Μπορεί το άρθρο 36 του Συντάγματος να περιγράφει μια σειρά σημαντικών αρμοδιοτήτων τις οποίες ασκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όμως οι αρμοδιότητες αυτές είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να ασκηθούν χωρίς την έγκριση της Κυβέρνησης.
Ωστόσο μια εκ των αρμοδιοτήτων είναι ταυτισμένη με τον θεσμό του Προέδρου και αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη που δίνει το δικαίωμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εκπροσωπεί διεθνώς τη χώρα. Και όταν ο Πρόεδρος εκπροσωπεί διεθνώς την Ελλάδα, σημαίνει ότι εκπροσωπεί κάθε έναν από τους πολίτες, κάθε έναν από τους Έλληνες. Ουσιαστικά αποτελεί την εικόνα καθενός εξ ημών.
Σκεφτείτε λοιπόν ποιόν θέλετε να μας εκπροσωπεί. Ποιος θα μπορούσε να αποτελεί την εικόνα του κάθε πολίτη. Ποιος θα μπορούσε να είναι η εικόνα της Ελλάδος και των Ελλήνων στο εξωτερικό, αλλά και προασπιστής των συμφερόντων της πατρίδος μας.
Και φυσικά το πρόσωπο που επιλέγεται κάθε φορά έχει μέγιστη σημασία καθώς διαφορετικά εκπροσώπησε τη χώρα μας στο εξωτερικό ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής και διαφορετικά ο Χρήστος Σαρτζετάκης.
Στις 25 Ιανουαρίου, λοιπόν, εκτός από Κυβέρνηση θα επιλέξουμε και τον Πρώτο Πολίτη της χώρας μας, εκείνον, δηλαδή που σύμφωνα με το Σύνταγμα θα εκπροσωπεί τους Έλληνες και την Ελλάδα διεθνώς. Και αυτή είναι μια παράμετρος των εκλογών που η μεν ΝΔ αδιαφορεί να προβάλει ο δε ΣΥΡΙΖΑ σκοπίμως υποκρύπτει. Και το υποκρύπτει για δύο λόγους:
1. Γιατί, όπως στην οικονομία έτσι και στα ζητήματα των θεσμών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κρυφή ατζέντα.
2. Γιατί αν αποκάλυπτε τις προθέσεις του για το πρόσωπο που θα προτείνει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, φοβάται ότι θα δημιουργείτο εσωκομματικό ζήτημα, καθώς η κάθε συνιστώσα του θα αντιδρούσε διαφορετικά.
Η στάση, πάντως, του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, είναι ενδεικτική της ασέβειας που δείχνει προς τους θεσμούς, ακόμα και όταν ο ίδιος προκαλεί πρόβλημα στην εύρυθμη λειτουργία τους, όπως συνέβη με την άρνησή του να προτείνει ή να ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε εκλογές.
Παράλληλα δείχνει πόσο υπολογίζει τους Έλληνες ψηφοφόρους τους οποίους καλεί να ψηφίσουν έμμεσα, κάποιον που δεν γνωρίζουν. Γιατί το κόμμα που θα πλειοψηφήσει στη Βουλή θα εκλέξει όποιον θέλει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε διαθέτει είτε όχι κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αφού σύμφωνα με το άρθρο 32 Πρόεδρος θα εκλεγεί στην τρίτη ψηφοφορία αυτός που θα συγκεντρώσει τη σχετική πλειοψηφία.
Στο μοναδικό ιστορικό προηγούμενο που έχουμε (το 1990) ο τότε αρχηγός της ΝΔ, κ. Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ανέλαβε την πρωτοβουλία να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές χρησιμοποιώντας με την ανοχή του ΠΑΣΟΚ και του ενιαίου Συνασπισμού το άρθρο 32 για να οδηγηθούμε σε εκλογές, είχε ξεκάθαρα δηλώσει ότι στη διαδικασία που θα ακολουθούσε θα πρότεινε για Πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τότε, ο αρχικός δισταγμός του Κ. Καραμανλή εκάμφθη όταν ο Κ. Μητσοτάκης του είπε ότι η εκλογή του ουσιαστικά θα είχε εγκριθεί από το λαό, αφού ο λαός θα γνώριζε τις προθέσεις της ΝΔ.
Και πράγματι, ο λαός τότε είχε εγκρίνει την επιλογή Μητσοτάκη, δίνοντας στη ΝΔ το μοναδικό 47%.
Ακόμα και το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δηλώσει πριν από τις εκλογές ότι αν εκλεγόταν πρωθυπουργός θα πρότεινε και πάλι τον Κάρολο Παπούλια, όπως και έπραξε, για δεύτερη θητεία στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Σήμερα, το κόμμα που προκάλεσε τις εκλογές, πεισματικά αρνείται να «ανοίξει τα χαρτιά του». Ζητά «λευκή επιταγή» από το λαό και δεν του λέει ποιος θα είναι εκείνος που θα τον εκπροσωπεί στο εξωτερικό. Καλεί τον λαό σε ένα «ραντεβού στα τυφλά». Και στο μεν «ραντεβού στα τυφλά» αν δεν σου αρέσει ο παρτενέρ σου, δεν τον ξανασυναντάς, στην περίπτωση όμως της Προεδρίας της Δημοκρατίας, θα έχεις «παντρευτεί» τον παρτενέρ σου για πέντε ολόκληρα χρόνια.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν σέβεται και στο ελάχιστο τους θεσμούς, καλό είναι να ξεκαθαρίσει το συντομότερο τη θέση του και να πει ποιο πρόσωπο επιλέγει για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Η κρυφή ατζέντα παραπέμπει αλλού και δείχνει ότι το κόμμα που διεκδικεί την κυβέρνηση όχι μόνο δεν σέβεται τους θεσμούς, αλλά θέλει το πρόσωπο που εκπροσωπεί τον κορυφαίο θεσμό του πολιτεύματος, να αποτελεί κομματική επιλογή (αφού αδιαφορεί για το αν ο λαός θα του δώσει την έγκρισή του), αλλά και «κομματικό υπάλληλο», αφού δεν το ενδιαφέρει να διαθέτει ευρύτερη συναίνεση, αλλά αρκείται μόνο στην έγκριση από την κοινοβουλευτική του ομάδα.
Σε κάθε περίπτωση παραβιάζει και το Σύνταγμα αφού, ο ίδιος ο νομοθέτης παραπέμπει σε εκλογές μετά τις πρώτες τρεις άκαρπες ψηφοφορίες, ώστε ο λαός να δώσει έμμεσα την έγκρισή του στην καλύτερη πρόταση που έχει γίνει. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά να καταθέσει την πρότασή του, παίζοντας ακόμη μια φορά με τους θεσμούς.
To άρθρο δημοσιεύτηκε στο Βήμα online 17.1.15
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=668055
