αγωνία σας στην Βουλή των Ελλήνων.
Το ένοιωσα σαν υψίστη τιμή και το σεβάστηκα σαν μεγίστη αξία.
Σ’όλη την κοινοβουλευτική μου πορεία προσπάθησα να μην διαψεύσω τις ελπίδες και τις προσδοκίες σας.
Και νομίζω ότι το πέτυχα, γιατί η δύναμη που μου δώσατε ήταν αστείρευτη.
Και γιατί η αγάπη που νοιώθω για τον τόπο μας είναι ακαταμάχητη.
Γνωρίζετε ότι στην πολιτική δεν μπήκα για να γίνω «κάτι».
Αλλά για να κάνω "κάτι", το καλλίτερο δυνατό, για την Ηλεία και την Ελλάδα.
Κάτι χρήσιμο για την παρούσα, και εξαιρετικά επείγον για την επερχόμενη γενιά των συμπολιτών μας.
Για να γίνει αυτό πάλεψα και παλεύω με πολλούς και με πολλά. Με πολλούς, που είδαν τον λόγο μου σαν κίνδυνο για την μικροπολιτική τους ευμάρεια. Και εμένα σαν εισβολέα εντός των τειχών της βολεμένης αμεριμνησίας τους.
Φίλες και φίλοι!
Γνωρίζετε ότι στην πολιτική δεν με "φύτεψε" κανείς. Δεν επωάσθηκα στην θαλπωρή καμμιάς κομματικής θερμοκοιτίδας. Δεν πίστεψα παρά μόνο τα δικά σας ευαγγέλια και δεν ασπάστηκα άλλα από τα δικά σας δίκαια. Εγκόλπιό μου έχω τα λόγια του ποιητή:
"δεν είναι μεγάλο πράγμα ν’ανεβείς μα είναι πολύ δύσκολο ν’αλλάξεις".
Αυτό με νομιμοποιεί να απευθυνθώ και πάλι σε σας, ζητώντας να αναβαπτισθώ μέσα στη δική σας εμπιστοσύνη. Ζητώντας και πάλι την τιμή του δικού σας χρίσματος. Και την αναμφισβήτητη δύναμη της δικής σας εντολής.
Μ’αυτήν την δύναμη θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για να αλλάξουν όλα όσα μας πληγώνουν, όλα όσα μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε μπροστά.
Να βγούμε από το τέλμα.
Φίλες και φίλοι!
Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες και ταυτόχρονα ιστορικές. Μας ενώνει η αγωνία για το αύριο και η οργή για τα όσα μας έφεραν μέχρις εδώ. Οφείλουμε όμως να διαχειριστούμε ψύχραιμα αυτή την οργή.
Να τη μετατρέψουμε σε δύναμη δημιουργική. Να την πάρουμε μαζί μας στο μέλλον σαν ορμή προωθητική. Και όχι να τη διαθέσουμε σήμερα μισοτιμής στους ευκαιριακούς υπερπατριώτες και στους αναλώσιμους της μικροπολιτικής που κρύβονται πίσω από ηχηρά πλην κούφια «όχι» των κομμάτων της διαμαρτυρίας. Τα άκριτα «όχι» που έχουν την δύναμη να μας οδηγήσουν στο χάος.
Νοιώθω και εγώ μαζί σας τον ίδιο θυμό και την ίδια οργή. Γιατί δεν είδα ποτέ την κοινοβουλευτική αποστολή μου σαν απασχόληση επαγγελματική. Ούτε σαν "τακτοποίηση" προσωπική.
Γι’αυτό και όταν έφθασε η κρίσιμη στιγμή προτίμησα να μη γίνω μεταπράτης της δραχμής.
Προτίμησα να μην ακολουθήσω την λογική του θυμού αλλά το θυμό της Λογικής.
Να αντισταθώ στην παρόρμηση της στιγμής για το μονιμότερο καλό της Χώρας.
Γι’αυτό και είμαι βέβαιος ότι στις 6 Μαΐου οι επιλογές μας θα συναντηθούν για ακόμη μία φορά.
Και έτσι οι κοινές μας τροχιές θα συνεχίσουν να διαγράφουν τα φωτεινά τους διανύσματα στο στερέωμα μιας Ελλάδας, που υποφέρει, αλλά μπορεί, που ξέρει να επιμένει αλλά και να αντιστέκεται.
Και τελικά θα τα καταφέρει!
