Κρυμμένος στα βάθη πυκνού δάσους των Ηνωμένων Πολιτειών, στα κατάφυτα όρια του Τεννεσί και της Βόρειας Καρολίνας, υπάρχει ένας δρόμος που μοιάζει με… τεθλασμένη γραμμή, σαν κάποιος να τον σχεδίασε αφηρημένα κι επιπόλαια, για να περάσει την ώρα του.
Επιμέλεια: Μυρτώ Κόλια
Στα περίπου 17 χιλιόμετρα του μήκους του έχει 318 στροφές, ανάμεσά τους κάμποσες φουρκέτες και τυφλές, και η διέλευσή του γίνεται αυτοσκοπός για πολλούς οδηγούς που τον κατατάσσουν στους καλύτερους δρόμους στον κόσμο. Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στο πιο ξεχωριστό τμήμα του αυτοκινητόδρομου US 129, το αποκαλούμενο «The Dragon» (δράκος).
Ο Jared Barnes θυμάται σαν να ήταν χθες την πρώτη φορά που τα λάστιχα της μηχανής του «συστήθηκαν» με την άσφαλτο του «δράκου». Ήταν πριν από επτά χρόνια κι εκείνος δεν είχε ιδέα τι έκανε.
«Δεν τα κατάφερα καθόλου καλά. Οι ντόπιοι με προσπερνούσαν για πλάκα κι έτρωγα τη σκόνη τους», αφηγείται στο BBC.
Σαν να ήταν χθες θυμάται και την αδρεναλίνη που «εκτοξεύτηκε» και τον κατέκλυσε σε αυτή την πρώτη γνωριμία. Καθώς το σπίτι του ήταν 45 λεπτά μακριά, επέστρεφε τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα για να αναμετρηθεί ξανά και ξανά με τον «δράκο». Ύστερα από επίμονη εξάσκηση, το 2012 επιχείρησε να σπάσει το ρεκόρ γρηγορότερης διέλευσης. Καταγράφηκε σε βίντεο να το κάνει σε 8:27, «ρίχνοντας» το προηγούμενο ρεκόρ κατά μισό λεπτό και φτάνοντας ταχύτητες που ξεπερνούσαν τα 200 χιλιόμετρα την ώρα- περίπου το… τετραπλάσιο από το επιτρεπόμενο όριο!
«Δεν είναι επίσημο ή τίποτα τέτοιο γιατί… ξέρετε… δεν είναι νόμιμο», παραδέχεται και ο ίδιος. Και μπορεί το κοντέρ του να κατέγραψε το ρεκόρ του, δεν είναι ωστόσο σπάνιες τέτοιες ταχύτητες στο «δράκο».
Αυτό που ήταν πριν από μια 20ετία ένας άγνωστος επαρχιακός δρόμος έχει μετατραπεί σε δημοφιλή προορισμό για μοτοσικλετιστές, αυτοκινητιστές και άλλους «εθισμένους» στην ταχύτητα, τη ροπή, τη φυγόκεντρο, τα g, τις διπλές στροφές, τις λιωμένες επίπεδες επιγονατίδες, την «τέχνη» της οδήγησης και όλα τα σχετικά.
Και καθώς το όριο ταχύτητας στον εν λόγω δρόμο είναι κανονικά κάτω από τα 50 χιλιόμετρα την ώρα, ο «δράκος» έχει γίνει πεδίο διαρκών «αντιπαραθέσεων» ανάμεσα στις Αρχές της περιοχής και τους λάτρεις της ταχύτητας. Έχει επίσης οδηγήσει στην ανάδυση μιας μικρής «αγοράς» που απευθύνεται στους κυνηγούς της αδρεναλίνης και τους οδηγούς του Σαββατοκύριακου.
Ο δρόμος ακολουθεί ένα παλιό μονοπάτι κυνηγιού των Τσερόκι, μονοπάτι που χρησιμοποιήθηκε τον 17ο αιώνα από Ευρωπαίους που μετέφεραν τα κοπάδια τους στις πόλεις όπου στήνονταν αγορές και «παζάρια».
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση τον μετέτρεψε στον αυτοκινητόδρομο US 129 τη δεκαετία του ’50 αλλά θαμμένος βαθιά μέσα στα Απαλάχια δάση παρέμεινε επί της ουσίας… αχρησιμοποίητος μέχρι τη δεκαετία του ’90. Τότε τον ανακάλυψαν τα ιντερνετικά chatrooms και οι ιστοσελίδες για μοτοσικλέτες.
Στην ανατολική άκρη του «The Dragon,» υπάρχει σήμερα ένα μικρό μοτέλ και κατάστημα με αναμνηστικά αλλά και ένα αυτοσχέδιο «μνημείο» με σπασμένα κράνη και κομμάτια μηχανών. Ακολουθώντας βορειοδυτική κατεύθυνση ο δρόμος χάνεται μέσα σε πυκνό δάσος.
Σε όλο το μήκος των πάνω από 17 χιλιομέτρων δεν έχει ούτε παράδρομο ούτε ανοίγματα για στάσεις, ούτε σπίτια ούτε επιχειρήσεις ούτε τίποτα που να απασχολήσει τον οδηγό- εκτός βέβαια από την επόμενη στροφή. Η περιοχή είναι και γεμάτη λόφους κι έτσι ο δρόμος βυθίζεται και αναδύεται ενώ ταυτόχρονα στρίβει άλλοτε δεξιά κι άλλοτε αριστερά! Πανδαισία!
Οι στροφές αυτές είναι θρυλικές για τη δυσκολία τους. Δυσκολότερη θεωρείται ίσως η Guardrail Cliff, όπου ο δρόμος βρίσκεται σε συμπληγάδες τείχους από βράχια από τη μία πλευρά- που προφανώς δεν συγχωρεί κανένα λάθος- και μεταλλικής μπάρας από την άλλη. Και οι δύο πλευρές έχουν πάνω τους τα σημάδια οχημάτων των οδηγών που δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά. Ή ίσως ακόμα δυσκολότερη να είναι η Gravity Cavity, στροφή που κάνει μια μεγάλη «βουτιά» και στη συνέχεια τραβάει την ανηφόρα, αφήνοντας τους μοτοσικλετιστές να παλεύουν με τις ταχύτητές τους και να κινδυνεύουν να βρεθούν «στον αέρα».
Πολλοί οδηγοί που δοκιμάζουν την τύχη τους στο «The Dragon» μένουν για λίγες ημέρες ή μια εβδομάδα, ελπίζοντας η καθημερινή εξάσκηση να τους βοηθήσει να τον «δαμάσουν», λέει ο Brad Talbott, ιδιοκτήτης του «Deals Gap Motorcycle Resort». Πρόκειται για ένα μοτέλ 14 δωματίων- πρώην κυνηγετικό καταφύγιο- το οποίο τους καλοκαιρινούς μήνες μπορεί να είναι κλεισμένο όλο ακόμα και από… ένα χρόνο πριν!
«Εδώ είναι σαν την Ντίσνεϊλαντ των οδηγών, έχει γίνει κομβικό σημείο για τους μοτοσικλετιστές και τους σοβαρούς οδηγούς αυτοκινήτου», εξηγεί ο Talbott.
Μια συνηθισμένη καλοκαιρινή μέρα χιλιάδες οδηγοί κάνουν το ταξίδι αυτό στη ράχη του «δράκου», σύμφωνα με τον Dave Allison, φωτογράφο που παίρνει θέση κατά μήκος του δρόμου, φωτογραφίζει τα διερχόμενα αυτοκίνητα και μηχανές και πουλά τις φωτογραφίες μέσω της ιστοσελίδας του.
«Έχω την καλύτερη δουλειά του κόσμου», λέει ο ίδιος. Οδηγώντας από το σπίτι του στο κοντινό Knoxville βλέπει αετούς στις φωλιές τους, το λυκαυγές μέσα από βελανιδιές και σφενδάμους, την πρωινή αχλή πάνω από τη λίμνη, μέχρι και μαύρες αρκούδες να περιφέρονται χαλαρές.
Η «θέση» του είναι σε ένα σημείο που ονομάζεται Picnic Benches. «Υπήρχαν κάποτε παγκάκια εδώ (benches) μέχρι που κάποιος έπεσε πάνω τους», εξηγεί ο ίδιος. Στο σημείο αυτό είναι μια διπλή στροφή με μικρή ευθεία ανάμεσα. Σχεδόν όλοι τα καταφέρνουν να περάσουν από εδώ κι αυτό είναι που θέλει και ο Allison για τη δουλειά του. Σπάνια στήνει τη φωτογραφική του σε κάποια πιο δύσκολη στροφή: ας μην ξεχνάμε, business is business και τα ατυχήματα δεν ευνοούν τη δουλειά του, δεν μπορεί να δουλέψει αν το οπτικό του πεδίο καλύπτεται από σωστικά συνεργεία, που συχνά χρειάζονται και μία ώρα για να φτάσουν στο «δράκο».
Και τα ατυχήματα δεν είναι λίγα, κυμαίνονται από 10 έως 15 τη μέρα, σύμφωνα με τον φωτογράφο αλλά και τον όψιμο «ξενοδόχο» Talbott. Συνήθως είναι οι μοτοσικλετιστές εκείνοι που χάνουν τον έλεγχο της μηχανής τους και φεύγουν, οι ίδιοι και οι μηχανές τους, από το «δράκο» με μερικές γρατζουνιές. Κάποια ατυχήματα όμως είναι πολύ χειρότερα. Μεταξύ 2002 και 2015 η υπηρεσία Tennessee Highway Patrol κατέγραψε 1.695 ατυχήματα στο «δράκο», εκ των οποίων τα 37 θανατηφόρα. Φέτος, σύμφωνα με το BBC, έχουν καταγραφεί 103 ατυχήματα με τρεις νεκρούς.
Σύμφωνα με τον Randy Ailey, επικεφαλής στο Τμήμα Οδικών Τροχαίων Ατυχημάτων, οι περισσότεροι εξ αυτών που χάνουν τη ζωή τους προέρχονται από τις «επίπεδες» περιοχές των ΗΠΑ, όπως το Ιλινόις και τη Φλόριντα.
Συχνά οι συνάδελφοί του της τροχαίας αυτοκινητοδρόμων γράφουν δεκάδες κλήσεις τη μέρα. Αλλά κάποιες φορές οι οδηγοί γκαζώνουν και εξαφανίζονται. Κι αν κάποιος περάσει… σίφουνας από τα σημεία ελέγχου ταχύτητας, ο Ailey δεν θέλει οι άνδρες του καν να τον κυνηγήσουν. «Δεν αξίζει κανένας άνδρας μου να τραυματιστεί για μια κλήση για υπερβολική ταχύτητα», ξεκαθαρίζει.
Ο Barnes δεν είχε ποτέ καμία τέτοια συνάντηση με την αστυνομία επειδή έκανε τις «κούρσες» του τις καθημερινές του χειμώνα. Αναγνωρίζει βέβαια πως η κούρσα που του χάρισε το ρεκόρ δεν ήταν ασφαλής, αλλά έχει πια εγκαταλείψει τη φυσική πίστα και την επουράνια αδρεναλίνη του «δράκου». Εργάζεται ως ξυλουργός στην επιχείρηση της οικογένειάς του, το Incredible Christmas Place, ένα τεράστιο θεματικό χωριό καταστημάτων στο Ρigeon Forge του Τεννεσί. Άλλωστε, ύστερα από ένα εργατικό ατύχημα που του προκάλεσε πρόβλημα στους καρπούς και τα χέρια πούλησε τη μηχανή του.
Μερικές φορές παίρνει το δρόμο για το «δράκο» για να επισκεφθεί τους «τακτικούς» του οδηγούς, που τον αποκαλούν «Dragon Slayer» (φονιά του δράκου, σε μια ελεύθερη μετάφραση).
«Είχα κάθε στροφή, κάθε σαμαράκι, κάθε ρωγμή του δρόμου ‘γραμμένη’ στο κεφάλι μου. Φίλε, αυτές ήταν ωραίες εποχές. Το μυαλό μου ήταν τόσο καθαρό», μουρμουρίζει.
Για όσους ενδιαφέρονται να επιχειρήσουν να δαμάσουν το «δράκο», έχει μόνο μία συμβουλή: «Να μείνεις στη λωρίδα σου. Τα πράγματα θα πάνε γρήγορα στραβά αν δεν το κάνεις».
