Τρίτη 8 Ιουλίου στο Σάο Πάολο επισκέπτομαι μετά από σύσταση φίλου το Bistro Βagallele στο Σαο Πάολο. Μου χει πει να καθίσω στην μπάρα κι όταν με ρωτήσουν από πού είμαι να μην κρύψω ότι είμαι Έλληνας. Ο φίλος, που έχει μια καλή γνώση της πόλης, μου λέει ότι σε αυτή την περίπτωση θα με σερβίρει η Άννα Ντολόρες.
Το λέω αλλά η Άννα Ντολόρες δεν υπάρχει. Υπάρχει η Μαρία Νινέτα που έχει ειδικότητα στην ελληνική παροικία. Με κοιτάει και με νάζι μου λέει: «Γκριέκο, ω μα κε γκρείτ σίνγκερ Αντύπας». Νοιώθω ότι σε λίγο θα μου πουν πως παίζω στο Candied Camera.
Οι Βραζιλιάνες είναι εύκολο να σε τρελάνουν. Υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες στη Βραζιλία και η επίσημη στατιστική αναφέρει ότι είναι περισσότερες από τους άνδρες – στο μύθο της Βραζιλιάνας κάπου κολλήστε κι αυτό. Υπάρχουν εκατομμύρια ασχημούλες και χιλιάδες όμορφες. Υπάρχουν ξανθιές και κοκκινομάλλες, μελαχρινές και διάφορες τρελές που βάφουν τα μαλλιά τους μπλε ή ό,τι άλλο.
Όλες αυτές, όσο όμορφες κι αν είναι, τις αγνοείς αφού στην Ευρώπη τις βρίσκεις σε άγια αφθονία. Αν υπάρχουν δυο είδη ωραίας Βραζιλιάνας που αναζητούν τα μάτια σου είναι η μαυρούκα και η multiculti Βραζιλιάνα: δυο λόγοι που το 12ωρο ταξίδι για να φτάσεις εδώ το ξεχνάς γρήγορα.
Η μαυρούκα είναι η ωραιότερη του κόσμου. Είναι ψηλοπόδαρη, επιβλητική, οι κόρες των ματιών της είναι δυο μεγάλες κλειδαρότρυπες που σε παρακινούν να πλησιάσεις όσο πιο κοντά μπορείς για να δεις μέσα τους. Τα μαλλιά της, που μπορεί να είναι και ράστα και μακριά, αλλά και κοντά ή ογκώδη ή κατσαρά σαν τη σερπαντίνα του καρναβαλιού, είναι ένα έργο τέχνης κι ακόμα και στην παραλία δεν είναι ποτέ ανακατεμένα.
Η μαυρούκα έχει κάτι το αφροαμερικάνικο αλλά είναι και σε πολλά διαφορετική. Γελάει πολύ, ασχολείται πολύ με τα χείλια της, είναι πολύ δύσκολο να την πάρεις ή να σε πάρει στα σοβαρά. Μιλάει σαν να τραγουδάει, είναι φωνακλού και τονίζει πολύ τα φωνήεντα. Της αρέσει να επαναλαμβάνει τη δική σου τελευταία απάντηση, σαν να σκέφτεται φωναχτά. Ναι, στην πιο ευχάριστη εκδοχή της, θεωρείς ότι το έχει σκάσει από το καρναβάλι: πιθανότατα δεν έχει καταλάβει ότι τελείωσε ή ότι δεν έχει αρχίσει ακόμα.
Η multiculti Βραζιλιάνα είναι ένα μοναδικό παζλ από διάφορα. Η Βραζιλία έχει περισσότερες εθνικές κοινότητες και από τις Ηνωμένες Πολιτείες κι επειδή οι πρώτοι, άποικοι της, οι Πορτογάλοι, μόνο ρατσιστές δεν ήταν, στη χώρα υπήρξε μια υπέροχη φυλετική πρόσμιξη που δημιούργησε αυτό το νέο καταπληκτικό είδος γυναίκας.
Μπορεί να δεις ινδιάνα με μαύρο δέρμα, μιγάδα με χαρακτηριστικά γιαπωνέζικα, ξανθιά με σωματοδομή αραπίνας, γιαπωνέζα με κάτι της το γερμανικό: τα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κορμιού της μαρτυράνε ότι στην οικογενειακή της ιστορία παππούδες και γιαγιάδες αγαπήθηκαν με πάθος αφήνοντας στην άκρη καταγωγές και φυλετικά στερεότυπα.
Αυτή η γυναίκα, ακόμα κι αν δεν είναι όμορφη, είναι σπάνια. Κι επειδή το ξέρει της αρέσει να την κοιτάζεις κι αν τη γνωρίσεις θα σου διηγηθεί πόσο παράξενη ήταν η ιστορία της οικογένειας της. Δύσκολα θα καταφέρεις να καταλάβεις το παραμικρό, αν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα και τη ντοπιολαλιά της, αλλά δεν έχει σημασία, πίστεψέ με.
Τι κοινό έχουν οι Βραζιλιάνες; Το λίκνισμα, την επίδειξη της κίνησης και την προβολή κάθε καμπύλης του κορμιού τους, με το βάρος να πέφτει κυρίως στη γοητευτική εικόνα που πρέπει να έχεις για αυτές όταν τις κοιτάς από πίσω: στη Βραζιλία τα μαγαζιά που πουλάνε τζιν και σορτσάκια για γυναίκες στη βιτρίνα σου δείχνουν πως αυτές φαίνονται φορώντας το παντελόνι, όταν είσαι πίσω τους και τις κοιτάς.
Ένα βράδυ, φεύγοντας από ένα μπαρ του Σαλβαδόρ, ρώτησα ένα ταξιτζή γιατί οι Βραζιλιάνες διακρίνονται για αυτή τους την ικανότητα να τραβάνε τα μάτια σου όταν τις ακολουθείς κι όχι όταν είσαι μπροστά τους και γυρνάς για να δεις το πρόσωπό τους. Μου είπε ότι οι Βραζιλιάνες πιστεύουν πως ο άντρας πρέπει να τις κυνηγά και να τρέχει πίσω τους κι αυτό που βλέπει ακολουθώντας τες είναι το δόλωμά τους: «ένας άντρας που σε ακολουθεί πρέπει αυτό που βλέπει να είναι γοητευτικό κι εξαιρετικό», μου είπε.
Του είπα ότι το αντρικό μάτι μπορεί να το τραβήξει κι ένα ωραίο στήθος, και μου αντέτεινε ότι αυτό δεν τις πολυενδιαφέρει – το μεγάλο το θεωρούν και πρόβλημα. Όταν τσακώνονται λέει μεταξύ τους λένε μια περίεργη κατάρα: «να σε τιμωρήσει ο Θεός να φύγει αυτό που έχεις πίσω σου και να το στείλει μπροστά σου». Ήταν σοφός άνθρωπος ο συνομιλητής μου, όχι τυχαία το παρατσούκλι του ήταν «Τζον Λένον» γιατί οι φίλοι του πιστεύουν πως σαν αυτόν θα είχε γίνει ο πρώην Μπιτλ, αν ζούσε.
Οι γυναίκες του Ρίο είναι οι ωραιότερες. Ηλιοκαμένες, γελαστές, ευγενικές με τους τουρίστες που στην πόλη αφθονούν. Ψάχνουν κυρίως Αμερικάνους. Στο Σάο Πάολο είδα μερικές υπέροχες κλασάτες κυρίες – το Σαλβαδόρ με την αφρικάνικη ανεμελιά του είχε κυρίως πιπίνια.
Τις πιο ωραίες τις είδα στο γήπεδο που είναι μια αληθινή πασαρέλα: όλες θεωρούν πως, αν ο καλός τους προτείνει σε αυτές να τον ακολουθήσουν στο γήπεδο, τις βλέπει πολύ σοβαρά. Είναι καθολικές οι περισσότερες, πιστεύουν στο γάμο και στο Θεό. Σε ένα Θεό που τιμωρεί τις κακές κάνοντας το στήθος τους να μεγαλώνει κι όλα τα σημαντικότερα να μικραίνουν.
