Ίσως να φταίει το γεγονός πως γεννήθηκα φθινόπωρο και νιώθω μια συμπάθεια για αυτή την αδικημένη εποχή που έρχεται μετά το λαμπερό καλοκαίρι, είναι πιο μουντή, μας θυμίζει τις υποχρεώσεις μας και περνά το μισό με τις αναμνήσεις του θέρους που αργεί να ξανάρθει.
Μία από αυτές τις αναμνήσεις είναι κι αυτές του καλοκαιρινού φλερτ που όλοι έχουν τις προσδοκίες πως θα τύχει, αλλά όπως συμβαίνει με τις άλλες μεγάλες προσδοκίες, αυτές των Χριστουγέννων, δεν συμβαίνει πάντα ή αν συμβεί είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας (συνήθως εξαφανίζεται μόλις πέσουν οι πρώτες φθινοπωρινές στάλες).
Δεν πειράζει, γιατί ξέρεις κάτι, κατέληξα πως τα φθινοπωρινά ρομάντζα είναι τα καλύτερα.
Γιατί;
Πρώτον, γιατί μαζί με την επιστροφή στις υποχρεώσεις, επιστρέφουμε και στην ουσία. Η ουσία είναι πως καλά και τα μοχίτο, το πάθος της στιγμής, η αίσθηση πως αρέσεις με το καυτό σου μπικίνι, αλλά κατά βάθος, όταν γυρίζεις σπίτι, θέλεις κάποιον να σε περιμένει στον καναπέ. Κι επειδή, το φθινόπωρο είναι η εποχή που το σπίτι γίνεται ξανά το αγαπημένο μας καταφύγιο, η αναζήτηση του έρωτα αποκτά μια «οικιακή βαρύτητα» που σημαίνει πως αναζητάς τον άνθρωπο με τον οποίο θα ανοίξετε ένα μπουκάλι κρασί και θα το απολαύσετε ενόσω βρίσκεστε αγκαλιασμένοι στον καναπέ.
Κι επειδή το «κρύο καιρός για δύο» έχει μια ρεαλιστική βάση, το ρομάντζο που προκύπτει το φθινόπωρο (και το χειμώνα) φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά γιατί έχουν ανάγκη από ζεστασιά σωματική και ψυχική. To φθινόπωρο έχει μια μελαγχολία, φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, τονίζει πως η αγκαλιά είναι το ίδιο σημαντική με τα καυτά φιλιά στο ηλιοβασίλεμα.
Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, δύο άνθρωποι που τυχαίνει να ερωτευτούν μέσα στο φθινόπωρο, έχουν μια εύνοια από τις συνθήκες να αναζητήσουν γρήγορα κάτι πιο ουσιαστικό από τη σχέση τους, κι αν όλα πάνε καλά και δέσει το γλυκό, το καλοκαίρι θα απολαμβάνετε τα μοχίτο σας μαζί!
