Οι στίχοι της ενέπνευσαν ζωές και έρωτες, γέννησαν όνειρα και συναισθήματα, σημάδεψαν αναμνήσεις και χαρακτήρισαν εποχές.
Η Λίνα Νικολακοπούλου βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Στο Κέντρο» και μίλησε για τη γνωριμία της με τον Σταμάτη Κραουνάκη, την Τάνια Τσανακλίδου και για την καλλιτεχνική της πορεία.
«Το τραγούδι ήταν κάτι που με μάγευε από πολύ μικρό παιδί, όπου δηλαδή υπήρχε ένα τζουκ μποξ, ένα πικάπ, το ραδιοφωνάκι, αργότερα πολύ τα κασετόφωνα και οι κασέτες, το αυτί μου έστρεφε εκεί. Ό,τι είδος μουσικής κι αν ήταν. Και ελληνικά και ξένα από τα ξαδέρφια μου, με μάγευε το τραγούδι. Είχα μια μητέρα που είχε πολύ ωραία φωνή που μου ήταν πολύ ευχάριστο να την ακούω να τραγουδάει και το σόι της όλο» είπε αρχικά.
Ξεκίνησε να γράφει από την ηλικία των 13 ετών. «Έγινε κάτι πολύ κωμικό. Δηλαδή πριν τελειώσω το δημοτικό σχολείο μας βάλανε μια έκθεση πώς περάσαμε σε μια εκδρομή. Εγώ δεν ξέρω πώς μου προέκυψε εκείνη την ώρα και αντί να γράψω έκθεση έγραψα ένα μεγάλο έμμετρο. Δύο σελίδες. Το θέμα αυτό της εκδρομής και με κωμικά στοιχεία και όλα μαζί και με ομοιοκαταληξία. Με σήκωσε η δασκάλα να το διαβάσω γιατί της φάνηκε τρομερά παράδοξο αυτό. Άρα το πρώτο ίχνος ότι κάτι υπήρχε ήταν εκεί 5η - 6η δημοτικού. Από 12 - 13 ετών άρχισα να γράφω».
Στη συνέχεια αποκάλυψε: «Χαιρόμουν που ήμουν στην Πάντειο, γιατί ήταν η πιο φρέσκια σχολή και επίσης, δεν ήξερες τι θα γίνεις. Αυτό με ενδιέφερε πάρα πολύ εμένα το να μην ξέρω τι θέλω να γίνω. Οπότε πήρα τα χαρτιά μου να πάω να κάνω την εγγραφή και στον όροφο που ήταν η γραμματεία ήταν και το αμφιθέατρο. Εγώ με το που πήρα τη σειρά μου ας πούμε να δώσω τα χαρτιά μου, άκουσα μια μελωδία στο πιάνο, αλλά μια μελωδία που δεν ήξερα. Δεν άκουσα μια μουσική που να την αναγνωρίζω, οπότε στάθηκα εκεί, έσπρωξα την πόρτα και στο βάθος της αίθουσας, ήταν ένα πιάνο και ένα σγουρομάλλικο αγόρι που έπαιζε μόνο του. Δεν ήταν άλλος μέσα. Έμεινα πέντε λεπτά και εκεί μου άρεσε αυτό που άκουγα» περιέγραψε.
Για τη γνωριμία της με τον Σταμάτη Κραουνάκη ανέφερε: «Έκλεισα την πόρτα, πήγα στη γραμματεία, έδωσα τα χαρτιά μου και μετά κατέβηκα. Είχε ένα καφέ της σχολής, το κυλικείο, πήρα το καφεδάκι μου, να δω και πώς είναι η σχολή κλπ και μετά από λίγο, ακούω ένα τρανταχτό γέλιο. Περνάνε δύο αγόρια ας πούμε και ο ένας από τους δυο ήταν ο Κραουνάκης. Όταν απομακρύνθηκαν, ρώτησα τον άνθρωπο στο καφενείο "μήπως ξέρετε ποια είναι αυτά τα παιδιά που πέρασαν;" και μου λέει "τον ένα τον ξέρω. Είναι ο Κραουνάκης". Αυτό ήταν. Η γνωριμία μας ήταν σαν σενάριο κι εγώ απλώς, έπαιζα τον ρόλο μου».
«Μαμά γερνάω»
Σχετικά με το τραγούδι «Μαμά γερνάω», η Λίνα Νικολακοπούλου εξήγησε: «Ήταν ένα θέμα αρκετά δύσκολο και παραμένει ένα δύσκολο θέμα, αλλά με την προτροπή τότε της Τάνιας Τσανακλίδου γιατί είχε χάσει τη μητέρα της, με βασάνισε αρκετά το πώς θα καταπιαστώ με ένα τέτοιο θέμα. Επειδή πάντοτε είμαι μαχήτρια, όταν βάζω ένα στόχο δηλαδή θέλω να ανεβάζω τον πήχη, δεν το βιάστηκα αυτό δηλαδή το άφηνα μέσα μου να ωριμάζει αλλά πιστεύω αν με ρωτάτε ο άνθρωπος ξέρει πότε τελειώνει η νεότητα και αρχίζει η ενηλικίωση η ώριμη πια. Ακόμα είπε ότι «ο χρόνος που περνάει δεν με πονάει καθόλου, αρκεί να μη με πονάει το σώμα».
Φωτογραφία: EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ
