Ξημερώματα Κυριακής 3 Απριλίου 2011. Η μουσική στη Λουκιανού 6 έχει σταματήσει. Τελευταίο τραγούδι που ακούγεται λίγο πριν τα ηχεία μηδενίσουν τα ντεσιμπέλ, το «Ι Love Rock 'n' Roll». Ο κόσμος που βρισκόταν στο μαγαζί, αποφασισμένος να ζήσει κάθε στιγμή έως την αποκαθήλωση της ταμπέλας από την είσοδο, από τα χέρια του Πέτρου Πιτσιλή, γιου του ενός από τους ιδρυτές, του Γιώργου.
Όσοι ήταν στο ισόγειο του μαγαζιού, φώναζαν ρυθμικά: «δεν θα κλείσεις ποτέ…», αναπαράγοντας το ρυθμό του Seven Nation Army των White Stripes.
Το Rock n Roll έκλεινε. Στην πραγματικότητα όμως μετακόμιζε. Λίγους μήνες αργότερα θα ακούγονταν ξανά οι Red Hot Chilli Peppers και ο Axl Rose από το ημιυπόγειο στην πλατεία Κολωνακίου.
Οι περισσότεροι ήξεραν πως το Rock δεν έκλεινε. Προαισθάνονταν. Και ο χρόνος τους επιβεβαίωσε. Το Rock n Roll άνοιξε ξανά στις 24 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς.
Η ιστορία ξεκίνησε το 1987. Δεκέμβριος ήταν όταν οι Πιτσιλήδες, ο Γιώργος και ο Ανδρέας μαζί με τον Ισίδωρο Οδυσσέως αποφάσιζαν να ανοίξουν μια άλλη πόρτα στη νυχτερινή διασκέδαση της εποχής. Διαδεχόμενοι το άλλοτε επιτυχημένο αμερικάνικο μπαρ της Λουκιανού, Stage Coach, που είχε ήδη κλείσει δυο χρόνια νωρίτερα.
Φέτος είναι κάτι σαν επέτειος. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη μουσική που ακούστηκε στο Rock ο Γιώργος και ο Ανδρέας Πιτσιλής, αλλά και οι νεότεροι μέτοχοι, ο Πέτρος Απαλάκης και ο Γιάννης Μωράκης, επιστρέφουν στη Λουκιανού. Και το Rock επιστρέφει κατά ένα τρόπο στις ρίζες του. Εκεί που κάποτε ο Ισίδωρος Οδυσσέως πήγε μαζί με τον Ανδρέα Πιτσιλή μετά από μία βραδινή έξοδο και του πρότεινε να κάνουν ένα μαγαζί, που θα μάζευε όλο τον καλό κόσμο της εποχής. Τότε ο Πιτσιλής δούλευε υπάλληλος σε ένα μαγαζί πίσω από το Hilton.
«Το Rock είναι θρύλος. Και θα συνεχίσει να είναι θρύλος. Ίσως είναι ο τρόπος που το διαχειρίστηκαν από την πρώτη στιγμή ο Ισίδωρος, ο Γιώργος και ο Ανδρέας. Ο Ισίδωρος στη μουσική, ο Γιώργος στο μάζεμα του κόσμου, ο Ανδρέας στην υποδοχή. Η χημεία, ανεξήγητη. Την ιστορία άλλωστε τη γράφουν οι παρέες», λέει στο newsbeast.gr ο Μίμης Φούκας, ο οποίος δούλεψε στο Rock στα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του.
«Στο μαγαζί ερχόταν όλη η Αθήνα. Όλοι! Όποιος μπορείς να φανταστείς. Αλλά κι εκείνοι που δεν μπορείς να φανταστείς ήταν εκεί. Κάποιοι δεν τα κατάφερναν να μπουν μέσα. Η πόρτα ήταν αυστηρή. Είχε την πιο σκληρή πόρτα».
«Πιο πολύ θυμάμαι τα αποκριάτικα πάρτι που γίνονταν. Γκρεμίζαμε όλο το μαγαζί και το ξαναχτίζαμε την επόμενη μέρα».
Ο ίδιος θυμάται πως το μαγαζί δούλευε τότε όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Εκείνος ήταν στην πρωινή βάρδια. «Ανοίγαμε στις 13.00 και σερβίραμε φαγητό. Το βράδυ άλλαζε το σκηνικό, γινόταν όπως το ξέρουμε σήμερα. Τον πρώτο καιρό έπαιζε μουσική ο Ισίδωρος. Εκείνος ταξίδευε στο εξωτερικό και έφερνε τους δίσκους», λέει ο Μίμης. «Δούλευα το χειμώνα στο Rock και τα καλοκαίρια στη Mύκονο, στο Caprice».
«Τον Ανδρέα και το Γιώργο τους γνώρισα την εποχή που δούλευαν στο Balthazar. Ο Ανδρέας στην πόρτα και ο Γιώργος ήταν υπεύθυνος. Τότε είχε το μαγαζί ο Νίκος Παλαιολόγος με τη γυναίκα του Καίη Τσιτσέλη».
Ο Πέτρος Απαλάκης, μέτοχος σήμερα στο μαγαζί, το γνώρισε την εποχή που ήταν θαμώνας η μητέρα του. «Κάποιες φορές πήγαινα μαζί της. Θυμάμαι την Cadillac και τον dj μέσα στην Cadillac».
«Δεν ξέρω αν ο Μωράκης έτρωγε πόρτα». Ο Πέτρος διαψεύδει αυτό που σήμερα εξελίχθηκε σε αστικό μύθο. Ότι δηλαδή ο συνέταιρός του Γιάννης Μωράκης, είχε πει πως επιτέλους κατάφερε να αποκτήσει το μαγαζί, στο οποίο κάποτε έτρωγε πόρτα. «Ακούγεται ωραίο σαν ιστορία, αλλά δεν ξέρω αν αληθεύει».
«Όλη η ιστορία γινόταν στα αποκριάτικα πάρτι. Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ήταν η τελευταία Κυριακή των αποκριών, που το μαγαζί κερνούσε όλους τους θαμώνες. Έπεφταν μπουγελώματα, «τουρτώματα», ένας χαμός!»
Για όσους ξέρουν το μαγαζί, τις ώρες του μεγάλου συνωστισμού, υπήρχε πάντα μία καλή οδός διαφυγής. Η πλαϊνή πόρτα της Υψηλάντου αν και εξυπηρετούσε κυρίως την τροφοδοσία του μαγαζιού και το προσωπικό, χρησίμευε σε πολλές των περιπτώσεων ως μέσο αποσυμφόρησης της κύριας εισόδου. Πολλοί από τους θαμώνες έμπαιναν από εκεί, ανεβαίνοντας από την ξύλινη σκάλα στο πατάρι, κατευθείαν στο εσωτερικό του μαγαζιού.
Αυτές τις μέρες στο Rock εκτελούνται εργασίες για να είναι έτοιμο το Δεκέμβριο. «Η αισθητική και η διαρρύθμιση του χώρου, θα είναι όπως την ξέρουμε. Με κυρίαρχα υλικά το ξύλο και τα δέρματα. Τα στρογγυλά τραπέζια θα βρίσκονται ακριβώς στο σημείο που ήταν πάντα: μπαίνοντας δεξιά. Η σκάλα και η θέση του dj ακριβώς στην ίδια θέση», λέει ο Πέτρος Απαλάκης.
Επίσης, οι εμβληματικοί πολυέλαιοι θα είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο. Σήμα κατατεθέν και κειμήλια του μαγαζιού.
Στο κλείσιμο, τον Απρίλιο του 2011 ο Απαλάκης έπαιξε κι εκείνος μουσική, καθότι ξεκίνησε ο dj πριν ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις μαζικής εστίασης. Εκείνο το βράδυ είδε ακόμα και άτομα αρκετά μεγαλύτερά του στο μαγαζί. Παλιοί θαμώνες με γκρίζα ή αραιωμένα από το χρόνο μαλλιά, είχαν έρθει να αποχαιρετίσουν το μαγαζί των αναμνήσεών τους. Εκεί που κάποιοι στριμώχτηκαν για να περάσουν ανάμεσα στο πλήθος και να φτάσουν σε έναν από τους προνομιακούς δερμάτινους καναπέδες με τις ροτόντες στα δεξιά της εισόδου.
Κάποιοι άλλοι προτίμησαν τη σκάλα, με ανεμπόδιστη θέα σε όλο το μαγαζί αλλά και σε ό,τι συνέβαινε μέσα σ’ αυτό. Όσοι προτίμησαν τη μπάρα, είχαν άμες πρόσβαση στην κάβα, ενώ δέχονταν πρώτοι τη δροσιά από τις φιάλες διοξειδίου που οι dj άλλαζαν στα τελειώματα και μ’ αυτές δρόσιζαν το ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί.
Μιλώντας για το κλείσιμο, ο Πέτρος λέει ότι «κάποια πράγματα έκαναν τον κύκλο τους. Όλα έπαιξαν το ρόλο τους».
Ο Ανδρέας Πιτσιλής είχε πει σε παλιά συνέντευξή του στo Bήμα: «Δεν είχαμε σκοπό να το κλείσουμε. Ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε καινούργιο συμβόλαιο, και μέσα στην κρίση μας ζήτησαν αύξηση 20%-25%! Μας έκλεισε και ο δήμος για 40 ημέρες για παράνομη στάθμευση, γιατί ενώ είμαστε το μοναδικό μαγαζί στο Κολωνάκι που έχει 30 θέσεις πάρκινγκ στο Ρolis Ρark, ένα βράδυ ο παρκαδόρος πάρκαρε απ΄έξω. Είχαμε και δύο καταγγελίες για υπέρβαση ωραρίου, παρότι εμείς, όπως και κάποιοι άλλοι, είχαμε παράταση μέχρι τη μία... Αυτά βέβαια ήταν η αφορμή. Το ουσιαστικό θέμα είναι ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια απαξίωση του κέντρου της Αθήνας».
Για τον Πέτρο η επιστροφή στη Λουκιανού ήταν και είναι «η καψούρα πολλών. Είμαστε οι πιο ρομαντικοί των ρομαντικών άλλωστε…»
Το μαγαζί έφερε κοντά πολύ κόσμο. Εκείνον που έκοβε κίνηση από τη σκάλα. Εκείνον που στεκόταν στην ξύλινη κουπαστή της σκάλας και γνώρισε την καλλίπυγο που ανέβαινε με την παρέα της τη σκάλα με προορισμό τα πάνω τραπέζια. Εκείνους που φιλήθηκαν με πάθος, καθισμένοι στην πλάτη ενός από τους ημιστρόγγυλους καναπέδες του ισογείου.
Σχέσεις που γεννήθηκαν και μεταλλάχτηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Μερικοί παντρεύτηκαν. Κάποιοι ζήλεψαν. Κι άλλοι χώρισαν. Υπό τους ήχους των Guns n Roses και του Lenny Kravitz. «Το καλύτερό μου είναι να βλέπω ανθρώπους που γνωρίστηκαν στο Rock, να έρχονται ξανά μαζί. Έχω δει φίλους να αγαπιούνται και άλλους να τσακώνονται», λέει ο Απαλάκης.
Ωστόσο όλα θα ξεκινήσουν και πάλι εκεί ακριβώς που σταμάτησαν προ εξαετίας. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε εκεί απ’ όπου σήμερα ξεκινάει και πάλι.
«Το Δεκέμβριο θα ανοίξουμε Σάββατο απόγευμα, και θα μαζευτούμε για το καθιερωμένο απογευματινό πάρτι. Την ευθύνη της κουζίνας θα έχει ο Ηλίας Σκουλάς. Ο σεφ που κουβαλάει “αμερικάνικη” ψυχή. Για όλα τα υπόλοιπα θα φροντίσουμε εμείς…»
Περιγράφοντας τη γνωριμία του με τα αδέρφια Πιτσιλή, αφηγείται πως ήταν κάποια στιγμή, όταν μαζί με τη Μαρία – Ελένη Λυκουρέζου πρότειναν στους επιχειρηματίες, να διοργανώσουν κάποια πάρτι. «Ήμουν πελάτης στα μαγαζιά τους. Πήγαμε θυμάμαι στον Πιτσιλή στο Balthazar και του είπαμε να ξεκινήσουμε κάποια πάρτι. Σταδιακά δέσαμε με τα δύο αδέρφια. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και αναλάβαμε το μάνατζμεντ με τον Γιάννη Μωράκη. Στην πορεία φτιάξαμε το Rock στη Μύκονο».
Η διαχρονικότητα του Rock οφείλεται όπως λέει ο Πέτρος στις μεταμορφώσεις του μέσα στα χρόνια. Το στέκι ήξερε πάντα να συμβαδίζει με την εποχή του. Κι αν στο ξεκίνημα οι Πιτσιλήδες και ο Ισίδωρος Οδυσσέως ήταν προσηλωμένοι αυστηρά στη ροκ μουσική, σε αυστηρά αμερικανόφερτα πρότυπα, αργότερα οι συνθήκες άλλαξαν.
Περίπου το 2002 ξεκίνησαν τα πρώτα πάρτι. Μαζί τους ακούστηκαν τα πρώτα ελληνικά, σε πείσμα όσων ήθελαν μόνο ροκ. Σταδιακά καθιερώθηκε η ελληνική βραδιά τις Κυριακές. Ίσως μία από τις βασικότερες μεταλλάξεις μέσα στα χρόνια. Αργότερα μπήκε το RnB. «Ωστόσο με ενδιαφέρει να είναι ροκ η ατμόσφαιρα που αποπνέει κάθε μουσική που ακούγεται. Ακόμα και ο Eminem μπορεί να είναι ροκ αν το σκεφτείς. Μην ξεχνάς ότι μετά από χρόνια άλλαξε ακόμα κι ο τρόπος που παίζουν οι dj μουσική.
Παλιότερα έπαιζαν “ραδιοφωνικά”. Έβαζαν το κομμάτι, και τ’ άφηναν να παίζει ασταμάτητα από την αρχή ως το τέλος. Πλέον οι αλλαγές στη μουσική σύντομες. Άλλαξαν οι ταχύτητες μαζί με τις εποχές».
Το μαγαζί έχει παλμό. Κίνηση. Που δεν μπορεί να μείνει αδιάφορο. Γι’ αυτό και πολύ λίγοι έμειναν ασυγκίνητοι. Όσοι αρνήθηκαν κάποια στιγμή να πάνε, υποχώρησαν αργότερα στη γοητεία του. Λιγότερο κάποιοι, περισσότερο κάποιοι άλλοι, σχεδόν όλοι ήπιαν ένα ποτό στο Rock.
Την εποχή που η Κηφισιά και η Γλυφάδα ήταν προάστια, λίγο μετά τα χρόνια που οι Αθηναίοι έκαναν εξοχικά εκεί, το Κολωνάκι και η Φωκίωνος Νέγρη ήταν το κέντρο της διασκέδασης. Στο Rock πήγαιναν όλοι. Από όλες τις περιοχές. Ενδεικτική είναι και η τοποθέτηση του γνωστού επιχειρηματία Θοδωρή Κανελλόπουλου, γνωστού ως «Thiros», την οποία έδωσε στις γυναικείες τσάντες που έφτιαξε, «Στην εποχή του Mix & Match σε κανένα άλλο μπαρ της πόλης δεν θα μπορούσαμε εμείς από το Παγκράτι να γνωρίσουμε κοπέλες από το Μωραΐτη, το Κολέγιο, ή το Αρσάκειο».
Για τους λίγο νεότερους το Rock αποτέλεσε το μέρος μίας τεθλασμένης ευθείας. Που κάποιοι ξεκινούσαν από το Ten του Νεκτάριου Δεληγιάννη και του Παύλου Γιαβή. Στη συνέχεια έπιαναν την ευθεία της Υψηλάντου και κατευθύνονταν προς το Rock, και μετά ανηφόριζαν στη Δεξαμενή για το Sea Satin του Γρυπάρη ή το ανάποδο. Το μόνο από τα τρία μαγαζιά που επιβίωσε ήταν το Rock. 30 χρόνια μετά διατηρεί την διαδρομή του ζωντανή. Σημείο αναφοράς για τους παλιούς, τους νέους αλλά και τους υποψήφιους θαμώνες της επενδυμένης με ξύλο γωνίας, Λουκιανού και Υψηλάντου.
Τα βράδια θα γεμίσουν ξανά με ροκ. Το φαρδύ κατηφορικό πεζοδρόμιο θα γεμίσει με κόσμο. Ο δρόμος θα αποκτήσει και πάλι κίνηση. Κάποιοι γείτονες ίσως παραπονεθούν για λίγο που θα χάσουν την ησυχία τους. Στην πραγματικότητα η αναλλοίωτη αίγλη αυτού του μαγαζιού για 30 χρόνια, θα είναι η ίδια. Θα γεμίσει όπως παλιά.
Η πόρτα θα δυσκολεύεται να ανοίξει, καθώς δεν θα αφήνει ούτε νότα να διαρρεύσει από το καλά μονωμένο και γεμάτο κόσμο οικοδόμημα. Πού αποδίδεται η επιτυχία, ίσως το ξέρουν μόνο οι Πιτσιλήδες. Το μαγαζί τους «κρατάει καλά» για τα τριάντα του χρόνια. Για όλους τους άλλους παραμένει ανεξήγητο, αλλά κανείς δεν προσπαθεί - και ίσως δεν θέλει - να ερμηνεύσει το «γιατί». Όπως άλλωστε συνηθίζει να λέει ένας καλός φίλος που γνωρίζει την αγορά και δη το Κολωνάκι: «το αυθεντικό δεν μεταφράζεται».
