Δεν είναι κέικ, δεν είναι κρέμα, δεν είναι πάστα φλώρα ...είναι ένας αφράτος, συνδυασμός που ...μοσχοβολάει λεμόνι (είπαμε η Λεμονιά έκανε το θαύμα της αν και αποφάσισε ότι αυτό το γευστικό θαύμα δεν πρέπει να ...φωτογραφηθεί καλά! Δυστυχώς όσο κι αν διαφωνήσαμε έγινε το δικό της ...νεράιδα είναι ποιά είμαι εγώ που θα μπορέσω να αντιδράσω;)!
Μπόλικο κίτρινο, ένα μικρό κάτασπρο λοφάκι και μερικά σκουροκόκκινα γλυκά βυσσινάκια να κατρακυλούν από το λοφάκι προσπαθώντας να το αγγίξουν!
Η διαδικασία... θέλει λίγο χρόνο αλλά δεν έχει καμιά δυσκολία!
Το αποτέλεσμα;
Ένα σύνολο από γεύσεις και αρώματα που δεν μπερδεύονται αλλά σε κατακλύζουν το ένα μετά το άλλο... με πρώτο το άρωμα του λεμονιού, γρήγορα ακολουθούμενο από τη γεύση του αμύγδαλου και της σαντιγύ κι αφήνοντας τελευταία την υπόξινη γλύκα του βύσσινου που, στην άκρη της, βρίσκεται παιχνιδιάρικα, μισοκρυμμένο το λεμονάτο άρωμα και πάλι.
Ένα γλυκό χλιαρό με την κρεμούλα να ξεχειλίζει στις άκρες κι ό,τι πρέπει για την εποχή που όμως είναι εξίσου μοσχοβολιστό και νόστιμο κι όταν μπει στο ψυγείο και σφίξει λίγο η κρέμα του ή όταν μετατραπεί από επιδόρπιο σε ένα απλό κέικ για να συνοδεύσει καφέ, γάλα, τσάι ...χιονισμένο με λίγη άχνη ή όχι.
Διαβάστε περισσότερα στο Tantekiki.blogspot.com
