Ώπα ώπα παιδιά. Μισό λεπτάκι, μη ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε. Ο βασικός κανόνας του χωρισμού είναι να ενημερώνεται πρώτα ο άμεσα ενδιαφερόμενος και μετά ας πάμε σε μπουζούκια, ας βρούμε άλλον, ας γράψουμε ότι θέλουμε στα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά μια μικρή ενημέρωση πρώτα, είναι το λιγότερο αναμενόμενη.
Μπήκα, δηλαδή, για λίγο στη θέση της Rita Ora και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου κάτω χωρίς να επιλέξω τα γνωστά σύμβολα (ξέρεις @#@%$#^% και @#%^$%) . Να είσαι σε μια σχέση κανένα χρόνο, να πιστεύεις ότι περνάει κρίση και να σκέφτεσαι τι θα γίνει, ώσπου χαζεύοντας στο Twitter να βλέπεις τον καλό σου να ανακοινώνει ότι δεν είστε πια μαζί, χωρίς εσύ να ξέρεις κάτι.
Πάμε καλά; Δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση που δείχνει πως μάλλον όχι. Θα έχεις και εσύ ζήσει χωρισμό γνωστού σου, δια της μεθόδου "αλλαγή realtionship status" χωρίς να έχει γίνει κάποια συζήτηση πριν μεταξύ των ενδιαφερομένων. Ή το τέλος μιας σχέσης όπως προκύπτει από την καταπληκτική κίνηση να ανεβάσει ο ένας εκ των δύο τραγούδι τύπου "αφού χωρίσαμε" στο Facebook και μετά να μη σηκώνει τηλέφωνο.
Είναι τέτοια η φρίκη στη σκέψη και μόνο, που ο χωρισμός μέσω τηλεφώνου και μηνύματος μοιάζει σχεδόν ονειρεμένος.
Πείτε μου ότι δε θα φτάσουμε ποτέ να το λέμε "αχ, τι γλυκό από μέρους σου που με ενημέρωσες προσωπικά" και να μη θεωρούμε αυτονόητο ότι θα το μάθουμε πρώτες.
Διαβάζω πρόσφατη έρευνα - γιατί όταν με λένε υπερβολική θέλω να έχω και επιστημονική επιβεβαίωση ότι δεν είμαι- η οποία δείχνει ότι τουλάχιστον στην Αμερική, ο πιο δημοφιλής τρόπος χωρισμού τον τελευταίο χρόνο ήταν τα γραπτά μηνύματα!
Το 25% παρακαλώ, επιλέγει να στείλει έξω από την πόρτα το μέχρι πριν λίγο καιρό "μωρό του" με ένα γραπτό μήνυμα. Ακολουθούν με 20% τα social media και τρίτη, καταϊδρωμένη η ενώπιος ενωπίω συζήτηση για τα δυσάρεστα με 18%. Τα ποσοστά για τον χωρισμό δια τηλεφώνου είναι 15% και μέσω e-mail (σα να λέμε μήνυμα απλά μπορώ να γράψω και κάτι παραπάνω) με 11%.
Δηλαδή, δε ξέρω αν το έπιασες, αλλά 82% των ανθρώπων ηλικίας 18-30, δε χωρίζουν από κοντά.
Εγώ από τη μεριά μου αρχίζω να αναρωτιέμαι αν το ανθρώπινο είδος παθαίνει μια κάποια μετάλλαξη. Το μυαλό μου, δηλαδή, δε μπορεί να χωρέσει πολύ καλά ότι ισοπεδώνουμε τόσο εύκολα τα πάντα, σε 15 λεπτά το πολύ.
Είναι δυνατόν να έχουμε γίνει τόσο επιφανειακοί και να μη νιώθουμε τίποτα, ώστε να "σβήνουμε" έναν άνθρωπο που περάσαμε μαζί κάποιες μέρες της ζωής μας, όπως σβήνουμε ένα νούμερο στο κινητό μας; Ή μήπως φυγόπονοι, που ναι μεν αγαπάμε τον άλλον αλλά δε μπορούμε να τον δούμε στα μάτια, που μάλλον θα δακρύσουν όταν ακούσουν την απόφαση μας;
Λίγη ώρα και θάρρος παραπάνω θέλει μια συνάντηση από κοντά. Ο χωρισμός ακόμα και ο πιο αναμενόμενος, πονάει. Ας κάνουμε αυτό το τελευταίο βήμα τουλάχιστον σωστά. Μην είμαστε κότες.
