Και ποιος δεν έχει απολαύσει μια κρέμα βανίλια ή μια κρέμα σοκολάτα με άνθος αραβοσίτου όταν ήταν παιδί;
Προσωπικά τις λάτρευα!
Ήταν ένα από τα γλυκά που μου έφτιαχνε άλλοτε η μαμά και άλλοτε η γιαγιά (μαζί με το ρυζόγαλο) και με τη γλύκα του αισθανόμουν χορτάτη αλλά και ευτυχισμένη.
Φυσικά, πολλά ήθελαν τα παιδιά για να είναι χαρούμενα ειδικά την εποχή που το κινητό, το τάμπλετ και ο υπολογιστής δεν βρίσκονταν ανάμεσα στα ...παιχνίδια τους οπότε το παιχνίδι ήταν στον κήπο της γιαγιάς το καλοκαίρι και τα Σαββατοκύριακα και είχε συνήθως πολύ τρέξιμο.
Μια τέτοια κρέμα, λοιπόν, με μπόλικη κανέλα δεν ήταν απλά μια γλυκιά πανδαισία αλλά και μια, άκρως απαραίτητη, τονωτική ένεση.
Ωστόσο, αργότερα, στα φοιτητικά μου χρόνια οι κρέμες αυτές ξεχάστηκαν, έχασαν τη θέση τους σαν επιδόρπιο και αποτέλεσαν μάλλον μέρος του πρωινού ή και του δείπνου ενίοτε.
Της μόδας ήταν πια οι κάθε λογής πάστες, σοκολατίνες, αμυγδάλου, "ποντικάκια" και πάει λέγοντας.
Πάντα όμως σε κάθε σόι υπάρχει κάποια θεία ή κάποια γιαγιά που επιμένει στα, ήδη, γνωστά της γλυκά.
Έτσι και στη δική μας οικογένεια υπήρχε η θεία, αδελφή του μπαμπά, που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να αφήσει την παράδοση.
Σε γιορτές και γενέθλια, λοιπόν, γνωρίζαμε πάντα τί τούρτα θα απολαύσουμε.
Διαβάστε περισσότερα στο Tantekiki.blogspot.com
