Οι άγραφοι κανόνες που κυβερνούν το τάβλι

Α και τα καραφάκια ούζο και τους μεζέδες να συνοδεύουν την όλη φάση.

Ιδού λοιπόν μερικοί γραπτοί αλλά και μερικοί άγραφοι κανόνες:

Η πρώτη παίζει... Μην ρωτάς οπότε κάθε φορά.

Πόρτες-πλακωτό-φεύγα. Αυτή είναι η σωστή σειρά ότι και να λένε οι άλλοι για Φεύγα-πλακωτό-πόρτες και τη θεωρία ότι ξεκινάμε έτσι λόγω του κανόνα 1, για να μην υπάρχει το άδικο προβάδισμα με τις 5άρες.

Μην "τσιμπάς" τα ζάρια... Μετά από διπλές το κούνημα των ζαριών είναι υποχρεωτικό, για να μην είναι "τσιμπημένα" τα ζάρια.

"Ξέρεις από βέσπα"... Όσο υποχρεωτικό είναι το μάζεμα, άλλο τόσο είναι να πεις τη συγκεκριμένη έκφραση όταν πας να πάρεις το ματς διπλό και ο άλλος πρέπει να φέρει τα πόδια του για να το κόψει.

Διάλειμμα μόνο για ουζάκι... Το παιχνίδι σταματάει μόνο α) για παγκόσμιο πόλεμο β) να γεμίσεις ξανά το ποτήρι σου με ούζο

Όσο πιο παλιό, τόσο πιο καλό (1)... Ισχύει το αντιστρόφως ανάλογο από ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Το σωστό το τάβλι, αυτό που θα εμπνεύσει σεβασμό, πρέπει να είναι παλιό. Όσο πιο φθαρμένο και ξεβαμμένο είναι αυτό και τα πούλια, τόσο το καλύτερο. Αποδεικνύεται ότι έχει γράψει αρκετά χιλιόμετρα. Το τάβλι το σωστό πρέπει να στάζει εμπειρία.

Όσο πιο παλιά, τόσο πιο καλή (2)... Η ατάκα. Η γλωσσολογία στο τάβλι μεταφέρεται με τις γενιές. Οπότε πάνω από τα ζάρια δεν επιτρέπονται τα "OMG", τα "LOL" κτλ Μόνο παραδοσιακά μπινελίκια και εκφράσεις παλαιάς κοπής, που έχουν ταξιδέψει με επιτυχία στο χρόνο. Προσωπική αγαπημένη το "το τυρί το είδες, τη φάκα δεν την είδες".



Πάντα να κλείνεις το εξάρι... Πάντα. Και άστον να φέρει όσες εξάρες θέλει.



Ο έξω ξέρει καλύτερα... Αν ο Μωυσής αντί για πλάκες κατέβαινε από το Αραράτ με τάβλι θα έλεγε "Ου σιωπήσεις όταν παρακολουθείς μια παρτίδα". Το savoire vivre του αθλήματος επιβάλει ο "απ' έξω" να μιλάει συνέχεια για το τι πρέπει να παίξουν οι έχοντες τα ζάρια στα χέρια, οφείλει να ξεστομίζει κάθε 3 ζαριές "μα, τι κάνεις" και ιδανικά να έχει τη στάση χωροφύλακα, κοιτώντας δηλαδή με τα χέρια δεμένα πίσω στην πλάτη. Πατριάρχης του συγκεκριμένου κανόνα, ο πατέρας μου, σε σημείο που το σπίτι μου έχει χαρακτηριστεί και ως "Γιαντ Ελιάου" λόγω της πίεσης που ασκεί ο κόσμος (αυτός δηλαδή) στους παίκτες.

Δεν παίζεις με κάποιον που α) μετράει με το χέρι β) σε ρωτάει "παίζεις και τα τρία"... Γιατί απλά δεν παίζεις

Παίξε με τις πιθανότητες... Πρόκειται για παιχνίδι στρατηγικής, αλλά -ειδικά όταν χάνουμε- πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ζάρι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. Κι επειδή δεν μπορείς να το ελέγξεις, τότε θα πρέπει να επιστρατεύσεις τα μαθηματικά (και τη στατιστική), είτε στο μάζεμα, είτε στο "φτιάξιμο", είτε όταν ετοιμάζεσαι στο "χτύπημα".

Το 7 είναι ο συχνότερος συνδυασμός... Για παράδειγμα πρέπει να γνωρίζεις ότι στατιστικά το 7 έρχεται περισσότερες φορές από κάθε άλλο ζάρι, για τον απλό λόγο ότι είναι το μοναδικό που προκύπτει ανεξάρτητα του ενός ζαριού (αν το ένα φέρει 1, 2, 3, 4, 5 ή 6 - υπάρχει πάντα ένας συνδυασμός του δεύτερου που να κάνει 7)



Στόχος το εξάπορτο... Αν η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου είναι το γκολ και του καλοκαιριού η παπάρα στη χωριάτικη, τότε στο τάβλι είναι το εξάπορτο. Για αυτό παίζεις, για αυτό βαρακανάς ζάρια και πούλια. Για να δεις αυτό το βλέμμα απόγνωσης στα μάτια του αντιπάλου, να κατεβάσεις ταχύτητα (να βάλεις δευτέρα "ταριφίσια" στις 2.000 στροφές) και να μοιάζεις με τους τύπους στο μπέιζμπολ που χτυπούν το μπαλάκι έξω από το γήπεδο και μετά κάνουν τον γύρο του θριάμβου.

Μάθε το ζάρι σου... Υπάρχουν κάποια ζάρια που πιστεύεις (δεν μπορεί να αποδειχτεί μαθηματικά) ότι φέρνεις πιο συχνά. Προσάρμοσε οπότε τη στρατηγική σου, ειδικά στο φεύγα όταν ψάχνεις τα πατήματα σου. Αν ποτέ παίξεις μαζί μου, μη μου αφήσεις το πέντε. Ε το... τρία ήθελα να πω.

Το πρώτο είναι του ατζαμή... Αν το χάσεις.

Αν φέρεις καλή ζαριά πρέπει να χτυπήσεις με δύναμη το πούλι...Αν πιάσεις, δηλαδή, στο πλακωτό, ή χτυπήσεις στις πόρτες μετά από διπλή ζαριά (6-5 για παράδειγμα), τότε οφείλεις στον εαυτό σου, στους εμπνευστές αυτού του υπέροχου παιχνιδιού και στους αλλόθρησκους που δεν παίζουν, να κάνεις το κατόρθωμα σου να ακουστεί.

Το σωστό μέρος να παίξεις τάβλι είναι εδώ



(Το Γιαντ Ελιάου που λέγαμε...)

Το φεύγα θέλει τέχνη... Εδώ δεν πιάνει το ζάρι κι οι πολλές διπλές τρώνε τον αφέντη. Οπότε στο φεύγα είναι σημαντικό να σχεδιάσεις μια στρατηγική και πιο σημαντικό να ξέρεις πότε πρέπει να κάνεις "abort" την αποστολή και να κοιτάξεις να μαζέψεις πρώτος. Μην ξεχνάμε ότι το παιχνίδι λέγεται "φεύγα" και όχι "μείνε να κάνεις τη ζωή μας δύσκολη".

Κοκορέτσι μόνο το Πάσχα... Δεν βοήθησε (ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΝΑΝ) να μαζεύει πολλά πούλια στο ίδιο σημείο. Δεν βολεύει ούτε στις πόρτες, ούτε στο πλακωτό (εκτός αν είναι πάνω στο "πιασμένο"), ούτε στο φεύγα. Μακριά από τα λεγόμενα "κοκορέτσια", οπότε...

Δεν χρειάζεται να τελειώνουν όλες οι παρτίδες... Μεγάλα παιδιά είμαστε, οπότε ξέρουμε αν έχουμε ελπίδες (και πόσες) να πάρουμε ή να κόψουμε μια παρτίδα. Οπότε οι τυπικές διαδικασίες παρακάμπτονται. Όταν δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ "άστο" είτε μονό, είτε διπλό. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με τη φράση "αυτό δεν θα το έπαιζαν ούτε στη φυλακή".



Φοβού τις πεντάρες... Η χειρότερη ζαριά που μπορεί να φέρει ο αντίπαλος στο φεύγα (η μόνη που περνάει κατευθείαν), ή στο πλακωτό (η μοναδική που πιάνει "μέσα" από το χέρι - αν κάνεις το λάθος και αφήσεις το "3"). Όσο κακή διπλή είναι για τις πόρτες, άλλο τόσο καλή είναι για τα άλλα παιχνίδια.

Κάποια στιγμή θα ρισκάρεις... Τα περισσότερα παιχνίδια καταλήγουν σε κάποια ζαριά που θα ρισκάρεις να χτυπηθείς (πόρτες), να σε πιάσουν (πλακωτό) ή να μπλέξεις (φεύγα). Προσωπική άποψη/εμπειρία: αφού θα πάει έτσι, που θα πάει το πράγμα μην περιμένεις την οριακή στιγμή. Πάρε το ρίσκο σου νωρίς και απέκτησε το πάνω χέρι.