Πες μας κι εσύ στα σχόλια τα δικά σου δανεικά κι αγύριστα.
Για ένα βινύλιο δανεικό, για μία Patti ο Χρήστος Δεμέτης
"Ακούς Patti Smith και Pink Floyd;", τη ρώτησα. Δίπλα στα δύο βινύλια που έκαναν το μάτι μου να γυαλίζει, μόστραρε ένας δίσκος του Πάριου, ένας του Γαβαλά και κάποια " 45αρια" του Χιώτη. Στο background έπαιζε Yann Tiersen."Η μάνα μου ακούει, άκουγε από την εφηβεία της και κράτησε τους δίσκους. Ξέρεις, συλλεκτικού τύπου και έτσι. Ο πατέρας μου ήταν του λαϊκού και της όπερας. Τρελός συνδυασμός ε; Γιατί ρωτάς όμως; Τι αξία έχουν πια τα βινύλια, όλοι ακούνε cd πλέον".
Είχε δίκιο. 12 χρόνια πριν, το βινύλιο ήταν θαμμένο στη ναφθαλίνη και οι ανά τον κόσμο μουσικόφιλοι κατέβαζαν μανιωδώς mp3 από το ελεύθερο τότε Napster και το ελεύθερο ακόμα και σήμερα, Soulseek.
Που και που αγόραζαν και cd από τα Metropolis ή το 7+7 στο Μοναστηράκι. Προσωπικά τα πρώτα μου χαρτζιλίκια, έτσι τα είχα φάει.
Εν πάση περιπτώσει, για να επανέλθουμε, το "Horses" της Patti Smith και το "The dark side of the moon" των Floyd με είχαν μαγνητίσει. Λίγο καιρό πριν αποκτήσω το πρώτο μου Pickup, "δανείστηκα" το Horses και το έχω ακόμα να κοσμεί το ράφι μου με τα βινύλια (οι Floyd μου ξέφυγαν).
Άλλαξα σπίτι, άλλαξα γειτονιά, δεν άλλαξα ακούσματα, δεν επέστρεψα και το άλμπουμ στην κάτοχο του, 12 χρόνια μετά, και 8 μετά τον χωρισμό μας.
Μετά την Patti Smith ακολούθησαν κι άλλα βινύλια κι άλλα κι άλλα και ένα Pickup που εκείνη μου είχε κάνει δώρο. Το ότι έχω ακόμα τον δίσκο της μάνας της στη δισκοθήκη μου, μάλλον δεν το ξέρει ή το έχει ξεχάσει. Αλλά ναι ρε διάολε, είναι από αυτά τα άλμπουμ που σου αλλάζουν τη ζωή, ή που κάνουν τα αυτιά σου να ανοίξουν και τις τύψεις για μια τέτοια πράξη, να εκμηδενιστούν.
Εντάξει, αν μετά από τόσα χρόνια αποφασίσει να μου το ζητήσει πίσω, θα το επιστρέψω. Με το κεφάλι ψηλά όμως.
Black hole ο Μάνος Μίχαλος
Οι φίλοι μου, σε αντίθεση με το στίχο που μιλάει για μαύρα πουλιά, με αποκαλούν μαύρη τρύπα και επιχειρηματολογούν, λέγοντας πως ότι μπαίνει σπίτι μου, μένει εκεί. Για πάντα. Θα έπρεπε να πω, ότι αυτά είναι κακίες, συκοφαντίες αλλά δεν μπορώ να το πω, γιατί με κοιτάζω στον καθρέφτη και λέω στον εαυτό μου πως έχουν δίκιο. Ειδικότερα τα παλιότερα χρόνια που έπαιρνα και περισσότερα πράγματα (τώρα το αποφεύγω για να μην εκτίθεμαι) το πρόβλημα μου ήταν πολύ μεγαλύτερο. Τώρα με λένε Μάνο και προσπαθώ να είμαι καλά. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έχω κρατήσει, σίγουρα κάποια CD, σίγουρα καμιά κατοσταριά (όχι σε GB, αλλά σε μονάδες) usb sticks, κάτι βιντεοκασέτες από την πενταήμερη που τελικά τις έδωσα πίσω, αλλά με απώλειες (τη μία την έχασα και ακόμη με κράζει ο Βέργος), ενώ κάτι έχω του Στέφανου χρόνια και δεν ξέρω τι. Συγνώμη, ελπίζω να μην είναι κάτι πολύτιμο, πλέον δεν έχω ιδέα τι ψάχνω. Και θα ζητήσω άλλη μια συγνώμη, που σήμερα καλή ώρα, φοράω ένα φούτερ που πραγματικά ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ποιού είναι.Για μια φανέλα του Mutombo ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Βιβλία. Αυτά είναι που φεύγουν από το σπίτι μου και δεν επιστρέφουν ποτέ, γεγονός που με εκνευρίζει αφάνταστα. Αλλά νομίζω χρωστάω στο σύμπαν πολλά ακόμα για εκείνη την κιθάρα του φίλου μου του Γιώργου που μπήκε στο πατρικό μου γύρω στο 1998 με όλες της τις χορδές και έμεινε εκεί μέχρι και πριν 2 χρόνια περίπου που έφυγα από εκεί, δεχόμενη τις κακουχίες ενός εφηβικού δωματίου, μένοντας με μία χορδή και μερικές ουλές στο σώμα της. Αλλά το κυρίως πιάτο των δανεικών και αγύριστων ήταν πάντα τα "δεύτερα" ρούχα. Αυτά που φόραγαν οι φίλοι μου στο pregame που γινόταν σχεδόν μονίμως σπίτι μου, με αποτέλεσμα Κυριακή πρωί το δωμάτιό μου να είναι γεμάτο φόρμες και t-shirt. Αυτά βέβαια επέστρεφαν αργά ή γρήγορα στους ιδιοκτήτες τους φρεσκοπλυμένα από τη μάνα μου. Αυτό που δεν γύρισε ποτέ είναι ένα Killer Loop long sleeve του φίλου μου του Τζετ (χρόνια πολλά για χθες) το οποίο κοίταξα και σήμερα το πρωί πριν φύγω για το γραφείο. Μονόχρωμο, αδιάφορο, αλλά καθ' όλα δικό του. Και πρέπει να είχε φτάσει στην ντουλάπα μου πριν περίπου 10 χρόνια μαζί με μια φανέλα του Mutombo που φόραγε για να γυρίσουμε ένα βίντεο. Η φανέλα δεν ξέρω καν πού είναι. Το Killer Loop μπορείς να έρθεις να το πάρεις Τζετ.Λεφτά ποτέ, άλμπουμ πάντα ο Στέλιος Αρτεμάκης
Λεφτά ποτέ. Ακόμα και μικροποσά. Μεγάλη αμαρτία να τα κρατήσεις. Δεν ξέρω έτσι με έμαθαν η μάνα μου και ο πατέρας μου. Στη ζωή τους έπαιξαν fair play, δεν αδίκησαν κουνούπι. Δάνεισαν πολλές φορές χρήματα και δεν τα πήραν πίσω, το αντίθετο ποτέ. Κάποια πράγματα, όμως, ανήκουν σε αυτόν που τα αγαπάει, όχι στο νόμιμο ιδιοκτήτη. Δίσκοι, βιβλία, αφίσες, συλλεκτικά μικροαντικείμενα. "Τα μεγάλα ρεπορτάζ" του Νίκου Μ. Συγνώμη φίλε, για σένα ήταν ένα ακόμα βιβλίο στη συλλογή σου, μερικές στιγμές ξεφυλλίσματος. Παρατημένο το 'χες, εκτεθειμένο, όταν το βρήκα. Εγώ το ξεκοκοκκάλισα γι' αυτό μου ανήκει. Ή το "Rattle and Hum" των U2 και ένα reissue του "Harvest" του Neil Young που με το δικαίωμα της χρησικτησίας είναι στη συλλογή μου και όχι σε κάποιο ντουλάπι του αδερφού μου. Ή τα ελληνικά που μου έχουν φάει. Το αριστουργηματικό πρώτο των Your Hand In Mine, το δεύτερο των Modrec και δύο τρία άλλα. Δεν ξέρω ποιος τα τσούρνεψε, ξέρω ποιος αμέλησε ή έδωσε την άδεια, αλλά το λέω ξεκάθαρα "όταν θα τα βρω θα τα πάρω πίσω (και ας τα έχω ξαναγοράσει)". Είπαμε, κάτι τέτοια πράγματα ανήκουν σ' αυτόν που τα αγαπάει.Ένα πλιάτσικο, αλλά τι πλιάτσικο ο Ηλίας Αναστασιάδης
Δάνεισε μου ένα βιβλίο κι αν δεν στο ξαναγυρίσω, το λάθος θα είναι όλο δικό μου. Δάνεισε μου κι άλλο βιβλίο κι αν δεν στο ξαναγυρίσω, το λάθος θα είναι όλο δικό σου. Στα αγγλικά, η παρεμφερής φράση ακούγεται τόσο πιο ωραία (όπως και σχεδόν τα πάντα στα αγγλικά), αλλά τι να κάνεις. Πολύ συχνά σκέφτομαι ότι πρέπει να βάλω ένα αυστηρό πρόγραμμα στη ζωή μου, να μην αφήνω τίποτα στην τύχη, να μη θάβω κανένα βιβλίο που δανείζομαι κάτω από μια άμορφη μάζα πραγμάτων που έχουν καταπιεί γραφεία και γραφεία. Δεν μπορώ να βάλω αυτό το πρόγραμμα. Νομίζω ότι η ακαταστασία (πρώτα στο μυαλό και ειδικά στο μυαλό) είναι κάτι γοητευτικό, αν και φοβάμαι ότι η αγαπημένη Εύα, που μου δάνεισε το 'Τι Ωραίο Πλιάτσικο' του Jonathan Coe πριν έξι χρόνια, δεν είναι καθόλου γοητευμένη από το γεγονός. Ένας πολύ καλός τρόπος να μην είχα ξεχάσει το 'Πλιάτσικο' στο πατρικό μου (λογικά, τώρα η Εύα θα παίζει με τη νεογέννητη κόρη της και δεν θα ανατριχιάζει από οργή με αυτά που γράφω), θα ήταν -ΜΑΝΤΕΨΕ- να δοκίμαζα να το διαβάσω. Αλλά αν αρχίσουμε την ιστορία με εμένα και τα βιβλία και το πώς διαβάζω και το τι διαβάζω, θα κλείσετε με αηδία αυτό το tab και θα 'ναι κρίμα γιατί έπονται κι άλλες (και ωραίες) απαντήσεις από κάτω.Για μια τσάντα Nike ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνετε θέμα; Που πήγε δηλαδή το "οι φίλοι τα μοιράζονται τα πάντα"; Που χάθηκε το "δικό μου , δικό σου και το δικό σου, δικό μου"; Κοινοκτημοσύνη ρε! Είμαι αυτής της άποψης. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τα αντικείμενα που παίρνω από τους φίλους μου. Η κωδική λέξη είναι το "καβαντζώνω". Αλλά προσοχή, για να μην εξελιχθεί η κωδική λέξη στο παράγωγο "καβατζόπουστας", θα πρέπει να δίνεις και να παίρνεις. Πρέπει να έχω κάτι CD του Μίχαλου από το Λύκειο και περιμένω καρτερικά να περάσει η 20ετία της παραγραφής του αδικήματος για να τα κάνω δικά μου. Που πριν από πολλά πολλά χρόνια είχαν αλλάξει χέρια με φράσεις τύπου "αφού ξέρω ότι δεν θα τα επιστρέψεις ποτέ" και κάτι "Όχι ρε, πλάκα κάνεις; Εγώ;"Ναι εγώ.
Εγώ που κυκλοφορώ ωραιότατα με μια τσάντα Nike , η οποία για περίπου ένα χρόνο δεν θυμάμαι ποιανού ήταν ή πως βρέθηκε στα χέρια μου. Είχα μια υποψία, η οποία επιβεβαιώθηκε πριν μερικούς μήνες σε bachelor στο Λουτράκι όταν έλεγα σε όλους "καλά αυτή η τσάντα εκπληκτική χωράει τα πάντα" για να ακολουθήσει ένα "ρε μαλάκα η τσάντα μου. Και έριχνα μπινελίκια στη μάνα μου που της έλεγα ψάξε και δεν την έβρισκε". Αυτός είμαι. Όχι, για την ακρίβεια δεν είμαι αυτός. Είμαι αυτός που μετά από όλα αυτά έχει ακόμη την τσάντα του Αντώνη και εξακολουθώ να περηφανεύομαι για το πόσο καλή είναι.
ΥΓ. Αντώνη, θα στη δώσω. My bad.
Βιβλιοφάγος ο Πάνος Κοκκίνης
Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα παίρνω και δεν τα επιστρέφω, αλλά ότι τα παίρνω, δεν τα επιστρέφω, αλλά τα έχω πάντα στο βάθος του μυαλού μου. Με άλλα λόγια, δεν ξεχνώ ποτέ τι δεν μου ανήκει. Και βασανίζομαι καθημερινά για αυτό. Αλλά ποτέ δεν βρίσκω το χρόνο να τα επιστρέψω. Ποτέ δεν αποτελεί προτεραιότητά μου. Όπως συνέβη με τα άπαντα του Μπουκόφσκι που μου δάνεισε ο φίλος μου ο Αντώνης στο γυμνάσιο όταν προσπαθούσα να το παίξω ψαγμένος για να ρίξω μια συμμαθήτρια.Όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το φωτογραφικό άλμπουμ της Ίνας Λαζοπούλου που μου έδωσε κάποιους μήνες πριν όταν την έκανα συνέντευξη για το ONEMAN. Προφανώς και όλο αυτό είναι κάτι (ακόμη) που πρέπει να κοιτάξω. Το ότι δηλαδή γεμίζω το μυαλό μου με ‘δανεικές και αγύριστες’ εκκρεμότητες. Αφού πρώτα πάω στον τρίτο όροφο για να πάρω ένα βιβλίο οικονομικής ιστορίας που μου έχει τάξει ο φίλος μου ο Richard. Τι τα θες; Πρώτα πεθαίνει το τομάρι και μετά το χούι.
