Δεν είμαι ειδικός. Είμαι εδώ για να πω το εξής απλό. Το Pac-man είναι το πιο αντρικό παιχνίδι ever.
Γιατί; Για πολλούς λόγους, αλλά για να σε πάω χαλαρά ξεκινάμε απ’το νούμερο ένα.
Πιο αντρικό παιχνίδι ever γιατί δεν είχε Insert coin to continue, είχε μόνο Game Over. Στις μάχες που δίναμε μικροί “στα ηλεκτρονικά”, τα κέρματα που είχε ο καθένας στη διάθεσή του ήταν όσο κρίσιμα όσο οι μάρκες που έχεις μπροστά σου σ’ένα τραπέζι πόκερ. Όταν λιώναμε στο Double Dragon (κόμπος), στο Bubble Bobble (υγρά μάτια), στο Shinobi (δάκρυα) ή ακόμα και στο μυθικό Tetris (λυγμοί), πάντα υπήρχαν αυτοί με το μεγαλύτερο χαρτζιλίκι.
Έκαναν κέρματα ένα χιλιάρικο (ή και περισσότερα) και έπαιρναν θέση. Κέρμα μετά το κέρμα, μέχρι να το τερματίσουν. Κάποιοι στιγμή το κάναμε όλοι και έτσι άπαντες απαντούσαν θετικά στην κλασική ερώτηση: “τό’χεις τερματίσει;” Και σιγά μην ενδιέφερε κανέναν ποιος χρειάστηκε τα λιγότερα κέρματα για να φτάσει στο τέλος.
Όχι κύριοι, όχι. Ο άντρας ο σωστός παίζει Pac-man. Χωρίς Insert coin to continue. Χωρίς πόρτες που σε βγάζουν σε 10-20 πίστες πιο κάτω, χωρίς κόλπα και βαθμολογικά bonus που δίνουν extra ζωές όταν τις έχεις ανάγκη.
Pac-man: κανονικά ξεκινάς με πέντε ζωές, αν και στα καφενεία το μηχάνημα έδινε τέσσερις, ενώ στα καράβια το είχαν ρυθμισμένο να δίνει τρεις οι αλήτες. Anyway, όσες κι αν είναι, μ’αυτές πορεύεσαι. Στους 14.500 πόντους παίρνεις άλλη μία και τέλος. Δεν θα κερδίσεις ποτέ άλλες στην πορεία, όσους πόντους κι αν κερδίζεις, όσες πίστες κι αν περνάς.
Μοιραία, δεν παίζουν ρόλο τα λεφτά ή τα κόλπα. Είσαι εσύ και η δεξιοτεχνία σου, η μεθοδικότητα και η ολύμπια ψυχραιμία που απαιτούν κάποιες στιγμές. Η λογική του παιχνιδιού δεν αλλάζει στην πορεία, οπότε το πόσο μακριά θα φτάσεις εξαρτάται απ’το πόσο καλός είσαι.
Αν το είχες, προχωρούσες κι έφτανες σε πίστες που οι άλλοι δεν είχαν δει ποτέ. Μάγευες τον κόσμο πίσω σου, που μαζευόταν για να θαυμάσει το πως έμενες ζωντανός ακόμα και στις στιγμές που όλοι σε είχαν χαμένο. Αν δεν το είχες, έπαιζες αμέσως μετά απ’τον πολύ καλό, έχανες 2-3 ζωές στις πρώτες πέντε πίστες και πίσω σου δεν έμενε κανείς να σε δει να παίζεις.
Η κορυφή χωράει μόνον έναν. Κι αυτό δεν αλλάζει ποτέ, ούτε όταν πηγαίνεις δημοτικό και παίζεις στα “ηλεκτρονικά” των Πετραλώνων ή σ’αυτά που έχει το καφενείο του χωριού που περνάς όλο το καλοκαίρι σου. Γι’αυτό και στο Double Dragon (κόμπος), στο τέλος ο κόκκινος πάλευε με τον μπλε και έφευγε με το κορίτσι που φαινόταν το βρακί της. Γιατί καλύτερος μπορεί να είναι μόνο ένας και αν αυτό δεν είναι αντρικό, τότε τι είναι;
Οξύμωρο βέβαια να λέμε αντρικό ένα παιχνίδι πως ξεκίνησε ως Puck-Man, άλλαξε σε Pac-man (γιατί κάποιοι έσβηναν το Puck και έγραφαν Fuck-Man, duh), αλλά γνώρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες όταν έγινε Ms. Pac-Man. Ναι, έτσι έγιναν τα πράγματα. Ο Pac-Man έκανε την αρχή, αλλά η γυναίκα του ήταν αυτή που πήρε τη σκυτάλη και έμεινε στην ιστορία.
Γυναίκα είναι η ηρωίδα. Πρωταγωνίστρια, αν προσέξουμε τη μαρκίζα στην αρχή του παιχνιδιού. Starring Ms. Pac-man. Με κόκκινο φιόγκο στα μαλλιά και ελιά Μέριλιν δίπλα σε χείλη με κόκκινο κραγιόν. Με γόβες και προκλητική πόζα στο design των θρυλικών κίτρινων cabinet στην Αμερική.
Αλλά, δεν πτοούμαστε, αυτό δεν αλλάζει κάτι. Ακόμα και με γυναίκα πρωταγωνίστρια, ακόμα και κόκκινο φιόγκο και κραγιόν, το Pac-man είναι συμπυκνωμένη αντρική σοφία.
Σε μαθαίνει να μην νοιάζεσαι για τα λεφτά, αλλά για το ταξίδι. Γιατί οι πόντοι που σου δίνουν τα φρούτα δεν σου προσφέρουν κάποια έξτρα ζωή. Είναι εκεί μόνο για να τα κυνηγήσεις και να χάσεις. Κι όταν πάθεις, θα μάθεις να μην αποσπάσαι από ανούσιους πειρασμούς. Θα πάρεις τα λεφτά που θα βρεις στο δρόμο σου, αλλά δεν θα βγεις κερδισμένος αν παρεκκλίνεις συνέχεια γι’αυτά. Παίξε για τη διάρκεια, για το ταξίδι.
Σου μαθαίνει να μην τα παρατάς, να παραμένεις ψύχραιμος. Στα δευτερόλεπτα μετά τις φορές που σε τρώνε αρχίζεις να διαπιστώνεις πως μπορούσες να γλιτώσεις: μπορούσες να γυρίσεις πίσω, γιατί κανείς δεν σε κυνηγούσε πια ή μπορούσες να καθυστερήσεις γιατί το καφέ φαντασματάκι θα έστριβε. Μοιραία, μαθαίνεις να μη χάνεις επειδή τα παρατάς πρόωρα, αλλά να ψάχνεις τη λύση μέχρι τέλους. There’s always a way out.
Σου δείχνει πως στην αρχή με το φλερτ και τους έρωτες όλα είναι εύκολα, αλλά άμα κάνεις παιδί οι πίστες δυσκολεύουν. Πως το κάνει αυτό; Με τα σκετσάκια ανάμεσα στις πίστες. Στο πρώτο ο Pac-man με τη Ms.Pac-man γνωρίζονται και ερωτεύονται, στο δεύτερο κυνηγιούνται και φλερτάρουν, στο τρίτο σκάει ο πελαργός και αφήνει ένα μωρό. Ξεκάθαρο το μήνυμα: στο παιδί αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα και με κάθε ένα που προσθέτεις ο πήχης ανεβαίνει. (Θα μου πεις πώς το ξέρεις πια και θα σου πω πως τότε που στο έδειχνε το Pac-man δεν το ήξερες)
Τελευταίο μάθημα, μην στηρίζεσαι σε εξωτερικές βοήθειες. Το μαθαίνεις όταν πας μακριά στο Pac-Man και φτάνεις στις πίστες, όπου πια είσαι μόνος: Οι μεγάλες βούλες (αυτές που τις τρως και κάνουν τρωτά τα φαντάσματα έστω και λίγο) παύουν να λειτουργούν. Τις τρως και το μόνο εφέ είναι η αλλαγή πορείας των φαντασμάτων, που έρχονται αμέσως να σε φάνε. Τότε συνειδητοποιείς πως για να ανταπεξέλθεις σ’αυτό το επίπεδο θα πρέπει να αρχίσεις να παίζεις χωρίς να βασίζεσαι στις βούλες, ώστε να φτάσεις να το έχεις χωρίς βοήθεια.
Συμπυκνωμένα μαθήματα ζωής, απ’το κορυφαίο, ιστορικότερο και συνάμα πιο αντρικό παιχνίδι ever, με πρωταγωνίστρια με κόκκινο κραγιόν και ελιά.
Κι αν ακόμα δεν το βλέπεις, δες τον Μάικλ Τζόρνταν. Πιτσιρικά. Με το πιο στενό, πιο ψηλοκάβαλο, πιο κολλητό και πιο μπλε μπλου-τζιν. Μπροστά στο χαρακτηριστικό κίτρινο cabinet. Παίζει Pac-man και μαθαίνει όλα τα παραπάνω, συν το πως να γλιστράς εντυπωσιακά ανάμεσα σε τέσσερις αντιπάλους που σε κυνηγούν.
Be a man. Παίξε Pac-man. Έπαιζε κι ο Τζόρνταν και είδες που έφτασε.
