Της είπα να μην παραγγείλει από ένα αγνώστου ταυτότητας μαγαζί στο e-bay και να προτιμήσει το Amazon. Ακόμη και αν η διαφορά στην τιμή ήταν 100 ευρώ. Αλλά δεν με άκουσε. Όταν όμως το μαγαζί δεν έστειλε εγκαίρως το σπιτάκι που παραγγείλαμε ως δώρο Χριστουγέννων στην δίχρονη κόρη μας, έπρεπε εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα (Ειδικά από την στιγμή που η σύζυγος είχε ήδη πληρώσει την πιστωτική κάρτα, όποτε δεν γινόταν να το ακυρώσουμε).
Όπου 'φίδι' σημαίνει να είμαι επί ώρες στο κινητό βρίζοντας διαδοχικά το κατάστημα (με έδρα το Southampton), την Αγγλική μεταφορική και το τηλεφωνικό κέντρο του e-bay (που με είχε επί μισάωρο να πατάω κουμπάκια). Και όλα αυτά τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ενώ προσπαθούσα να τελειώσω όσο περισσότερη δουλειά μπορούσα για να έχω χρόνο να ασχοληθώ με την οικογένεια.
Εννοείται πως μου έσπασαν τα νεύρα. Αλλά πως αλλιώς θα καταλάβαινα ότι είναι Χριστούγεννα. Και εγώ άντρας.
Χριστούγεννα ως πιτσιρίκι
Η καλύτερη εποχή να είσαι άντρας. Το σχολείο έχει σχολάσει. Και το μόνο που κάνεις είναι να τσιλάρεις τρώγοντας τα μελομακάρονα της μάνας σου (σ.σ. αν και της δικής μου ήταν πιο σκληρά και από πέτρα στην χολή) και να περιμένεις να ξυπνήσεις το πρωί των Χριστουγέννων για να παραλάβεις ότι σου έφερε ο Αη-Βασίλης. Συνήθως κάτι τετράτροχο.
Χριστούγεννα με τους κολλητούς
Όσο αντράκι και αν είσαι από τα 17 σου και μετά, είναι λίγο δύσκολο να αφήσεις τους γονείς σου μόνους Παραμονή Χριστουγέννων. Αλλά το κάνεις. Και μάλιστα χωρίς τύψεις. Ειδικά όταν αυτό που σε περιμένει είναι πρώτο τραπέζι πίστα στην Καίτη Γαρμπή την εποχή του Διογένης Παλλάς (ναι, είμαι τόσο γέρος), ένα Τσιλιχρίστικο club γεμάτο πιπίνια ή ένα βαρβάτο χέρι πόκα.
Βέβαια, αν οι φίλοι σου είναι τόσο μπακουρο-μαγνήτες όσο οι δικοί μου, παίζει να καταλήξεις να κάνεις Χριστούγεννα περιμένοντας στην ουρά για την Τζένη Χειλουδάκη στην Φυλής (σ.σ. είχε κόλλημα μαζί της ένας παλιός φίλος από το σχολείο) ή να σου λένε ''Γκαλά Χριστούγκενα' τα κορίτσια ενός συνοικιακού στριπτιτζάδικου. Με διαφορά η πιο καταθλιπτική εμπειρία ζωής μου.
Αν μείνεις στην Αθήνα τρως το πακέτο να πας να την παραλάβεις από το σπίτι της (οπότε αισθάνεσαι λίγο ταξιτζής). Ενώ πρέπει να συνυπολογίσεις στην 'εορταστική σου εμπειρία' και ένα βαθμό γκρίνιας στην λογική 'γιατί κανόνισες με τους δικούς σου φίλους και όχι τους δικούς μου', 'γιατί δεν επέμενες να πάμε σε club και όχι στον Ρουβά', 'γιατί δεν κανονίσαμε να πάμε Αράχοβα και μείναμε να πήζουμε στην Αθήνα'.
Αν όμως έχεις προνοήσει να της κλείσεις κάπου ταξίδι και την περνάς ζάχαρη και έχεις την δυνατότητα να την μετατρέψεις -όπως φαντασιωνόσουν- στην δική σου άτακτη Αγιοβασιλίτσα.
Θα περάσεις πρώτα από τους δικούς της γονείς ή τους δικούς σου; Ή μήπως είναι καλύτερα να οργανώσετε, μέρες που είναι, δυο Χριστουγεννιάτικα δείπνα στο σπίτι (ένα για τους συγγενείς και ένα για τους φίλους); Και αν ναι, πότε επιτέλους σκοπεύεις να στολίσεις το δέντρο, να φέρεις πάνω τα ξύλα για το τζάκι από την αποθήκη, να πας στο supermarket για ψώνια (πέντε μέρες πριν το πάρτι), να ξαναπάς για ότι ξεχάστηκε (δυο μέρες πριν) και να ψάχνεις να βρεις ανοιχτό ψιλικατζίδικο ανήμερα Χριστουγέννων για ότι μόλις θυμήθηκε ότι ξέχασε; Και που' σαι, μην ξεχάσεις να πας να πάρεις την γιαγιά. Άντε να βρει ταξί μέρα που είναι.
Αν εξαιρέσεις την τρομακτική ευθύνη που αισθάνεσαι ώστε τα Χριστούγεννα του παιδιού σου να είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα δικά σου (σ.σ. και τα μελομακάρονα που τρώει να είναι πιο αφράτα και από σύννεφο), τότε αισθάνεσαι πραγματικά σαν να παίζεις στο It’s a Wonderful Life.
Δεν πειράζει όμως. Γιατί το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί –ειδικά τα Χριστούγεννα αλλά και γενικώς-είναι απλά να είσαι εκεί.
