Δεν θέλω πια να γράφω για τη Μύκονο. Με το που πληκτρολογώ το όνομά της, νομίζω πως αυτομάτως έχω βγάλει ένα κουβά τροφή για να ταΐσω τα trolls. Ό,τι κι αν γράψεις για τη Μύκονο, ακόμη κι αν είναι τόσο προσγειωμένο όσο ετούτο εδώ το άρθρο του Κώστα Καίσαρη για την «άλλη» Μύκονο, από κάτω μαζεύονται μιλιούνια οι haters, σαν σκουλήκια που νομίζουν πως τρώνε το πτώμα ενός νησιού που βέβαια ποτέ δεν πεθαίνει. Εν μέρει, καταλαβαίνω το μένος: οι Έλληνες δεν είμαστε και πολύ θετικά διακείμενοι απέναντι σε ότι μας φαίνεται «ξένο». Και, πράγματι, είναι οφθαλμοφανές πως η Μύκονος δεν μοιάζει με τα άλλα μας νησιά. Για την ακρίβεια, η Μύκονος δεν είναι Ελλάδα – ή, καλύτερα, όπως πολύ σωστά έγραψε ο Καίσαρης, η Μύκονος είναι το Βατικανό της Ελλάδας.
Είναι ένα κράτος εν κράτει που δεν «νιώθει» από κρίση, δεν καταλαβαίνει από capital controls και το πιθανότερο είναι κάποια στιγμή να τυπώσει το δικό της νόμισμα με τον έμβλημα τον πελεκάνο, για να ησυχάσουμε.
Και παρότι εμείς βαρεθήκαμε να γράφουμε τα αυτονόητα – ότι δηλαδή η Μύκονος είναι η καλλονή των Κυκλάδων, ένα σπάνιας ομορφιάς νησί με ανεξήγητη ενέργεια και διεθνή ακτινοβολία (και αυτό – για αναρωτήσου! – είναι άραγε τυχαίο;), οι haters δεν βαριούνται καθόλου να αφήνουν πικρόχολα comments με ρητορικές ερωτήσεις όπως «ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ; ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΙΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΙΣΙΝΟ;» λες και τους ανάγκασε κανείς με το ζόρι να πάνε στη Μύκονο ή λες και τους υποχρέωσε κανείς με μεθόδους αλά Κουρδιστό Πορτοκάλι να διαβάσουν τις παρακάτω 25 προτάσεις. Επειδή όμως για κάθε ορκισμένο εχθρό της Μυκόνου υπάρχει και ένας μελλοντικός ορκισμένος εραστής της, που πρόκειται να την ερωτευτεί με την πρώτη ματιά αλλά ακόμη δεν το ξέρει, εμείς φτιάχνουμε μια beginners’ list με όλα εκείνα που καλό είναι να μην σου ξεφύγουν στην πρώτη σου επίσκεψη στο Νησί των Ανέμων.
Το κείμενο αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ αν γίνει ειδική μνεία σε κάθε μια από τις πανέμορφες και εύκολα προσβάσιμες παραλίες του νησιού, παρότι πράγματι, η κάθε μια έχει δική της ομορφιά, τα δικά της happenings και το δικό της φανατικό κοινό. Θα ακολουθήσουν κάποιες ξεχωριστές προτάσεις, όμως εσύ κράτα στο μυαλό σου πως σε όποια από τις Ελιά, Λια, Καλαφάτη, Αγία Άννα, Καλό Λιβάδι, Paradise και Super Paradise και να πας, θα κολυμπήσεις σε εκπληκτικά, πεντακάθαρα, γάργαρα νερά. Το μπάνιο στη Μύκονο ποτέ δεν απογοητεύει - ειδικά αν ο καιρός συνεργαστεί και ο αέρας έχει πέσει.
Ποιος είπε ότι η Μύκονος δεν έχει και primitive, ανοργάνωτες παραλίες; Στη συνέχεια του Αϊ Γιάννη (πολύ ωραία οργανωμένη παραλία και σχετικά απάνεμη) κρύβεται η μαγευτική, καταγάλανη Κάππαρη, ενώ ο Άγιος Σώστης είναι η επίσημη αγαπημένη παραλία των παλιών θαμώνων της Μυκόνου. Είναι το πιο cool και συνάμα alternative σημείο για μπάνιο – αρκεί να μη φυσάει, διότι σε παίρνει και εσένα και την ψάθα σου και σε σηκώνει. Μετά το μπάνιο, στήσου στην ουρά του Kiki’s, το ταβερνάκι που λειτουργεί μέχρι και σήμερα χωρίς τηλέφωνο και ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν έχεις φάει πιο νόστιμη μακαρονοσαλάτα με κάρι και πιο λαχταριστή μπριζόλα στα κάρβουνα.
Μια μεγάλη αμμουδιά με ιδιαίτερη, άγρια ομορφιά είναι ο Πάνορμος όπου φτάνει ακόμη το άρωμα από τα θυμάρια που φυτρώνουν τριγύρω. Δεν είναι ανοργάνωτος, όμως τα beach bar που λειτουργούν εδώ δεν «πληγώνουν» την ομορφιά του. Διάλεξε μέρα που φυσάει νοτιάς, πιάσε λευκό πουφ και απόλαυσε ένα από τα πιο bohemian μπάνια σου στο νησί.
Μπορεί πλέον να βουλιάζει από βαθύπλουτους επιχειρηματίες εκ Ρωσίας και Σαουδικής Αραβίας, όμως η Ψαρού ήταν ανέκαθεν το αγκυροβόλιο των rich and famous, όπως η Μαρία Κάλλας και ο Bill Gates, ακόμη και πολύ πριν το ξακουστό beach bar restaurant Nammos. Ο λόγος; Είναι μια από τις ελάχιστες παραλίες – μαζί με τον οικογενειακό Ορνό και τον τουριστικό Πλατύ Γιαλό – που δεν την πιάνει ποτέ ο αέρας. Η άμμος, βέβαια, σχεδόν δεν φαίνεται πια, αφού την έχει καλύψει μια θάλασσα από ξαπλώστρες, ενώ ένας άγραφος νόμος θέλει την πρώτη γραμμή να είναι μόνιμα καβατζωμένη από καλούς πελάτες, τραγουδιστές, ηθοποιούς, πολιτικούς και stars παντός ειδικότητας. Και τριγύρω μοντέλα, επιχειρηματίες, λιγούρια και απελπισμένες σε ένα θεσπέσιο ανθρωπολογικό mix που αξίζει να αντικρίσεις έστω και για μια φορά.
Είτε αρέσει στους πολέμιούς της είτε όχι, η Μύκονος, παρότι μικρή, είναι ανεξάντλητη. Υπάρχουν παραλίες όπως η Μυρσίνη και το Τηγάνι όπου ακόμη και τον Αύγουστο μπορείς να απολαύσεις ήρεμα και σχετικά μοναχικά το μπάνιο σου σε κρυστάλλινα νερά. Κάπως πιο γνωστός, αλλά ευτυχώς όχι μολυσμένος από το τουριστικό μικρόβιο, ο σιωπηλός Φωκός περηφανεύεται για τα πιο παγωμένα νερά του νησιού. Πάνω από την παραλία λειτουργεί μικρό, φανταστικό ταβερνάκι με τρομερές σαλάτες, όμως προσοχή: η µεγάλη απόσταση από τη Χώρα και η απουσία ηλεκτροδότησης δεν επιτρέπει τη λειτουργία της ταβέρνας το βράδυ, οπότε δώσε την παραγγελία σου το αργότερο μέχρι τις 7.
Αν πας με μελτέμι στη Φτελιά, ίσως πετύχεις ένα από τα ωραιότερα θεάματα του καλοκαιριού: εδώ θα μαζευτούν δεινοί surfers που πραγματικά «ζωγραφίζουν» στα κύματα. Εσύ μπορείς να χαζεύεις το θέαμα τρώγοντας φοβερές πίτσες και ριζότο στο Ftelia.
Το φετινό talk of the island είναι το beach bar Scorpios στην Παράγκα, πνευματικό τέκνο των ιδιοκτητών του San Giorgio hotel, του πρώτου μέλους των Design Hotels στο νησί. Ξύλο, ψάθες, κουρελούδες και αιώρες συνθέτουν μια classy, γήινη ατμόσφαιρα που έλκει τους απανταχού gypsetters και απωθεί τους flashy-trashy επισκέπτες του νησιού, που ακόμη ονειρεύονται μπουγέλα με μπύρες ή σαμπάνιες, λες και το ημερολόγιο δείχνει 2005.
Δεν θα ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις στον φούρνο του Ορνού, απ’ όπου περνούν άπαντες για «πρωινό» πριν την παραλία. Το κανονικό, άνευ εισαγωγικών, χορταστικό και υπέροχο πρωινό σερβίρεται στα μαγαζιά του Γιαλού, με εφημερίδα και τον πελεκάνο να σουλατσάρει πάνω κάτω, αλλά όταν περιμένουν οι θεσπέσιες μυκονιάτικες παραλίες, ποιος έχει χρόνο για τέτοια;
Στο Ό,τι Απόμεινε στην Άνω Μερά θα φας το ωραιότερο γουρουνόπουλο της ζωής σου – ζουμερό και τρυφερό μέσα, με πέτσα πικάντικη και τραγανή σαν γυαλί. Η κασερόπιτα είναι επίσης θεϊκή, αρκεί να, εχμ, έχει απομείνει.
Στο γαστρονομικό χάρτη της Μυκόνου υπάρχει κάθε χρόνο κάποια σπουδαία άφιξη, που ανανεώνει το ενδιαφέρον των foodies παγκοσμίως και διατηρεί τη φήμη του νησιού σε υψηλά επίπεδα. Όσον αφορά την γιαπωνέζικη κουζίνα, πριν 10 χρόνια ήταν το Matsuhisa (δηλαδή το πρώτο Nobu στην Ελλάδα, 4 χρόνια πριν ανοίξει στην Αθήνα), πριν 5 χρόνια ήταν το Kiku και φέτος προστίθεται το Ling Ling, αδερφάκι του τρανού και ξακουστού Hakkasan στο Λονδίνο. Μια παρέα τεσσάρων ατόμων χρειάζεται ένα βασικό μισθό για να φάει εδώ, όμως αν κάποιος τα διαθέτει, η εμπειρία δεν απογοητεύει.
Η απάντηση σε όλους όσους εχθρεύονται τη Μύκονο επειδή είναι «ψεύτική» και δεν έχει ούτε «μια τίμια ταβέρνα της προκοπής» είναι ο Νικόλας στην Αγία Άννα της Παράγκας. Το ψάρι εδώ είναι θεϊκό, ολόφρεσκο και σε νορμάλ τιμές, οι ψαρομεζέδες το ίδιο, ωστόσο η ταβέρνα φημίζεται και για τις μυκονιάτικες πίτες, που κρατούν ζωντανή τη Μυκονιάτικη παράδοση.
Αν το βαλάντιο σου το επιτρέπει και η παρέα σου είναι μεγάλη και ζωηρή, κλείστε τραπέζι στο Sea Satin. Το μαγαζί αποτελεί εγγύηση στον τομέα της αυθεντικής μυκονιάτικης διασκέδασης εδώ και δεκαετίες. Θα φας εκπληκτικό ψάρι και λαχταριστούς λουκουμάδες, όσο ενδιάμεσα θα δροσίζεσαι με σφηνάκια μαστίχας, μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουν τα σερβίτσια από μπροστά σου και να προσγειωθούν στα τραπέζια κουβάδες με ποτά και λουλούδια. Πιο ορισμός του Greek Kefi, πεθαίνεις.
Οι ξενύχτηδες στη Μύκονο στρώνουν στομάχι είτε με κοκκορόσουπα στον Γιαλό, είτε με κάτι εύκολο, γρήγορο και νόστιμο στο χέρι, όπως είναι η κρέπα στο Μπουγάζι ή το σουβλάκι στου Τζίμη. Το δεύτερο δεν είναι το καλύτερο σουβλάκι του νησιού (μάλλον ο Λευτέρης στον Ορνό κερδίζει τον τίτλο), αλλά αξίζει να καθίσεις σε ένα από τα ελάχιστα τραπεζάκια μόνο και μόνο για να ακούσεις τον Τζίμη να τραγουδάει και να δεις όλο το νησί να επιστρέφει «διαλυμένο» από το αλκοόλ πίσω στα ξενοδοχεία τους.
Οπουδήποτε κι αν καθίσεις στο Ματογιάννι θα περάσεις υπέροχα, καθώς το διάσημο σοκάκι είναι το κορυφαίο παρατηρητήριο του νησιού. Οι τυχεροί, όμως, εξασφαλίζουν ένα τραπεζάκι στο Άρωμα, αφού κατέχει την πιο στρατηγική θέση και «ελέγχει» και τα δύο… ρεύματα κυκλοφορίας. Ξεκίνα από εδώ με καφέ ή ποτό, όσο ακόμα η νύχτα είναι ακόμα νέα.
Οι εραστές της Μυκόνου βούρκωσαν βλέποντας τις φετινές φωτογραφίες αποκαθήλωσης της ταμπέλας του Caprice, του επικού μπαρ στη Μικρή Βενετία που πάει, έκλεισε, αντίο. Υπάρχουν εδώ όμως κι άλλες βεράντες για να πιείς πολύχρωμα cocktail και να απαθανατίσεις και εσύ το δικό σου Μυκονιάτικο ηλιοβασίλεμα. Η περιοχή της Σκάρπας είναι ένα διαφορετικό δείγμα μυκονιάτικης αρχιτεκτονικής, τόσο ξεχωριστό που θυμίζει μια κυκλαδική μινιατούρα της Βενετίας. Εδώ κάποτε δέσποζαν αρχοντικά καπεταναίων και οι γυναίκες παλιά έπλεναν τα ρούχα τους -εξ ου και το όνομα του κόλπου, Αλευκάντρα. Πιες ένα ποτό χαζεύοντας τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα ή φάε νόστιμα και βιολογικά στο άρτι αφιχθέν Nice & Easy, γνωστό και από τα αδερφάκια του στην Αθήνα.
Εδώ τα έχει πιεί ο Keith Richards, εδώ καταλήγει όλο το νησί τα ξημερώματα για «ένα τελευταίο». Αν δεν είσαι ιδεολογικά αντίθετος με το γεγονός πως το μαγαζί έχει πόρτα (πιο πολύ λειτουργεί ως traffic control για να μην «μπουκώνει» το σύστημα), μην αμελήσεις να επισκεφθείς τα θρυλικά Άστρα, το μπαρ που είναι καταγεγραμμένο στο θυμικό του νησιού.
Αν ξυπνήσει το party animal μέσα σου, υπάρχει μια εξαιρετική «αρένα» για να το αμολήσεις, που φυσικά δεν είναι άλλη από το –διάσημο παγκοσμίως- Cavo Paradiso. Οι μεγαλύτεροι DJ του πλανήτη έχουν θαυμάσει την ανατολή του ηλίου προτού γυρίσουν πίσω στα decks, απ’ όπου κάνουν τους αμετανόητους clubbers να χορεύουν μέχρι τελικής πτώσης.
Αν πρέπει να δεις ένα μόνο landmark του νησιού, αυτό ας είναι η Παραπορτιανή. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σύμπλεγμα εκκλησιών, που πήρε το όνομά της από την θέση της ανάμεσα στη θάλασσα και το παραπόρτι του κάστρου. Ο πρωτοπόρος Le Corbusier μαγεύτηκε από την υποδειγματική αρχιτεκτονική της τόσο που έγραψε για εκείνη «Τώρα ξέρω ότι δεν έχω κατασκευάσει τίποτα που να αξίζει τον κόπο».
Δεν είσαι πια 18 χρονών για να επισκεφθείς τη Μύκονο και να αγνοήσεις επιδεικτικά τη Δήλο. Ακόμη κι αν έχεις λίγες μέρες στη διάθεσή σου, αξίζει να αφιερώσεις λίγες ώρες για να πάρεις το καράβι που θα σε πάει στην γενέτειρα του Απόλλωνα. Ένα από τα μεγαλύτερα αρχαία λατρευτικά κέντρα, η Δήλος είναι ένας τόπος μαγικός, που δονείται από μια ανεξήγητη ενέργεια – και πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως από εδώ αντλεί την ακαταμάχητη γοητεία της η Μύκονος.
Πολύ πριν το Instagram και τα hashtags, η Μύκονος είχε ήδη αποφασίσει από πριν πιο είναι το πιο φωτογενές, iconic σημείο της: οι Μύλοι (ή, πιο σωστά, οι Κάτω Μύλοι μεταξύ Αλευκάντρας και του Νεοχωρίου) βρίσκονται δίπλα ακριβώς στη θάλασσα, με το βλέμμα στο πέλαγος (και ένα τεράστιο πάρκινγκ στα πόδια τους). Βγάλε κινητό, άνοιξε κάμερα: όσο και να θες να αντισταθείς, εδώ ένα κλικ θα το ξοδέψεις.
Θερινό σινεμά στη Μύκονο; Ναι, οπωσδήποτε, ειδικά αν είσαι χορτάτος από clubbing και fooding στο νησί. Ο Δημοτικός Κινηματογράφος ‘Σινέ Μαντώ’ δημιουργήθηκε το 1995 μέσα στον Κήπο Μελετόπουλου, που πνίγεται από φοίνικες, πεύκα και πανύψηλα είδη κάκτων. Εδώ θα παρακολουθήσεις τα best of της φετινής κινηματογραφικής σοδειάς, τρώγοντας σουβλάκια και τηγανητές πατάτες Νάξου μαζί με παγωμένη μπίρα ή μαργαρίτα. Τι καλύτερο;
Αν σκοπεύεις να κάνεις μια αγορά – επένδυση, επένδυσε στην τέχνη. Αυτό το οποίο είναι, κατ’ ουσίαν, τα κοσμήματα Minas. Από τη δεκαετία του ’70 έως σήμερα έχει ξεχωρίσει διαμορφώνοντας μια ιδιαίτερη αισθητική με τη μικρογλυπτική στα κοσμήματά του, άμεσα επηρεασμένη από τη Μύκονο. Θα τα βρεις στο διάσημο κατάστημά του απέναντι από την Αγ. Κυριακή και το ιστορικό Pierro’s, αλλά και μέσα στο κατάστημα του Jackie ‘O’ στο Super Paradise. Ναι, φοριούνται και από άντρες.
Σε ένα νησί που πνίγεται από πανάκριβες boutiques και μπορείς να βρεις όλα τα διεθνή luxury brands, όπως Louis Vuitton, Balenciaga, Hermes, Chanel και ό,τι άλλο φιγουράρει στην γαλλική Vogue, ο… επιμένων ελληνικά κερδίζει: Ο Δημήτρης Παρθένης άνοιξε το 1978 το ομώνυμο κατάστημά του στη Μύκονο, το νησί που ενέπνευσε τις μινιμαλιστικές συλλογές του. Στο τιμόνι σήμερα βρίσκεται η κόρη του, Ορσαλία, που σχεδιάζει γυναικεία και αντρικά ενδύματα χρησιμοποιώντας μόνο φυσικά υλικά, όπως μαλλί και μετάξι και διατηρώντας την αφαιρετική και προπάντων ελληνική αισθητική του οίκου.
Τα παραδοσιακά «σουβενίρ» της Μυκόνου είναι οι σαγιονάρες, τα παρεό και τα αμυγδαλωτά – και συγκεκριμένα τα αμυγδαλωτά του Σκαρόπουλου. Ψήνονται καθημερινά στο εργαστήρι επάνω στον δρόμο για την Άνω Μερά, η παράδοση της οικογένειας κρατά από το 1921, ενώ τα αμυγδαλωτά βραβεύτηκαν στην Έκθεση Θεσσαλονίκης το 1931 και έκαναν γνωστή τη Μύκονο, σε μια εποχή που ο τουρισμός δεν είχε καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Αν θες να γίνεις τύφλα, γίνε. Αν θες να γδυθείς, γδύσου. Αν θες να κάνεις έρωτα ξημερώματα σε κάποιο απόμερο σοκάκι, κάνε. Η Μύκονος έγινε γνωστή ακριβώς για το γεγονός πως μπορεί ακομπλεξάριστα να εκπληρώνει τις επιθυμίες των επισκεπτών της αλλά και για την ανοχή της στην διαφορετικότητά τους. Κάνε ό,τι θέλεις λοιπόν, διότι πολύ απλά μόνο σε αυτό το νησί μπορείς. Φέρσου, όμως, στο νησί με σεβασμό, όπως σε σέβεται και εκείνο. Γιατί, στην τελική, μπορεί να «πηγαίνει» με όλους, όμως η Μύκονος δεν ανήκει σε κανέναν.
Τα ακτοπλοικά σου αλλά και τη διαμονή σου μπορείς να τα κλείσεις εύκολα και ωραία online.
