Υπάρχουν πολλοί τρόποι, για να καταλάβει μια γυναίκα, ότι ο άντρας της είναι κακομαθημένος ή για να το θέσω πιο σωστά είναι πιστός Έλληνας γιος, μιας ακόμη πιο πιστής, ελληνίδας μάνας (την οποία παλιότερα σε αυτό εδώ το site είχε αποθεώσει ο μαμίσιος Χρήστος Χατζηιωάννου): Μπορεί να μη σηκώνει το καπάκι της τουαλέτας. Να μην στρώνει το κρεβάτι του. Να μην κόβει ούτε ντομάτα στα τέσσερα. Να θέλει, όπως λέει ο φίλος μου ο Στολίδης, τα πουκάμισα του κολαριστά.
Εμένα, που (δεν) με βλέπετε, η Μερέντα έριξε φουντουκένιο βουλοκέρι σε κάτι που έτσι κι αλλιώς φαινόταν, ότι μαμά και γιαγιά μου τα είχαν συνήθως όλα έτοιμα και κυρίως τρία ψωμάκια από μαργαρίτα (το ψωμί που είναι στρογγυλά, ενωμένα ψωμάκια, σας παρακαλώ μην με βάζετε να εξηγώ τα αυτονόητα) πασαλειμμένα με στρώσεις Μερέντας, κάθε μέρα, σε κάποια από τις ώρες της ημέρας, από τα 5-6 ως τα 15-16 (20-22, όχι 27-28, εντάξει θα μιλήσω υπεύθυνα, τελευταία φορά μου έβαλε η μητέρα μου πέρυσι το καλοκαίρι*)
Και είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους, όσοι με έχουν συναναστραφεί παραπάνω από μια σύσκεψη στη δουλειά, ότι ανάμεσα σε μένα και τη Μερέντα υπάρχει ένα παθολογικό, φροϋδικής πολυπλοκότητας δέσιμο.
Ξέρω, ότι η μεγάλη συζήτηση, το “Αιώνιο Δίλημμα” καλή ώρα, είναι το Νουτέλα ή Μερέντα, αλλά στη στήλη αυτή, την “Κάτι λίγο πιο Π.Ο.Π.” είπαμε ότι θα βάζουμε ελληνικά προϊόντα που ποτέ δεν θα καταφέρουν να μπουν στη λίστα με τα Ονομασίας Προέλευσης, αλλά για το κοινό, τη μάζα, το πλήθος που καθορίζει ιστορίες και διαμορφώνει παραδόσεις, έχουν μια πραγματική και κυρίως mainstream (άρα αντικειμενική ή τουλάχιστον πολυσυλλεκτική) αξία.
Συνεπώς, η επιλογή της Μερέντας του Παυλίδη, έναντι της Νουτέλας της Ferrero ήταν εύκολη, ακόμη και αν για πολλούς η ξένη φουντοκόκρεμα είναι πιο γευστική. Για μένα, είναι απλώς πιο ώριμη ή τουλάχιστον την έχω συνδέσει (τη Νουτέλα) με πιο μεγάλες ηλικίες μου. Στα τσικό, τη Μερέντα ήξερα.
Πάνω σε ψωμί
Πάνω σε πτι μπερ
Με το κουταλάκι από το πλαστικό μικρό βαζάκι
Με το κουταλάκι από το κουβαδάκι
Στα μερεντάκια (no picture)
Σε κρουασάν μερέντα (υπήρχε πολύ παλιά στα περίπτερα)
Κρουασάν ό,τι να ναι, με μερέντα βαλμένη με το χέρι
Πάνω σε τσουρέκι
Πάνω σε βάφλα/κρέπα
Λοιπόν, τι λέγαμε; Α ναι, για το πώς μπορείς να τη φας. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα “γιατί να τη φας;”.
Γιατί, υπάρχουν λίγα πράγματα σε αυτή τη ζωή που δεν πρέπει να φοβάσαι να βάλεις στο στόμα σου και ένα από αυτά είναι η κρέμα που βγάζει το φουντούκι, κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα και ποτέ δεν βρήκα έναν άνθρωπο να ρωτήσω. Πώς γίνεται το φουντούκι, ο πιο άνοστος ξηρός καρπός που σου φέρνουν στον Ρέμο και τον πετάς στην άκρη για κανά αμύδαλο ή φυστίκι αιγίνης, να είναι η βάση της Μερέντας και της γεύσης της;
Μιας γεύσης, που στο τέλος της γλυκυτήτας αγγίζει το αλμυρό και αν φας παραπάνω ποσότητα από το σύνηθες, σε μια μπουκιά/κουταλιά/δόση (#diplis το τελευταίο) μπορεί ακόμη και να σου φανεί ή να την ακούσεις που έλεγε και ο Λουκάκος και λίγο πικρο-πικάντικη. Δεν ξέρω τι κράμα δημιουργείται στους σιελογόνους αδένες, αλλά είχαν δίκιο παλιά που τη δίναν μαζί με βούτυρο (ευτυχώς κατάλαβαν ότι μπορεί να αφανίσει ολόκληρο είδος αυτή η διατροφή) γιατί κολλούσε και έδεναν μοναδικά και μαγικά.
Οπότε, με νερό δεν πας πουθενά, εκτός από τσιγάρο, αφού πάρεις απόφαση ότι τέλος η φασούλα με τη Μερέντα, το κουτάλι σου και το Suits στην οθόνη. Καλά, για αναψυτικό δεν θα μιλήσω, παρότι έχω μια εμμονική προτίμηση όπου πίνω Coca Cola με σοκολάτα, άρα τι μένει;
Το γάλα. Εξαιρετικός συνδυασμός με τη Μερέντα, σε ξελιγώνει, καθαρίζει τον ουρανίσκο καλύτερα από το νερό, καθώς και το δρόμο προς το στομάχι, παίρνεις ανάσα, έχει γευστική καταλληλότητα με τη Μερέντα και μπορείς να συνεχίσεις. Δεν έχει καμία σημασία προς τα πού και για πόσο. Κάθε κουταλιά παραπάνω, μπορεί να είναι και ένας μικρός σεξουαλικός πανηγυρισμός (ειδικά αν βλέπεις, είπαμε, και τη Ρέητσελ στο Suits).
Εμένα, που (δεν) με βλέπετε, η Μερέντα έριξε φουντουκένιο βουλοκέρι σε κάτι που έτσι κι αλλιώς φαινόταν, ότι μαμά και γιαγιά μου τα είχαν συνήθως όλα έτοιμα και κυρίως τρία ψωμάκια από μαργαρίτα (το ψωμί που είναι στρογγυλά, ενωμένα ψωμάκια, σας παρακαλώ μην με βάζετε να εξηγώ τα αυτονόητα) πασαλειμμένα με στρώσεις Μερέντας, κάθε μέρα, σε κάποια από τις ώρες της ημέρας, από τα 5-6 ως τα 15-16 (20-22, όχι 27-28, εντάξει θα μιλήσω υπεύθυνα, τελευταία φορά μου έβαλε η μητέρα μου πέρυσι το καλοκαίρι*)
Και είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους, όσοι με έχουν συναναστραφεί παραπάνω από μια σύσκεψη στη δουλειά, ότι ανάμεσα σε μένα και τη Μερέντα υπάρχει ένα παθολογικό, φροϋδικής πολυπλοκότητας δέσιμο.
Ξέρω, ότι η μεγάλη συζήτηση, το “Αιώνιο Δίλημμα” καλή ώρα, είναι το Νουτέλα ή Μερέντα, αλλά στη στήλη αυτή, την “Κάτι λίγο πιο Π.Ο.Π.” είπαμε ότι θα βάζουμε ελληνικά προϊόντα που ποτέ δεν θα καταφέρουν να μπουν στη λίστα με τα Ονομασίας Προέλευσης, αλλά για το κοινό, τη μάζα, το πλήθος που καθορίζει ιστορίες και διαμορφώνει παραδόσεις, έχουν μια πραγματική και κυρίως mainstream (άρα αντικειμενική ή τουλάχιστον πολυσυλλεκτική) αξία.
Συνεπώς, η επιλογή της Μερέντας του Παυλίδη, έναντι της Νουτέλας της Ferrero ήταν εύκολη, ακόμη και αν για πολλούς η ξένη φουντοκόκρεμα είναι πιο γευστική. Για μένα, είναι απλώς πιο ώριμη ή τουλάχιστον την έχω συνδέσει (τη Νουτέλα) με πιο μεγάλες ηλικίες μου. Στα τσικό, τη Μερέντα ήξερα.
Αυτήν έχω φάει σε όλες τις μορφές
Πάνω σε ψωμί
Σε κρουασάν μερέντα (υπήρχε πολύ παλιά στα περίπτερα)
Κρουασάν ό,τι να ναι, με μερέντα βαλμένη με το χέρι
Η Μερέντα στο στόμα
Τώρα που (αλήθεια σηκώθηκα) έφαγα 5 κουταλιές συνεχόμενες μέσα από το βαζάκι, μπορώ να συνεχίσω γιατί είχε αρχίσει να θολώνει η κρίση και ακόμη περισσότερο το μάτι μου.Λοιπόν, τι λέγαμε; Α ναι, για το πώς μπορείς να τη φας. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα “γιατί να τη φας;”.
Γιατί, υπάρχουν λίγα πράγματα σε αυτή τη ζωή που δεν πρέπει να φοβάσαι να βάλεις στο στόμα σου και ένα από αυτά είναι η κρέμα που βγάζει το φουντούκι, κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα και ποτέ δεν βρήκα έναν άνθρωπο να ρωτήσω. Πώς γίνεται το φουντούκι, ο πιο άνοστος ξηρός καρπός που σου φέρνουν στον Ρέμο και τον πετάς στην άκρη για κανά αμύδαλο ή φυστίκι αιγίνης, να είναι η βάση της Μερέντας και της γεύσης της;
Μιας γεύσης, που στο τέλος της γλυκυτήτας αγγίζει το αλμυρό και αν φας παραπάνω ποσότητα από το σύνηθες, σε μια μπουκιά/κουταλιά/δόση (#diplis το τελευταίο) μπορεί ακόμη και να σου φανεί ή να την ακούσεις που έλεγε και ο Λουκάκος και λίγο πικρο-πικάντικη. Δεν ξέρω τι κράμα δημιουργείται στους σιελογόνους αδένες, αλλά είχαν δίκιο παλιά που τη δίναν μαζί με βούτυρο (ευτυχώς κατάλαβαν ότι μπορεί να αφανίσει ολόκληρο είδος αυτή η διατροφή) γιατί κολλούσε και έδεναν μοναδικά και μαγικά.
Το γάλα (όχι η παράσταση)
Το νερό δεν μπορεί να σε βοηθήσει με τη Μερέντα. Είναι ο κρυπτονίτης του, γιατί ναι μεν σε ξελιγώνει, αλλά παράλληλα σε φουσκώνει αμέσως μετά τη Μερέντα, οπότε δεν είναι εύκολο να συνεχίσεις, κάτι που θέλεις πολύ, αφού οι πτυχές που έχει αφήσει το κουτάλι σου πάνω στη σοκολατένια επιφάνεια, σε προκαλούν ακόμη περισσότερο και από τη γεύση της.Οπότε, με νερό δεν πας πουθενά, εκτός από τσιγάρο, αφού πάρεις απόφαση ότι τέλος η φασούλα με τη Μερέντα, το κουτάλι σου και το Suits στην οθόνη. Καλά, για αναψυτικό δεν θα μιλήσω, παρότι έχω μια εμμονική προτίμηση όπου πίνω Coca Cola με σοκολάτα, άρα τι μένει;
Το γάλα. Εξαιρετικός συνδυασμός με τη Μερέντα, σε ξελιγώνει, καθαρίζει τον ουρανίσκο καλύτερα από το νερό, καθώς και το δρόμο προς το στομάχι, παίρνεις ανάσα, έχει γευστική καταλληλότητα με τη Μερέντα και μπορείς να συνεχίσεις. Δεν έχει καμία σημασία προς τα πού και για πόσο. Κάθε κουταλιά παραπάνω, μπορεί να είναι και ένας μικρός σεξουαλικός πανηγυρισμός (ειδικά αν βλέπεις, είπαμε, και τη Ρέητσελ στο Suits).
