“Αυτό ήταν, τελείωσε” μου είπε η Κατερίνα στο τηλέφωνο. Μεσολάβησε κανένα δεκάλεπτο βρισίματος, μονολόγου και κάπου εκεί ήρθε το κάλεσμα: “Θα έρθεις από το σπίτι το βράδυ”;
της Μαριέτας Χριστοπούλου
Είναι αυτή η...μαγική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας, που σίγουρα έχεις ζήσει και εσύ. Απέφυγα να φάω όλη μέρα, έβαλα τη στολή του ψυχολόγου και πήγα λοιπόν και εγώ στην χωρισμένη μου φίλη να ζήσω για ακόμα μια φορά τον μοναδικό συνδυασμό πίτσας γίγας, κλάματος και βαρύγδουπων δηλώσεων που παραπέμπουν σε λαϊκά άσματα.
Τι παθαίνουμε αλήθεια όταν μας χωρίζουν; Ποιο γ@#%#% κουμπάκι πατιέται και από ντίβες γινόμαστε μικροσκοπικά μυρμηγκάκια που τα πατάνε οι “γίγαντες” άντρες; Και γιατί πάντα χωρίζουμε λάθος;
Σε αυτό το τελευταίο θα ήθελα να επικεντρωθώ, διότι περνάμε ότι περνάμε, παίρνουμε πόσες θερμίδες για να πάει κάτω ο πόνος, μαυρίζουν τα μάτια μας σε βαθμό panda και τελικά λίγο καιρό μετά συμβαίνει το κλασσικό “βρεθήκαμε μωρέ, ήταν ωραία, μου χε λείψει, ξέρεις μετά... ”
Και συμβαίνει συχνά. Διάβαζα τις προάλλες μια έρευνα σύμφωνα με την οποία το 66% των χωρισμένων κάνει σεξ περίπου 3 μήνες μετά το “μοιραίο”. Καλό θα πεις αυτό, ο κόσμος προχωράει. Ναι θα σου πω εγώ, αλλά με την όπισθεν. Διότι το 74% των περιπτώσεων είναι με πρώην! Είτε με αυτόν είτε με τον προηγούμενο.
Ότι δηλαδή δεν κυκλοφορεί κανένα άλλο αρσενικό εκεί έξω εκτός από αυτά που έχουμε υπάρξει ζευγάρι πρωταγωνιστικό σε ταινία δράματος; Τόσο πολύ κολλημένες στις επαναλήψεις.
Γιατί το άλλο; Αυτό που μέχρι να βρεθεί ο επόμενος αξιόλογος, επιδιδόμαστε στο “άθλημα” εξιδανίκευση; Όταν ήμασταν στη σχέση το ένα μας ξίνιζε το άλλο μας βρομούσε και ξαφνικά όταν το πράγμα τελειώνει “όλα ήταν τέλεια”. Οι εγωιστές γίνονται άντρες που ξέρουν τι θέλουν, οι ανασφαλείς μετατρέπονται σε ευαίσθητους, οι αναίσθητοι σε “εγώ έφταιγα”. Σε όλη αυτή την τούρτα εξιδανίκευσης έρχεται και η ερώτηση κερασάκι “που θα βρω κάποιον σαν εκείνον;”. Φυσικά όχι στο Facebook είναι η απάντηση.
Όχι γιατί το διάσημο μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν έχει και αυτό τις ευκαιρίες του αλλά γιατί ειδικά την ...μετατραυματική περίοδο μετατρέπεται σε μέσο καταδίωξης του πρώην. Ότι και να κάνει ο έρμος αποτελεί ένδειξη ότι δεν νιώθει τίποτα, βρήκε άλλη, γκομενίζει. Δεν μπαίνει online; Σε μπλόκαρε. Μπαίνει online; Ψάχνεται. Ανεβάζει χαρούμενο τραγούδι; Ερωτεύτηκε. Ανεβάζει μελαγχολικό τραγούδι; Είναι σημάδι ότι θέλει επανασύνδεση. “UNFRIEND” λέγεται.
Θα μου πεις καλά όλα αυτά, τα ξέρω αλλά δε γίνονται στην πράξη. Διαφωνώ. Από το να σέρνεσαι κανένα χρόνο σε μια υπόθεση που έχει τελειώσει (γιατί ελάχιστες είναι αυτές που τελικά δεν τελειώνουν) καλύτερα να προχωρήσεις και όχι με την όπισθεν, μια ώρα αρχύτερα.
Αντί να πηγαίνεις στα ίδια μέρη μπας και ξαναβρεθείτε, βρες νέα στέκια να χορτάσει καινούργιο το μάτι σου. Αντί να κοιτάς το κινητό μήπως και στείλει, αντάλλαξε τηλέφωνο με κανέναν άνθρωπο που θα σε πλησιάσει και μην τον διώξεις γιατί “έχεις τον πόνο σου” και “σιγά μην είναι της προκοπής”.
Αντί να είσαι “χωρισμένη” αποφάσισε το και γίνε “ελεύθερη”...
