Δεν ξέρω αν παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα, όπως συνηθίζει να λέει κάθε γενιά όταν αρχίζει να νοσταλγο-γερνάει, ήταν πάντως σίγουρα πιο απλά και ξάστερα.
Ένα Αφρικανάκι που, μπροστά στα ερείπια του σπιτιού του, κοιτάζει την κάμερα και λέει 'Το σπίτι μου είναι τόσο μεγάλο που χρειάζομαι δεύτερο wireless router', 'Σιχαίνομαι όταν ο γείτονας κλειδώνει το Wi-Fi του' ή ' Με χαλάει να πηγαίνω τουαλέτα και να συνειδητοποιώ ότι ξέχασα το κινητό μου'. Ένα από τα πολλά 'first world problems' που σατιρίζει η συγκεκριμένη επιτυχημένη καμπάνια ΜΚΟ με στόχο να φέρει πόσιμο νερό σε περιοχές του Τρίτου Κόσμου που δεν έχουν σταγόνα. Αυτό είναι η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για τα 'άγχη' της γενιάς μας.
Διόρθωση. Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που θα μου ερχόταν αν βρισκόμασταν προ κρίσης, πίσω στο μακρινό 2008, όταν οι αγελάδες ήταν παχιές (απέξω, από μέσα ήταν σάπιες και εισαγόμενες από Βουλγαρία) και όλοι (εντάξει, εκτός των O.G. Συριζαίων) κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου (Οκ, του αδίκου, του λαμόγιου, του πρόβατου, πάρτο όπως θες).
Πλέον τα άγχη, για τους περισσότερους από εμάς στο Ελλάντα από ποτέ πριν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι επιβίωσης. Αλλά ποτέ δεν έχει 'πλάκα' να γράφεις για αυτά. Ούτε είναι και πολύ ορίτζιναλ να μιλήσουμε για το άγχος του αν θα πάρουμε ποτέ σύνταξη, οεο. Άσε που για να αρχίσεις να σκέφτεσαι τη σύνταξη, πρώτα πρέπει να έχεις την ευκαιρία να βρεις την πρώτη σου δουλειά. Ιδανικά κανονική, με προοπτική, όχι δουλοπάροικου. Σωστά;
Γιατί στα λέω αυτά; Για να γλιτώσω το τρολάρισμα ότι τα πραγματικά άγχη είναι άλλα. Ναι, τα σοβαρά είναι όντως άλλα. Ωστόσο, στην κατηγορία αραχτά και λάιτ, που έρχεται και 'κουμπώνει' μια χαρά με τον καύσωνα που τρέχει απέξω, υπάρχουν και άλλα άγχη του τώρα. Όπως:
Tα ιντερνετικά
Γενικότερη κατηγορία κάτω από την οποία εντάσσονται πάγια ερωτήματα όπως 'Θα μου φτάσουν τα MB και αυτό το μήνα ή θα πρέπει πάλι να αλλάξω συμβόλαιο;'. Ή, αν είσαι μεγαλύτερος, 'Να κάνω συμβόλαιο για το καλοκαίρι στο εξοχικό ή απλώς να γυρίζω το κινητό σε hotspot;'. Και φυσικά το τεράστιο άγχος αν εκεί που κάθεσαι, όπου και αν είναι αυτό, από απομονωμένη ψαροταβέρνα χωρίς ηλεκτρικό στην Ικαρία μέχρι την Μητρόπολη Αθηνών, υπάρχει δωρεάν Wi-Fi και ποιος είναι ο κωδικός του. Γιατί αν δεν είσαι στο ίντερνετ και δεν μπορείς να μοιραστείς επιτόπου αυτό που ζεις, τότε ποιος ο λόγος να σηκώνεσαι από τον καναπέ;
Του τρολαρίσματος
Καλά κάνεις και μοιράζεσαι τα πάντα. Και καλά κάνει η μάνα σου ή ο 40άρης θείος σου που δεν καταλαβαίνει με τίποτα γιατί επιμένεις να το κάνεις. Όταν, όμως, μοιράζεσαι δημόσια κάτι εκεί έξω στο 'σύμπαν', το 'σύμπαν' σου απαντά άμεσα τι γνώμη έχει για αυτό. Η οποία συχνά πυκνά δεν είναι καλή. Για την ακρίβεια μπορεί να σου χαλάσει την μέρα, τη σχολική χρονιά ή γενικώς τη ζωή σου. Κοίτα να δεις που ο Θεός, πλέον, μάλλον δεν είναι ένας καλοκάγαθος κυριούλης με λευκή γενειάδα (παίζει και να τον έχω μπερδέψει με τον Αη-Βασίλη) αλλά ένα κακιασμένο τρολ που παραμονεύει στη γωνία.
Της μπαταρίας
Δεν φταίνε οι καφετέριες και οι ταβέρνες ανά την ελληνική επικράτεια που δεν έχουν αρκετές πρίζες. Βλέπεις κανένας κατασκευαστής, πριν από δέκα χρόνια, δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι, το πρώτο πράγμα που θα έκανε κάθε πελάτης που θα έμπαινε σε οποιοδήποτε μαγαζί, από περίπτερο έως μισελινάτο εστιατόριο, θα ήταν να ψάξει να βρει κάπου να φορτίσει το κινητό του. Και ναι, τα power banks είναι λύση, αλλά ελάχιστοι κάνουν τον κόπο να αγοράσουν. Δεν μιλάω για εμάς, αλλά για τους μαγαζάτορες με αφορμή έναν που πέτυχα στην Πάρο και το κάνει. Το να μοιράζει δηλαδή power banks με το logo του μαγαζιού στους πελάτες. Εξαιρετική λύση σε ένα μεγάλο άγχος της εποχής.
Της δικτατορίας του like
Άντε τώρα να εξηγήσεις στην μάνα σου γιατί είσαι με τα μούτρα κάτω επειδή η φωτό που μόλις ανέβασες έκανε μόνο 20 like. Ή το άγχος που νοιώθεις επειδή γενικότερα οι +2000 φίλοι που έχεις δεν 'ανταποκρίνονται' πλέον με τον ίδιο τρόπο στα posts σου. Κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι κάτι στραβά κάνεις. Ότι πρέπει να αλλάξεις δραματικά το πως ζεις (ή πως φαίνεται ότι ζεις). Από την άλλη η μάνα σου ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να μετρήσει πόσους φίλους έχει λες και είναι πρόβατα στο κοπάδι. Είναι old school, προτιμά να τους βλέπει από κοντά ή έστω να τους μιλάει από το τηλέφωνο. Ναι, όντως παλιά έτσι έκαναν.
Της απώλειας μνήμης
Μπέσα για μπέσα, πόσα τηλέφωνα θυμάσαι απέξω; Γιατί εγώ, προχθές που μου έπεσε η μπαταρία και έψαχνα να βρω τη γυναίκα μου, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο τον μόνο φίλο μου το νούμερο του κινητού του οποίου θυμάμαι απέξω (επειδή ήταν ο πρώτος που είχε αγοράσει από την παρέα, 20 χρόνια πίσω) και να του ζητήσω να μου το δώσει. Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος εκεί έξω αυτό το πρόβλημα. Για να μην το χοντρύνω και σου πω για PIN (αν κλείσει το κινητό τελείωσα, δεν θυμάμαι να το ανοίξω ξανά), ATM και οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας, και είναι πολλά τα τιμημένα, απαιτεί password. Τόσο πολλοί αριθμοί, τόσο λίγη συγκέντρωση εκ μέρους μου/μας.
Tης απώλειας του κινητού
Αυτό δηλαδή που έχει γίνει το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου, είτε θέλεις να το παραδεχθείς ή όχι. Και δεν σου μιλάω για το να το σπάσεις, να το στείλεις για μακροβούτι στον Αργοσαρωνικό ή να στο κλέψουν. Σου μιλάω απλώς για το να μην το έχεις συνεχώς εντός του οπτικού σου πεδίου.
Μιλάμε για την πιο σύγχρονη -και βαρβάτη- από τις φοβίες, με διάφορες έρευνες δεξιά και αριστέρα να μιλούν για smartphone εθισμό και σύνδρομα αποχωρισμού αντίστοιχα με αυτά του να χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Σκέψου δηλαδή να σου κάτσει εντελώς η στραβή και να χάσεις και όλες τις επαφές σου. Και όμως, μπορεί να συμβεί. Ναι, ακόμη και στην εποχή του σύννεφου. Γιατί ποιος είσαι, ο Χριστός που πάντα σώζει (και κάνει τακτικά back up;).
Του γεμάτου inbox
Μπορείς στα αλήθεια να κοιμηθείς ήρεμα όταν έχεις 50 αναπάντητα e-mail στο account σου; Δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να απαντήσεις ατάκα και επιτόπου; Ακόμη και αν οι ειδικοί επιμένουν πως αυτό τελικά είναι αντι-παραγωγικό (πρέπει να απαντάς συγκεκριμένες ώρες μέσα στη μέρα). Δεν νοιώθεις ότι είναι καθήκον σου; Δεν ονειρεύεσαι το άπιαστο όνειρο του να ξυπνάς και το inbox σου να είναι στο μηδέν; Ε, λοιπόν, δεν είσαι μόνος. Είμαστε πολλοί και όλοι multi-taskers (βλέπε πολυτεχνίτες και ερημοσπίτες).
Του σχεσικού σαβουάρ βιβρ
Το ξέρω ότι τα πάντα μέχρι τώρα στη λίστα έχουν σχέση με την τεχνολογία, αλλά αυτός είναι ο βασικός παράγοντας που μας προκαλεί άγχος. Στη ζωή γενικά και στις σχέσεις ειδικότερα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δίνει λύσεις, απλώς καθιστά τα πράγματα πιο περίπλοκα. Παλιά, π.χ., χώριζες και τελείωνε η φάση. Χώριζαν οι δρόμοι σας και μάθαινες που και που νέα από καμία κοινή φίλη σας. Πλέον μπαίνεις στον πειρασμό να τσεκάρεις μονίμως τι κάνει η 'άκαρδη' μέσα των social media της. Άσε που είναι και ολόκληρη διαδικασία του να αλλάξεις το status σου, να διαγράψεις τις κοινές σας φωτό και να δεις τι θα κάνεις με τους κοινούς σας φίλους. Επίσης η τεχνολογία σου δίνει άπειρους τρόπος να γίνεις ελεεινά αγενής, με τον χειρότερο όλων αυτόν εδώ.
Προφανώς υπάρχουν πολλοί περισσότερα άγχη από τα παραπάνω. Και με χαρά θέλω να ακούσω τι πιστεύεις ότι πρέπει να συμπληρώσουμε. Αλλά, με βάσει τα στατιστικά, ξέρω ότι δεν έχεις (όπως και εγώ) την υπομονή να φτάσεις να διαβάσεις ως τόσο κάτω. Άρα και με τόσα μια χαρά είσαι. Μην αγχώνεσαι.
