Γενικά βγαίνω, βγαίνω και λίγο πιο πολύ από ό,τι προλαβαίνω να βγαίνω. ΑΛΛΑ. Αυτά τα «πού θα πάμε» την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς συνήθως έχουν μία απάντηση. «Τι πού θα πάμε ρε παιδιά; Θα μαζευτούμε σε σπίτι». Ε, αν δεν υπάρχει κάποιος να προσφερθεί, τότε άλλο.
Γενικά είναι μία ταλαιπωρία το να βγεις έξω μετά την αλλαγή του χρόνου. Και ειδικά αν το αποφασίσεις τελευταία στιγμή. Το βέβαιο είναι ότι πολλοί είχαν την ίδια ιδέα με σένα και οι δρόμοι θα είναι πήχτρα και τα μαγαζιά ακόμη περισσότερο. Εκτός και αν έχεις κλείσει κάπου καιρό. Αλλά και πάλι, γιατί να προτιμήσεις αυτό και όχι χαρτιά και χαβαλέ στο σπίτι με τους κολλητούς σου; Έχεις τόοοσες μέρες για να βγεις.
Ο ψυχαναγκασμός των γιορτών είναι ήδη αρκετός. Γιούχου τι καλά που περνάμε, είναι άγιες μέρες. Τι άλλαξε; Tίποτα. Μόνο δυο (χιλιαδυό για την ακρίβεια) φωτάκια παραπάνω για να μας τυφλώνουν και να μην βλέπουμε τα προβλήματα. Άσε που κάποιες φορές τα φωτίζουν και παραπάνω. Έχεις που έχεις αυτό, γιατί να έχεις και τον ψυχαναγκασμό του να βγεις έξω; Και να σου πω και κάτι; Και μόνη ακόμη καλά μπορείς να περάσεις.
Ταινιούλα, κουραμπιέδες με σοκολάτα (πρόσφατα τους ανακάλυψα, τέλειοι) και ξεκούραση (δηλαδή αν είσαι τυχερή ούτε καν πρωινό ξύπνημα την άλλη μέρα).
Το σκηνικό πάντως αν δεν είσαι μόνη είναι το εξής. Σπίτι, μουσική, γέλια (και κλάματα άμα θες, δεν θα σου καθορίσουμε το συναίσθημα), φίλοι καλοί, που σε κάνουν να περνάς όμορφα και σε αφήνουν να είσαι ο εαυτός σου, γιατί ποιον άλλο θες μαζί σου την πρώτη μέρα του χρόνου, αν όχι αυτούς; Και σε γενικές γραμμές, να κάνεις ό,τι κάνεις όλο τον χρόνο μαζί τους, αλλά ένα τσακ πιο επίσημα, γιατί αυτό είναι και το πιο αληθινό, το ξέρεις, σωστά;
Μπορείς να μαγειρέψεις εσύ κάτι γκράντε (αν το κατέχεις το άθλημα) ή και όχι ή να φέρει τέλος πάντων ο καθένας από κάτι φαγώσιμο. Πίτες, ρολό κοτόπουλο, κολοκυθόσουπες ή και απλώς το μαμαδίστικο κλασικό κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, διότι δεν είμαστε και στο Νιου Γιορκ να τρώμε γαλοπούλες. Μπορείς να πάρεις καλό κρασί ή ρακές ή σαμπάνια αν θες κιριλέ φάση και σίγουρα σφηνοπότηρα για καμια τεκίλα. Και γλυκά, πολλά γλυκά. Και κλισέ, αλλά ναι. Χαρτιά. Για να παίξετε ή για να κάνετε πύργους. Δεν έχεις σημασία, απλώς να έχετε. Και μια πράσινη τσόχα για να είναι πιο οργανωμένα τα πράγματα.
Μπορείτε να πάρετε και δώρα ο ένας στον άλλο, να βάλετε την μαγείρισσα της παρέας να φτιάξει βασιλόπιτα και να παίξετε κανένα παιχνίδι από εκείνα που σας κάνουν να νιώθετε πάντα παιδιά.
Παντομίμα και τέτοια πράγματα. Ή ένα επιτραπέζιο. Και φυσικά το ότι δεν θα βγεις, δεν σημαίνει ότι δεν θα περιποιηθείς τον εαυτό σου. Κάθε άλλο. Θα βάλεις το ωραίο σου το καινούριο φόρεμα, το κόκκινο κραγιόν σου, θα γίνεις κούκλα και θα βγάλεις και φωτογραφίες με τους αγαπημένους σου, για να έχεις να θυμάσαι (πόσο κούκλα ήσουν).
Κι επειδή οι άνθρωποι δεν είναι για πάντα και είναι πολύ ακριβό να περνάς μαζί τους (και) αυτές τις στιγμές όσο τους έχεις, μπορείς να κάνεις ρεβεγιόν και με τους δικούς σου, με την οικογένειά σου ναι, με εκείνους που σε αγαπούν και αγαπάς. Όχι τίποτα, απλώς φέτος θα είναι και η πρώτη Παραμονή Πρωτοχρονιάς χωρίς τον μπαμπά μου και κάπως τα λέω πιο μελό. Χωρίς την φυσική του παρουσία δηλαδή, γιατί πάντα θα είμαστε μαζί. Κι αν τόσα χρόνια, μετά την αλλαγή του χρόνου, βιαζόμουν να φύγω από κοντά του από το πρώτο κιόλας μισάωρο του καινούριου έτους, φέτος θα τον πάρω μαζί μου όπου κι αν πάω.
Ανακεφαλαιώνουμε. Μείνε μόνη με την ταινία σου, μείνε στο σπίτι με την οικογένειά σου, πήγαινε σε ένα φιλικό σπίτι ή βγες και έξω τέλος πάντων.
