Του Νίκου Καλάκου, υποψήφιου βουλευτή Ηλείας ΝΔ
Το τελευταίο δεκαήμερο, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ έχουν επιδοθεί σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα επιβάλει τους περισσότερους φόρους, στο όνομα της δήθεν φορολογικής δικαιοσύνης και της ανακατανομής του πλούτου.
Και τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης συζητούν αποκλειστικά για το πώς θα μοιράσουν την πίτα, αλλά κανένα από τα δύο δεν συζητά το πώς θα μεγαλώσει αυτή η πίτα και πως η Ελλάδα θα μπει σε τροχιά βιώσιμης και μακροπρόθεσμης οικονομικής ανάπτυξης έπειτα από μια δεκαετία ύφεσης και στασιμότητας.
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, βίωσαν ουσιαστική τη δήμευση του εισοδήματός τους, αφού πλήρωναν για φόρους και εισφορές συνολικά το 80% των εσόδων τους. Από τις δηλώσεις Κατρούγκαλου φάνηκε ότι μάλλον υπήρχε κρυφή ατζέντα για να το ξαναγίνουν τα ίδια.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η μοναδική πολιτική δύναμη που εγγυάται την οικονομική ανάπτυξη και την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος, είναι η Νέα Δημοκρατία. Το απέδειξε στην πράξη με την αύξηση του βασικού μισθού και των συντάξεων, αλλά και με τη μείωση της φορολογίας, χωρίς να δημιουργηθούν νέα ελλείμματα στα δημόσια οικονομικά.
Ταυτόχρονα, επέδειξε ιδεολογική ευελιξία και προσαρμοστικότητα, καθώς προτίμησε να επιστρέψει μέρος των εσόδων από τους έμμεσους φόρους προς την κοινωνία, με έμφαση στους κοινωνικά πιο ευάλωτους και αδύναμους πολίτες.
Αν είχαμε εφαρμόσει το λαϊκίστικο παράδειγμα της Ισπανίας, που μηδένισε τον ΦΠΑ, όπως μας πρότειναν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, και τα δημόσια οικονομικά θα είχαν καταρρεύσει και ο πληθωρισμός θα παρέμενε στα ίδια επίπεδα.
Ευτυχώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας έπραξαν το σωστό, μακριά από λαϊκισμό και ιδεοληψίες που θα έστελναν την οικονομία στα βράχια.
Για τη μεσαία τάξη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή στις κάλπες της 25ης Ιουνίου από την ισχυρή αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, του μοναδικού κόμματος που συνδυάζει την οικονομική ανάπτυξη με την αύξηση του λαϊκού εισοδήματος, τους χαμηλούς φόρους και το πραγματικό κοινωνικό κράτος.
