Πάντως, ούτως ή άλλως, από τον καναπέ δύσκολα σηκωνόμαστε. Πάραυτα είπαμε να βάλουμε κάτω τα τεφτέρια μας και να αναλύσουμε τι ακριβώς (και, κυρίως, ποιοι) έφταιξαν.
Για όλα φταίει η Μέρκελ
Το θέαμα για να έχει απήχηση, προϋποθέτει τον άρτο. Ένα αξίωμα που ισχύει από τον καιρό που οι Ρωμαίοι τάιζαν τους Σίμπα της εποχής με χριστιανούς. Και από άρτο, ως χώρα, γενικώς είμαστε 'πάπαλα'.
Οπότε η προφανής λύση είναι να τα χρεώσουμε και πάλι όλα στην φράου που όλη η Ευρώπη μισεί (σ.σ. φαντάζεσαι τι θα συνέβαινε αν κατέβαινε διαγωνιζόμενη στην Eurovision;).
Αυτή μας έκανε άφραγκους. Άρα μίζερους. Άρα ανίκανους να κάτσουμε και να απολαύσουμε την γλυκεία ‘γραφικότητα’ της Eurovision. Ιδανικά παρέα με μερικούς καλούς φίλους και με ένα γερό στοίχημα (με φίλους, μπούκηδες, τον εαυτό μας τον ίδιο) προκειμένου να ανέβει λίγο η αδρεναλίνη.
Κάτι που ισχύει. Αν και όχι απόλυτα. Γιατί η κρίση απλά στράβωσε την ‘κληματαριά’. Η οποία όμως ήταν ήδη φουλ στον 'δάκο' και την 'μουχρίτσα'.
Για όλα φταίει το εσώρουχο της Παπαριζου
Θυμάστε τι ωραία και ανέμελα περνούσαμε όταν ασχολούμασταν -κυριολεκτικά επί χρόνια- με το τιμημένο εσώρουχο της Έλενας Παπαρίζου; Και, σε λιγότερο βαθμό, με το αντίστοιχο της Καλομοίρας;
Για να μην θυμηθώ τους κοιλιακούς του Σάκη και το λευκό του μπλουζάκι και αρχίζω να διαβάζω στα comments σχόλια για την σεξουαλικότητά μου.
Η ουσία είναι ότι, επί χρόνια, είχαμε εθιστεί να στέλνουμε το καλύτερο δείγμα Έλληνα/ Ελληνίδας που μπορούσαμε (σ.σ. Οκ, ο Σαρμπέλ και ο Αλκαίος ήταν δυο άτυχες στιγμές).
Πανέμορφους ανθρώπους πάνω στα ντουζένια τους που, ακόμη και αν δεν κέρδιζαν, είχαμε να λέμε τουλάχιστον ότι 'ήμασταν οι πιο όμορφοι πάνω στην σκηνή' και όλοι οι υπόλοιποι 'μας είχαν ερωτευτεί'.
Φέτος για πρώτη φορά δεν ποντάραμε στο sex appeal (όπως κάναμε μέχρι και πέρυσι, με την Ελευθερία Ελευθερίου) αλλά στην αυθεντικότητα.
Δυο στοιχεία που, ωστόσο, διαθέτει στο φουλ π.χ. η Θωμαή Απέργη. Αλήθεια, θυμίστε μου γιατί τελικά δεν πήγε αυτή; Α, ξέχασα, μάλλον δεν είχε μπαγλαμά.
Όταν όμως βγάλεις το 'sex factor' από την Eurovision, τότε τι μένει; Μόνο το τραγούδι. Και αυτό, κακά τα ψέματα, δεν ήταν ποτέ το δυνατό της σημείο.
Για όλα φταίει η Αγγελική Ηλιάδη
Αν την είχαμε επιλέξει να μας εκπροσωπήσει, η όλη υπόθεση θα είχε περισσότερο γκόσιπ. Τι φόρεμα θα φορέσει; Πόσα από τα τατού της θα δείχνει; Τι έχει να πει για όλα αυτά ο Σάββας Γκέντσογλου;
Το βασικό δηλαδή συστατικό που κάνει την 'σούπα' της Eurovision (σ.σ. που συνήθως αυτό ακριβώς -ως θέαμα- είναι, δηλαδή σούπα) πιο πικάντικη και ταυτόχρονα πιο ευκολοχώνευτη.
Ενώ τώρα με τον Αγάθωνα, ότι κόντρα και αν ξεκινήσει, όσο θανατηφόρα ατάκα και αν πει, όσο και να στρίψει το μουστάκι του, απλά δεν σε αφορά. Με άλλα λόγια, το παλικάρι δεν διαθέτει το ‘κορμί για Eurovision’. Ούτε το αντίστοιχο lifestyle να το ντύσει.
Γιατί ότι και να κάνει θα είναι πάντα ο καλοκάγαθος θείος με το τσακίρικο βλέμμα. Όχι μια ντίβα (Βανδή, Βίσση) με την οποία έχουμε παρελθόν δεκαετιών. Άρα και πολεμοφόδια για να της σούρουμε διάφορα πριν, κατά την διάρκεια και -κυρίως- μετά τον τελικό.
Εκτός και αν πραγματικά πιστεύεις ότι θα βρεθεί κάποιος τόσο κακόψυχος που θα χρεώσει στην φετινή συμμετοχή μας μια πιθανή κακή θέση. Δεν υπάρχει λόγος. Γιατί φέτος είναι η πρώτη φορά που στα αλήθεια δεν μας νοιάζει η νίκη.
Όχι γιατί σοβαρευτήκαμε, ωριμάσαμε και μπήκαμε στην λογική 'Αρκεί η συμμετοχή'. Απλά δεν μας νοιάζει.
Για όλα φταίει ο Ηλίας Ψινάκης
Μοιάζει κάτι που συνέβη σε ένα εντελώς διαφορετικό γαλαξία, κάπου far away, αλλά υπήρχε μια εποχή που ο Ψινάκης, με τον Ρουβά παραμάσχαλα, έτρεχε από ευρωπαϊκή χώρα σε ευρωπαϊκή χώρα προκειμένου να πείσει τους Ευρωπαίους να μας ψηφίσουν. Και μάλιστα επειδή γούσταραν το χαμόγελο του Σάκη και όχι επειδή μας λυπούνται επειδή είμαστε μπατίρια, όπως παίζει να συμβεί σήμερα.
Μια καμπάνια φουλ στο γκλάμουρ, τα ιδιωτικά τζετ και την χολιγουντιανή (έστω faux) χλιδή. Προφανώς και όλο αυτό ήταν περιττό. Προφανώς και κανείς (σ.σ. εκτός από τους ειδικευμένους στο άθλημα ρεπόρτερ του Star) δεν θέλει να ζήσει ξανά τέτοια εφήμερα μεγαλεία.
Αλλά οφείλεις να παραδεχθείς ότι όλα αυτά τα παρελκόμενα σε έκαναν -τότε- να αισθάνεσαι ότι η Eurovision ήταν κάτι σημαντικό. Της έδιναν ένα αέρα που -ειδικά φέτος- δεν έχει.
Φαντάσου ότι, στο Σάκη, μέχρι και ο Οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε ευχηθεί να πάρει την πρωτιά, λέγοντας του «Στην Πόλη ήρθες τρίτος, στη Μόσχα θα πάρεις την πρώτη θέση!».
Για όλα φταίει η Γερμανίδα Playmate
Που είναι τα τέρατα από την Νορβηγία; Που είναι οι Ουκρανές Ζίνα; Που είναι οι τραβεστί από το Ισραήλ; Τι σόι τσίρκο είναι φέτος η Eurovision, όταν το πιο kinky στοιχείο της είναι ένα λεσβιακό φιλί στον ημιτελικό, το γεγονός ότι η Δανέζα είναι δισέγγονη της βασίλισσας της Αγγλίας, ή ότι η Γερμανίδα είχε κάνει γυμνή φωτογράφηση στο Playboy το 2011.
Δεν έφτανε, βλέπεις, ότι η δική μας συμμετοχή φέτος είναι 'κάπως' (ταλαντούχα, αλλά όχι ιδιαίτερα kinky ή σέξι) αλλά βρέθηκαν σε μια παρόμοια 'μετρίως μέτρια' φάση και όλοι οι αντίπαλοι.
Στερώντας μας μια εξίσου αγαπημένη δραστηριότητα, το να αποδομούμε, να κουτσομπολεύουμε και να βάζουμε ταμπέλες στους αντιπάλους μας. Σόρι, τους εχθρούς μας για την πρωτιά εννοούσα.
Στο τέλος έχει η Eurovision την ουρά
Υπάρχουν πολλοί που χάρηκαν (λίγο, πολύ, υπερβολικά) με το γεγονός ότι η κρίση ξεφτίλισε το πανηγύρι της Eurovision. Επιμένοντας ότι είναι ένα από τα λίγα καλά που έχουν προκύψει από αυτή την κατάσταση. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι.
Γιατί προφανώς είναι θεμιτό να βλέπεις τα πάντα σε αυτή την ζωή στην σωστή τους διάσταση. Αλλά θυμίζω ότι μέχρι και πέρυσι, στο Μπακού, μια χαρά ασχολούμασταν με το αντικείμενο.
Και ότι, αν του χρόνου, αποφασίσουν π.χ. Παπαρίζου και Ρουβάς να κατέβουν μαζί, τότε και πάλι εδώ θα είμαστε. Φτωχοί, αλλά παθιασμένοι. Γιατί το χούι, πεθαίνει τελευταίο.
Για το τέλος αφήνουμε το My Number One της Παπαρίζου, μια από τις καλύτερες συνολικά στιγμές μας. Αυτό δηλαδή που θα τραγουδάμε αν σήμερα κερδίσουμε. Ναι, ακόμη και αν το ‘αλκοόλ παραμένει δωρεάν’.
