Μικρός δεν κρατούσα ημερολόγιο, οπότε απ' τη μέρα που ήρθα ολόκληρος στο ΟΝΕΜΑΝ, είπα να βγάλω όλα τα σώψυχά μου εδώ που τουλάχιστον θα τα διαβάσουν και δυο ανθρώποι. Έχω γράψει για εκείνο το σκοτεινό πρωινό που είχα ξυπνήσει με ένα μπροστινό δόντι λιγότερο, έχω θυμηθεί τη χρονιά που με χώρισε αυτή που υπολόγιζα για μάνα των παιδιών μου και έχω εξομολογηθεί και μερικά πιο σοβαρά πράγματα.
Τώρα είπα να φωτίσω τα γεμάτα δύο χρόνια που δεν έκανα σεξ. Οι πέτρινοι μήνες ξεκίνησαν όταν πάτησα τα 22 και τέλειωσαν όταν πάτησα τα 24.
Πριν όλα πήγαιναν καλά. Μετά όλα πήγαιναν καλύτερα. Και ενδιάμεσα καλά ήταν, δεν έχω παράπονο. Απλά μου 'λεγες σεξ και σου 'λεγα “συγγνώμη, δεν μιλάω σλοβένικα”.
Δεν θέλω να χαϊδέψω τα αυτιά κανενός (μόλις το έκανα εικόνα και είναι κάπως άβολο), αλλά ένας απ' τους σκοπούς αυτής της εξομολόγησης είναι να προσφέρω ανακούφιση σε όλα τα αδέρφια εκεί έξω που έχουν ξεχάσει ποιος ήταν στην κυβέρνηση την τελευταία φορά που έκαναν σεξ.
Και μη χειρότερα, να λέτε αδέρφια.
Σε πείσμα όλων των προφητών του σεξ που μας έχουν πρήξει ότι "είναι ό,τι πιο εύκολο κι ότι το βρίσκεις παντού, πάντα, anytime", ήμασταν κάποτε στρατιώτες αυτοί που δυσκολευτήκαμε να το κάνουμε. Δεν είναι ντροπή. Αν ήταν τόσο εύκολο, δεν θα υπήρχαν τύποι που πέφτουν σε σκουληκότρυπες και ξεχνούν να βγουν έξω.
Στα 22 λοιπόν, έβγαινα από μια σχέση εξ αποστάσεως, έχοντας περάσει βράδια αξημέρωτα στις αεροπορικές θέσεις του Knossos Palace, ταξιδεύοντας από και προς Ηράκλειο. To Δεκέμβριο του 2005, ήδη ένα τετράμηνο εκτός των διαδικασιών, έπιασα δουλειά στο ΜΑΧ.
Οι φίλοι είπαν: “Πωω, τι κωλόφαρδος είσαι. Θα φας κάνα μοντέλο. Δεν θα μας μιλάς σε κάνα χρόνο”.
Οι γονείς είπαν: “Μπράβο, δεν πήρες καλά καλά το πτυχίο και βρήκες σταθερή δουλειά. Άντε και μ' ένα καλό κορίτσι τώρα που 'σαι μικρός, να ξεμπερδεύεις”.
Ο διευθυντής είπε: “Πότε θα μας γνωρίσεις το κορίτσι σου;”.
Εγώ δεν ακούμπησα γυναίκα (εξαιρείται ένα απόγευμα στον Εθνικό Κήπο που βοήθησα τη Ναστάζια Μητροπούλου να βάλει τη ζακέτα της) για τους επόμενους 20 μήνες.
Φαντάζομαι ότι αν ερχόταν ένας τύπος από το μέλλον και με ενημέρωνε ότι για τα επόμενα δύο χρόνια θα έχω όλο το κρεβάτι μου μόνο για μένα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μοιραστώ κάποιο άλλο κρεβάτι κάπου αλλού, ε, θα τον πάθαινα τον πανικό. Είπαμε, είμαι ψύχραιμος, όχι ηλίθιος -το λέω πολλές φορές για να το πιστέψω-.
Δεν ήξερα πώς και πότε θα τελειώσει αυτή η ξηρασία, η ζωή μου ήταν γεμάτη περίεργα ρεπορτάζ, συνεντεύξεις με κορίτσια που με έκαναν να νιώθω αόρατος (εξαιρείται η Φαρμάκη και η Ράλλη που είναι πιο κουλ απ' όσο -δεν- φαντάζεσαι) και παραδοσιακά ντέρμπι του γυναικείου κορεάτικου βόλεϊ.
Παρ' όλ' αυτά, η υπολανθάνουσα προσδοκία ότι ποτέ δεν ξέρεις, αύριο μπορεί να είναι η μέρα που θα σπάσει η γκίνια, είναι μια ασπίδα που σε προστατεύει απ' τη μιζεροκατάθλιψη που τρέχει με 200 χιλιόμετρα κατά πάνω σου.
Έτσι επέζησα του λιμού. Περιμένοντας και κάνοντας άλλα πράγματα. Πριν σου πω την τέλεια ιστορία-γυναίκα-που-με-ξανάβαλε-στο-παιχνίδι, θα επιχειρήσω έναν ενδεικτικό διαχωρισμό αυτού του κατά τ' άλλα παραγωγικού 24μηνου:
Ημέρα 1 – Ημέρα 97: Κλαίω τη μοίρα μου για το κορίτσι απ' το Ηράκλειο και τη σχέση που δεν ευόδωσε και το πόσο τραγικό είναι ότι χωρίσαμε δύο μήνες αφότου ήρθε μόνιμα στην Αθήνα. Αποφεύγω να μπω στην μπλε γραμμή του μετρό για να μην την πετύχω. Ωραία ζωή.
Ημέρα 98 – Ημέρα 275: Έχω πιάσει δουλειά στο περιοδικό, ενθουσιασμός, χαμός, νέες εμπειρίες, νέες γνωριμίες, ούτε υπόνοια σεξ.
Ημέρα 276 – Ημέρα 458: Μπαίνω κανονικά στην μπλε γραμμή του μετρό κι αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόοδος στα γκομενικά μου τον τελευταίο ένα χρόνο και κάτι.
Ημέρα 459 – Ημέρα 736: Σεξ; Ποιο σεξ; Τι σεξ; Τι ποιο; Σιγά, κάποια μέρα θα ξανακάνω, ποιος ασχολείται τώρα; Έλα σε παρακαλώ, έχουμε και δουλειές.
Περίληψη: Στην αρχή ένιωθα περίεργα, μου έλειπε, το σκεφτόμουν, το φανταζόμουν, το συζητούσα. Όσο περνούσε ο καιρός και η ξηρασία γινόταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, άρχισα να νιώθω όλο και πιο άνετα μέσα σε αυτό. Ο πανικός έφυγε, η στωικότητα ήρθε. Ακόμα δεν με έχω συγχωρήσει που δεν εκμεταλλεύτηκα το χαμένο χρόνο γράφοντας ένα βιβλίο ή ξεκινώντας κάποιο χόμπι.
Αυτό που θέλω να πω είναι αυτό που λέει κι ο τελευταίος περιπλανώμενος μεταξύ Ηφαίστου και Ερμού φιλόσοφος. Όλα μια ιδέα είναι. Η no sex κατάσταση ήταν τόσο δεδομένη για μένα που τον δεύτερο χρόνο της απραξίας δεν το σκεφτόμουν καν. Καν.
Μου συνέβη κάτι αντίστοιχο και με τον οδοντίατρο πέρυσι. Φοβόμουν να πάω την πρώτη και τη δεύτερη φορά, αλλά τη δέκατη τρίτη συνεχόμενη (άστα, πολλές κουφάλες) καθόμουν να παρακολουθήσω και το επόμενο ραντεβού του.
Μες στον πανικό ξέχασα να σου πω ότι τους 15 από τους 20 μήνες είχα αρχίσει να 'δουλεύω' και ως dj, γεγονός που καταρρίπτει κάθε γνωστό ρεκόρ τύπου που απέχει από το σεξ τους τελευταίους έξι αιώνες.
Συντάκτης σε αντρικό περιοδικό, dj σε μαγαζιά που πάνε χαριτωμένα κορίτσια και μακριά από το σεξ για δύο χρόνια.
Ώρες ώρες απορώ κι εγώ με μένα.
(...)
Το εμπάργκο τελείωσε τη μέρα 737. Ήταν ένα βράδυ που ακούστηκαν κάτι κανονιοβολισμοί από τον Λυκαβηττό μες στην άγρια νύχτα, δεν ξέρω αν θυμάσαι. Μετά από καμιά 50αριά ατελέσφορα ντιτζεϊλίκια, ένα κορίτσι από το Χολαργό πρέπει να κατάλαβε την τραγική μου κατάσταση και έκανε ό,τι έπρεπε (και παραπάνω θα έλεγα) για να σταματήσει ο κατήφορος.
Η απάντησή μου στα δύο χρόνια ξηρασίας ήταν έξι χρόνια συνεχόμενων σχέσεων. Η απάντησή μου γενικά είναι ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το σεξ. (Είπε και συνέχισε να διαβάζει τη Μαντάμ Μποβαρύ).
