Δύο χιλιάδες διαμερίσματα διαθέτει αυτό το εμβληματικό μπλοκ πολυκατοικιών, στο κέντρο του Λονδίνου, τεχνοτροπίας Brutal, που θεωρείται το ασχημότερο κτίριο της βρετανικής πρωτεύουσας.
Ονομάζεται barbican estate και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια κατοικιών στην βρετανική πρωτεύουσα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το Λονδίνο βρισκόταν σε έλλειψη νέων και φθηνών διαμερισμάτων για να υποδεχθεί τους φτωχούς εσωτερικούς μετανάστες, η κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει μεγάλα οικοδομικά συγκροτήματα.
Τα κτίρια χτίστηκαν πάνω σε οικόπεδο 3,000 εκταρίων από τους αρχιτέκτονες Peter "Joe" Chamberlin, Geoffry Powell και Christoph Bon. The Barbican estate είχε σαν στόχο να προστατεύει τους ενοίκους του από τον ήχο και την κυκλοφορία της πόλης, με χαρακτηριστικά που θεωρούνται σήμερα μοναδικά, όπως ειδικά πάρκινγκ, πολιτιστικά κέντρα, κήπους, αίθουσα συναυλιών, θέατρο και ανθισμένες αυλές.
Σήμερα οι αρχιτέκτονες μιλούν για κακά κτιριακά παραδείγματα. Τα θεωρούν άσχημα εξωτερικά και επικίνδυνα στο εσωτερικό τους.
Κάτι έχουν όμως αυτά τα διαμερίσματα και γίνονται ανάρπαστα. Υπάρχουν συνολικά 2.014 διαμερίσματα, 140 διαφορετικών τύπων, και ξεκινούν από το απλό στούντιο ως τα διαμερίσματα με επτά κρεβατοκάμαρες. Ξεδιπλώνονται σε τρία μπλοκ πύργων, με εσωτερικές αυλές και δρομάκια. Γύρω από τα κτίρια υπάρχει δρόμος 30 μιλίων για να διαχωρίζει τις κατοικίες από την κίνηση του δρόμου ολόγυρα.
Το πνεύμα της αρχιτεκτονικής Brutal (ένα σωρό τσιμέντο, χωρίς χάρη) που εκπροσωπεί το Barbican Estate έχει επικριθεί όσο κανένα, παρά το γεγονός ότι τα κτίρια αναγεννήθηκαν και ανακαινίστηκαν εκ βάθρων. Το 2001 και 2003 το Barbican Estate βρισκόταν στην πρώτη θέση με τα ασχημότερα κτίρια του Λονδίνου.
Η αρχιτεκτονική της μοντερνιστικής εποχής ήταν το κεντρικό θέμα στη Biennale της Βενετίας, το 2014, την οποία διοργάνωσε ο διάσημος αρχιτέκτονας Rem Koolhaas. Εκεί δόθηκε έμφαση στη σχέση αγάπης-μίσους που διατηρούν οι άνθρωποι γι'αυτούς τους τσιμεντένιους γίγαντες και πόσο δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αξία τους εξαιτίας της προβληματικής ιστορίας που εκπροσωπούν. Την ίδια ώρα, οι πραγματικοί χρήστες των κατοικιών Barbican, λατρεύουν τα σπίτια τους και υμνούν την πρόβλεψη για κοινόχρηστους και ποιοτικούς χώρους.
Σήμερα, στο Barbican ζουν περίπου 4,000 άνθρωποι, σε απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον, τόσο καλά είναι χτισμένοι για την ησυχία τους αυτοί οι γιγάντιοι τσιμεντένιοι πύργοι!
Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τους ανθρώπους που ζουν σε αυτά τα σπίτια. Αρκετά βιβλία και περιοδικά έχουν αναφερθεί στην απίστευτη ιστορία του κτιρίου, αλλά είναι λίγες οι φορές που κάποιος δημοσίευσε στοιχεία και εικόνες από τους ανθρώπους που ζουν εντός.
Ο φωτογράφος Anton Rodriguez, κάτοικος Λονδίνου, είναι από τους λίγους που μπήκε στο εσωτερικό αυτών των σπιτιών και αποτύπωσε τη ζωή σε 22 διαμερίσματα. Στο βιβλίο του Residents: Inside the Iconic Barbican Estate, μας μαθαίνει ότι παρά την κακή του φήμη το barbican είναι ένα εμβληματικό σύμπλεγμα. Οταν χτίστηκε, μετά τον Πόλεμο, είχε σαν στόχο να φιλοξενήσει τη μεσαία τάξη. Σε μια χώρα που σχεδόν καταστράφηκε στον Πόλεμο υπήρχε ανάγκη να στηριχθούν οι επαγγελματίες και να έρθουν να μείνουν στην πόλη, που δεν ήταν και το καλύτερο εκείνα τα χρόνια. Το Barbican χτίστηκε σαν ένα είδος διαφήμισης για τον αστικό τρόπο ζωής, για μεσαία πορτοφόλια: καθαρό, φωτεινό, σίγουρο και αναπαυτικό.
Οι αρχιτέκτονες σεβάστηκαν την ιστορία του Λονδίνου και το Barbican περιστοιχίζεται από τα αρχαία τείχη της πόλης, ή ό,τι απέμεινε από αυτά. Μια αρχαία εκκλησία εναρμονίζεται άριστα με το υπόλοιπο περιβάλλον, ενώ τεράστια φυτά και πλούσια βλάστηση κάνουν τον χώρο πολύ ευχάριστο.
Το Barbican είναι τρεις ψηλοί πύργοι και μπλοκ από μικρά σπίτια, μια ποικιλία που αδρανοποιεί τους τόνους τσιμέντου και χαλαρώνει. Οι αρχιτέκτονες, επίσης, είχαν φανταστεί ότι όσο ανέβαιναν κοινωνική κλίμακα και μεγάλωνε η οικογένειά τους, οι κάτοικοι του Barbican θα μπορούσαν να μετακινούνται από το ένα σπίτι στο άλλο.
Ολα τα διαμερίσματα βλέπουν πράσινο ή έχουν πρόσβαση σε δημόσιους χώρους. Πεζόδρομοι-λαβύρινθοι βοηθούν τη μετακίνηση, ενώ αναρίθμητα πάρκινγκ βρίσκονται κάτω από τη γη
Ενας από τους πρώην κατοίκους του The Barbican, ο John Grindrod, στο βιβλίο του Concretopia αναφέρει ότι κατά τη γνώμη του αυτά τα κτίρια-γίγαντες είναι επικά, εμπνευσμένα και ζωντανά.
Πρόσθετε, ότι όσο περνάει κανείς χρόνο στο εσωτερικό αυτών των σπιτιών, τόσο αντιλαμβάνεται τον στόχο των αρχιτεκτόνων: ήθελαν να σβήσουν κάθε απειλητικό και δυσάρεστο μήνυμα που στέλνουν οι τσιμεντένιοι γίγαντες με μια διαβίωση στο εσωτερικό που είναι ευχάριστη, ντελικάτη και σοφιστικέ.
