Θάλασσα ή πισίνα;

στρατόπεδο στον προαιώνιο πόλεμο μεταξύ εκείνων που θέλουν να αράξουν στις ξαπλώστες δίπλα στην πισίνα κι εκείνους που θέλουν να φτιάχνουν καστράκια στην άμμο όσο στεγνώνει το αλάτι κάτω από τον ήλιο. Θάλασσα ή πισίνα; Εμείς διαλέξαμε:

Θάλασσα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν μπορώ, δεν θέλω και δεν θέλετε να με διαβάσετε να ξεφτιλίζομαι κι άλλο σχετικά με το πόσο δεν μ' αρέσει η θάλασσα και το πόσο διαφορετικά χόμπι έχω με τον Θοδωρή Καλακόνα. Μπαίνοντας στο δίλημμα 'θάλασσα ή πισίνα', σκέφτομαι πολύ βασικά πραγματάκια και διαλέγω. Το βασικότερο; Η θάλασσα σου δίνει συνήθως έναν αέρα 10-20-30 μέτρων, εντός των οποίων μπορείς να μπεις και να χαρείς και να τσαλαβουτήσεις και να παίξεις βόλεϊ με τους φίλους σου και γενικά να μη γίνεις ρεζίλι, αν ξέρεις το ίδιο (υποτυπώδες) μπάνιο που ξέρω εγώ.

Στην πισίνα οι απαιτήσεις είναι μεγάλες. Εκτιμώ την έλλειψη συνωστισμού και την ιδιωτικότητα της κατάστασης, αλλά η πισίνα δεν αφήνει περιθώριο για αστειάκια. Στα δύο βήματα, πρέπει να είσαι έτοιμος να κολυμπήσεις κι εγώ θέλω το χρόνο μου. Αντί να γράψω όλο αυτό, θα μπορούσα κάλλιστα να σας δώσω τα τηλέφωνα των κολλητών μου να σας στείλουν ένα βίντεο με τις προσπάθειές μου σε πισίνα της Ίου. Ακόμα γελάνε οι ξαπλώστρες με τον τύπο (εμένα) που είχε ακινητοποιηθεί ΣΤΗ ΜΕΣΗ της πισίνας. Αυτά, δεν το συνεχίζω.

Παραλία ο Πάνος Κοκκίνης

Θάλασσα σαν την ελληνική (εντάξει, μεσογειακή) δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Ένας συνδυασμός αλμύρας και κρυστάλλινης παγωνιάς που κάνει τα νερόβραστα γαλαζοπράσινα νερά σε Καραϊβική και Μαλδίβες να μοιάζουν σαν αυτό που είναι. Όμορφες καρτ ποστάλ που θέλεις να βλέπεις, αλλά στις οποίες δεν θέλεις να μπεις και να τσαλαβουτάς. Ενώ το χλώριο παντού την ίδια μυρωδιά έχει. Ακόμη και αν ως φόντο διαθέτει την καλντέρα της Σαντορίνης ή τα βράχια της Φολέγανδρου. Οπότε παραλία. Παρά την ταλαιπωρία της άμμου που κολλάει εκεί που δεν πρέπει, των ρακετο-φρουρών με το άθλιο σημάδι ή της ‘Κωστάκη, μην πας στα βαθιά παιδί μου’ ιαχής της αθάνατης ελληνικής μάνας. Μια συνομοταξίας που, από το φετινό καλοκαίρι, με περηφάνια θα ανήκω και εγώ.

Θάλασσα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Αφού πρώτα μας βάλατε να ψηφίζουμε τα καλύτερα ελληνικά νησιά, αφού στη συνέχεια νοσταλγήσαμε τις αγαπημένες μας παραλίες και λιγότερο από 42 ώρες μετά τη δημοσίευση της λίστας του CNN με τις 100 καλύτερες παραλίες του κόσμου, 4 εκ των οποίων είναι ελληνικές (μη πανηγυρίζεις, η νορμάλ αντίδραση του Ελληνα οφείλει να είναι "τι, ΜΟΝΟ 4;", ε, μετά από όλα αυτά μου λέτε για πισίνες. Και με βάζετε να ζυγίσω από τη μια το θαύμα της φύσης και από την άλλη την καθαριότητα και την ιδιωτικότητα μιας πισίνας. Άμα ειναι αυτά επιχειρήματα, τότε ψηφίζω την μπανιέρα μου.

Θάλασσα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Κανένας αέρας 10-20-30 μέτρων που λέει ο Αναστασιάδης. Πόδια στον βράχο και βουτιά σε παγωμένο νερό να αδειάσει το μυαλό σου από τις σκέψεις και το σώμα σου από τη ζέστη. Δεν την έχω ανάγκη την άμμο για παιχνίδι, με ενοχλεί σχεδόν το να περπατάω 30 μέτρα μέχρι να βουτήξω τα γόνατά μου. Γι' αυτό και τα τελευταία δυο χρόνια στη Βουλιαγμένη πάω μόνο στον μόλο της Ακτής. Εκεί που μπαίνει το ρεύμα στον κόλπο και το νερό είναι παγωμένο ακόμα και τον Αύγουστο. Αν είχα μια πισίνα στον κήπο μου ίσως να είχα διαφορετική άποψη. Αλλά δεν νομίζω. Το να βάζεις τέτοιο δίλημμα σε έναν άνθρωπο που έχει γεννηθεί δίπλα στη θάλασσα, ακόμα κι αν μιλάμε για θάλασσα που βρέχει την Αττική, είναι τουλάχιστον προσβολή. Θάλασσα μονοκούκι. Κι ας υπάρχει εκεί στην Ανατολική Πελοπόνησο μια πισίνα που την βλέπω ακόμα στα όνειρά μου.

Πισίνα η Έλενα Μπουζαλά

Αν και πάνε να με πνίξουν οι φυσιολάτρες γύρω μου, δεν υπάρχει καμία βραβευμένη θάλασσα που να μπορεί να συγκριθεί με την φωτογραφία της πισίνας που είδα στην απάντηση του Χρήστου ή κάθε άλλη τέτοια στην οποία μπορείς να ξαπλώσεις χωρίς να σου μπει η άμμος ή το πετραδάκι στον ποπό ή το μάτι, να μην σε νοιάζει να περάσει κάποιος δίπλα σου και να σηκώσει την ίδια άμμο ή να πρέπει να νιώσεις σαν τους αναστενάρηδες άμα θες να βουτήξεις, πόσο μάλλον σαν τους θεατές του Roland Garros αφού κάποιος από πάνω σου αισθάνεται σαν τον Rafa ή τον Roger. Επίσης, για τους γονείς είναι εφιάλτης. Ας μην κρυβόμαστε.

Θάλασσα ο Μάνος Μίχαλος

Κάπου μέσα στο αίμα μου υπάρχουν σημαντικές δόσεις χλωρίου, όχι επειδή προσπάθησα λίγο αλλά πέτυχα πολύ να γίνω κολυμβητής, αλλά κυρίως γιατί ο πατέρας μου πέρασε όλη του τη ζωή μέσα κι έξω από τις πισίνες. Οπότε θέλοντας και μη έχω μια ωραία σχέση μαζί της, ειδικά όταν πρόκειται για ώραιες με πλακάκια πισίνες που δουλεύει στο φουλ ο μηχανισμός καθαρισμού. Όμως, είμαι κυνηγός θαλασσών. Θέλω σε κάθε νησί, σε κάθε περιοχή, σε κάθε καλοκαιρινό ταξίδι να βρω τη θάλασσα που μοιάζει περισσότερο με πισίνα από τις άλλες. Μαζί με τον Αντώνη, έχουμε την ίδια μανία, οπότε αν τύχει και βρεθώ σε διακοπές μαζί του, ανοίγουμε τους χάρτες και σαν άλλοι Κουστώ ψάχνουμε αυτήν που θα βλέπουμε το βυθό της ακόμη και από την ξαπλώστρα μας.

Η θάλασσα άλλωστε είναι τόσο πολυφημισμένη, τραγουδισμένη, έχει εμπνεύσει ποιητές και συγγραφείς, έχει έναν Τιτανικό να διηγηθεί, ναυμαχίες να εξιστορήσει, ένα τεράστιο κόσμο, μεγαλύτερο και από αυτόν που ζούμε (ξέρουμε λιγότερα για τη θάλασσα, από όσα γνωρίζουμε για το διάστημα). Η θάλασσα απαιτεί να τη σέβεσαι. Και να τη διαλέγεις στα Αιώνια Διλήμματα. Οπότε, το πιο έξυπνο πράγμα που έχω να κάνω, είναι να γράψω υπέρ της.

Θάλασσα Θάλασσα η Νίκη Χάγια

1 Αυγούστου. Ανάφη. Παραλία Ρούκουνας. Ξαπλωμένη κάτω από ένα αλμυρίκι. Το αεράκι μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Η αλμύρα μου σπάει τη μύτη. Παχιά ωραία χρυσή άμμος. Στα δέκα μέτρα καταγάλανα κρυστάλλινα νερά. Ένα τύπος παραδίπλα παίζει με την κιθάρα του, μία παρέα κοριτσιών πιο κάτω βάζει αντηλιακό με άρωμα καρύδας. Ένα λαμπραντόρ τρέχει στην παραλία κυνηγώντας ένα μπαλάκι με την ίδια ακριβώς χαρά που κάποιοι μακρινοί συγγενείς του κυνηγούσαν χαρτιά τουαλέτας σε γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση. Ακούω γνωστές φωνές. Είναι η Αννέλ και η Δάμαρις που κρατάνε ένα καραφάκι ούζο, παγωμένο νερό και τρία ποτήρια με παγάκια. Μαγεία. Όχι πες μου τώρα...συγκρίνεται αυτή η αίσθηση, αυτή η εικόνα ακόμα και με την ωραιότερη πισίνα του κόσμου; Μπορεί να μην έχω πάει στην ωραιότερη πισίνα του κόσμου - δεκτόν.

Θάλασσα η Ρομίνα Δερβεντλή

Ναι, ξέρω. Οι υπέρμαχοι της πισίνας θα πουν για το άλατι που τους κάνει να ξύνονται, για την άμμο που κωλάει στις άμοιρες πατουσίτσες τους ή για τις πέτρες που τις πληγώνει τις ίδιες αυτές τις ταλαιπωρημένες πατούσες. Ναι, εντάξει. Το να προτιμάς την πισίνα από τη θάλασσα σε ταυτίζει αυτόματα στο μυαλό μου με γκόμενα που επιλέγει να φάει σαλάτα αντί για σουβλάκια- χωρίς να κάνει δίαιτα, απλά μωρέ είχε όρεξη για κάτι δροσερό. Ή με τύπο που βάζει την La Mer της κοπέλας του για να μην κάνει πρόωρες ρυτίδες και προτιμάει να σιδερώνει μόνος του τα ρούχα γιατί εκείνη δεν πατικώνει καλά τον γιακά. ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΑ; θα αναρωτηθείς. Αυτός-η που προτιμάει την πισίνα, θα σου πω εγώ. Αφήστε τα χλώρια και τις παλιές δόξες στην πισίνα του δημοτικού και κάντε βουτιά στη θάλασσα. Αλλιώς στείλτε βιογραφικά στη Σιβηρία.

Υ.Γ. Ζητάω συγνώμη για την ενδεχόμενη επιθετικότητα. Ή και όχι.

Θάλασσα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Πιστεύω ότι οπλισμένος από το "πάντα γουστάρεις αυτό που δεν έχεις" είχα μια λατρεία για τις πισίνες: Α) γιατί αποτελούν ένα εξαιρετικό διακοσμητικό στοιχείο, ειδικά το βράδυ και Β) γιατί δεν συνοδεύουν το μπάνιο με την ταλαιπωρία της παραλίας και κυρίως την άμμο. Αντίθετα βουτάς, βγαίνεις, σκουπίζεσαι όλα καλά και όλα ωραία. Μήπως όμως τελικά το Β) λειτουργεί ανασταλτικά; Μήπως, δηλαδή, η όλη "σταυροφορία" του καλού μπάνιου στη θάλασσα είναι αυτό που το κάνει απολαυστικό, ειδικά αν είναι στη σωστή παραλία ή στα σωστά βράχια (όπως στη Σίφνο καλή ώρα); Η διαδικασία το να αφήσεις το αυτοκίνητο να πυρώσει κάτω από τον ήλιο, το να περπατήσεις κουβαλώντας (τ)συμπράγκαλα, το να αναζητήσεις τον κατάλληλο χώρο για να κατασκηνώσεις και τη σωστή γωνία να κρατήσεις την εφημερίδα χωρίς σκιστεί από τον αέρα, το να κυνηγήσεις τον φρέντο σου σαν άνθρωπος των σπηλαίων είναι διαδικασίες που μοιάζουν βασανιστικές αλλά τελικά δίνουν αξία στο πρώτο "μπλουμ", ή στο πρώτο "γκντουπ" που ισοδυναμεί με την ελεύθερη πτώση του κοκκινισμένου σώματος στο κρεβάτι. Γιατί δεν πρέπει να κρυβόμαστε - όχι μεταξύ μας- καλοκαίρι σημαίνει μεσημεριανός ύπνος μετά από νταγκλάρισμα από μπάνιο, ήλιο και τηγανητές πατάτες.

Θάλασσα ο Άλκης Βασιλείου

Ναι, θα είμαι ειλικρινής. Ανήκω στους προνομιούχος της ζωής! Το εξόχικο σπιτι για το οποίο φρόντίσαν οι "πρόγονοί" μου είναι πάνω στη θάλασσα στη -σαν τη- Χαλκιδική -δεν έχει- οπότε από πολύ μικρός ήρθα σε "επαφή" με μία από τις πιο ωραίες ακτογραμμές της ευρωπαϊκής ηπείρου! Θα γίνω ακόμα πιο εξοργιστικός, αναγνώστη μου. Μένω σε ένα σπίτι που έχει πισίνα κι όμως, προτιμώ να οδηγήσω 609 χιλιόμετρα (η απόσταση του εν Αθήναις σπιτιού μου από τον "παράδεισο") να πληρώσω 25,20 ευρώ σε διόδια και 120 σε βενίζνη, από το να πάρω την πετσετούλα μου και να κατεβώ ωραία ωραία σε μία από τις 3 πισίνες που διαθέτει το συγκρότημα στο οποίω έχω τη χαρά να κατοικώ!

Είναι άλλο πράγμα η θάλασσα, με μια λεπτομέρεια! Θάλασσα δεν είναι η παραλία του beach bar, που είναι γεμάτη κόσμο! Όχι, όχι αυτό δεν είναι θάλασσα! Αυτό είναι η ένδειξη ότι πρέπει να βρεις έναν κολλητό με πισίνα, προκειμένου να αποφύγεις το νεοελληνικό καλοκαιρινό μαρτύριο...

Θάλασσα η Ιωάννα Μαμάη

Ούσα βέρα νησιώτισσα δε θα μπορούσα παρά να απαντήσω θάλασσα 100% στο συγκεκριμένο δίλημμα. Η μυρωδιά του ιωδίου, η υγρασία που βγάζει τα καλοκαιρινά βράδια, το βλέμμα σου που χάνεται στον ορίζοντα δεν αντικαθίσταται από καμία πισίνα τελευταίας τεχνολογίας ακόμα και αν βρίσκεται στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη. Η θάλασσα προσφέρει ηρεμία, σε χαλαρώνει απίστευτα και ειδικά όταν είναι καθαρή σαν κρύσταλλο μπορείς να δεις μέχρι και το παραμικρό βότσαλο στον πάτο της.

Μπορείς επίσης να βρεις αστερίες και να προσπαθήσεις να τους πιάσεις ενώ θέλουν να κρυφτούν μέσα στην άμμο. Μπορείς να δεις πολύχρωμα ψάρια, φύκια, μεγάλα κοχύλια τα οποία βγάζουν ένα ήχο όταν τα πλησιάσεις στο αφτί σου. Η θάλασσα έχει αυτήν την ιδιαιτερότητα και χάρισμα. Κάνει τον άνθρωπο να έρθει σε επαφή με την πρώτη ύλη-κατάσταση στην οποία βρέθηκε όταν άρχισε να σχηματίζεται. Το υγρό στοιχείο. Και δεν ανταλλάσσεται με καμία πισίνα ολυμπιακών εγκαταστάσεων.

Παραλία ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Απαντώ σε ένα εντελώς θεωρητικό επίπεδο, με τον ίδιο τρόπο ας πούμε που συζητάς με τους φίλους σου ποιες χολιγουντιανές σταρ θα προτιμούσες από άλλες, επειδή πρακτικά δεν πρόκειται ποτέ να σε απασχολήσει. Εγώ δηλαδή έχω να αγγίξω πισίνα από την 5η δημοτικού (αλλά εκείνη τη χρονιά είχα κερδίσει μετάλλιο στην κολύμβηση, οπότε αποχώρισα θριαμβευτής) και θάλασσα κανονική, αλατένια, κάπου κοντά στα... εμπφ, δεν ξέρω. 8 χρόνια; 10; 85; Έχει σημασία; Το πόιντ είναι πως δε με νοιάζει στην πραγματικότητα ούτε το ένα ούτε το άλλο, όμως αν έπρεπε να πάρω κάτι θα ήταν η θάλασσα επειδή στην ιδεατή της κατάσταση είναι τρέλα. Δηλαδή: κάπου πάρα πολύ μακριά, δίχως κανέναν άλλον άνθρωπο εκεί, με τη μεταφορά μέσω διακτινισμού στην παραλία, μαγικό άμεσο στέγνωμα μετά, και διακτινισμός πίσω, ΜΕ ρούχα και ΧΩΡΙΣ αλάτια, στο κρεβάτι του σπιτιού μου, τότε ναι, σαφώς, θάλασσα. Αλλά επειδή τίποτα από αυτά δεν είναι πρακτικά εφικτό, στην πραγματικότητα μου είναι παντελώς αδιάφορο. Καλά μακροβούτια σας εύχομαι, και μην ξεχνάτε το αντηλιακό.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ... ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕ 92%

Από ό,τι φαίνεται τελικά αυτό δε το λες και δίλημμα, αλλά ΟΚ, γι'αυτό είμαστε κι εμείς εδώ εξάλλου για να λύνουμε αυτά τα ζητήματα. Θάλασσα ολοταχώς. Τις ψάθες μην ξεχάσετε.