Από τότε και μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 και την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας ένα χρόνο αργότερα, η Βόννη υπήρξε ο πιο ενθουσιώδης οπαδός της ευρωπαϊκής ενοποίησης για έναν πολύ απλό λόγο.
Όσο προχωρούσε η ευρωπαϊκή ενοποίηση με σταδιακή Ντε Φάκτο ή και Ντε Γιούρε εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας των συμμετεχόντων κρατών μελών, τόσο λιγότερο αισθητή ήταν η περιορισμένη λόγω της ήττας του 1945 εθνική κυριαρχία της Δυτικής Γερμανίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 50, μετά την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα - υπό την πίεση των ΗΠΑ που ήθελαν ορθολογική διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ- ετέθη με αφορμή τον Πόλεμο στην Κορέα το ζήτημα του επανεξοπλισμού της Δυτικής Γερμανίας.
Μη μπορώντας να συγκρουσθεί μετωπικά με τις ΗΠΑ που προωθούσαν με την διαδικασία του κατεπείγοντος την ανασυγκρότηση των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, η Γαλλία πρότεινε την δημιουργία κοινού Ευρωπαϊκού Στρατού στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας.
Τα όσα ακολούθησαν σημάδεψαν και σημαδεύουν ακόμη και σήμερα την δυναμική της ευρωπαϊκής ενοποίησης και διαμορφώνουν σε καθοριστικό βαθμό την ευρωπαϊκή στρατηγική τόσο του Παρισιού όσο και του Βερολίνου.
Η Δυτική Γερμανία έσπευσε να δεχθεί χωρίς επιφυλάξεις την γαλλική πρόταση για Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα ως βήμα που θα της επέτρεπε να εκμηδενίσει στο επίπεδο της εθνικής κυριαρχίας τις συνέπειες της ήττας του 1945, καθώς θα βρισκόταν στην ίδια θέση και καθεστώς με την Γαλλία.
Πολύ γρήγορα στο Παρίσι συνειδητοποίησαν ότι πίσω από τον ευρωπαϊκό και μάλιστα φενετραλιστικό ζήλο της Βόννης δεν προβάλλει η υπέρβαση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά η εγκαθίδρυση μιας νέας γερμανικής πρωτοκαθεδρίας στους δυτικοευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Έτσι το Νομοσχέδιο για την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα απερρίφθη το 1954 στην Βουλή της Γαλλίας ανοίγοντας πλέον τον δρόμο ένα χρόνο αργότερα για την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας της Δυτικής Γερμανίας και την ανασυγκρότηση των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Μακριά από την ειδυλλιακή αφήγηση που παρουσιάζει περίπου ως θαύμα την Γαλλογερμανική συμφιλίωση μετά το 1950, ο ευρωπαϊκός ζήλος της Βόννης εξυπηρετούσε κατά προτεραιότητα την πλήρη αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας.
Όταν έπεσε τον Νοέμβριο του 1989 το Τείχος του Βερολίνου και κατέστη φανερό ότι η δυναμική της εδώ και τώρα ενοποίησης που πυροδότησαν οι Κολ και Γκένσερ ήταν πλέον μη αντιστρέψιμη, η Γαλλία του Μιτεράν κατέφυγε ξανά στη λύση της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Έτσι ο Μιτεράν που ήθελε να καθυστερήσει ή και να αποτρέψει την συγκρότηση Ενιαίας Γερμανίας επέλεξε την ευρωπαϊκή φυγή προς τα εμπρός, ώστε η Ευρωπαϊκή Γερμανία να αποτρέψει την διαμόρφωση μιας Γερμανικής Ευρώπης.
Από την μεριά τους οι Κολ και Γκένσερ αποδέχτηκαν υπερθεματίζοντας την πρόταση Μιτεράν για εδώ και τώρα επιτάχυνσης της Οικονομικής , Νομισματικής και Πολιτικής Ενοποίησης της Ευρώπης την οποία όμως έβλεπαν χωρίς περιστροφές ως ευρωπαϊκή αναγωγή του δυτικογερμανικού μεταπολεμικού μοντέλου.
Για την παραπάνω στροφή της Γερμανίας οι Κολ-Γκένσερ λίγους μήνες πριν από την Σύνοδο Κορυφής του Μάαστριχτ στα τέλη του 1991 προειδοποίησαν ωμά τους 11 τότε εταίρους τους στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα ότι όταν η Ενιαία Γερμανία δεν μπορεί να προωθήσει τις επιδιώξεις της σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα κινηθεί στο πεδίο της εθνικής στρατηγικής.
Τα παραπάνω συμπυκνώθηκαν στο μήνυμα ή αναγνωρίζουμε όλοι μαζί την απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας από την Γιουγκοσλαβία ή προχωράμε μόνοι μας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Γερμανία προσπάθησε δύο φορές να προωθήσει στρατηγική εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σύμφωνης με τα ζωτικά της συμφέροντα: Πρώτη κίνηση τα φθινόπωρο του 1994 το ντοκουμέντο Σόιμπλε – Λάμερς για την συγκρότηση σκληρού πυρήνα στην Ε.Ε και δεύτερη, την Άνοιξη του 2000, η πρόταση Φίσερ για υιοθέτηση Ευρωπαϊκού Συντάγματος.
Ποιο μήνυμα εκπέμπουν τα παραπάνω σήμερα Σάββατο λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι Κάλπες στην Γερμανία;
Πολύ απλά ότι ακόμη και στην περίπτωση που υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια στροφή του νέου κυβερνητικού συνασπισμού προς πολιτικές εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η πορεία θα είναι αργή και η διαπραγμάτευση σκληρή και επίπονη.
Μέχρι στιγμής πάντως το Βερολίνο έχει υπερβεί το δίλημμα του Μιτεράν αναδεικνύοντας την Ευρωπαϊκή Γερμανία ως προαπαιτούμενο μας Γερμανικής Ευρώπης.
Πηγή: iEidiseis.gr
