Ελαφόνησος: Ονειρο καλοκαιρινό

Χρυσές αμμουδιές, νερά διάφανα και διαυγή σαν καθρέφτης, κέδροι κι αρμυρίκια και μια βυθισμένη αρχαία πολιτεία που αρχίζει να αποκαλύπτει τα μυστικά της. Η Ελαφόνησος είναι το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, αρκεί να το θελήσεις.

Για πολλούς η Ελαφόνησος προσωποποιεί την απόλυτη καλοκαιρινή φαντασίωση. Για πάρα πολλούς. Και δεν έχουν καθόλου άδικο. Αμμουδιές με χρυσή, σιμιγδαλένια άμμο στο Σίμο, στο Σαρακίνικο, στην Παναγιά, νερά τόσο καθαρά που δροσίζεσαι και μόνο που τα βλέπεις, αρμυρίκια με ίσκιο «παχύ» και αρκετό για όλους, και πάνω απ’ όλα διάθεση άκρως καλοκαιρινή και ξένοιαστη.

Τα τελευταία περίπου είκοσι χρόνια η Ελαφόνησος πρωταγωνιστεί σε έναν ρόλο που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της, στον απόλυτο ορισμό των καλοκαιρινών διακοπών.

Για να έρθεις στην Ελαφόνησο θα πάρεις το φέρι από το αντίπερα λιμανάκι της Πούντας. Ούτε δέκα λεπτά δεν κάνει (εννέα, για την ακρίβεια!) για να περάσει στο στενό και να σ’ αφήσει στο λιμάνι (1€ το άτομο, 10,5€ το αυτοκίνητο). Πριν περάσεις απέναντι, ωστόσο, αξίζει να ανακαλύψεις τα απρόσμενα μυστικά που κρύβονται στην «ηπειρωτική» ακόμα Λακωνία· το κομμάτι αυτό γύρω από την Πούντα, άλλωστε, ανήκει κι εκείνο στην επικράτεια του καλλικρατικού Δήμου Ελαφονήσου.

Μια πόλη κάτω απ' τα κύματα

Στην Πούντα δεν υπάρχει οργανωμένος οικισμός, ωστόσο γύρω από την αποβάθρα που δένει το φέρι απλώνεται μια πελώρια αμμουδιά που το καλοκαίρι γνωρίζει μεγάλες δόξες. Είναι άλλωστε ο καλύτερος προάγγελος για το τι θα συναντήσεις σαν περάσεις απέναντι στην ίδια την Ελαφόνησο...

Αν κινηθείς λίγο προς τα αριστερά της αποβάθρας, με την Ελαφόνησο πάντα στο δεξί σου χέρι, θα δεις τη Στρογγύλη, έναν σπουδαίο υγροβιότοπο περίπου 425 στρεμμάτων που διαχωρίζεται από τη θάλασσα με μια στενή λωρίδα από αμμοθίνες.

Στα νερά της λιμνοθάλασσας ζουν κέφαλοι, λαβράκια και τσιπούρες που εισέρχονται γόνοι ακόμη από τη θάλασσα και μεγαλώνοντας εγκλωβίζονται σ’ αυτήν, ενώ αποτελεί και σταθμό πολλών πουλιών στο αποδημητικό τους ταξίδι. Η Στρογγύλη έχει ενταχθεί στο προστατευόμενο Δίκτυο Natura 2000 κι ωστόσο δεν είναι το μόνο ανεκτίμητης αξίας «εύρημα» της περιοχής.

Στον βυθό γύρω από τη νησίδα Παυλοπέτρι, ανάμεσα στη Στρογγύλη και την Ελαφόνησο, ανακαλύφθηκαν το 1969 μια πολιτεία κάτω από τα κύματα: Ο Βρετανός γεωλόγος-ωκεανολόγος δρ Νίκολας Φλέμινγκ, από το Εθνικό Ωκεανογραφικό Κέντρο του Σαουθάμπτον, ανακάλυψε στην άμμο του βυθού διάσπαρτα ερείπια που σχημάτιζαν τον ιστό μιας ολόκληρης πόλης.

Οι πρώτες εκτιμήσεις υπέθεταν πως η πολιτεία αυτή πρέπει να άκμασε περίπου στα 1500 π.Χ., η επέκταση των ερευνών ωστόσο αποκάλυψε πως το Παυλοπέτρι ευημερούσε ήδη από το 3000 π.Χ., πριν σκεπαστεί από τη θάλασσα όταν ανέβηκε η στάθμη των νερών. Οι έρευνες στην περιοχή συνεχίζονται ακόμη και φαίνεται πως το Παυλοπέτρι έχει πολλά ακόμα να αποκαλύψει...

Εννιά μετρημένα λεπτά και το φέρι σε φέρνει στην Ελαφόνησο και στο γραφικό της λιμανάκι. Μια πρώτη εικόνα, χαρακτηριστική και αξέχαστη, από το νησί είναι το εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα, στην άκρη του ψαρολίμανου, με το χαρακτηριστικό γεφύρι που φτάνει μέχρι τον περίβολο του ναού. Μια βόλτα στην προκυμαία αρκεί για να καταλάβεις γρήγορα πως το ψάρεμα ήταν και είναι ακόμα προτεραιότητα στη ζωή του Λαφονησιώτη.

Το νησί άλλωστε μπορεί να είναι μικρό (περίπου 20 τ. χλμ.) και οι κάτοικοι λιγοστοί (γύρω στους 1.000) κι όμως διατηρεί έναν από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους στην Ελλάδα, και οι Λαφονησιώτες είναι πρώτης τάξεως ψαράδες.

Η διπλή παραλία του Σίμου

Το καμάρι της Ελαφονήσου και η εικόνα του νησιού που κρατάει μέσα του ο καθένας που έρχεται έστω και μια φορά εδώ είναι βέβαια ο Σίμος, η μεγάλη, αμμουδερή ακτή στη νότια πλευρά του νησιού. Με το αυτοκίνητο δεν θα χρειαστείς πάνω από πέντε λεπτά για να έρθεις εδώ από το λιμάνι, το νησί άλλωστε είναι μικρό και οι αποστάσεις μηδαμινές. Λέγεται πως πήρε το όνομά της από έναν Καλύμνιο δύτη που ψάρευε στην περιοχή πριν από πολλά πολλά χρόνια, ή (κατά μία άλλη εκδοχή) από ένα beach bar που λειτουργούσε κάποτε.

Στην ουσία πρόκειται για δύο όρμους, το Σαρακίνικο, που λέγεται και Μεγάλη παραλία, και τον Φράγκο ή Μικρή παραλία. Είναι κάμποσα χρόνια τώρα που κάθε καλοκαίρι γίνεται σωστό λαϊκό προσκύνημα στον Σίμο, και δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά: Τα νερά είναι απίστευτα καθαρά, κρυστάλλινα, η αμμουδιά σε προκαλεί να πετάξεις παπούτσια και σαγιονάρες και να σεργιανίζεις στους αμμόλοφους νιώθοντας τη χρυσή άμμο να μπλέκεται στα δάχτυλά σου. Τα αρμυρίκια και οι θαλασσόκεδροι φροντίζουν για την απαραίτητη σκιά, πέρα βέβαια από τις ομπρέλες που στήνονται το καλοκαίρι, ενώ παραπλεύρως λειτουργεί και κάμπινγκ. Καθόλου τυχαίο λοιπόν που ο Σίμος αναδεικνύεται συνεχώς ανάμεσα στις καλύτερες της Μεσογείου...

Πολύ πρόσφατα ολοκληρώθηκε ο καινούργιος δρόμος που επιτρέπει τον γύρο του νησιού (μέχρι πρότινος οι διαδρομές διακλαδίζονταν από το λιμάνι), κι έτσι από τον Σίμο και τον οικισμό της Λεύξης μπορείς να έρθεις κατευθείαν στο Κάτω Νησί και την άλλη μεγάλη αμμουδιά, την Παναγία.

Εδώ θα βρεις και ταβερνάκια για την απαραίτητη «ψαροκατάσταση», εδώ είναι ίσως και το ωραιότερο μέρος στην Ελαφόνησο για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα, με πρώτο πλάνο την αμμουδιά και φόντο τα αντίπερα νησάκια, τα Νησιά της Παναγίας.

Κι όσο κι αν κοιτάς τον χάρτη και βλέπεις ένα νησί μικρό, όσο περισσότερο μένεις εδώ, τόσο λιγότερο το χορταίνεις και αναβάλλεις συνεχώς τη διαδρομή της επιστροφής...

Πηγή: thetravelbook.gr