Καθόμουν στο White Rabbit τις προάλλες και χάζευα το μπαρ που είναι ντυμένο με αποφθέγματα μεγάλων προσωπικοτήτων. Κάπου στα δεξιά είχε ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του Samuel Beckett. Το συννεφάκι έγραφε 'Τα λάθη μου είναι η ζωή μου'.
Δεν μπορώ να πάω κόντρα στον Beckett -έχει ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας περισσότερο- και δεν το 'χω σε τίποτα να γράψω ένα μανιφέστο υπέρ των λαθών.
Το πρόβλημα, όμως, με τα σχεσιακά λάθη είναι ότι, αν τα μετρούσε κανείς στην ειδική κλίμακα του 'χαλάλι', το σκορ τους θα ήταν πάρα πολύ φτωχό.
Με πιο απλά ελληνικά (ήρεμα οι παντελιδικοί, ακούσατε απλά ελληνικά και σηκωθήκατε), τα σχεσιακά λάθη είναι τα μαύρα πρόβατα της μεγάλης οικογένειας των Λαθών. Με το συμπάθιο μέγα Beckett, αλλά καλό θα ήταν να αποφύγουμε τα παρακάτω το 2015. Έτσι, για να πούμε ότι γίναμε ένα δράμι καλύτεροι άνθρωποι.
(Ποιητικά σε βάζω στο '15, δεν έχεις παράπονο).
Η εγκατάλειψη των φίλων λόγω επείγοντος συναισθήματος
Το να παρατάς τους φίλους κάθε φορά που βρίσκεις γκόμενα/γκόμενο είναι ταυτόχρονα κάτι που κράζουμε όλοι και κάτι που κάνουμε οι περισσότεροι. Αυτά δεν είναι ωραία πράγματα και το καταλαβαίνεις ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνει.
Ξέρεις πότε παραμελείς τους φίλους σου και πότε δικαιούνται να σε κράξουν. Ξέρεις πότε κάνεις αυτό το λάθος. Ε σταμάτα να το κάνεις. Η δικαιολογία ότι οι φίλοι θα είναι πάντα εκεί και θα καταλάβουν μπλα μπλα μπλα είναι νηπιαγωγείου.
Το να μιλάς με πρώην
Είχα γράψει τις προάλλες ότι πρέπει να εκτιμάται από τις γυναίκες το γεγονός ότι μιλάμε με ορισμένες πρώην μας ως ένδειξη ανθρώπων που κάνουν σοβαρές, βαθιές και όχι επιπόλαιες και βασισμένες στον χεϊτερισμό σχέσεις.
Πέσατε να με φάτε. Δε σας άρεσε. Δε συμφωνήσατε. Δε βαριέσαι. Είναι λάθος, λέει η κοινή γνώμη, να μιλάς με πρώην σου, γιατί κρατάς ανοιχτές πόρτες που θα έπρεπε να κρατάς κλειστές. Ναι, φίλη και φίλε, αν μιλάς με πρώην για να εξασφαλίσεις μια καβάτζα, είσαι πολύ λάθος κι εγώ πολύ ρομαντικός που νόμιζα ότι μιλάτε σαν δυο φίλοι.
Τέρμα τα πολλά-πολλά λοιπόν.
Το να μιλάς για πρώην
Μπροστά στη/στο νυν. Κατανοώ και το καταθέτω βιωματικά ότι για κάποιον περίεργο λόγο είναι ΤΕΛΕΙΟ να μιλάς για πρώην σου. Σε φίλους, σε σχέσεις, στο δρόμο, στον καθρέφτη. Τέλειο, αλλά όχι σωστό. Γιατί όταν αρχίζει να μιλάει το έτερον ήμισυ για τα δικά του πρότερα πάθη, θέλεις να σε καταπιεί η γη.
Μην λες λοιπόν πράγματα που δεν σου βαστάει ν' ακούσεις.
Ο ποσοτικός εφησυχασμός στο σεξ
Το “έλα μωρέ, κάθε μέρα μαζί είμαστε, δεν χάθηκε ο κόσμος να μην κάνουμε σεξ για δυο βδομάδες”. Δεν χρειάζεται να κάνει σεξ με κάποιον άλλο για να καταλάβεις τι λάθος κάνεις. Επίσης, ο ποσοτικός εφησυχασμός στο σεξ είναι πρώτα ξαδέρφια με τον ποιοτικό. Να σημειωθεί κι αυτό για να μη βγεις να πεις ότι 'δεν τα λέμε, δεν τα γράφουμε'.
Το να κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα
Δεν σου λέω πάρε φόρα και πες της τα πάντα, γιατί α) υπάρχουν πολλά που θα προτιμούσε να μη μάθει ποτέ για σένα και β) δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξεθάβεις υλικό που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στη σχέση. Αλλά όταν βλέπεις ότι κάτι έχει μυριστεί (δεν ξέρω πώς, μη με ρωτάς, πρόσεχε καλύτερα που αφήνεις το κινητό σου), μην βγάζεις τον άλλον τρελό.
Φιλικό tip: Όσο πιο ειλικρινά και ψύχραιμα σερβίρεις ένα μυστικό που θα ενοχλήσει, τόσο λιγότερο ενοχλεί το μυστικό.
Φιλικό tip #2: Το ανέλπιδο κουκούλωμα εξαγριώνει
Η τακτική απόκρυψης των παραπόνων σου
Το να λες τι σε ενοχλεί στη σχέση σε φίλους, ταξιτζήδες, περιπτεράδες, βενζινοπώλες και περαστικούς και όχι στον άνθρωπο που είστε μαζί είναι εσχάτη προδοσία και κάτι άλλο σε -ία που δεν θέλω να γράψω. Αν υπάρχει ένας τρόπος για να λύσεις τα προβλήματα μιας σχέσης, αυτός δεν είναι το τσιτ τσατ με τον οδηγό από τις πίσω θέσεις ενός ταξί. Εκτός αν έχεις αποφασίσει ότι χωρίζεις, αλλά περιμένεις να το κάνεις πράξη την άνοιξη του 2017.
Η τακτική αμφισβήτησης
Πέντε πράγματα που συνήθως αμφισβητείς σε μια σχέση:
1) To αν το κορίτσι/αγόρι σου είναι πιστό.
2) Το πόσο ερωτευμένος/η είσαι.
3) Το πόσο ερωτευμένος/η είναι.
4) Το αν σου λέει περισσότερες αλήθειες ή περισσότερα ψέματα.
5) Το παρελθόν του/της.
Και τα πέντε λάθος. Σχέση έχετε, δεν είστε διπλοί πράκτορες. Φαντάζομαι.
Η ανησυχία ότι είσαι με το λάθος άνθρωπο
Κανείς δεν είπε ότι οι σχέσεις είναι περίπατος στην εξοχή, ή τέλος πάντων, όποιος το είπε πρέπει να λογοδοτήσει στη δεσμευμένη ανθρωπότητα. Οι σχέσεις είναι δύσκολες και δεν θέλω να προσθέσω κάτι εδώ, γιατί χαλάω τη δύναμη της πρότασης.
Ξαναλέω λοιπόν ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες.
Το να θεωρείς ότι είσαι με το λάθος άνθρωπο επειδή τσακώνεστε συχνά ή βαριέσαι μια στο τόσο να βρεθείτε ή επειδή δεν είναι όλα supercalifragilisticexpialidocious, είναι έως και ανώριμο.
Η τάση να ελέγχεις, διορθώνεις, περιορίζεις τον άλλον
Κανείς δεν είναι κτήμα κανενός κι αν αυτό το έμαθες από μένα, κάτι έχει πάει πολύ λάθος στη ζωή σου. Αλλά ας αφήσω την επίθεση. Υπάρχουν τόσα ανώνυμα accounts στα τουίτερ που το κάνουν καλύτερα από μένα.
Το να επισημάνεις κάτι καλοπροαίρετα είναι μία ιστορία. Το να ελέγξεις ή να επιβάλλεις κάτι που δεν σου αρέσει στην εμφάνιση ή το χαρακτήρα του ανθρώπου που είστε μαζί προσδοκώντας και 'εκβιάζοντας' να το αλλάξει, είναι μια άλλη. Από άστοχη μέχρι βλακώδης.
Η συρρίκνωση του χρόνου που περνάς μόνος
Δεν ξέρω ποια είναι η θεωρία σου για τον ποιοτικό χρόνο. Η δική μου είναι ότι ο ορισμός του είναι αυτός που περνάς μόνος. Δεν χρειάζεται να κλειστείς σε κελί ούτε να περνάς με το ζόρι πέντε ώρες μοναξιάς τη μέρα. Ένα μισάωρο είναι αρκετό. Να μη σκέφτεσαι τίποτα, να κάνεις αυτό που σου αρέσει, να διαβάσεις, να χαλαρώσεις, να κοιτάς το ταβάνι μέχρι να αλλάξει χρώμα, να κλείσεις το κινητό, να πάρεις μια ανάσα σαν άνθρωπος, να φας κάτι κάλο, να δεις κάτι καλό, να κάνεις τα πάντα και τίποτα.
Θα κάνει καλό στη σχέση σου. Θα είναι το οξυγόνο της. Όχι η ταινία, το κανονικό.
