Τι δώρο θες να σου κάνουν οι φίλοι σου;

Μας αρέσουν τα θέματα τα οποία μας αφήνουν απλά να ονειρευτούμε. Να καθήσουμε αναπαυτικά στην καρέκλα και να σκεφτούμε κάτι που θα θέλαμε να είναι δικό μας. Κι αν δεν κάνω λάθος τα Χριστούγεννα είναι η ιδανική περίοδος για να κάνεις τέτοια αμαρτωλά όνειρα. Είτε ετοιμάζεσαι να γράψεις ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη #awwwwww είτε είσαι έτοιμος να πας να ζητήσεις από τον πατέρα σου το δώρο Χριστουγέννων είτε ακόμα καλύτερα σκέφτεσαι τι θα ήθελες να σου κάνουν δώρο οι φίλοι σου.



"Μα δεν είναι σωστό να πω εγώ στους άλλους τι να μου πάρουν". Δεν νομίζω. Σκέψου Α) όλες εκείνες τις χαμένες ώρες σκέψης για το "τι σκατά θα πάρουμε στον Κώστα" και Β) εκείνο το τσάτσικο τηλεφώνημα από τον κολλητό σου που σου λέει "έλα ρε, πες τώρα τι θες, τελείωνε, είμαστε 10 άτομα και ψάχνουμε σαν βλάκες" στο οποίο εσύ αρχικά ζητάς την αγάπη τους και ύστερα από λίγο ξεστομίζεις ξεδιάντροπα ότι θες μία 55αρα LED.

Εσύ λοιπόν σκέφτεσαι τι δώρο θέλεις να σου κάνουν μέσα από μία λίστα με έτοιμα δώρα. Μην ανησυχείς, θα βρεις εύκολα εκεί μέσα ένα ιδανικό δώρο για εσένα, διαλέγεις μέσω social ποιοι φίλοι σου θα ειδοποιηθούν και χτίζεις τη δική σου καμπάνια για να πάρεις κάποια στιγμή το δώρο σου, την ίδια στιγμή που μέρος των χρημάτων του δώρου σου πάνε στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. Κοίτα για παράδειγμα εδώ καμπάνια που έκανε ο Φραγκίσκος για το ποδήλατό που θέλει.

Οι συντάκτες του ONEMAN έκαναν τα δικά τους όνειρα για αυτά τα Χριστούγεννα. Μπας και πάρουν καμιά ιδέα οι φίλοι τους και τους κάνουν κάνα δώρο.

Ένα PS4, χωρίς δεύτερη σκέψη ο Μάνος Μίχαλος

Είναι από τα δώρα, που πάντα ένας άντρας θέλουν να το κάνουν, για να πανηγυρίσει όπως παλιά, σαν μικρό παιδί, να ανοίξει το κουτί, να διαβάσει τα manual, να συνδέσει τα καλώδια και να πατήσει το ON και μετά το PLAY. Σε αυτό το "Play" κρύβεται όλη η μαγεία και γι' αυτό διαλέγω εύκολα το PS4, το οποίο λιμπίζομαι μήνες τώρα, για να περάσω και εγώ, έστω στα 31 προς 32 μου, στην επόμενη γενιά κονσολών και video games. Το χρειάζομαι το PS4, το έχω ανάγκη, γιατί πρέπει κάπως να κάνω την ψυχανάλυση μου και είναι ένας πολύ αποδοτικός τρόπος. Κάθεσαι βράδυ, φτάνεις ξημέρωμα και δεν νοιάζει δουλειά και τα συναφή, ειδικότερα τώρα που είναι Χριστούγεννα και θα πάρουμε και καμιά άδεια (ε; θα πάρουμε;). Το FIFA 14, το NBA 2k 14 και όλα τα ανώμαλα games που θα βγουν τη χρονιά που έρχεται, για να υποστηρίξουν την τιτάνια γραφιστική δύναμη που (λένε ότι) θα έχει το Playstation 4. Κοιτάξτε, γενικά, ο στόχος είναι να το πάρω μόνος μου, αλλά αν μου κάνουν αυτό το Supergift δεν θα πω όχι. Θα πω "ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!"

Ένα ποδήλατο με δύο ρόδες ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η ιστορία μου με τα ποδήλατα είναι λίγο τραυματική γιατί στα 13 μου είχα φάει μία τόσο χοντρή σαβούρα με το ποδήλατο που με τυράννησε με διάφορους τρόπους μέχρι και τα 26 μου. ΑΛΛΑ. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν κάποιον φίλο στην Ολλανδία, κάθε φορά που έβλεπα τους κολλητούς μου στη Βούλα πάνω σε ποδήλατα, ζήλευα. Να, σαν χθες το πρωί που όταν είδα τα καινούρια ποδήλατα δύο φίλων μου, έθαψα τη δέκατη εντολή ακόμα βαθύτερα στο χώμα. Να μην φθονείς αυτά που έχει ο διπλανός σου. Τι λες ρε φίλε; Ίσα ίσα που αν τον ξέρεις τον διπλανό σου, τον ρωτάς και από πού πήρε αυτό το κάτι και πας κι εσύ και το αγοράζεις. Το ξέρω ότι το Παγκράτι θα είναι δύσκολη πίστα για κάθε ποδήλατο αλλά το θέλω ρε παιδί μου. Κι αν δεν μου το πάρετε εσείς, θα μου το πάρω εγώ.

Μια βαλίτσα και ένα εισιτήριο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ένα ταξίδι δεν αποτελεί μόνο το καλύτερο δώρο. Αποτελεί και τον καλύτερο τρόπο να ξοδέψεις τα χρήματα σου. Είτε είναι είναι κακό, είτε είναι καλό, είτε γύρισες με μια βαλίτσα ψώνια, είτε χωρίς καν τη δική σου βαλίτσα (συμβαίνουν κι αυτά), γυρίζεις πάντα γεμάτος. Εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις (βεβαίως-βεβαίως), πόνους στα πόδια από το περπάτημα και -σίγουρα- καλές ιστορίες. Το πιο σημαντικό με τα ταξίδια είναι ακριβώς ότι δεν υπάρχουν καλά ή κακά. Σου χαρίζουν εμπειρίες, σου ανοίγουν το μάτι και κατά συνέπεια και το μυαλό. Άντε τώρα μην ανέβω πάνω στην καρέκλα και αρχίσω τώρα να απαγγέλλω Καβάφη

Γκουχ, γκουχ, Νέαγκουχ, Υόρκηγκουχ.

Κάπου την άρπαξα φαίνεται.

Δυο παιδικές χαρές για πάρτη του ο Πάνος Κοκκίνης

Όχι, δεν παλιμπαιδίζω τόσο. Ανεξάρτητα με το τι λέει η γυναίκα μου στις φίλες της όταν νομίζει ότι δεν την ακούω. Αλλά κάτι παιδικές χαρές με γυμναστήριο, 2 κούνιες, γόνδολες και διώροφα σπιτάκια τις βλέπω στα site και τις λιμπίζομαι. Πολύ θα ήθελα να έρθουν και να μου στήσουν μια στην μπροστινή αυλή της πολυκατοικίας μου στον Άλιμο (ώστε να μπορεί να παίζει η κόρη μου με τον φίλο της τον Κωνσταντίνο από τον τρίτο) και άλλη μια κάτω στο κτήμα στην Ναύπακτο (ώστε να μπορεί να παίζει με τον ξάδελφο της τον Κωσταντίνο). Εννοείται πως δεν υπάρχει ίχνος αλτρουισμού στη σκέψη μου. Στόχος είναι, όταν ανοίξει ο καιρός, να μπορώ να την αμολάω να παίζει με τις ώρες, ενώ εγώ -και το ipad μου με την σπασμένη οθόνη- να βρισκόμαστε εντός της εμβέλειας του wi-fi μου. Κάτι που σημαίνει ότι μπορώ να το παίζω καλός μπαμπάς, χωρίς να χρειάζεται ουσιαστικά να κάνω κάτι. Αυτό άλλωστε που αποτελεί τον πυρήνα της φιλοσοφίας μου ως γονιός.

Ένα ταξίδι μακρινό η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Με κάλυψε ο προλαλήσας Στέφανος με την τοποθέτηση του για τα ταξίδια και την αξία τους. Όλα είναι ταξίδι και το ταξίδι είναι όλα. Φαντάσου λοιπόν εμένα, που προς τέρψη και ξεκούρασή μου χαζεύω εισιτήρια σχεδόν καθημερινά, πόσο μου έχει στοιχίσει το γεγονός πως δεν πήγα ταξίδι του μέλιτος. Σκέψου πόσο έξαλλη είμαι που την Κένυα, το Τόκυο, την Ινδία, τις Μαλδίβες και τη Νέα Υόρκη (με αυτη τη σειρά προτίμησης) τα έφαγε η μαρμάγκα, δηλαδή η οικονομική καταστροφή που συνεπάγεται ένας γάμος και η έλλειψη άδειας από τη δουλειά. Και παρότι άδεια βρίσκω, λεφτά, αλλά κυρίως κίνητρο για να φύγω τόσο μακριά, που θα βρω; Ε; Ε, καλοί μου φίλοι;

Μια ανακαίνιση σαλονιού ο Ηλίας Αναστασιάδης

Συχνά καθόμαστε στον καναπέ με τον συγκάτοικο και μιλάμε για δουλειές, για γκόμενες, για το ποιος θα πάει σουπερμάρκετ, για γκόμενες και για το ποιος θα πληρώσει τη ΔΕΗ. Καμιά φορά λέμε και για γκόμενες. Μέσα σε όλο αυτό τον μη μετρήσιμο χρόνο αερολογίας, το όνομα του Σπύρου Σούλη έχει ακουστεί τραγικά περισσότερες φορές από αυτό της Sofia Vergara (φερ' ειπείν). Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει θέμα. Ερωτεύτηκα το σπίτι μας στο Παγκράτι από την πρώτη φορά που άνοιξα την πόρτα και είδα αυτό το διπλό σαλόνι και τα ξύλινα πατώματα και τις τρεις μπαλκονόπορτες. Το πρόβλημα 20 μήνες μετά είναι ότι ακόμη όταν ανοίγεις την πόρτα βλέπεις το διπλό σαλόνι και τα πατώματα και τις μπαλκονόπορτες γιατί με εξαίρεση την τηλεόραση, τον καναπέ και το απαραίτητο ΙΚΕΑ τραπεζάκι, το σαλόνι μας (εύκολα 40 τ.μ.) ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟ. Μας έφεραν σε ένα πάρτι μια μεγεθυμένη τράπουλα, την κολλήσαμε στον τοίχο, αλλά πάλι το σαλόνι ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟ. Θέλουμε να έρθει ένας τύπος σαν τον Σπύρο και να μας αλλάξει τη ζωή. Δηλαδή το σαλόνι. Δεν είναι ζωή αυτή. Είναι λες και κάναμε διάρρηξη για να περάσουμε το βράδυ επειδή έξω λυσσομανά ο αέρας. Ας γεμίσει κάποιος τα τετραγωνικά. Ευχαριστώ.

Προτζέκτορα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Εδώ που το σκέφτομαι ένας προτζέκτορας δε θα με χάλαγε καθόλου. Μα καθόλου λέμε. Γιατί εντάξει να βλέπεις Mad Men. Θέλεις τέλεια χρώματα, τέλεια εικόνα. Αλλά όταν παλεύεις με το SHIELD εδώ και ένα μήνα, θες προτζέκτορα, rough εικόνα, punk αισθητική. Οταν εισβάλει ο Βικ στο σπίτι του μεγαλέμπορου για να πείσει ότι πρέπει να είναι συνεργάσιμος και να μη βγάζει σκάρτη πρέζα στην αγορά θες εκείνη την κινηματογραφική ποιότητα που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μέλος της strike team. Βέβαια, έναν προτζέκτορα τον κυνηγάω χρόνια. Δεν ξέρω τι με αποθαρρύνει κάθε φορά, θα μπορούσα να τον είχα πάρει χρόνια. Αλλά πως να στηρίξεις μια τέτοια επιλογή, όταν όποιος έρθει θα σου πει "τηλεόραση δεν έχεις?" Είναι και ακριβοί οι προτζέκτορες βλέπεις. Θες εγκατάσταση. Οπότε τώρα, ίσως, είναι η ευκαιρία μου. Αυτά τα χριστούγεννα.

Mια δωροκάρτα από οπουδήποτε η Ρομίνα Δερβεντλή

Ένα από τα πολλά πράγματα που μου έχουν λείψει από τον καιρό προ κρίσης είναι η ανεμελιά του να μπαίνω σε ένα μαγαζί και να παίρνω ότι θέλω. ΟΚ, υπερβολές. Ποτέ δεν γινόταν ακριβώς αυτό, αλλά τουλάχιστον αν ήθελα χαλούσα κι όλον τον μισθό σε μία ημέρα, δεν έτρεχε κάτι, το πετρέλαιο το πλήρωνε άλλος. Κι άλλες υπερβολές. Δεν έχει γίνει ποτέ αυτό, αλλά γιου γκετ δε πόιντ, εν πάση περιπτώσει. Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Με 100 ευρώ πας σούπερμάρκετ, δεν αγοράζεις μια μπλούζα. Για αυτό ακριβώς θα αισθανόμουν σαν παιδάκι στην Ντίσνειλαντ αν μου έδινες μια δωροκάρτα, κατά προτίμησης ιδιαίτερα φουσκωμένου ποσού, για να το χαλάσω όπως εγώ θέλω. Να πάρω αυτά τα άχρηστα αλλά ωραία πραγματάκια που σου φτιάχνουν την ημέρα ρε παιδί μου. Όχι τα απαραίτητα, αυτά τα άλλα, τα δευτερεύοντα, τις μικρές πολυτέλειες που όλοι θέλουμε αλλά λίγοι παίρνουμε. Το σίγουρο είναι ότι αν μου έδινες ουρανοκατέβατα λεφτά αυτή την στιγμή θα τα έβαζα στην άκρη. Εκεί έγκειται και η μαγεία μιας δωροεπιταγής, εκεί κρύβεται και το κρυφό μήνυμα της επιθυμίας μου. Πάρε κοπέλα μου λεφτά αλλά για να τα πάρεις θα πρέπει να τα ξοδέψεις όλα, δεν πρέπει να φέρεις ρέστα. Ψώνισε σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να εξαρτάται η ζωή σου από αυτό. Ναι, ξέρω, ακούγομαι τρομερά υλίστρια και ρηχή. Εσένα αν σου κάνουν δώρο μια επιταγή των 100,1000, 5000 (ντάξει, προκαλώ, αλλά μπορει κάποιος βαθύπλουτος αναγνώστης να συγκινηθεί από το δράμα μου και να κάνει δωρεά) ευρώ για να πάρεις ότι θα σε κάνει να αισθανθείς πιο χαρούμενος έστω και για λίγο, σκίσ' την και φτύσ' τον στη μούρη. Plus, προς υπεράσπισή μου, ήθελα να πω ταξίδι αλλά με πρόλαβαν. Δεν πειράζει. Θα το πάρω με την δωροεπιταγή μου και αυτό. Χα. Κορόιδα!

Αεροπορικά για κάπου που δεν έχει ξαναπάει ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αρχίζω να το βλέπω στον εαυτό μου, είναι και φυσικό εξάλλου, από ένα σημείο και μετά τη μάχη ανάμεσα στο "θέλω να δω κι άλλα καινούρια πράγματα!" και στο "θέλω να επιστρέφω στα μέρη που αγαπώ" την κερδίζει όλο και περισσότερο το δεύτερο. Όχι πως υπάρχει τίποτα κακό φυσικά, γιατί όταν καταφέρνω και μαζεύω λεφτά θέλω να πηγαίνω ξανά στο Λονδίνο που είναι το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο, και να πηγαίνω ξανά στο Βέλγιο που είναι το αγαπημένο μου μη-υπαρκτό μέρος στον κόσμο, αλλά υπάρχουν τόσα ακόμα προς ανακάλυψη. Τα ταξίδια είναι το ωραιότερο πράγμα για μένα, σε βαθμό συχνά καταστροφικό (μπατζετικά μιλώντας, σίγουρα) αλλά με τρώει η ιδέα πως υπάρχουν τόσα φανταστικά πράγματα εκεί έξω τα οποία δεν έχω γνωρίσει ακόμα. Δεν υπάρχει το παραμικρό αντικείμενο που θα μπορούσε να έχει για μένα αξία μεγαλύτερη από ένα τέτοιο ταξίδι. Ειδικά αν είναι σε κάποιον νέο προορισμό.