Πλακωτό η Ρομίνα Δερβεντλή
Με δεδομένο ότι ξέρεις να παίζεις τάβλι, χωρίς να μετράς με τα δαχτυλάκια σου για να βρεις που πας με εξάδες, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις την υπεροχή του πλακωτού. Οι πόρτες είναι για ένα στα γρήγορα, οι στρατηγικές κινήσεις τους ψιλοστάνταρ και αν σε βοηθήσει η ζαριά, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Το πλακωτό έχει μια άλλη γοητεία, παίρνει περισσότερη ώρα, μπορείς κάθε φορά να το παίξεις διαφορετικά και να αλλάξει ο ενδεχόμενος νικητής πέντε φορές μέχρι το τέλος. Έχει πιο σασπένς βρε παιδί μου και εκεί φαίνεται η μαγκιά και η προσωπική στρατηγική του κάθε ταβλοπαίκτη, στα δύσκολα, στα βαθιά. Γιατί άλλο να βγει το πούλι σου από το παιχνίδι και να ξαναμπείς κι άλλο να στο καπακώσει στο πλακωτό ο άλλος και να στο αφήσει όποτε εκείνος γουστάρει. Μμμ, ναι, μου βγήκε πιο πρόστυχο από ότι περίμενα. Επίτηδες το έκανα. Μουαχαχα.Υ.Γ. Ότι και να πει ο λούζερ ο Στέφανος, να ξέρετε ότι τον έχω κερδίσει σε ματς και έχω και φώτο-ντοκουμέντο από την τσακισμένη περηφάνια του.
Πόρτες ο Μάνος Μίχαλος
Το έχω κόψει πια το τάβλι, όχι ότι το ξεκίνησα και επαγγελματικά δηλαδή, αλλά τώρα πια ούτε στον ελεύθερο χρόνο μου δεν παίζω, ενώ όσο περνάνε τα χρόνια με ενοχλούν και περισσότερο ο Στέφανος με τον Ηλία ή τον Στολίδη που ακόμη και στο ξενοδοχείο στο Λουτράκι, έκατσαν να ρίξουν τις ζαριές τους. Ευτυχώς που έχω τον Ξυγκόρο, τουλάχιστον, να πούμε για το ΦΠΑ να περάσει η ώρα. Ωστόσο, πάντα μου άρεσαν οι πόρτες αν και καταλαβαίνω ότι το πλακωτό χρειάζεται τακτική, ενώ οι πόρτες λίγο μεγάλο κώλο. Όμως, δεν είμαι φανατικός, δεν κοπανάω τα πούλια, ξέρω μεν να μετράω χωρίς να βάζω δάχτυλο, προτιμώ δε να κάνω κάτι άλλο αν έχω μια ώρα στη διάθεση μου. Μην φανταστείς να συλλογιστώ ή να το παίξω ιστορία. Κάνα Xbox θα βάλω, να περάσω καμιά πίστα.Πόρτες ο Πάνος Κοκκίνης
Πάνε οι εποχές που είχα το χρόνο (φοιτητής, χωρίς γκόμενα και χωρίς κανένα ενδοιασμό να χαρτζιλικώνομαι από τη μάνα μου) να κατεβαίνω Πασαλιμάνι στην Πασαρέλα, να κλείνουμε ένα ολόκληρο μαγαζί και να παίζουμε μεταξύ μας μίνι πρωτάθλημα. Όχι, δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός. Αλλά είχα ζάρι. Και έκλεβα. Συνέχεια. Συνειδητά. Με κάθε ευκαιρία. Ειδικά όταν ο απεναντί μου βαρούσε τα πούλια. Οπότε, αναγκαστικά, επιλέγω τις πόρτες. Ακριβώς επειδή το πλακωτό χρειάζεται μεταξωτά σώβρακα (και τους αντίστοιχους επιδέξιους ξέρετε τι). Και εγώ, επιδέξιος στο τάβλι, ποτέ δεν κατάφερα να γίνω. Επίσης ποτέ δεν έμαθα να χάνω με χάρη. Ένας συνδυασμός που, όπως καταλαβαίνετε, σκοτώνει.Πόρτες ο Στέλιος Αρτεμάκης
Εντάξει, γενικότερα σε αυτή τη χώρα έχουμε την τάση να θεωρούμε τους ευρωπαίους γατάκια και φλώρους. Σκέψου τα "σιγά τα γαλλικά κρασιά, ρετσίνα ρε", τα "έχουν οι Άγγλοι γαρδούμπα;" και τα "γι' αυτό έρχονται εδώ οι Γερμανοί, για να λιγδώσει τ' αντεράκι τους". Κάπως έτσι μου ακούγονται κι οι λεονταρισμοί για το Πλακωτό και το Φεύγα. Που μια διπλή να έρθει στην αρχή καθορίζει το αποτέλεσμα 80%. Φαντάζομαι πως ειδικά στο Πλακωτό η έξαψη έχει σχέση και με το κοπάνημα που κάνεις με τα πούλια. Και ξεχνάς ότι έξω παίζουν μόνο Πόρτες και μάλιστα με διπλασιασμούς. Μη με παρεξηγείς και τα τρία παιχνίδια τα απολαμβάνω αλλά η συγκίνηση, η τέχνη και η στρατηγική που έχουν οι Πόρτες απλά δεν παίζει αλλού.
Πλακωτό δαγκωτό ο Χρήστος Δεμέτης
Η αλήθεια είναι μία. Τάβλι χωρίς φεύγα ΔΕΝ υπάρχει. Στα πέντε σετ παίζεις και τα τρία παιχνίδια. Και το φεύγα είναι αυτό που βγάζει νικητή όταν και οι δύο παίκτες είναι αξιόμαχοι. Θα έπρεπε να είναι Ολυμπιακό άθλημα ρε παιδί μου, πώς να στο πω αλλιώς; Τέλος πάντων. Για τις ανάγκες του διλήμματος θα πω πλακωτό. Για τις ώρες που έφαγα πάνω από ένα φραπέ και δυο ζάρια σαν φοιτητής προσπαθώντας να απεγκλωβίσω την προπαραμάνα μου. Αλήθεια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από το να προσπαθείς να κλείσεις τον άλλο από παντού και να περιμένεις ασσόδυο ή πεντέξι ή τέλος πάντων, να τον πας στη μία ζαριά και να κάνεις συντήρηση δυνάμεων μέχρι να τη φέρει. Μετά φεύγει το τάβλι, σκάει στο πάτωμα, δίνεις χέρια και παίρνεις το παιχνίδι διπλό. Οι πόρτες είναι για κωλόχερα και run and gun. Άρα, αν μιλάμε για στοιχειώδη στρατηγική, τότε μιλάμε για πλακωτό. Κρακ, μπαμ τα πούλια και αγωνία μέχρι το τελευταίο μάζεμα.Πόρτες ο Ηλίας Αναστασιάδης
Το φεύγα μου θυμίζει το ψάρεμα. (Δεν έχω πάει ποτέ για ψάρεμα). Το πλακωτό είναι ένα φαινομενικά ωραίο παιχνίδι, μέχρι που σε πιάνει ο άλλος στη μάνα και το χάνεις σίγουρα διπλό ή δίπλα από τη μάνα και το χάνεις σίγουρα διπλό, εκτός αν γίνει κάνας σεισμός και τον πείσεις ότι δεν έχασες γιατί δεν πρόλαβες να παίξεις την 0.84% πιθανότητα να γυρίσεις το ματς. Οι πόρτες είναι ένα πάρα πολύ δίκαιο παιχνίδι. Ψέματα, τίποτα δεν είναι δίκαιο στη ζωή, ειδικά αν αυτό συμπεριλαμβάνει και ζάρια, αλλά τουλάχιστον έχει σασπένς. Δεν τρέμεις μη φέρει ο άλλος εξάρες στις 3-4 πρώτες ριξιές. Το διαπραγματεύεσαι. Ακόμη και με πεταμένα πούλια που περιμένουν να ξαναμπούν στη μάχη, έχεις θεωρητικά την τύχη (και τα πούλια) στο χέρι. Έχεις δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία. Αν τώρα ο αντίπαλος σου χτίσει ένα ωραίο εξάπορτο, προφανώς έχεις πέσει θύμα μερικής ατυχίας, αλλά αποκλείεται να μην έχεις κάνει εν τω μεταξύ βλακείες-απροσεξίες που το προκάλεσαν όλο αυτό. Αν δεις ότι ματς παρά ματς σου φτιάχνει ωραία εξάπορτα, απλά σταμάτα το τάβλι. Ειδαλλιώς, συνέχισε. Αν δε σε κάλυψαν τα παραπάνω επιχειρήματα, υπάρχει και το τραγούδι 'Δυο πόρτες έχει η ζωή'.Πόρτες η Ελιάνα Χρυσικοπούλου
Σπιντάτο, στιλάτο και γεμάτο φωνές, καυγάδες, ένταση και αγωνία, οι πόρτες είναι κάτι αντίστοιχο με τις τηλεοπτικές σειρές. Αν ειναι καλή η σειρά (εν προκειμένω ο αντίπαλος) μπορείς σε μια καθισιά να δεις πολλά επεισόδια μαζεμένα, ενώ ανάμεσα τους κανεις διαλείμματα για να φας, να πιεις καφέ, να μπεις λίγο στο ίνσταγκραμ, να κανεις κανά like. Ενώ το πλακωτό ειναι το αντίστοιχο μιας μακρόσυρτης ταινίας στον κινηματογράφο, στην οποία πρέπει να είσαι απόλυτα αφοσιωμένος από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποιοτικά κάποιες μακρόσυρτες ταινίες μπορεί να είναι καλύτερες, όμως τα τελευταία χρόνια έχω χρόνο, διάθεση και μυαλό κυρίως για σειρές.
Πλακωτό και ασφυξία, ο Μάνος Χωριανόπουλος
Είναι δύσκολο να γράψω για το τάβλι, λόγω ταπεινοφροσύνης, αλλά ως ο καλύτερος που υπήρξε, ο καλύτερος που υπάρχει και ο καλύτερος που θα υπάρξει ποτέ, αφού τέθηκε το δίλημμα και αφού το Φεύγα (το νο 1 του ταβλιού) δεν μπήκε στο ερώτημα, θα απαντήσω.Τις πόρτες τις βλέπω πάντα ως "ξεπέτα". Έχουν αξία μόνο αν είσαι στο έξι (στα 7 τελειώνουμε μην τα ξαναλέμε) και καθώς είναι το πιο τυχερό παιχνίδι από τα τρία, με μια καλή αρχή και λίγο τρέξιμο, την παίρνεις την παρτίδα. Καμία τεχνική, καμία δόξα.
Το πλακωτό από την άλλη, θέλει περισσότερη σκέψη και ταυτόχρονα είναι πιο εντυπωσιακό, λόγω του ότι μπορείς να χτυπήσεις, αλλά και μπορούν να σε χτυπήσουν από μακριά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση στο τάβλι από το να πάρεις παιχνίδι, όταν σε πιάνουν νωρίς στο πλακωτό. Όσο πιο μέσα τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση.
Όταν με χτυπάνε από μακριά, εφαρμόζω την διάσημη πια τεχνική της "ασφυξίας", στην οποία έχουν υποκύψει πολλοί αντίπαλοι. Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος μπορεί να το επιβεβαιώσει. Για τη νίκη μου στην Κόστα, δεν υπάρχει ντοκουμέντο, όπως αυτό της Ρομίνας, αλλά στην παρακάτω φωτογραφία από το ματς που οι οπαδοί μου ονόμασαν αργότερα "Γλέντι στο Πόρτο Ράφτη", βλέπετε τον Στέφανο να ψάχνει στο Google: "Πώς να κερδίσω τον Χωριανόπουλο".
Πλακωτό ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Έγραψαν για τον Τριαντάφυλλο:"Ο καλύτερος που έπαιξε ποτέ" NY TIMES.
"Λες και το πλακωτό φτιάχτηκε για αυτόν" NEWSWEEK
"Το τάβλι βρήκε τον Έλβις του" Rolling Stone
"Η ανατροπή του αιώνα: του έπιασαν την παραμάνα κι όμως το πήρε διπλό" Sport24.gr
Άχαστος. Απλά. Οι όποιες ήττες έχουν σημειωθεί κατά καιρούς οφείλονται σε εξωτερικά αίτια όπως μουρμούρα και κακό ζάρι. Όπως εκείνη η αποφράδα ημέρα στο Πόρτο Ράφτη. Εξάλλου ως γνωστόν δεν χάνω. Απλά δεν μένουν άλλες παρτίδες για να κερδίσω. Ναι ο Μάικλ Τζόρνταν από μένα το έκλεψε. Επιστρέφοντας στο θέμα μας το πλακωτό είναι το καλύτερο παιχνίδι. Μαζί με το φεύγα. Είναι σαν να συγκρίνουμε το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Στο ένα κερδίζει κατά κόρον ο καλύτερος, ενώ στο άλλο ο μέτριος και ο καλός εξισώνονται. Οι πόρτες κάνουν μόνο για ζέσταμα. Για να μετρηθούν τα πούλια, να χτυπήσεις δυνατά στο κεφάλι, άντε και να κάνεις εξάπορτο ρίχνοντας τον άλλον στα σχοινιά. Δυστυχώς για τις πόρτες καταντάει διεκπαιρεωτικό. Μια διαδικασία που απλά πρέπει να γίνει. Σαν τις διατάσεις πριν το ματς, δηλαδή. Το πλακωτό από την άλλη σε γεμίζει. Είναι το παιχνίδι που πρέπει να δουλεύεις για την άλλη ζαριά. Τόσο τη δική σου, όσο και του αντιπάλου. Πρέπει να έχεις πλάνο, διακρίνεις διαφορετικά στυλ και ουσιαστικά διαχειρίζεσαι τις πιθανότητες, διότι κακά τα ψέμματα σε κάποιο σημείο της παρτίδας θα πρέπει να πάρεις το ρίσκο. Έχει άλλη χάρη. Μοιάζει με το σκάκι, ειδικά τη στιγμή που υποχρεώνεις τον άλλον να ξεπλακώσει. Σαν να ρίχνει τον βασιλιά του μετά από ματ.
Πλακωτό ο Θανάσης Κρεκούκιας
Το δίλημμα θα έπρεπε κανονικά να είναι πλακωτό ή φεύγα. Γιατί οι πόρτες είναι ο φτωχός συγγενής στο τάβλι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι είναι το μοναδικό παιχνίδι που παίζουν όλοι οι ξένοι. Παλιά, πολύ παλιά, όταν μαθαίναμε τάβλι, ξεκινούσαμε με τις πόρτες για να μετρήσουμε τα πούλια. Μετά, όταν μάθαμε, την σταματήσαμε αυτή τη σαχλαμάρα και ξεκινούσαμε με το φεύγα, όπως κάθε παίκτης που σέβεται τον εαυτό του και το άθλημα. Πλακωτό λοιπόν, για όλες τις χάρες που ποτέ δεν θα αποκτήσουν οι πόρτες. Δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, όποιος γνωρίζει, αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα το γιατί. Τέλος, επειδή διαβάζοντας τις απόψεις των εκλεκτών συναδέλφων, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι στην 24Media έχει μαζευτεί η Μικτή Κόσμου, να προσθέσω το εξής. Ο μεγάλος παίκτης ποτέ δεν το λέει. Ποτέ δεν το διατυμπανίζει δεξιά και αριστερά. Αφήνει τους άλλους να το διαπιστώσουν από μόνοι τους. Και να φοβούνται κάθε φορά που θα καθίσουν μαζί του για να παίξουν τάβλι. Η ανωτερότητα αιωρείται. Και απειλεί. Αθόρυβα. Θόρυβο κάνεις μόνο όταν γουστάρεις να κοπανήσεις το πούλι σου. Ελεγχόμενα πάντα. Γιατί αν χάσεις τον έλεγχο, συνήθως χάνεις και το παιχνίδι. Αυτά.
