Το καλοκαιράκι φτάνει σιγά σιγά στο μέσο του, κάτι που σημαίνει ότι έχουμε για άλλη μια χρονιά μια καλή εμπειρία για το τι σημαίνει πραγματικά η ελληνική θάλασσα.
Από τα πιο πολυσύχναστα μπιτσόμπαρα αυτής της χώρας μέχρι και τις πλέον ερημικές παραλίες, η βουτιά του Νεοέλληνα εγγυάται απλά απλά επαφή με τύπους-«μούρλια» που δεν πιστεύεις ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Κι όμως, τους συναντάς κάθε χρόνο απαρέγκλιτα, με μια αναπόδραστη νομοτέλεια που θα έκανε και τον Αϊνστάιν ακόμα να ξύνει το κεφάλι του!
Την ίδια βέβαια στιγμή όλοι μας ανήκουμε σε μια «φυλή», θέλουμε δεν θέλουμε, κι αυτά που βρίσκουμε εξοργιστικά ενοχλητικά στους άλλους τα κάνουμε κι εμείς, σε διαφορετικούς βαθμούς ή με άλλους τρόπους, σύμφωνοι.
Βλέπουμε την καμπούρα του άλλου κοντολογίς και ποτέ τη δική μας, έτσι είμαστε όμως ως Έλληνες, ας το πάρουμε απόφαση κι ας πάμε παρακάτω, φροντίζοντας στην πορεία να το διασκεδάσουμε και λίγο, μιας και οι παραλίες ανήκουν αναγκαστικά -ή δυστυχώς, διαλέγεις και παίρνεις- σε όλους.
Γιατί καλοκαιράκι και διακοπές δεν σημαίνει απαραίτητα βουτιές και αραλίκι για όλους. Η αταραξία και η νεκρική σιγή δεν κάνει για κάθε τύπο ανθρώπου και σίγουρα όχι για τους πιο αθλητικούς ανάμεσά μας. Ή τους υπερκινητικούς. Ή τους βροντόφωνους. Ή τα παιδάκια και τα σκυλάκια. Και βλέπετε πού πάει το πράγμα!
Ποιος είναι όμως ο σωστός παραλιακός τύπος; Αν το αποφασίσουμε αυτό, τότε θα βρούμε και τον… μη σωστό. Είναι αυτός που δεν κουνιέται από την ξαπλώστρα του και δεν βγάζει μιλιά, απολαμβάνοντας το φραπόγαλό του (ή το φρεντόνι του, τα τελευταία χρόνια) και λοξοκοιτώντας τις αιθέριες υπάρξεις κάτω από τη μύτη της δικιάς του;
Είναι το παιδάκι-«αγγελούδι» που παίζει αμέριμνο με τα κουβαδάκια του και δεν κάνει κιχ; Ή μήπως το ερωτοχτυπημένο ζευγαράκι που δεν έχει μάτια για τίποτα άλλο παρά ο ένας για τον άλλο; Όσο σφίγγουν οι ζέστες και τα νεύρα χτυπούν κόκκινο, ακόμα κι αυτοί, οι απαρατήρητοι, ενοχλούν κάποιος! Ο μελετηρός που καταπίνει το βιβλίο του σελίδα-σελίδα και δεν μετακινείται ίντσα από την παχυλή σκιά του, ακόμα κι αυτός ενοχλεί τον «βιδωμένο». Τον ενοχλεί γιατί δεν απολαμβάνει τη θάλασσα με τον τρόπο που εκείνος θέλει. «Κοίτα τον ρε, τι ήρθε στην παραλία, ας καθόταν στον καναπέ του», θα ακούσεις να τον κακολογεί, χαλώντας του τελικά τη μέρα επειδή δεν κάνει τίποτα!
Όλοι θα βρούμε κάποιον να μας τη σπάει, πάει και τέλειωσε. Ο τύπος που θα κάνει το κατοστάρι πιο γρήγορα κι από τον Γιουσέιν Μπολτ για να σου φάει την τελευταία ξαπλώστρα; Σίγουρα! Αυτός που θα παρκάρει την τζιπάρα του εκεί που σκάει το κύμα για να μη διανύσει πέντε μέτρα άμμου; Αναμφίβολα. Ο ταλαίπωρος οικογενειάρχης που κουβαλά κουτσούβελα, πραμάτεια και πεθερά για να ικανοποιήσει τους πάντες; Αυτός κι αν!
Ο σεληνιασμένος πιτσιρικάς που θα φτάσει γυμνόστηθος στην πλαζ με το παπάκι του, την αθλητική στο χέρι και το ξανθό γκομενάκι στο άλλο; Ω ναι! Ο πλανόδιος μικροπωλητής που τριγυρνά μες στο λιοπύρι για να βγάλει τα προς το ζην; Αυτός κι αν είναι ενοχλητικός, τι κάθεται σαν Χάρος πάνω από το κεφάλι σου;
Για να μην τα πολυλέμε, όλοι ενοχλούνται από κάτι, και ταυτοχρόνως ενοχλούν και οι ίδιοι χωρίς να το καταλαβαίνουν. Ή να νοιάζονται. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχουν και εκείνοι οι τύποι που θεωρούν την παραλία τσιφλίκι τους και είναι προορισμένοι να τη μετατρέψουν σε κόλαση για κάθε άλλο λουόμενο, μοιράζοντας εγκεφαλικά πιο γρήγορα και από τη θερμοπληξία. Αυτή είναι μια άλλη κατηγορία, μια κατηγορία που θα συνεχίσει να υπάρχει με τον ίδιο τρόπο που η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρέχεται από θάλασσα.
Και βέβαια όλοι αγαπάμε να τους μισούμε! Τα κουβαδάκια σας, κύριοι, και σε άλλη παραλία. Ή πάλι και όχι…
Θα τον καταλάβεις από την αποικία που έχει στήσει στην παραλία με όλα τα συμπράγκαλα του σπιτιού του. Με τουλάχιστον τρεις ώρες χρόνο προετοιμασίας για το ραχάτι και άλλες δυο ώρες για το ξεστήσιμο και το κουβάλημα, είναι ο τύπος που δεν θα κάτσει στιγμή, καθώς πάντα θα έχει κάτι να συναρμολογήσει. Ή να φουσκώσει.
Τον συναντάς συνήθως στις μικρές και ανοργάνωτες παραλίες να καταλαμβάνει το 1/3 τους με τα 3-4 τσαντίρια που έχει στήσει για σκιά, τις χαρακτηριστικές λευκές πλαστικές καρέκλες και το τραπέζι (με τραπεζομάντιλο, πάντα), τα φουσκωτά στρώματα για το άραγμα της φαμίλιας, τα ψυγειάκια, τα κάθε μεγέθους τάπερ και δοχεία και όλη την προίκα που πήρε φυσικά όταν παντρεύτηκε την κυρά.
Αφού ψήσει τα μπριζολίδια του στην άμμο και καταναλώσει ό,τι έχει φέρει από το σπίτι (και έφερε πολλά, είναι η αλήθεια), θα ξαπλώσει για το μεσημέρι του και θα την πει σε όποιον κάνει κιχ στα λίγα τετραγωνικά που άφησε ελεύθερα. Μετά θα ξυπνήσει, θα τσατιστεί που ξέχασε να φέρει τη φουσκωτή πισινούλα και την ακόμα πιο αυτόματη τρόμπα που αγόρασε φέτος από το telemarketing, θα κατεβάσει σπασμένος το βανάκι (ή το τριαξονικό) στην παραλία και θα ξαναμετακομίσει. Μια ωραία μέρα στη θάλασσα έφτασε στο τέλος της. Θάλασσα; Ποια θάλασσα; Α ναι, αυτό το μπλε πράγμα που ξέπλυνε το σέικερ για την απογευματινή φραπεδιά…
Μπορεί να έχει στη διάθεσή του μερικά χιλιόμετρα πλαζ, εκείνος όμως θα επιλέξει να απιθώσει την πετσέτα του ακριβώς δίπλα σου. Ρίχνοντας με την ομπρέλα του την πνιγηρή σκιά πάνω σου, εκεί που κανονικά θα απολάμβανες τον ήλιο. Γιατί μπαστακώνεται τόσο κοντά σου ενώ δεν υπάρχει προφανής λόγος, αυτό το ξέρει προφανώς ο ίδιος, είναι ωστόσο εχέμυθος και δεν κάνει τέτοιες εξομολογήσεις σε ξένους.
Από τους ίδιους ξένους δεν έχει βέβαια κανένα πρόβλημα να τους ζητήσει επανειλημμένως να του προσέχουν τα συμπράγκαλα όσο θα δροσίζεται στην ακροθαλασσιά. Η συλλεκτική παντοφλίτσα του Ελληνικού Στρατού έχει μάλλον συναισθηματική αξία για κείνον και δεν θέλει να την αποχωριστεί.
Τον ίδιο τύπο θα τον συναντήσεις και σε πολυσύχναστες παραλίες με κοσμοσυρροή να προσπαθεί να στριμωχτεί στους 15 πόντους κενό που βρήκε μεταξύ δυο πετσετών. Και θα το κάνει, ζητώντας σου να πας πιο κει. Πιστεύει πως η πλαζ είναι σαν το αστικό λεωφορείο και είναι ok να στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα. Τώρα θέλει να γίνει φίλος σου, οπότε εμπίπτει σε μια νέα κατηγορία που θα συζητήσουμε παρακάτω…
Με το σελφοκόνταρο προτεταμένο και τον εξωτερικό ευρυγώνιο φακό για το smartphone που θα ζήλευε και επαγγελματίας του είδους, ο Γιάννης ο Σέλφης καταφτάνει στην παραλία χάνοντας μερικά πολύτιμα λεπτά από τα social media. Ας είναι, σκέφτεται και παρηγορείται, τουλάχιστον εδώ θα βγάλω τόσο μαγευτικές selfies που θα σκάσουν όλοι στο Insta!
Ο Γιάννης θα περάσει όλη τη μέρα ψάχνοντας για την αμέσως επόμενη και καλύτερη φυσικά πόζα. Θα δει δίπλα του μια μεγάλη κοριτσοπαρέα που απολαμβάνει κι αυτή ναζιάρικα τις πιο αχτύπητες καλοκαιρινές selfies και θα αναθαρρήσει. Τώρα θα μπει ως τα πόδια στη θάλασσα, μιας και του έχουν πει ότι αυτό το γαλαζοπράσινο χρώμα πίσω του τον κολακεύει πολύ.
Γιατί ενοχλεί η Μεγάλη του Instagram Σχολή; Για την ψευτιά του πράματος! Φορά το πιο πλατύ της χαμόγελο για το «κλικ» και μετά στην κατήφεια και το δε βαριέσαι. Αν βγει εφαρμογή εικονικής παραλίας, δεν θα τους ξαναδείς στην αμμουδιά…
Πρωτοξάδελφος του Μπαντ Πιτ και με έναν ολόκληρο χειμώνα στον όγκο, ο τυποκλής θα κατέβει στην παραλία σαν να έχει πάει για φωτογράφιση στο «GQ». Θα τον αναγνωρίσεις από τον τρόπο με τον οποίο χαζεύει ηδονικά τα μούσκουλά του, αλλά και από τον μηχανικό τρόπο που ανακατώνει την κόμη του.
Όταν δεν σφίγγεται σαν να θέλει να κάνει κάτι άλλο, θα τον βρεις να αλείφεται με τόνους baby oil, καθώς το μαύρισμα είναι υψίστης σημασίας και σίγουρα ο Νο 1 λόγος για να τραβηχτείς στην πάντα οργανωμένη πλαζ με τον «καλό» τον κόσμο. Πόσο σολάριουμ να αντέξει άλλωστε το καλογυμνασμένο του κορμί ή η φουκαριάρα η τσέπη του;
Στο τετράωρο-πεντάωρο που θα περάσει πάνω στην ξαπλώστρα λατρεύοντας ηδυπαθώς το σώμα του, θα κατεβάσει κάνα-δυο energy drinks και θα κοιτάξει με μίσος και περισσή καχυποψία κάποιους πανομοιότυπούς του, τσεκάροντας παράλληλα αν τον έχει δει όλη η παραλία. Τι; Δεν τον θαύμασε εκείνη η ξανθιά κορασίδα στην άλλη άκρη; Είναι ώρα για την πατροπαράδοτη βολτίτσα στην ακροθαλασσιά, φουσκωτός και καμαρωτός και ζελεδάτος και λαδωμένος.
Τι εννοείς γιατί ενοχλεί; Για το λευκό κολυμβητικό μαγιουδάκι που δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία, άσε που θα φροντίσει να διαφημίσει την «πραμάτεια» του, ή το τόσο κοντό μαγιό-σορτσάκι που το «ευτυχές ατύχημα» δίνει απόδοση 1,05 να συμβεί! Εδώ δεν θα έπρεπε να επέμβει το fashion police, αλλά το κανονικό police…
Το είδος ενδημεί σε γκλαμουράτες πλαζ και το αναγνωρίζεις από το πεσμένο σαγόνι στη θέα δευτεράντζας τηλεπερσόνας ή τριτο-τέταρτης σταρλετίτσας, όταν αναδύεται αυτό το ανάμεικτο συναίσθημα ζήλειας και δέους. Αποζητά την προσοχή και τα βλέμματα των άλλων σαν διψασμένος στην έρημο το νερό και είναι διατεθειμένη να φτάσει πολύ μακριά για να το εξασφαλίσει. Ή να αποκαλύψει ακόμα περισσότερα, που είναι προφανώς το ίδιο πράγμα.
Με το κορδόνι που αποκαλεί μαγιό και το σουτιέν του μπικίνι τουλάχιστον δυο νούμερα μικρότερο, θα τη δεις να ποζάρει όλο νάζι στην ξύλινη ξαπλώστρα απιθώνοντας τόνους λαδιού στο ηλιοκαμένο της κορμί και μερικές οκάδες μακιγιάζ στο πρόσωπο. Η ζέστη είναι εχθρός της, καθώς ανά δίλεπτο πρέπει να φρεσκάρει το μέικ απ, πόσο μάλλον το νερό αυτού του μπλε πράγματος που ανοίγεται απειλητικά μπροστά της.
Στην παραλία θα κατέβει πάντα με πλατφόρμες και σεταρισμένη αμφίεση από την κορφή ως τα κατακόκκινα νύχια. Αν ξεχάσει το αδιάβροχο μακιγιάζ, θα τη δεις στραβωμένη και ούτε ο κλαρινογαμπρός δεν θα τη βγάλει από τα νευράκια της. Όταν δε αποφασίσει να μπει στη θάλασσα, η κηλίδα από το λάδι που φορά (και ποτέ αντηλιακό) και ανοίγεται ολόγυρά της θα μπορούσε άνετα να καλύψει τον Κόλπο του Μεξικού.
Ενοχλεί γιατί θα διαβάσει 10+1 φορές το άρθρο για τους «10+1 τρόπους να γίνεις τηγάνι από το μαύρισμα μέσα σε ένα Σ/Κ»!
Α, το διαχρονικά λατρεμένο είδος της παραλίας, αυτό που όλοι αγαπούν να κράζουν και έχουν πιθανότατα καλούς λόγους γι’ αυτό! Δεν είναι το τάκα-τούκα που σου τριβελίζει τον εγκέφαλο ή το μπαλάκι που θα σε βρει μετά το καρφί σε μέρος που σαφώς δεν πρέπει (θα συμβούν όλα τους, αναμφίβολα), είναι το ακατανόητο γεγονός ότι οι Ναδάλ της άμμου επιλέγουν να εξασκήσουν το σπορ τους μέσα στα πόδια των άλλων!
Δεν πα’ να ’χουν ακτογραμμή χιλιομέτρων και παραλία στρεμμάτων, εκείνοι θα παίξουν τις ρακέτες τους ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου. Ίσως νομίζουν ότι τα καρφωμένα βλέμματα πάνω τους είναι γιατί ο κόσμος θαυμάζει τις αθλητικές τους επιδόσεις, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο μόνος γνωστός τρόπος να προστατευτείς από το μπαλάκι που με μαθηματική ακρίβεια θα σε βρει στο δόξα πατρί για ενδέκατη φορά.
Μέχρι και τη «συγνώμη» θα κόψει τώρα, καθώς όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές αντιλαμβάνονται το μάταιο του πράγματος. Ο Τζόκοβιτς της παραλίας είναι έτοιμος να σπείρει όλεθρο για να σώσει μια μπαλιά, δίνοντας πόνο εκεί που οι άλλοι αράζουν νωχελικά. Θα βουτήξει εντυπωσιακά για να βγάλει την μπαλιά και θα επιδοθεί σε πιο πολλές άναρθρες κραυγές και από τη Σαράποβα ακόμα, πιστεύοντας πως η πλαζ είναι το Ρολάν Γκαρός.
Για όλους τους υπόλοιπους που προσπαθούν πανικόβλητοι να προστατευτούν από τα αδέσποτα καρφιά του, ένα ερώτημα αντηχεί στα τοιχώματα του κρανίου τους, αφού είναι το μόνο που δεν έχει στραγγαλίσει ακόμα το διαρκές τάκα-τούκα: γιατί εδώ; Γιατί στην κατάμεστη ακροθαλασσιά;
Αυτή η «φυλή» έχει και τα παρακλάδια της, καθώς άλλοι θα παίξουν μπαλίτσα στα ρηχά και άλλοι σουτάκια μέσα στο πλήθος. Στήνεται ο ένας στην άμμο δηλαδή και βαράει σουτ στον άλλον που είναι μες στη θάλασσα. Αφού βρίσουν την πολιτεία που δεν έχει γηπεδάκια beach soccer παντού, θα κάνουν τα ψαλιδάκια και τα τακουνάκια τους και όποιον πάρει ο Χάρος.
Μέσα σε όλους, υπάρχουν και οι πολίστες των ρηχών νερών, ρίχνοντας μετά μανίας ο ένας στον άλλο σουτ με τα χέρια εκεί που παίζουν παιδάκια και περνούν ηλικιωμένοι. Εκεί που πατάνε δηλαδή. Κάθε γκελ στο κύμα που θα κάνει η μπάλα συνοδεύεται με απίστευτα πανηγύρια, λες και πρόκειται για κάτι απερίγραπτο.
Αυτή η λατρεμένη «φυλή» δουλεύει μάλιστα γύρω από μια απλή μαθηματική αλήθεια: όσο πιο πηγμένη είναι η παραλία, τόσα πιο πολλά καρφιά ή σουτ θα βαρέσει. Ω ναι, τα ποσά είναι ευθέως ανάλογα…
Είναι ο τύπος που έχει τη μαγική ικανότητα να προκαλεί μόνος του περισσότερη ηχορύπανση κι από παιδικό πάρτι ακόμα! Βάζει τη μουσική που γουστάρει στη διαπασών μετατρέποντας μια ειδυλλιακή και ήσυχη παραλιούλα σε κλαμπ ή μπουζούκια, ό,τι κάνει κέφι την εκάστοτε στιγμή.
Δεν είναι ο τύπος που θα απολαύσει τη μουσικούλα του αυτός και η παρέα του. Όχι, αυτός δεν πρέπει να συγχέεται με τη «φυλή» των party animals της αμμουδιάς. Αυτοί θα φέρουν θεόρατο ραδιοκασετόφωνο-σιντί στην παραλία, πλέον smartphone και μικρά αλλά θαυματουργά ηχειάκια, και θα προκαλέσουν τέτοιο χαλασμό που θα ενοχληθούν ακόμα και οι ένοικοι του βυθού.
Η γνωστότερη υποκατηγορία είναι τα αλκοολούχα party animals, που θα γίνουν δαυλί ντάλα μεσημέρι και θα μετατραπούν σε αυτόκλητους διασκεδαστές όλης της παραλίας. Ή της πλάσης, το ίδιο κάνει στην κατάστασή τους. Τι εννοείς δεν διασκεδάζεις με την «Τσικουλάτα» του Ξανθιώτη; Για ξανασκέψου το…
Πιο διαχυτικοί ο ένας με τον άλλο απ’ όσο επιτρέπουν τα χρηστά ήθη ή οι συμβάσεις της σεμνότυφης κοινωνίας μας, δεν είναι το ζευγάρι που θα ανταλλάξει μερικά καυτά φιλιά ή θα σωροπιάσει όλη την πλαζ με τα μέλια του. Είναι οι τύποι που κάνουν τους άλλους να νιώθουν πως τρύπωσαν ξαφνικά στην κρεβατοκάμαρά τους ενώ ξεκάθαρα δεν είχαν κανέναν τέτοιο σκοπό.
Ξαναμμένοι και αρκούντως ερωτύλοι, δεν σταματάνε να χαριεντίζονται και να θωπεύονται, μετατρέποντας τη βόλτα στην πλαζ σε ταινία ερωτικού περιεχομένου που όλοι πρέπει να παρακολουθήσουν λες και κοιτούν από την κλειδαρότρυπα. Να τον χαίρεστε τον έρωτά σας, σύμφωνοι, βρείτε όμως και κάνα δωμάτιο. «Έχουμε και μικρά παιδιά», θα φωνάξει κάνας φιλήσυχος οικογενειάρχης και θα γίνει το σώσε…
Αυτή η «φυλή» δεν έχει φύλο, ηλικία ή εισοδηματική τάξη, διατρέχοντας όλο το φάσμα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής και όντας δημοκρατικότερη στη γενίκευσή της ακόμα και από το μποτιλιάρισμα. Το τιμημένο μέλος της θα θάψει τα αποτσίγαρά του στην άμμο, θα αδειάσει την καντίνα της παραλίας σφηνώνοντας τις άδειες συσκευασίες πάλι στην άμμο και θα μετατρέψει την πλαζ σε χωματερή πιο γρήγορα απ’ όσο πιστεύουν τα εμβρόντητα μάτια σου.
Στα μπόνους, η υποκατηγορία που θα εγκλωβίσει με κάποια πετρούλα τα περιτυλίγματα όσων έχει καταβροχθίσει, μην τρέχουν αδέσποτα στην ακτή και προκαλούν το κοινό αίσθημα. Αγνοώντας μάλιστα επιδεικτικά τους κάδους απορριμμάτων, καθώς ποιος τρέχει τώρα να πετάξει τα σκουπίδια; Εκεί που η παραλία μετατρέπεται σε ένα απέραντο τασάκι ή που η πλαζ δεν μπορεί να χωρέσει άλλα σκουπίδια του, εκεί θα βρεις τον τύπο που έχει εχθρό μεγάλο την οικολογική συνείδηση και τον σεβασμό στους ανθρώπους γύρω του.
Οι περισσότεροι χαίρονται την εικόνα με ανθρώπους και ζωάκια να μοιράζονται την ίδια παραλία. Δεν είναι αυτό το χαρακτηριστικό που απαρτίζει τη συγκεκριμένη «φυλή», αλίμονο. Είναι το απλό γεγονός, το αμείλικτο ερώτημα μάλλον, γιατί τα κάνει ο σκυλάκος δίπλα στην πετσέτα του άλλου και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τα μαζέψει;
Ο κάτοχος είναι προφανώς φίλος ή ο ίδιος ο «ναι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές», κι έτσι δεν πολυσκάει για τέτοια μικροπράγματα. Αυτός να ’ναι καλά και όλα τα άλλα βρίσκονται. Τι όχι;
Προσοχή, δεν πρέπει να συγχέεται με τον κλαρινογαμπρό. Ο πέφτουλας δεν έχει ηλικία ή συγκεκριμένο τύπο, είναι διαχρονικός και οικουμενικός. Είναι ο τύπος που κατεβαίνει στη θάλασσα για να βγάλει λαβράκι, για να «σκοράρει», όπως επαναλαμβάνει μηχανικά μπροστά στον καθρέφτη του προτού βάλει πλώρη για την πλαζ.
Το παλιό και τιμημένο «greek kamaki» θα την πέσει σε κάθε τουρίστρια ή ντόπια ηλικίας 18-108, παρά το γεγονός ότι σπανίως βλέπει χαρά εκεί που αποζητά. Δεν αποθαρρύνεται όμως, καθώς παραμένει αήττητος παρά τις συνειδησιακές σφαλιάρες που τρώει καθ’ εκάστη από τα μανούλια της αμμουδιάς.
Θα τον δεις να περιφέρεται με τη φραπεδιά ή την μπίρα στο χέρι και να προσεγγίζει οποιαδήποτε θηλυκό έκανε το μοιραίο λάθος να ξεστρατίσει από την παρέα του. Αυτή η μπίρα στο χέρι είναι που του στέρησε το κλαρινογαμπριλίκι, κι αυτή θα είναι πάλι η μοναδική συντροφιά του μόλις σουρουπώσει και οι «στόχοι» πάρουν την άγουσα…
Όσο μελάνι κι αν χυθεί, και πάλι θα είναι λίγο για να περιγράψει τη «φυλή». Η οποία δεν αποτελείται από οικογενειάρχες, για να εξηγούμαστε. Δεν είναι ο θεσμός της οικογένειας αυτός που ενοχλεί ή η ολοκλήρωση του ανθρώπου όταν αποκτήσει παιδιά. Είναι ο τρόπος με τον οποίο προσλαμβάνεται αυτή η έννοια από τα μέλη της «φυλής».
Αυτό το «παιδιά είναι, τι να κάνουμε;»! Παιδιά που αμολιούνται ανεξέλεγκτα στις παραλίες και σπέρνουν καταστροφή στο πέρασμά τους. Παιδιά που πετάνε άμμο σε όποιον περνά ή ξαπλώνει δίπλα τους και οι γονείς τους κάθονται και τα χαζεύουν όλο θαυμασμό και αγάπη. Πιτσιρίκια που φωνάζουν χαρμόσυνα «μαμά, κοίτα, κάνω τσίσα στη θάλασσα» και η μαμά τα κοιτά όλο περηφάνεια.
Παιδιά είναι, θα μου πεις. Αμ εκείνες οι μανάδες που μπήγουν τσιρίδες που καταφέρνουν και πνίγουν τα παιδικά ουρλιαχτά για να φάει ο κανακάρης τους; Ή να βγει στα ρηχά, καθώς το να σηκωθεί είναι προφανώς μεγάλη ιστορία. Αλλά και εκείνος ο πατέρας που κατεβάζει την εφημερίδα του (ή το tablet πια) μόνο για να κατσαδιάσει, να απειλήσει ή να ρίξει και καμιά «ψιλή» στον μπόμπιρα;
Η τιμημένη ελληνική οικογένεια εκτελεί απαρέγκλιτα ένα ιδιαίτερο θεατρικό στην παραλία που επαναλαμβάνεται στον χρόνο σαν να μην περνά γενιά για γενιά. Τα αθάνατα ταπεράκια, το πάστωμα του μικρού με τόνους αντηλιακού, οι στριγκλιές όταν ο πιτσιρικάς απομακρυνθεί λίγους πόντους από την ασφαλή ζώνη (των μερικών εκατοστών), τέτοια πράγματα.
Μέσα σε όλα και η πεθερά, να δίνει χωρίς να της το ζητά κανείς τα φώτα της στη νύφη με τρόπο που εκνευρίζει όποιον έχει την ατυχία να κάθεται σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων. Στα μπόνους, οι μυρωδιές των σπιτικών φαγητών που θα απολαύσει η φαμίλια στην πλαζ, που κυμαίνονται από κεφτεδάκια και τυροπιτάκια (χειροποίητα πάντα, της πεθεράς) μέχρι κρεμμυδάκια φρέσκια, σκορδαλιές και τζατζίκια.
Και μετά τσιρίδες στα παιδιά, που κάθονται πάντα δίπλα τους, να μην μπουν στη θάλασσα και φτου κι απ’ την αρχή. Ναι, παιδιά είναι, όλοι οι υπόλοιποι της παρέας όμως είναι ενήλικες. Ενήλικες της «φυλής», καμιά αμφιβολία…
Αυτή είναι λίγο πολύ η ιδιαίτερη ανθρωπογεωγραφία στις παραλίες της ακόμα πιο ιδιαίτερης Ελλάδας. Άνθρωποι που τόσο αγαπάμε να κράζουμε, μόνο που αγαπάμε τελικά περισσότερο τη θάλασσα και τα θέλγητρά της. Ψυχραιμία λοιπόν και καλή καρδιά, καλοκαίρι είναι, δεν μπορεί, θα περάσει…
