Μέσα σε μερικές γραμμές θα προσπαθήσω να αναλύσω την σκέψη ότι σε όποια φάση της ζωής σου κι αν είσαι, ελεύθερος ή δεσμευμένος, ανύπαντρος ή παντρεμένος, το να είσαι ερωτευμένος είναι κάτι που μπορεί κοινωνικά να το μοιράζεσαι και να το ζεις με τον άνθρωπό σου αλλά κατά βάθος είναι κάτι που αδυνατείς να μοιραστείς, να εκφράσεις και να αποτυπώσεις στην ολότητά του. Γιατί το ζεις μόνος σου.
Δικός σου είναι ο κόμπος στον λαιμό, δικό σου το σφίξιμο στο στομάχι, δική σου η ξάγρυπνη νύχτα, δικό σου αυτό το συναίσθημα που φουσκώνει μέσα σου, γεμίζει τα πνευμόνια και το στήθος σου και κάνει το αίμα σου να κυλά πιο γρήγορα.
Και ναι, το έχουν ζήσει κι άλλοι. Ίσως περισσότερο από εσένα, ίσως εξίσου, ίσως ακόμα και καθόλου. Κανείς όμως δεν το ζει όπως εσύ.
"Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας, καμμένα μάτια μου μη με ρωτάς". Από το "Καληνύχτα" του Σωκράτη Μάλαμα
Δεν μπορώ να πω ότι ξέρω τα πάντα για τον έρωτα. Έχω ερωτευτεί δύο φορές στη ζωή μου μέχρι τώρα και μπορώ να πω με κάθε ειλικρίνεια ότι ήταν οι πιο έντονες κι ευτυχισμένες περίοδοι στα 29 χρόνια που με ανέχεται ο πλανήτης.
Έχω μάλιστα έναν φίλο που λέει ότι με ζηλεύει για το πόσο έντονα ζω το κάθε συναίσθημα. Αλλά στον έρωτα δεν έχεις κάτι να ζηλέψεις από κανέναν. Κι αυτό γιατί είναι βέβαιο ότι θα τον νιώσεις. Με τον δικό σου μοναδικό τρόπο.
Όχι εξομολογούμενος στους φίλους σου. Όχι διαλαλώντας τον στα social media. Όχι αγκαλιά με εκείνη. Μόνος σου.
Μόνος σε έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση
Ίσως και η πιο κραυγαλέα περίπτωση ενός έρωτα που τον ζεις μόνος σου. Περιμένοντας ατέρμονα την λύτρωση από μεριάς της. Που ζεις και αναπνέεις για ένα σημάδι, ένα μήνυμα, ένα βλέμμα. Κι όταν έρχεται αυτό το σημάδι και νιώθεις ότι είσαι ένα βήμα πιο κοντά, φροντίζει εκείνη να σε σπρώξει ακόμα πιο μακριά.Πόσο υπέροχα είχε γράψει ο Γκαίτε κάποτε για έναν ατελέσφορο έρωτα. Σε ένα από τα πλέον συναισθηματικά φορτισμένα κείμενα που έχουν πέσει στα χέρια μου, ο Γκαίτε εξιστορεί τον έρωτα του νεαρού Βέρθερου μέσα από υποτιθέμενα γράμματα του νεαρού ερωτευμένου στον φίλο του Βίλχελμ, όπου περιγράφει απλοικά αλλά απόλυτα το πάθος του για την Lotte. Ένα πάθος που έμεινε ανεκπλήρωτο μέχρι την αυτοκτονία του νεαρού Βέρθερου.
"Often do I strive to allay the burning fever of my blood; and you have never witnessed anything so unsteady, so uncertain, as my heart. But need I confess this to you, my dear friend, who have so often endured the anguish of witnessing my sudden transitions from sorrow to immoderate joy, and from sweet melancholy to violent passions?". Από το "The sorrows of young Werther" του Johann Wolfgang von Goethe
Ένα πάθος που έχουμε ζήσει, εγώ, εσύ, αρκετοί για κάποια, χωρίς να βρούμε ανταπόκριση. Πώς είναι δυνατόν να μην είσαι μόνος σε αυτόν τον έρωτα; Ποιος μπορεί να σε νιώσει; Ποιος να σε καταλάβει και ποιος να αποδεχτεί αυτό που η λογική απαγορεύει;
Αυτό που σε όλους φαίνεται τόσο ανώφελο και αδικαιολόγητο αλλά σε εσένα μοιάζει τόσο σωστό και σημαντικό. Ένας έρωτας που από κάποιο σημείο και μετά παύεις να τον μοιράζεσαι, παύεις να τον παραδέχεσαι αλλά δεν παύεις να τον σκέφτεσαι.
Και τον έχεις να καίει κάθε φορά που την σκέφτεσαι, να σε μαχαιρώνει κάθε φορά που την βλέπεις με κάποιον άλλον, να σε πονάει κάθε φορά που συνειδητοποιείς ότι αυτός ο έρωτας είναι απελπιστικά μονόπλευρος.
Μέχρι την λύτρωση…
Γιατί έρχεται και η λύτρωση σε κάθε ανεκπλήρωτο έρωτα. Όταν είσαι εσύ έτοιμος να την ξεχάσεις. Μέσα από μια σκέψη, μέσα από μία πράξη, μέσα από την συνειδητοποίηση.
"You say you're lookin' for someone, who will promise never to part, someone to close his eyes for you, someone to close his heart, someone who will die for you and more". Από το "It ain't me babe" του Bob Dylan
Βλέπεις είμαι κι εγώ από εκείνους τους χιλιάδες που βλέποντας για πρώτη φορά το Love Actually είπαν από μέσα τους «θέλω κι εγώ κάποια στιγμή να κάνω την σκηνή με τις κάρτες στον έρωτα της ζωής μου». Μερικά χρόνια και μερικές δεκάδες επαναλήψεις της ταινίας μετά, συνειδητοποίησα κάτι.
Ότι το μεγαλείο της σκηνής δεν κρύβεται στις κάρτες, την εκ βαθέων εξομολόγηση το «to me you are perfect” και το φιλί. Κρύβεται στο διπλό “enough” που μονολογεί ο Andrew Lincoln στο τέλος της σκηνής.
Μόνος σε έναν ευτυχισμένο έρωτα
Ίσως διαφωνήσουμε. Αλλά και πάλι…Την γνωρίζεις. Σου αρέσει. Ως εκεί αλλά βγαίνετε. Περνάς καλά. Σου αρέσει ακόμα περισσότερο. Spoiler alert, ερωτεύεσαι. Το ευτυχές είναι ότι αρέσεις και σε εκείνη. Όχι απλά της αρέσεις αλλά σε ερωτεύεται. Ανταλλάσετε λόγια αγάπης, αιώνιας πίστης και άλλα θεμιτά για τα μέλια με τα οποία έχετε πασαλειφτεί. Κι εδώ όμως είσαι μόνος.
Όχι, κοινωνικά δεν είσαι μόνος. Στα μάτια του κόσμου δεν είσαι μόνος. Στο σπίτι όταν γυρνάς δεν είσαι μόνος. Αλλά στον έρωτά σου για εκείνη, στο πώς τον αντιλαμβάνεσαι και το πώς τον εκφράζεις είσαι απόλυτα μόνος.
Γιατί για εκείνη μπορεί ο έρωτας να σημαίνει ηλιοβασιλέματα, road trips και Κατσιμιχαίους. Και για εσένα ο έρωτας να είναι ένας στίχος του Ιωαννίδη, μία ταινία του Χιου Γκραντ, η ανάμνηση ενός φιλιού, η φωτογραφία από ένα ταξίδι, ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο ή το χαρτάκι στο οποίο ζωγράφισε άτσαλα ένα χαμόγελο.
Δεν δίνουμε όλοι τα ίδια στον έρωτα. Και συνήθως οι σχέσεις αποτελούν μια ισορροπία σε μια ζυγαριά που πότε ο ένας δίνει περισσότερα και πότε ο άλλος. Συνήθως ο ένας είναι που θέλει πιο πολύ και τραβάει τον άλλον από το χέρι.
"Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί. Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή. Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή, μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί. Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή". Από τη "Γιορτή" που τραγούδησαν οι Τρύπες.
«Μα όχι σου λέω, με θέλει όσο την θέλω κι εγώ». Ας πάρουμε αυτή την υπόθεση. Κι ας αποδεχτούμε ότι ο έρωτας είναι κάτι μετρήσιμο κι ότι εσύ νιώθεις πέντε κι εκείνη επίσης πέντε. Κι αυτά τα πεντάρια ενώνονται κάθε φορά που είστε μαζί και μεταμορφώνονται σε ένα επιβλητικό και υπέροχο δέκα. Σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε χάδι, σε κάθε φιλί.
Πες μου όμως… Το βράδυ που πέφτεις στο κρεβάτι σου και την σκέφτεσαι, το απόγευμα που κοιτάς το κινητό σου γιατί έχεις ώρα να της μιλήσεις, το πρωινό που βιάζεσαι να έρθει γιατί ξέρεις ότι θα την δεις αργότερα, δεν είσαι μόνος;
Στην ανασφάλεια που σε κυριεύει, στην αγωνία που σε τρώει, στο όνειρο που πλάθεις για μία ζωή μαζί της, ποιον έχεις παρέα; Πάντως όχι εκείνη.
"I see you in my inner eye, touch me with a gentle smile, wonder if you catch my mood, can you feel my solitude?". Από το "Don't call me up" του Mick Jagger
Ναι, σε κοιτάει στα μάτια και σου ομολογεί τον έρωτά της. Αλλά ακόμα και σε αυτή την υπέροχη συγκυρία, το πόσο ερωτευμένος είσαι το ξέρεις μόνο εσύ, η ψυχή σου και το σώμα σου.
Μόνος σε έναν χωρισμένο έρωτα
Πιθανότατο ενδεχόμενο της προηγούμενης κατάστασης. Ειδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των σχέσεων καταλήγει σε χωρισμό, με έναν από τους δύο να ανακαλύπτει πώς βγαίνουν τα τραγούδια.Είναι σκληρός ο χωρισμένος έρωτας. Και μπορεί αν δεν το πάρεις εγωιστικά να σε οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια σκέψεων, στερήσεων και αντιδράσεων. Και σίγουρα είναι ένα τεράστιο θέμα για να επεκταθώ τώρα.
"I no longer love her, that's certain, but maybe I love her. Love is so short, forgetting is so long". Από το "Tonight I can write the saddest lines" του Pablo Neruda
Τότε δεν είσαι μόνος;
Στην σκέψη που προσπαθείς να διώξεις κάθε βράδυ, στην σκέψη που επιστρέφει κάθε πρωί, στην σκέψη που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις, στην σκέψη που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, δεν είσαι μόνος;
Σε αυτή την εκκοφαντική ησυχία που κάνει στο μυαλό σου όταν βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους που σου μιλούν αλλά εσύ δεν ακούς γιατί σκέφτεσαι εκείνη, δεν είσαι μόνος;
Κάνεις ότι δεν σε νοιάζει, κάνεις ότι δεν πειράζει, καμιά φορά ξεχνάς κιόλας και είσαι καλά. Κι ακούς το ένα τραγούδι μετά το άλλο, το ένα ταιριάζει καλύτερα από το άλλο και καταλήγεις να ξεψυχάς τραγουδώντας “I will wait” λες κι είσαι κι εσύ πάνω στην σκηνή του Red Rocks.
Δεν ξέρω εσείς τι λέτε, αλλά οι Mumford κάνουν τον έρωτα να μοιάζει με γιορτή...
Αλλά όχι. Σε επαναφέρουν στην τάξη οι φίλοι σου. Σου λένε τι πρέπει να κάνεις και τι όχι. Το σκέφτεσαι ορθολογικά. Καταστρώνεις στρατηγικές για να την ξανακερδίσεις, πονάς, διαμαρτύρεσαι. Με παρέα αλλά μόνος σου.
Μέχρι το τέλος. Που έρχεται πάλι είτε με την συνειδητοποίηση του ανόφελου της προσπάθειάς σου είτε με έναν νέο έρωτα που θα σε κάνει να κόβεις βόλτες στα πάρκα με τον JK στα αυτιά να σου μιλάει για την "foolosophy" του έρωτα.
Αντί επιλόγου
Η λέξη “μόνος” έχει αρνητική χροιά στο άκουσμα. Αλλά είναι παρεξηγημένη. Γιατί σε όλες τις παραπάνω στιγμές της ζωής που περιέγραψα, το να είσαι μόνος στον έρωτά σου είναι κάτι το φυσιολογικό.Ο έρωτας είναι υπέροχος στην παραμικρή του έκφανση, βασανιστική ή λυτρωτική.
Όταν την έχεις φιλήσει για πρώτη φορά και φεύγεις με την γροθιά σφιγμένη, όταν την κοιτάς να κοιμάται στα πόδια σου, όταν βλέπεις κάτι σε μία βιτρίνα και σκέφτεσαι ότι θα της πήγαινε πολύ, όταν κοιτάς τις φωτογραφίες από το ταξίδι που πήγατε μαζί, όταν παίζει στο ραδιόφωνο το “I wanna hold your hand” των Beatles και τραγουδάς με όλη σου την ψυχή σαν 15χρονο που πάει εκδρομή. Σε όλες αυτές τις στιγμές, μόνος σου δεν είσαι;
Μπορεί να είσαι μαζί της, μπορεί και όχι. Αλλά δεν σε νοιάζει.
Γιατί είσαι γεμάτος.
Αφελής.
Ζωντανός.
Ερωτευμένος...
