Με τίτλο «η παράξενη ομορφιά της πιο περίεργης πόλης της Ελλάδας», το BBC εξυμνεί τις ομορφιές της Λέρου και συγκεκριμένα μιλά για το Λακκί.
Όπως αναφέρει, υπάρχει μια πόλη στην Ελλάδα που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Το Λακκί της Λέρου, είναι μοναδικό. Η εκκλησία του, αυστηρή και μινιμαλιστική θυμίζει περισσότερο Bauhaus παρά την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική των υπόλοιπων ελληνικών νησιών. Το σχολείο, με τις ευρύχωρες πόρτες, είναι ένα υβρίδιο νεωτεριστικών και βυζαντινών στοιχείων. Ο κινηματογράφος σε στυλ art deco μοιάζει να τροφοδοτείται προς τη θάλασσα. Ακριβώς από πίσω του, το αίθριο σε σχήμα UFO στρέφεται πάνω από το επιβλητικό πύργο του ρολογιού της πόλης, με τα τέσσερα ρολόγια να δείχνουν διαφορετική ώρα.
«Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του μέρους και όσοι ζουν εδώ βλέπουν την πόλη τους με μια δόση σκεπτικισμού» σημειώνει το BBC.
Η προέλευση της πόλης χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η Λέρος, μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, ήταν υπό ιταλική κυριαρχία. Στρατηγικά τοποθετημένο και προικισμένο με ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια της νότιας Ευρώπης, ήταν το μέρος που ο Μουσολίνι αποφάσισε να φιλοξενήσει το Βασιλικό ιταλικό Πολεμικό Ναυτικό, στα πλαίσια του σχεδίου του για τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου.
Μάλιστα, το 1923 έστειλε δύο αρχιτέκτονες, τον Ροντόλφο Πετράκο και τον Αρμάντο Μπερναμπίτι – στη Λέρο για να κατασκευάσουν μια μια πόλη πρότυπο στο λιμάνι για την εγκατάσταση χιλιάδων Ιταλών, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού προσωπικού και των οικογενειών τους. Τότε, ολόκληρος ο κόλπος ήταν ένα ακατοίκητο έλος και οι αρχές άρχισαν να γεμίζουν την περιοχή με τόνους τσιμέντου που εισάγονταν από την Ιταλία.
Οι δύο αρχιτέκτονες μελέτησαν την περιοχή και άρχισαν να σχεδιάζουν την ουτοπική τους πόλη από το μηδέν. Άντλησαν την έμπνευσή τους από τους πίνακες του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο, τη γεωμετρία των αρχαίων ναών και τον αισιόδοξο νεωτερισμό της Αρ Ντεκό. Παντού υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση παιχνιδιού και ίσως κάποιος παραλογισμός στα σχέδιά τους, σαν να ήταν τελικά ελεύθεροι να εκφραστούν χωρίς να νιώθουν την ανάσα του Ντούτσε πάνω από το κεφάλι τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα πιο τολμηρά και μοναδικά πειράματα του 20ού αιώνα στον τομέα της αρχιτεκτονικής και του πολεοδομικού σχεδιασμού.
Η πόλη τους θα έδινε προτεραιότητα στην αποτελεσματικότητα και την τάξη, προσφέροντας μια αίσθηση ομορφιάς και αρμονίας. Τα σπίτια, μερικά από τα οποία έχουν ανακαινιστεί όμορφα, μοιάζουν με χαριτωμένους κυλίνδρους και κύβους με ευρύχωρους κήπους. Χτίστηκε ένα τεράστιο νοσοκομείο και κατασκευάστηκαν μεγάλες πλατείες και φυτεύτηκαν εκατοντάδες πεύκα και ευκάλυπτοι.
Η πόλη που προέκυψε, και την οποία οι Ιταλοί ονόμασαν Portolago, θεωρείται η μόνη πραγματικά ορθολογιστική πόλη έξω από την Ιταλία. «Ενώ οι ιταλικές πόλεις ήταν άκαμπτες, μονότονες και αδικαιολόγητα μνημειώδεις», γράφει ο Αντώνιος Αντωνιάδης, συγγραφέας του βιβλίου «Ιταλική αρχιτεκτονική στα Δωδεκάνησα», «η αρχιτεκτονική στο Λακκί είναι ποικίλη, περιεκτική και με φαντασία».
Η Αναστασία Παπαϊωάννου, αρχιτέκτονας που πραγματοποίησε εργασίες αναστήλωσης στην πόλη, τονίζει πως «το Λακκί πρέπει να χαρακτηριστεί ως μνημείο εθνικής σημασίας. Είναι ένα σπάνιο παράδειγμα μιας πόλης που δημιουργήθηκε από το μηδέν, ακολουθώντας το ίδιο στυλ και το ίδιο σχέδιο από τους ίδιους αρχιτέκτονες από την αρχή μέχρι το τέλος».
Το 1947, τα Δωδεκάνησα μεταβιβάστηκαν στην Ελλάδα. Το Portolago μετονομάστηκε σε Λακκί και η πόλη αφέθηκε σε μεγάλο βαθμό να σαπίσει.
Αντί να αντιπροσωπεύει το όραμα ενός ουτοπικού μέλλοντος, η πόλη συμβόλιζε μια ιταλική φασιστική κατοχή, η οποία, στα τελευταία της χρόνια, είχε γίνει όλο και πιο καταπιεστική και βάναυση για τους Έλληνες του νησιού. Ξεχασμένο και σχεδόν εγκαταλελειμμένο, το Λακκί, άρχισε και πάλι να αναδύεται μετά την άφιξη της νέας χιλιετίας.
Στην ακμή του, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, καταμετρούσε πάνω από 8.000 ανθρώπους, σήμερα έχει λιγότερους από 2.000 κατοίκους. Τα μεγάλα κτίρια και οι δρόμοι επέτρεψαν στην πόλη να γίνει και πάλι ένα εμπορικό κέντρο για το νησί, αλλά το βράδυ οι δρόμοι αδειάζουν και η πόλη ησυχάζει. Τα κτίρια, σημειώνει το BBC, προκαλούν κάποια θλίψη. Περπατώντας στο Λακκί τη νύχτα, νιώθεις σαν να περπατάς σε ένα παλιό σκηνικό ταινίας, αφότου τα φώτα έχουν σβήσει και οι ηθοποιοί έχουν επιστρέψει στο σπίτι τους.
Ο Ένζο Μπονάνο, 71 ετών, εγκατέλειψε την Ιταλία και γύρισε μαζί με τη γυναίκα του όλη τη Μεσόγειο με ένα γιοτ το 1989 και αφού γύρισαν σε πολλά μέρη εγκαταστάθηκαν στη Λέρο το 1998. Από τότε δεν έχουν ξαναφύγει.
Τώρα, διδάσκει ιταλικά σε ένα τοπικό σχολείο και προσπαθεί να κάνει γνωστό το Λακκί σε όλο τον κόσμο. «Ο κόσμος πρέπει να μάθει για την πόλη αυτή» αναφωνεί.
Ίδρυσε τους Φίλους της Λέρου και εργάζεται για την προώθηση του νησιού στο εξωτερικό. Και με τη βοήθεια των ντόπιων προσπαθεί να επιστήσει την προσοχή της Unesco και να αναγνωρίσει το Λακκί ως μνημείο Παγκόσμιας πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Φωτογραφίες: Shutterstock
{https://youtu.be/KHrXNx9HQps}
