σαν λεμόνι, αλλά πικρή... με τίποτα!!
Πόσο παρεξηγημένη αλήθεια!
Έτσι η μαρμελάδα ήταν μονόδρομος.
Μια μαρμελάδα σαν αυτή του λεμονιού που, όμως, εμείς δεν θέλουμε την έντονη οξύτητά της οπότε κάτι έπρεπε να κάνω γι αυτό!
Δύο ώριμα αχλάδια και δύο ώριμα μήλα, low profile όσον αφορά στο άρωμα και την γεύση, κατάφεραν να χαμηλώσουν την οξύτητα της αρωματικής σάρκας των περγαμόντων που πολτοποιήθηκε κι αυτή μαζί με τις ίνες της και που, ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν ενώ ταυτόχρονα βοήθησαν με την πολύτιμη πηκτίνη τους να δέσει εύκολα και γρήγορα η μαρμελάδα.
Διαβάστε περισσότερα στο Tantekiki.blogspot.com
