Ήταν ένας τρόπος να ξεχωρίσουμε και να τιμήσουμε μερικούς από τους σημαδιακούς οσκαρικούς νικητές της κατηγορίας Α' Αντρικού Ρόλου στο πέρασμα των δεκαετιών.
Να συνθέσουμε δηλαδή έναν ΟσκαροΆντρα βάσει χαρακτηριστικών που μπορεί να συλλέξει κανείς από τους πιο αξέχαστους πρωταγωνιστές. Η νίκη σε μια οσκαρική κατηγορία είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων, εκ των οποίων το ταλέντο συχνά δεν είναι καν ο πιο σημαντικός παράγοντας. Υπάρχει εσωτερική πίεση, πολιτικές, φιλίες, παιχνίδια δύναμης, παρελθοντική αγάπη, ένα σωρό στοιχεία.
Οπότε και είναι αδύνατον να ξέρεις πότε κάτι θα επιβιώσει στο πέρασμα των χρόνων, και πώς. Υπάρχουν οσκαρικοί νικητές που τους βλέπεις τώρα και δε μπορείς να το πιστέψεις πως αυτό το πράγμα όντως κάποτε συνέβη. Σε πολλές περιπτώσεις, δεν το θυμάσαι καν. Αλλά κάποιοι θα ξεχωρίζουν πάντα, είτε επειδή είναι αυτοί που είναι (σαφώς και το "Άρωμα Γυναίκας" δεν είναι η μεγάλη ερμηνεία του Αλ Πατσίνο, αλλά *είναι* ο Αλ Πατσίνο), είτε επειδή έγιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σημείο ποπ αναφοράς ("run, Forrest, run!") είτε επειδή ΟΚ, βλέπεις τι κάνει ο Άντονι Χόπκινς στη "Σιωπή των Αμνών" και μένεις κάγκελο.
Αυτός ο κύριος είναι λοιπόν ο απόλυτος Οσκαρικός νικητής:
(Για μεγαλύτερη ανάλυση κάνε κλικ εδώ.) Και ας θυμηθούμε τον κάθε ρόλο.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο
Ως Τζέικ ΛαΜότα ο Ντε Νίρο δεν παρέδωσε απλά μια από τις εμβληματικές του ερμηνείες που συνεχίζουν να τον φορτώνουν με καλή θέληση και το στάτους του τεράστιου ηθοποιού ακόμα και μετά από δεκαετίες αδιάφορων ρόλων. Αλλά και καθόρισε ουσιαστικά τι σημαίνει το να οδηγείς με την ερμηνεία σου μια βιογραφική ταινία. (1981, Οργισμένο Είδωλο)
Πίτερ Φιντς
Η εναρκτήρια σκηνή του ξεσπάσματος του απέναντι στη κατάντια και την ηθική διαφθορά του μέσου, παραμένει ένας από τους σπουδαιότερους μονολόγους στην ιστορία του σινεμά. Το Όσκαρ του απονεμήθηκε μετά τον θάνατό του, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στο θεσμό. (1976, Το Δίκτυο)
Νίκολας Κέιτζ
Πες ό,τι θες για τον τρελότερο των Κόπολα, όμως ο Κέιτζ εδώ είναι ένας άλλος άνθρωπος από ό,τι βλέπουμε σε όλες τις άλλες ταινίες του, στο ρόλο ενός αλκοολικού συγγραφέα. Γενικά είναι συναρπαστικός ηθοποιός όταν δεν τηλεγραφεί τις ερμηνείες του, αλλά εδώ είναι συγκλονιστικός κάπως. (1995, Αφήνοντας το Λας Βέγκας)
Μάρλον Μπράντο
Ως Βίτο Κορλεόνε, ο Μπράντο και η αργόσυρτη ομιλία του καθόρισαν το πώς θα μοιάζει και θα ακούγεται κάθε μαφιο-χαρακτήρας στην υπόλοιπη ιστορία του σινεμά και της τηλεόρασης. Μνημείο, όχι αστεία. Επίσης σημαδιακό κι επειδή ο Μπράντο αρνήθηκε να παραλάβει το Όσκαρ του. (1972, Ο Νονός)
Τζον Γουέιν
Ο μεγάλος αμερικάνος καουμπόης βραβεύτηκε για έναν συναρπαστικό, διφορούμενο ρόλο του, με το χαρακτηριστικό eye-patch που δεκαετίες μετά θα ερχόταν να φορέσει κι ο Τζεφ Μπρίτζες, στο ριμέικ από τους αδερφούς Κοέν. (1969, Αληθινό Θράσος)
Τζακ Νίκολσον
Νομίζω δεν χρειάζεται να προσθέσει κάτι κανείς πάνω στην σημασία και την κληρονομιά αυτής της ερμηνείας. Ο κατεξοχήν Τζακ Νίκολσον- κι αυτό αρκεί. (1975, Η Φωλιά του Κούκου)
Γκρέγκορι Πεκ
Στο ρόλο του Άτικους Φιντς, ο Πεκ έδωσε μια από τις πιο ήρεμα δυνατές ερμηνείες του κοινωνικά ευαίσθητου Χόλιγουντ. Μιλούσε και ένιωθες σιγουριά, σεβασμό, οργή και πειθώ να σε περιτριγυρίζουν. Μεγάλος ηθοποιός, μεγάλος χαρακτήρας. (1963, Το Kill a Mockingbird)
Ράσελ Κρόου
Προφανώς είναι αστείο το ότι κέρδισε τόσα Όσκαρ αυτή η ταινία, όμως αυτό δεν έχει να κάνει με τον συμπαθή Αυστραλό που εδώ έπλασε τον απόλυτο σκληρό, ατρόμητο ήρωα, έναν χαρακτήρα που μοιάζει να βγήκε από υπερηρωική ταινία κι αυτό το λέμε απολύτως σαν κοπλιμέντο. (2001, Μονομάχος)
Τζέφρι Ρας
Άλλη μία ταινία που δεν κέρδισε το τεστ του χρόνου, όμως ο Ρας, ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές τις γενιάς του, δίνει κάτι παραπάνω από τη μανιέρα του Άρρωστου Οσκαρικού Χαρακτήρα, με ευαισθησία και πάθος σπάνιο για τέτοιο ρόλο. Η ταινία ξεχάστηκε, αλλά τουλάχιστον μας έμεινε ο Τζέφρι Ρας. (1996, Ο Σολίστας)
Τομ Χανκς
Ξεκάθαρα όχι ο μεγαλύτερος φαν του Φόρεστ, όμως η ερμηνεία είναι εμβληματική. Και απολαυστική, τολμώ να πω. (1994, Φόρεστ Γκαμπ)
Ντάνιελ Ντέι-Λιους
Στον πρώτο του Οσκαρικό ρόλο, ο Λιούς παίζει έναν άντρα που μπορεί να κινήσει μόνο το αριστερό του πόδι και μέσω αυτού δημιουργεί και επικοινωνεί. Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούς ξεκίνησε από εδώ την παράδοσή του να εμφανίζεται κάθε λίγα χρόνια στο προσκήνιο και να διαλύει ό,τι βρει μπροστά του. Φέτος θα πάρει το τρίτο του Όσκαρ. (1990, Το Αριστερό Μου Πόδι)
Κάρι Γκραντ
Αχ, αυτές οι αθώες εποχές όπου κάποιους μπορούσε να κερδίσει Όσκαρ δίχως να χρειάζεται να έχει αναπηρίες, να πεθαίνει, να φωνάζει κλπ. Από ρόλους σαν κι αυτόν, ο Κάρι Γκραντ έχει μείνει στην ιστορία ως το αντρικό πρότυπο του Παλιού Χόλιγουντ. Αξεπέραστος. (1940, The Philadelphia Story)
Άντονι Χόπκινς
Το μεγάλο κρυφό μυστικό του Χόλιγουντ όλα αυτά χρόνια, είναι πως ο Χάνιμπαλ Λέκτερ ήταν στην πραγματικότητα β' ρόλος σε εκείνη την ταινία. Αλλά δεν έχει σημασία. Το μόνο που θυμόμαστε είναι εξάλλου τις τρίχες μας να σηκώνονται κάθε φορά που ο Χόπκινς αποφάσιζε άλλη μια φορά να παίξει με το μυαλό μας. Εχμ, μεταφορικά μιλώντας. (1992, Η Σιωπή των Αμνών)
Αλ Πατσίνο
Προσωπικά είμαι φαν του σιωπηλού Αλ Πατσίνο, όπως τον βλέπουμε σε ταινίες του Μάικλ Μαν. Εκεί είναι καθηλωτικός. Δυστυχώς αυτές οι ερμηνείες δεν κερδίζουν ποτέ Όσκαρ. Οπότε τώρα θα πρέπει να τον θυμόμαστε (και) για τις φορές που γουρλώνει τα μάτια, φωνάζει κλπ. Ας είναι. Είναι ο μεγάλος Αλ. Και χόρεψε υπέροχα. Χαλάλι. (1993, Άρωμα Γυναίκας)
