Από την Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Οι Σουφραζέτοι απαξιώνονται. Γιγαντοαφίσες των Guerilla Boys καλύπτουν τους τοίχους αρκετών πόλεων. Και φήμες λένε πως τα βράδια στο Cimetière du Montparnasse στο Παρίσι, αντηχεί το χαιρέκακο γέλιο της Simone de Beauvoir.
Σας φαίνεται εντελώς ουτοπικό σαν σενάριο; Αν ναι, τότε η φαντασία σας μόλις σας στέρησε 16,1 εκατ. ευρώ. Τόσα είναι τα έσοδα που είδαν οι εμπνευστές του site ''Adopte Un Μec'' (Yιοθέτησε ένα Γκόμενο) Manuel Conejo και Florent Steiner σε λιγότερο από πέντε χρόνια.
Το site κοινωνικής δικτύωσης ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008 στο Παρίσι και ούτε λίγο ούτε πολύ, πρόκειται για μια on line ''shopping'' πλατφόρμα, με τη διαφορά ότι οι αγοραστές είναι αποκλειστικά γυναίκες και τα προϊόντα… άντρες
Από τότε το site μετρά τρεις ακόμη version (αμερικάνικη, ισπανική και ιταλική), σχεδόν 5 εκατομμύρια συνδρομητές, 40 εργαζομένους και βραβείο ως το καλύτερο site γνωριμιών για το 2012. Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνεται και μια εφήμερη boutique στο κέντρο του Παρισιού, τις βιτρίνες της οποίας κοσμούσαν πραγματικοί άντρες μέσα σε γιγάντια κουτιά αλά Barbie style. Αυτές τις 4 μέρες η rue des Déchargeurs βαφτίστηκε ''rue du Bonheur'' (ο δρόμος της ευτυχίας) και οι Παριζιάνες νόμιζαν πως επήλθε η Δευτέρα Παρουσία. Ένας μήνας και κάτι παρακολούθησης του site (θυσιάστηκα πάλι για το ρεπορτάζ!) ήταν αρκετό για να γίνω expert στο διαδικτυακό αυτό παιχνίδι που προκαλεί το status quo των φυλετικών ρόλων και φλερτάρει επικίνδυνα με τη διχοτόμηση κυρίαρχου και κυριαρχούμενου. Μπαίνω σε shopping mood και πατάω το link (http://www.adopteunmec.com).
Το site είναι τόσο girly όσο χρειάζεται για να νιώσω άνετα. Για φόντο υπάρχει μια ροζ ταπετσαρία τοίχου με όψη καπιτονέ σαν να βλέπουμε το background της βιτρίνας σέξι εσωρούχων της Chantal Thomass. Το σήμα του site στα αριστερά, μια γυναίκα που σπρώχνει ένα καρότσι super market με τη φιγούρα ενός άντρα μέσα σ’αυτό, και δεξιά το καλάθι μου έτοιμο να γεμίσει με προϊόντα (εεμμμ... άντρες!) δηλώνουν για το site αυτό ακριβώς που είναι.
Ένα κατάστημα ανοιχτό 24/24 και 7/7 που προσφέρει γρήγορη παράδοση, δυνατότητα απεριόριστων προϊόντων στο καλάθι και νέα προϊόντα κάθε μέρα, παρόλο που οι άντρες χρειάζεται να πληρώσουν 30 ευρώ το μήνα για να το χρησιμοποιήσουν.
Η εγγραφή για τις γυναίκες είναι δωρεάν, απλή και γρήγορη. Φτιάχνω το προφίλ μου. Ψευδώνυμο, δύο κολακευτικές φωτογραφίες και πάμε στις λεπτομέρειες. Χρώμα μαλλιών, ματιών, ύψος, καταγωγή (αυτή η ερώτηση μάλλον προέρχεται από τις μαμάδες των αγοριών)
Όσο για το στυλ έχω μια πληθώρα επιλογών, bohème, hippie chic, hipster punk ή pin up; Τι μου αρέσει να τρώω, αν καπνίζω πολύ ή μόνο στα apéro; Αν έχω piercing ή τατουάζ. Και πάμε στο wish list. Τι ψάχνω; Έναν πρίγκιπα όχι υπερβολικά γοητευτικό, έναν ποιητή με βαμμένα μαλλιά(;), έναν άντρα μουγκό ή σχεδόν(!), έναν εραστή για τις φορές που ο φίλος μου ταξιδεύει (Ναι, το site έχει θράσος!); Όσο περισσότερες πληροφορίες δίνω για μένα τόσο πιο εύκολο θα είναι το match. Στο κρεβάτι μου αρέσουν τρυφερά λόγια, να κοιτάω σε καθρέφτη ή δεμένα μάτια; Οι επιλογές πολλές και για τα αξεσουάρ μου... Λάδι για μασάζ, sex toys, ψηλά τακούνια, φράουλες ή ροδοπέταλα; Οι φαντασιώσεις και τα βίτσια μου. Τι με...γαργαλάει; Τα φιλιά στο λαιμό, ένα καλό πρωινό (Αυτό σίγουρα γαργαλάει την κοιλιά μου), ένα παιχνίδι ρόλων ή τα χάδια; Σ’έναν άντρα τι με εξιτάρει και τι δεν μπορώ να αντέξω με τίποτα; Το site έχει προνοήσει για ένα πλήρες σεξουαλικό CV για να μη χάνουμε και χρόνο. Αν ζούσε στην εποχή μας ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, αν δεν ήταν ο ιδρυτής, στοιχηματίζω πως θα ήταν golden member του Adopte Un Μec!
Ως γυναίκα έχω πρόσβαση σε όλα τα αντρικά προφίλ και το πάνω χέρι στην επικοινωνία. Σαν να σερφάρω στο Public και να συγκρίνω τις λεπτομερείς περιγραφές των φωτογραφικών μηχανών για να επιλέξω. Το concept έχει ως εξής: Οι άνδρες δεν μπορούν να μιλήσουν στις γυναίκες που τους αρέσουν.
Η μόνη δυνατότητα που έχουν είναι να τις στείλουν ένα ''charm'' (γοητεία) κι εκείνη να τους επιλέξει ή να τους απορρίψει. Σερφάρω λίγο στα produits régionaux (τοπικά προιόντα aka άντρες που μένουν κοντά στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού που μένω) και στα δεξιά μου βγαίνει μήνυμα πως κάποιος κοιτάει το προφίλ μου! Oh la la! Υποψιάζομαι πως μάλλον όσοι κοίταγα τόση ώρα το πήραν χαμπάρι (ουπς)
Κοινώς το incognito stalking του Facebook εδώ δεν περνάει. Τα charm αρχίζουν να έρχονται και μια λίστα ''produits à tester'' (Προϊόντα για δοκιμή) με αντρικές φωτογραφίες με καλεί να απαντήσω: Ναι ή Όχι; Το ''όχι'' σημαίνει πως δεν του δίνω καν το δικαίωμα να μου μιλήσει ενώ με το ''ναι'' ανάβω το πράσινο φως για να ξεκινήσει συνομιλία. Έτσι οι άντρες εξαρτώνται ολοκληρωτικά από τις γυναίκες για να χτίσουν μια οποιαδήποτε μορφής σχέση. Τις περισσότερες φορές η επικοινωνία ξεκινάει με κλασικές ατάκες γνωριμίας. Άλλοι πιάνονται από ένα στοιχείο του ιδιόρυθμου βιογραφικού για να ανοίξουν κουβέντα. Κάποιες γνωριμίες έχουν καταλήξει και σε σοβαρές σχέσεις.
Αλλά το να μιλήσεις για σεξ (και μάλιστα hard) ακόμη και από το πρώτο μήνυμα στο Adopte Un Mec δεν αποτελεί ταμπού. Μια μέρα ανοίγω το site και βρίσκω το εξής μήνυμα:
''Γεια σου. Το όνομά μου είναι Alex, είμαι έμπειρος κυρίαρχος και θέλω μια υποτακτική γυναίκα, αρχάρια ή έμπειρη για σοβαρή σχέση υποταγής βασισμένη στο σεβασμό και την εμπιστοσύνη. Σε ενδιαφέρει;'' Master Alex. Μάλιστα.
Σε μια γνωστή μου επίσης, παλιά καραβάνα του Αdopte ζητήθηκε αν είναι διατεθειμένη να κάνει lactation sexuelle (σεξουαλική γαλουχία). Pardon??? Δηλαδή να πάρει ορμόνες για να της δημιουργηθεί γάλα με σκοπό να θηλάσει το προϊόν
Εντάξει, το site έχει πλάκα (μόνο έτσι μπορώ να το πάρω) και φυσικά η επιτυχία του έγκειται στο ότι τόλμησε να κάνει την ανατροπή και να αντιστρέψει τους ήδη μπερδεμένους ρόλους, απροκάλυπτα και χωρίς ταμπού. Στην ουσία όμως, ομοίως ενισχύει την ιδέα ότι η σχέση ανάμεσα σ’έναν άνδρα και μια γυναίκα, δεν βασίζεται ποτέ στην ισότητα. Με άλλα λόγια, κάποιος πρέπει να έχει πάντα κυριαρχία πάνω στο άλλο. Στο τέλος αυτό που μένει είναι η εμπορευματοποίηση του ανθρώπου και τότε ποιος νοιάζεται αν είναι είναι γένους θηλυκού ή αρσενικού;
