Άργησα εφέτος... πολύ άργησα!!
Όλο τον χρόνο το παγωτό βανίλια δεν λείπει από την κατάψυξη και τώρα, παρά τις ζέστες ένα παγωτό διαφορετικό δεν έφτιαξα!
Λίγο τα τρεχάματα, πολύ η ...κλασσική καλοκαιρινή τεμπελιά, ακόμα περισσότερο το ότι όλοι οι ...πελάτες στο τριώροφο προτιμούν βανίλια και σοκολάτα, η άλλη γεύση του παγωτού αργούσε να έρθει και μαζί της το ανάλογο ...ποστ!!! Τα νεύρα μου!!!
Κι ένα ηλιόλουστο πρωινό, με τον ήλιο να έχει αποφασίσει ότι θα μας δείξει τί σημαίνει καλοκαίρι... έφτασε ένα τηλεφώνημα που ανήγγειλε τον ερχομό φίλων αγαπημένων!
"Να η ευκαιρία!" αναφώνησα και... σίγουρα, δεν εννοούσα την παλιά εκπομπή ταλέντων!!
Οποιοσδήποτε είχε αντίρρηση ...αγνοήθηκε παντελώς (ακολούθησα αποφασιστικά...αμετακίνητη γραμμή ...γερμανική) και το ζαχαρούχο φυλακίστηκε μέσα στην χύτρα ταχύτητος για να μην ...χάνουμε και χρόνο!!
Ο αντιρρησίας... (βλέπε...αγαπημένος συγγενής και κάτοικος τρίτου ορόφου!!) έφτιαξε ένα άλλο συμπληρωματικό γλυκό, μια ωραία υγρή ινδοανανοκαρυδόπιτα (ΕΔΩ) που του ταίριασε ...γάντι και που συνόδευσε το πολυαναμενόμενο (εκ μέρους μου!) παγωτό dulce de leche με κάθε επισημότητα και περισσή περηφάνεια!