Μπορεί μια μητέρα να ξεχωρίσει τα παιδιά της; Κάπως έτσι ένιωσα την πρώτη φορά που κλήθηκα να απαντήσω στο ερώτημα "Παρίσι ή Ρώμη;", δύο, αναμφισβήτητα, πολύ ρομαντικές πρωτεύουσες για τις οποίες έχουν γραφτεί τραγούδια, ταινίες και ιστορίες ολόκληρες.
Ωστόσο για μένα το ερώτημα ενέχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, γιατί έχω "ζήσει" (και αγαπήσει) και τις δύο πόλεις· το Παρίσι κυριολεκτικά ως μόνιμη κάτοικός του και τη Ρώμη ως "μόνιμη ταξιδιώτισσα", αφού εκτός από τις φορές που έχω ταξιδέψει σε αυτή στην πραγματικότητα, η Iταλίδα συγκάτοικός μου στο Παρίσι φρόντιζε να με ταξιδεύει καθημερινά στα ρωμαϊκά δρομάκια μέσα από τις γλαφυρές αφηγήσεις της.
Το Παρίσι είναι η δεύτερη πόλη μου, η πόλη της καρδιάς μου και έχω ζήσει πολλά από τα ρομαντικά στερεότυπα της πόλης του έρωτα, που κάποτε ονειρεύτηκα μέσα από τις ταινίες και ευχόμουν να πραγματοποιήσω. Έχω μοιραστεί εκείνο το γλυκό πρώτο φιλί στην Pont des Arts δίπλα στα λουκέτα της αγάπης (πριν o Δήμος του Παρισιού τα αφαιρέσει για να τοποθετήσει γυάλινα panels) και τη βόλτα από άλλη εποχή στις παριζιάνικες στοές, στις ξακουστές Arcades του 19ου αιώνα.
Έχω κάνει βαρκάδα στη λίμνη του δάσους Vincennes περνώντας ανάμεσα από πλούσια, καταπράσινη βλάστηση και μικρούς καταρράκτες, δίπλα σε κύκνους· ένα ρομαντικό σκηνικό που τυχαία συμπλήρωσε ένας φιλόμουσος που έπαιζε φλογέρα καθισμένος σε ένα βράχο.Έχω περπατήσει χεράκι χεράκι στις όχθες του Σηκουάνα like nothing else matters… Έχω χορέψει αγκαλιά live jazz blues στο Le Caveau de la Huchette, ένα υπόγειο πέτρινο jazz club στο quartier latin. Έχω φωτογραφηθεί σε πόζα romantique με φόντο τον τοίχο της αγάπης και τα 300 σ’ αγαπώ σε 300 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους (στα νέα και τα αρχαία ελληνικά!) στην πλατεία Abbesses στη Μονμάρτρη. Έχω γιορτάσει τα 27α μου γενέθλια σε ένα παριζιάνικο manoir, τρώγοντας canard (πάπια) με πουρέ γλυκοπατάτας (!), υπό το φως των κεριών, δώρο-έκπληξη από τον French lover μου.
Έχω χορέψει tango στις όχθες του Σηκουάνα στο Jardin Tino Rossi (Quai Saint-Bernard) ένα βράδυ του Ιουλίου με τα παριζιάνικα φώτα να χορεύουν σαν φωτεινές σκιές στο νερό και έχω τσουγκρίσει champagne πάνω σε ένα bateau mouche την ώρα που ο ήλιος έδυε, μια από εκείνες τις ημέρες που το φυσικό φως κρατάει μέχρι τις 11 η ώρα το βράδυ. Αυτά κι άλλα τόσα cliché ή μη, που ταιριάζουν άψογα με το Παριζιάνικο ερωτικό σκηνικό ή μάλλον με την αντίληψη που έχει καλλιεργηθεί χρόνια τώρα για την πόλη του φωτός και έχει εντυπωθεί στο υποσυνείδητο μας.
Γιατί στο Παρίσι θα νιώσεις και μια υφέρπουσα μελαγχολία, μια περίεργη και βαριά ατμόσφαιρα.
Πόσο πάθος μπορεί να βγάλει, τελικά, μια πόλη με εξαιρετική αλλά τόσο ψυχρή αρχιτεκτονική, σκυθρωπούς κατοίκους και τους περισσότερους μήνες παγωμένο καιρό; Αυτό που ζητάμε στην ουσία από τον έρωτα, δεν είναι μια καλά υπολογισμένη αποπλάνηση στα πιο ρομαντικά spots της πόλης σαν οδηγίες σε εγχειρίδιο, αλλά μια αυθόρμητη απελευθέρωση αυτής της μοναδικής και ανεξέλεγκτης διάθεσης για ζωή που χορεύει ανάλαφρη στους δρόμους, ζει την απόλυτη στιγμή του τώρα, καβαλάει μια βέσπα και τριγυρίζει στους δρόμους χωρίς προορισμό.
Αν θέλεις να ζήσεις το ειδύλλιο σε όλο του το μεγαλείο, τότε Rome it is.
Η Ρώμη είναι ζεστή, χρωματιστή, ζωντανή όπως και ο έρωτας. Περπατάς στα μικρά ρουστίκ δρομάκια του και αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως χαρακτηρίζεται από φιλόξενες δονήσεις και μεσογειακό ταπεραμέντο με τους κατοίκους να μιλούν δυνατά, όπως ακριβώς κι ένας ερωτευμένος θέλει να βροντοφωνάξει για τον έρωτά του. Η Ρώμη ξεδιπλώνει παντού την ιστορία της, σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Σου δίνει αυτή την αίσθηση της αιωνιότητας και σε κάνει να πιστέψεις έστω και για λίγο στην όμορφη ψευδαίσθηση πώς "ναι όντως, ο έρωτας σου μπορεί να κρατήσει αιώνια". Η Ρώμη είναι παραδοσιακά καμπαναριά, ποικιλία, χρώματα και ανθισμένα γιασεμί. Είναι μια μαγική αύρα που σε συντροφεύει την ώρα που περπατάς στον Τίβερη χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα.
Η Ρώμη είναι μουσική που φτάνει στα αυτιά σου με τα πιο όμορφα ιταλικά ερωτικά τραγούδια την ώρα που κάνεις picnic με το amore στη Villa Borghese. H Ρώμη είναι μια παιχνιδιάρα ερωμένη με αυτό το γλυκά ένοχο βλέμμα, ίδιο με αυτό που έχεις όταν μοιράζεσαι ένα gelato από το θεϊκό Giolitti ή μια πίτσα με λεπτή αυθεντική ζύμη. Η Ρώμη σε κάνει να θέλεις να κρατήσεις το χέρι του για μια "passeggiata" στο trastevere, να μείνεις όλη μέρα ξαπλωμένη δίπλα του, πάνω στο γρασίδι της Villa Ada, του δεύτερου μεγαλύτερου πάρκου της Ρώμης. Να χαζέψεις τη θέα στην αγκαλιά του από το Giardino degli Aranci και το Gianicolo, ή την άγρια ομορφιά του Τίβερη από την Τιβερίνα.
Αλλά κυρίως σε κάνει να θες να χαθείς στους δρόμους της, στο ρυθμό της, στην ιστορία της, ακριβώς όπως θες να χαθείς και στην αγκαλιά του...
Σε αντίθεση με το Παρίσι που βγάζει την αίσθηση του απρόσιτου, η Ρώμη σου ξεδιπλώνεται να την εξερευνήσεις, επιτρέποντάς σου να ανακαλύψεις τα γοητευτικά ψεγάδια της. Και αυτό το γεγονός την καθιστά άκρως γοητευτική και ερωτεύσιμη! Κάπως έτσι συμβαίνει και στον έρωτα. Στην αρχή μπορεί να μην τις παρατηρήσεις καν ή ακόμη και να τις αγνοήσεις, αλλά είναι ακόμη και αυτές οι μικρές ατέλειες για τις οποίες ερωτεύεσαι τον άλλον, που μπορεί να σε εκνευρίζουν καμιά φορά αλλά τελικά συνειδητοποιείς πως αυτές κάνουν όλη τη διαφορά!
