Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά, όσο φαίνονται στον τίτλο αυτού του άρθρου. Να μπορούσαμε, αν θέλαμε δηλαδή, με μερικά κουμπιά, να σβήσουμε άντρες που δεν έχουμε στη ζωή μας, αλλά κρατάμε σε καρδιά και μυαλό.
Οι άντρες απωθημένα, όμως, δεν ανήκουν σε αυτές τις περιπτώσεις. Συνήθως, ζουν υπερβολικά πολύ καιρό περισσότερο στη φαντασία μας από όσο θα "ζούσαν" σε μια σχέση που θα καταφέρναμε να έχουμε ή είχαμε μαζί τους. Η διαγραφή τους, επίσης, από τα συναισθηματικά κιτάπια είναι μια δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία, η οποία έχει μια και μόνο αφετηρία: θέλουμε;
Το λεξικό ορίζει τα απωθημένα, ως τις αναμνήσεις ή τα συναισθήματα που κάποιος έχει απωθήσει στο υποσυνείδητο αλλά εξακολουθούν να τον επηρεάζουν χωρίς να το καταλαβαίνει.
Άρα, είναι σημαντικό, να μη χαρακτηρίζεις απωθημένα, άντρες που από καθαρό εγωισμό θα ήθελες να έχεις ή που έδιωξες από τη ζωή σου και τώρα απλά το ξανασκέφτεσαι. Μιλάμε για εκείνους που θες αλλά δε μπορείς να ξεχάσεις. Που η λογική δε μπορεί να σε πείσει να τους βάλεις στο σεντούκι του "κρίμα, πάμε παρακάτω".
Θα μου πεις, τι στα εξηγώ; Το πιθανότερο είναι ότι έχεις ήδη κάποιον στον μυαλό σου. Είναι αυτός που σε κάνει με τη σκέψη να νιώθεις ένα "κάτι", που μπορεί να λες με απόλυτη σιγουριά ότι θα μπορούσες να τον παντρευτείς και που τρέμεις μην εμφανιστεί ποτέ και σου χαλάσει την ηρεμία σου. Τρέμεις και ίσως ανυπομονείς.
Ο ορισμός της λέξης, το λέει από μόνος του. Αυτοί οι άντρες, αυτός ο άντρας, ασκεί επιρροή πάνω σου. Όσο φυσικά του επιτρέπεις εσύ. Μπορεί να σε ωθήσει να γίνεις καλύτερη, μόνο και μόνο για να νιώσεις ότι αξίζεις την αγάπη του. Μπορεί, ωστόσο, να σε κλείσει για πολύ καιρό, σε ένα κόσμο που κανείς δε χωράει εκτός από εκείνον.
Μπορεί να σε κάνει να περιμένεις πάντα, ακόμα και αν δείχνεις να προχωράς.
Θέλεις; Εδώ είναι το θέμα και αυτός είναι ο σκοπός του άρθρου. Προφανώς, η συντάκτρια έχει πάθει, έχει μάθει και γι' αυτό μοιράζεται σκέψεις (όχι, φυσικά και δεν είμαι ψυχολόγος).
Το να θες να περιμένεις τον έναν, γιατί αξίζει, γιατί μπορεί να είχες φταίξει ή γιατί δεν ήταν σωστός ο χρόνος (δε ξέρω πόσες άλλες δικαιολογίες μπορείς να βρεις) είναι φυσικά επιλογή που έχεις να κάνεις. Πάντα, όμως, στα όρια που δε ζεις δυστυχισμένη και η ζωή περνάει με άλλους ως υποκατάστατα και με συγκρίσεις.
Αν όμως, καταλαβαίνεις πως το να έχεις αυτό το απωθημένο σου μπλοκάρει τη ζωή, εδώ είσαι. Μπορεί να μην υπάρχει ctrl+alt+del στα συναισθήματα, αλλά έχεις τη δύναμη να βάλεις τα απωθημένα στη θέση τους: στο παρελθόν.
Πως να πατήσεις το κουμπάκι
Το μεγαλύτερο βήμα, κατά τη γνώμη μου - και θα αποφεύγω να το γράφω στο εξής, γιατί είναι αυτονόητο - είναι να δεχτείς ότι εσύ και εκείνος, εκείνος και εσύ, δε θα είστε μαζί.
Σταμάτα να σκέφτεσαι τι θα μπορούσατε να ζήσετε ή να πιάνεσαι από όσα είχατε ζήσει, γιατί η ζωή όσο σπαταλάς χρόνο με τέτοιες σκέψεις, σε προσπερνά. Δούλεψε την κατάσταση μέσα σου, με λίγα λόγια.
Στρίψε το μαχαίρι στην πληγή για ένα διάστημα, βρες την άκρη σου, νιώσε σα να χωρίζεις από αυτό τον άνθρωπο και βάλε ένα τέλος.
Σε αυτή την περίοδο, μια συνάντηση θα μπορούσε να είναι και σωτήρια με αυτό τον άντρα - αποθημένο. Είναι αυτό που στο μυαλό σου φαίνεται πολύ μακρινός και απρόσιτος, αλλά από κοντά ξαφνικά μπορεί να... πέσει σε ανθρώπινα επίπεδα.
Ακόμα και μια εξομολόγηση, μπορεί να σε λυτρώσει αν μιλάμε για καταστάσεις που δεν είναι ξεκάθαρες. Όπως και να έχει, μην μπεις στη διαδικασία με την προοπτική της διεκδίκησης, αλλά του χωρισμού.
Να είσαι σίγουρη, ότι όταν το παρελθόν "αδειάσει", θα δημιουργηθεί χώρος για ανθρώπους που θα μπορούν να είναι στη ζωή σου και θα σε κάνουν ευτυχισμένη. Που θα επενδύσεις σε αυτούς, χωρίς το φόβο ότι κάποτε, κάποιος, θα "μπουκάρει" πατώντας πάνω στα νιώθω σου.
