Και έζησες έναν έρωτα - όλο τρέλα - καλοκαιρινό, από εκεί που δεν το περίμενες. Με τα όλα του. Τα τηλέφωνα τα μεθυσμένα τα βραδινά, που από τη χαρά σου ήθελες να ξυπνήσεις την κολλητή σου που κοιμόταν με τη κρεμ τη νυχτικιά δίπλα σου και να της τα πεις όλα με το νι, το σίγμα, τις τελείες και τα αποσιωπητικά, τα μηνύματα τα γούτσου γούτσικα, τις πεταλούδες του Αμαζονίου στο στομάχι, την ελαττωματική την όραση (ο Χιου ο Τζάκμαν να πέρναγε από δίπλα σου, παρέα με τον Μάικλ τον Φασμπέντερ, εσύ δεν θα τους έβλεπες), το σεξ-ανταπόκριση ανάμεσα στα νησιά. Και χώρισες. Να σημειώσω εδώ πως τον έρωτα αυτόν μπορείς να τον ζήσεις όλες τις εποχές του χρόνου. Χειμώνα, άνοιξη, φθινόπωρο. Το θέμα είναι πως χώρισες πάνω στο πικ της λεγόμενης καψούρας. Σαν να τρως προφιτερόλ και στο σημείο που είσαι έτοιμη να δαγκώσεις το σουδάκι και να σκάσει η κρέμα μέσα στο στόμα σου να σου παίρνουν τη μπουκιά.
Μέχρι εδώ καλά; Ας τα λέμε καλά.
Και κάνεις τα πάντα (ή σχεδόν) για να τον ξεπεράσεις. Δεν χρειάζεται να σου πω τι και πώς.
Κάπως έτσι από κορίτσι γίνεσαι γυναίκα.
Και επειδή αρκετά το παίξαμε κυρίες να θυμάσαι κυρίως τούτο:
