Αν έχεις συναντήσει στη ζωή σου Ικαριώτη, τότε γνωρίζεις ήδη ότι στο νησί που πρόκειται να επισκεφθείς δεν θα συναντήσεις και τους πιο νορμάλ κατοίκους. Αν πάλι όχι, τότε σε καλωσορίζω στο θαυμαστό κόσμο των Καριωτών (όπως αυτοαποκαλούνται).
Χειροκρότημα σε slow motion.
Βρέθηκα στην Ικαρία όταν ήμουν 13 ετών και έμεινα εκεί ένα μήνα. Από εκείνες τις διακοπές, θυμάμαι τρία εντελώς διαφορετικά πράγματα: Ένα rave πάρτι. Ένα γάμο, κατά τη διάρκεια του οποίου έμαθα ικαριώτικο (όχι πολύ γρήγορα). Και το γεγονός ότι παρότι έμεινα όπως προείπα έναν ολόκληρο μήνα, μπορώ να μετρήσω τις ημέρες που έκανα μπάνιο με τα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα ενώ κολυμπάς να μαθαίνεις ότι λίγα εκατοστά πίσω, μπροστά, δεξιά ή αριστερά σου κάποιος πνίγηκε (οι πνιγμοί που μετρούνται ανά ημέρα στο νησί είναι -δυστυχώς- περισσότεροι από τα πανηγύρια)
Με την τελευταία αυτή πρόταση, την οποία παρότι μπήκε σε παρένθεση θα ήθελα να της δώσεις μεγάλη σημασία οποτεδήποτε και αν σκοπεύεις να πας στο νησί, ολοκληρώνουμε τα μειονεκτήματα της Ικαρίας και περνάμε στα πλεονεκτήματα. Τα οποία πρέπει να παραδεχτώ και να σημειώσω κάπου εδώ, ότι συλλέχθηκαν χάρη στην πολύτιμη βοήθεια του Θέμη Καίσαρη, της Τζένης Μελιτά και ενός ακόμα πιστού του νησιού που επέλεξε να μείνει στη σκιά και να χάσει μία παρτίδα τάβλι.
Φτιάξε βαλίτσα με τα πιο χαλαρά και άνετα ρούχα σου, πάρε τουλάχιστον ένα βιβλίο για να σκοτώσεις την ώρα σου στο καράβι και ξεκίνα για το νησί που "έχει βρει το νόημα της ζωής". Και συγκεκριμένα, της μακροζωΐας. Παρεμπιπτόντως, αν δεν το έχεις και πολύ με τα μεγάλα ταξίδια, μπορείς να πας στο νησί και με αεροπλάνο. Ωστόσο, το βιβλίο, πάρτο όπως και να έχει μαζί για τις ώρες που ίσως λόγω κυμάτων δεν μπορείς (και δεν πρέπει, το ξανατονίζω) να βουτήξεις.
Μιας και είπα βουτιά, ας ξεκινήσουμε από τις παραλίες. Η Ικαρία συγκαταλέγεται μεταξύ των νησιών που όταν τα πιάσει ο άνεμος, τα παίρνει και τα σηκώνει. Κυριολεκτικά. Σε περίπτωση που πετύχεις μία από εκείνες τις ημέρες, τότε οι Σεϋχέλλες είναι η πιο safe επιλογή σου.
Όχι ότι ούτως ή άλλως δεν θα πήγαινες στις Σεϋχέλλες. Αλλά εντάξει, ο αέρας σου δίνει έναν ακόμη λόγο να πας. Προσοχή, μην παρασυρθείς από το όνομα και περιμένεις άμμο. Η παραλία είναι υπέροχη, με τα βοτσαλάκια της. Μόλις τη δεις, θα συμφωνήσεις και εσύ.
Διαφώνησες; Ο Θέμης Καίσαρης δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να σου απαντήσει. Απαξιεί.
Αφού πιάσαμε τις ακτές που προτείνονται -και- ως οι πιο βατές σε περίπτωση ανέμου, να αναφέρουμε κάπου εδώ και τη λύση των παραλιών που βρίσκονται προς την πάνω πλευρά του νησιού, στον Άγιο Κήρυκο. Πρόκειται για μεγάλες λείες αμμουδερές παραλίες που ενδείκνυνται σε περίπτωση που θέλεις κάτι πιο χαλαρό και λιγότερο άγριο.
Στα άγρια τώρα. Στη Μεσακτή για να σερφάρεις αλά Καλιφόρνια Ντριμ. Σημειωτέον, εκεί είναι και η "φωλιά" των πιο trendy του νησιού. Σε αυτούς που θέλουν και το beach bar τους ρε παιδί μου.
Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ίσως και το μοναδικό σερφάρισμα που θα κάνεις στο νησί. Δεν στα πα: Στην Ικαρία, οι λέξεις wifi, 3G, ίντερνετ είναι λίγο πιο δυσεύρετες από ντόπιους που σε εξυπηρετούν χωρίς καθυστέρηση.
Στον Αρμενιστή, για να "παίξεις" όσο αντέχεις με το κύμα και στο Λιβάδι για να "λιώσεις" πάνω στην καυτή άμμο.
Σημειωτέον ότι στον Αρμενιστή, θα βρεις και να φας πολύ καλά και φθηνά στο Γεφύρι. Δώσε μία ευκαιρία και δεν θα χάσεις. Είναι μία από τις πιο γνωστές ταβέρνες της περιοχής. Αν πάλι ξαναβρεθείς, υπάρχει και το Ζεύκειν.
Και ήρθε η ώρα του Να.
Στο Να τα αρχαία χρόνια τα παλιά, ζούσαν οι Ναϊάδες, ενώ τα πιο σύγχρονα, οι καμπίστες. Παρά το γεγονός ότι οι βροχές έχουν διαβρώσει κάπως το φαράγγι καθιστώντας το δύσβατο για πεζοπορία, εγώ συνεχίζω να σου προτείνω να κάνεις μία προσπάθεια. Αξίζει τον κόπο.
Επίσης, φρόντισε να μείνεις εκεί για το ηλιοβασίλεμα. Δεν είναι πρόταση αυτή. Είναι εντολή.
Μόλις τελειώσεις με μπάνιο και ηλιοβασίλεμα, ανέβα προς τα πάνω για ψαράκι. Ψηλά στο Να υπάρχουν ταβέρνες με πιάτα που θα τα κάνεις "να" (δεν κρατήθηκα).
Το "αθάνατο νερό" θα το πιεις στον Ξυλοσύρτη.
Μην το παρακάνεις με τα "εβίβα" ωστόσο, γιατί περιέχει ράδιο. Μέχρι πέντε φλιτζάνια, είσαι καλά. Μετά, δεν υπόσχομαι.
Σε άλλα ιαματικά νέα, να βάλεις στο πρόγραμμα και μία βόλτα από Θερμαί. Εκεί πέρα από το υπέροχο τοπίο, θα βρεις και ιαματικές ραδιούχες πηγές που δεν μυρίζουν και "κάνουν καλό".
Στο Μητσάρα για σουβλάκι με καλαμάκι γίγας και "άπαιχτο" γύρο όπως τον χαρακτηρίζουν όσοι τον δοκιμάζουν. Στον Άγιο Πολύκαρπο, το σουβλάκι είναι δική του υπόθεση. Μη σου πω και σε ολόκληρο το νησί.
Στον Πλάτανο, θα φας στην κυρία Μαρία που σε περιμένει να σου μαγειρέψει με τα χεράκια της σπιτικό "μαμαδίστικο" φαγητό. Το οποίο μάλιστα, θα σου περιγράψει λεπτομερώς. Κατάλογοι και αηδίες. Στο Φύτεμα, στο Οινομαγειρείο της Πόπης για γλιστριδοσαλάτα και λαχταριστά μαγειρευτά. Στο Γυαλισκάρι, η Γερμανίδα αναλαμβάνει να σου αλλάξει την άποψη που πιθανότατα έχεις για την "προέλευση" του ονόματός της.
Το νησί ενδείκνυται για περιπάτους και πεζοπορίες. Αν δεν καταφέρεις εκείνη στο Να, δοκίμασε μία προς τους καταρράκτες ή τα Μοναστήρια ή το φράγμα. Ή και τα τρία.
Υποχρεωτική μία επίσκεψη στο Μοναστήρι της Αγίας Θεοκτίστης που είναι κτισμένο ανάμεσα σε δύο μενίρ. Προαιρετικό το αστείο με τους Γαλάτες.
Στο Χριστό Ραχών θα πεις ότι πας για το πράσινο και τη θέα, αλλά θα καταλήξεις να τρως λαίμαργα σπιτικά μπέργκερ στη Γιάφκα και τον Αστερίξ. Ή κάτι πιο ταβερνίσιο στη Φιλίτσα. Γενικά, όταν δεν έχεις όρεξη για πανηγύρι και τζέρτζελο, ο Χριστός Ραχών είναι το πιο decent μέρος για να περάσεις καλά.
Αν θες κάτι πιο χαλαρό, τότε το Δεντρόσπιτο, ένα νεοκλασικό που μοιάζει με δεντρόσπιτο, είναι το μέρος σου. Αν πάλι θες κάτι πιο δυνατό και συνάμα καλτ, τότε η Σκνίπα είναι έτοιμη να σε υποδεχτεί και να σε αφήσει να παίξεις μία γύρα στο μπιλιάρδο της. Θα τη βρεις λίγο στο δρόμο που ανεβαίνει προς το Χριστό Ραχών. Είναι το μοναδικό μαγαζί εκεί δεν θα έχεις πρόβλημα να το εντοπίσεις. Τέλος, αν θες κάτι πιο καφενείο, τότε το Καφάρτε είναι ο προορισμός σου.
Όπου καφενείο, δεν συνεπάγεται αυτό που φαντάζεσαι -με τους γέροντες και το τάβλι.
Η παράδοση επιβάλλει καφέ και γλυκό στις 2 τα ξημερώματα ανεξαρτήτως σε ποιο από τα τρία παραπάνω μέρη επέλεξες να πιεις τα ποτά σου.
Προσοχή: Μην επισκεφθείς το Χριστό Ραχών πρώτη φορά μεσημέρι. Θα πιστέψεις ότι το μέρος είναι εγκαταλειμμένο και ότι έκανες κάποιο λάθος στη διαδρομή.
Καιρού επιτρέποντος, μια εκδρομούλα στους Φούρνους για βουτιά και φρέσκο ψαράκι είναι ό,τι πρέπει. Αν σκοπεύεις να πας και θέλεις να ζητήσεις περισσότερες πληροφορίες, σε προετοιμάζω ότι οι Ικαριώτες, τους κατοίκους των Φούρνων, τους λένε νησιώτες. Μην πάρεις περίεργη φάτσα. Δεν θα το εκτιμήσουν.
Ωραία ιδέα είναι και η βόλτα από Ακαμάτρα για φαγητό Στα Πέριξ. Αν είσαι στο νησί με κοπέλα που δεν είναι παρεξηγησιάρα, τότε πρότεινέ της να βγάλει μία φωτογραφία δίπλα στην ταμπέλα της περιοχής. Αν όχι, τότε μην το κάνεις. Δεν θα συνεχιστεί καλά η βραδιά σου.
Στο νησί πέρα από το "αθάνατο νερό", πρέπει να δοκιμάσεις τα κατσίκια του που μοιάζουν με κρικρι και τα λένε ρέσκα, το πευκόμελο, στο οποίο πολλοί ερευνητές δίνουν μερίδιο ευθύνης για τη μακροζωΐα των Καριωτών και την καθούρα και την κοπανιστή, τα ντόπια τυριά (μαλακή σαν ανθότυρο η πρώτη, πικάντικη η δεύτερη).
Αρκετά φλυαρίσαμε όμως. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το πραγματικό εγχώριο "προϊόν" του νησιού.
Τα πανηγύρια
Τα πανηγύρια είναι η παράδοση της Ικαρίας. Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζεις γι αυτά είναι ότι άπαξ και πας, θα χορέψεις. Ξέρεις δεν ξέρεις. Θα μάθεις. Μπορεί να βρεις και παραπάνω από ένα πανηγύρια την ημέρα. Μην πτοείσαι. Μπορείς να πας και στα τρία. Χρόνο, έχεις.
Προσοχή, προσοχή: Στο πανηγύρι της Λαγκάδας το Δεκαπενταύγουστο, δεν προτείνεται να πας, επιβάλλεται.
Υ.Γ.: Για να μην σε πιάσουν αδιάβαστο, οι χίπηδες του νησιού, είναι οι γκρούβαλοι. Ή τέλος πάντων, έτσι τους αποκαλούν οι ντόπιοι. Μην το πάρεις για βρισιά.
