Στο Oneman μας "κράζουν" . . . Ο Πύργος ανάμεσα στις πιο άσχημες πόλεις της Ελλάδας

Με καθαρά υποκειμενική ματιά, 13 νοματαίοι που απαρτίζουμε αυτό το site, άλλοι σε καθημερινή βάση, άλλοι όποτε το θυμηθούν (καλησπέρα Καίσαρη) είπαμε να κάνουμε ένα θέμα το οποίο θα μαζέψει τα περισσότερα μπινελίκια από όσα έχει δει ποτέ αυτό το γραφείο. Και επειδή ένας άνθρωπος από μόνος του θα ήταν αδύνατον να σηκώσει το βάρος όλων αυτών των καντηλιών, αποφασίσαμε να το κάνουμε συλλογικά, γράφοντας ο καθένας μας ποια θεωρεί την πιο άσχημη πόλη στην Ελλάδα.

Με λίγες λέξεις και με περιορισμένη χολή, άλλοι με την υπεροψία του ότι είναι παιδιά της πρωτεύουσας και άλλοι με τον ρομαντικό τοπικισμό που φέρνει το μέρος της επαρχίας που μεγάλωσαν, συνασπιστήκαμε και βγάλαμε όλο το μένος μας απέναντι στα τσιμέντα, τις κακοχτισμένες πολυκατοικίες και τους άθλιους δρόμους. Δες.

Η Θήβα, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Θα μπορούσα να γράψω ότι για την απέχθειά μου προς τη Θήβα, ευθύνεται το γεγονός ότι έχω περάσει ένα μήνα από τη ζωή μου στο τοπικό στρατόπεδο του Πυροβολικού, εκπαιδευόμενος ως οδηγός. Μπορεί να ήταν Ιούλιος, αλλά ορκίζομαι ότι μέσα στο στρατόπεδο, που είναι εύκολα ένα από τα πιο καταθλιπτικά μέρη στα οποία έχω βρεθεί, ήταν ΠΑΝΤΑ χειμώνας και αν δεν είχα δει για πολλοστή φορά το Μπιγκ Λεμπόφσκι στο ΚΨΜ, ίσως να είχα πάθει κατάθλιψη. Όμως πραγματικά, δεν έφταιγε ούτε το στρατόπεδο, ούτε το καταθλιπτικό σκηνικό που απλωνόταν γύρω του. Γιατί πραγματικά, εκτός στρατοπέδου μας περίμενε μια ακόμα πιο καταθλιπτική και μαύρη πόλη. Με μια άσχημη πλατεία, μερικά αδιάφορα μπαρ-καφετέριες, αμέτρητα χωράφια και έργα που ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι σκοπό είχαν. Δεν χρειάστηκε καν να γυρίσω την πόλη σε μία από τις εξόδους μου. Η πρώτη διαδρομή από την Αθήνα προς τη Θήβα, ένα μίζερο πρωινό Δευτέρας, ήταν αρκετή για να με κάνει να καταλάβω πού έχω βρεθεί. Η πρώτη απογευματινή έξοδος, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Σκέψου ότι ένα μπαρ με την ονομασία 'Θέατρο', όμοιο του οποίου μπορείς να βρεις κυριολεκτικά παντού, έμοιαζε με όαση έπειτα από εβδομάδες περιπλάνησης στην έρημο. Δεν θα επιχειρηματολογήσω άλλο. Θα πω απλά ότι κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, έφαγα φυλακή και δεν με πείραξε καν. Μερικές έξοδοι λιγότερες στη Θήβα. Μανιάτη σόρι, αλλά δεν είσαι αρκετός για να με κάνεις να συμπαθήσω την πόλη.

Ο Πύργος, για τον Χρήστο Δεμέτη

Έχω πει πολλάκις (όχι Πολάκης) πως την Αθήνα αγαπώ να τη μισώ γιατί είναι όμορφη μες στην ασχήμια της. Ο Πύργος από την άλλη είναι άσχημος μες στην ομορφιά του.

Τραγική ρυμοτομία, ίσως η χειρότερη στην Ελλάδα, κυκλοφοριακό χάος, και κυρίως, μια πόλη που συνδέεται με την υπόλοιπη Ελλάδα με το χειρότερο Εθνικό οδικό δίκτυο της χώρας και των Βαλκανίων (το λιγότερο).

Η Εθνική Πύργου - Πατρών είναι η επιτομή της καρμανιόλας. Και δεν φταίνε οι Πυργιώτες για αυτό, ακόμα περιμένουν άλλωστε να ξεκινήσει το έργο που θεωρητικά θα ξεκινούσε από την κυβέρνηση Σαμαρά αλλά δεν προχώρησε ποτέ.

Τα τελευταία χρόνια από την άλλη, έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια βελτίωσης του κέντρου της πόλης. Νέα μαγαζιά, πεζοδρομήσεις, ανάπλαση στις πλατείες, κάτι κινείται. Παρόλα αυτά, μένουν πολλά να γίνουν ακόμα στην πρωτεύουσα του νομού που φιλοξενεί το χωρίο - ιδιαίτερη πατρίδα μου που εντάσσεται στον δήμο Ολυμπίας. Η οποία Ολυμπία από τη δική της μεριά είναι ένα μικρό διαμάντι.

Όπως και όλη η Ηλεία είναι μια γωνιά-διαμάντι της Ελλάδας.

Πύργος λοιπόν. Άναρχη δόμηση, γκρι και παλιές πολυκατοικίες, νεοκλασικά που έπεσαν από τον μεγάλο σεισμό και δεν ανακαινίσθηκαν ποτέ, αλλά αντικαταστάθηκαν από κτίρια κάκιστης αισθητικής, αλλά και άνθρωποι έτοιμοι να ψήσουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν με την παραμικρή αφορμή. Έξω καρδιά. Και τα περισσότερα που λένε για τους πυργιώτες είναι φήμες και κακές γλώσσες κάποιων προκατειλημμένων που υποστηρίζουν γενικά και αβάσιμα , πως όλοι οι πελοποννήσιοι είναι 'λέρες'. Αυτά μόνο στο 'Ας περιμένουν οι γυναίκες' ισχύουν, κύριοι.

Η πραγματική ζωή μυρίζει φρέσκο λάδι, καρπούζι και θάλασσα.

Το Αγρίνιο, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Το έγραψα κατά λάθος 'αγρίνιο' στον τίτλο, με μικρό το άλφα, και ξαφνικά όλα απέκτησαν λίγο νόημα. Το αγρίνιο θα μπορούσε να είναι εκκλησιαστικός όρος για μια από τις τέσσερις χιλιάδες ιεροτελεστίες των μοναχών μέσα στη μέρα, ή ακόμα πιο άνετα, θα μπορούσε να είναι αγριόχορτο, που φυτρώνει περιμετρικά ενός πιο χρήσιμου φυτού, όπως κάνουν συνήθως τα αγριόχορτα. Θα το μάζευαν οι γιαγιάδες με τα μαχαιράκια τους και θα το έκαναν σούπα που θα γιάτρευε τον πονόκοιλο. Το χορταρικό θα ευδοκιμούσε μόνο στη χώρα μας, με αποτέλεσμα οι ελληνικές εξαγωγές να αποκτήσουν άλλο ένα δυνατό χαρτί. Το Αγρίνιο είναι μια πόλη που επισκέφτηκα το 1995, λίγο πριν το Παγκόσμιο Εφήβων στο μπάσκετ, 12 χρονώ παιδαρέλι. Αν θυμάμαι καλά, τα πάντα ήταν ένας λόφος με αγριόχορτα, κατσάβραχα και χωματόδρομο. Το τελευταίο βράδυ πριν φύγουμε πήγαμε σε ένα πανηγύρι με κλαρίνα, τραγούδι και κάτι τεράστιες κίτρινες λάμπες πάνω από τα κεφάλια μας. Το πρωί βρήκαμε έναν μαύρο σκορπιό στο νιπτήρα κι έτσι φύγαμε χωρίς να ρίξουμε ούτε λίγο νερό στο πρόσωπό μας.

Η Αθήνα, για τον Γιώργο Μυλωνά

Η Λαμία μοιάζει με την Μόρντορ κι η Κομοτηνή με ό,τι απέμεινε στο Λονδίνο μετά την επιδρομή του ιού στο '28 ώρες μετά'. Παρ' όλα αυτά σαν την Αθήνα δεν έχει. Για κάθε μία όμορφη γωνιά της, όπως η Πλάκα ή το Θησείο διαθέτει δέκα που θέλουν να σου φάνε την ψυχή. Σεπόλια, Μεταξουργείο, Γκάζι, Αμπελόκηποι, Γκύζη, Παγκράτι, Εξάρχεια, Ομόνοια, Πατήσια, Κολωνάκι, Κουκάκι, Καλλιθέα, Νέος Κόσμος είναι λες και συναγωνίζονται για το ποια θα βραβευτεί ως η πιο άσχημη γειτονιά της Ευρώπης.

Παρ' όλα αυτά, εμείς εκεί. Τριγυρνάμε στο αθηναϊκό κέντρο σαν τις κατσαρίδες και βαυκαλιζόμαστε πως ζούμε σε μια ωραία πόλη. Βγαίνουν, μάλιστα, διάσημοι Αθηναίοι στα ΜΜΕ και χωρίς ίχνος τσίπας μιλάνε για το όμορφο χάος του αθηναϊκού κέντρου και ό,τι σε κάθε δρόμο της βλέπουν τέχνη. Τόση τέχνη, που αν έκανε μια βόλτα ο Νταλί στους δρόμους της θα τα παρατούσε όλα και θα γινόταν δημόσιος υπάλληλος.

"Τον Αύγουστο, όμως, που αδειάζει, είναι τέλεια", λένε άλλοι. Όχι παιδιά, τότε είναι ακόμα χειρότερη γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με την αγνή ασχήμια της. Την ανύπαρκτη ρυμοτομία και αρχιτεκτονική, την βρωμιά, το καυσαέριο, την μουντίλα και ό,τι άλλο σου θυμίζει πως θες να πας διακοπές για να γλιτώσεις.

Γιώργος, 34 ετών, γεννημένος στα Πετράλωνα, μεγαλωμένος στους Αμπελόκηπους και νυν κάτοικος Παγκρατίου.

Η πόλη της Σαλαμίνας, για τη Ναστάζια Καπέλλα

Για μένα η Σαλαμίνα είναι το μέρος που έχω περάσει πολλά, ωραία παιδικά καλοκαίρια, στο σπίτι της θείας μου στο Πόρτο Φίνο. Όταν είσαι μικρός περιορίζεσαι βέβαια στο 1 χιλιόμετρο γύρω από σπίτι και δεν έχω καλή εικόνα του νησιού, γιατί πια έχω χρόνια που δεν πηγαίνω. Είχα δει λοιπόν μια εκπομπή τύπου 'Μένουμε Ελλάδα', που είχε αφιέρωμα στη Σαλαμίνα, που την είχε χαρακτηρίσει και ιδανική για ποδηλατάδα, και είχα απορήσει με το πόσο καλό είναι τελικά το τοπίο.

Το μόνο κακό σε όλα αυτά είναι ότι για να μπεις στο νησί, πρέπει να περάσεις από το λιμάνι και την πόλη της, που είναι ό,τι χειρότερο και καταθλιπτικό έχει καταφέρει ο άνθρωπος στην Ελλάδα και δη σε νησί.

Η Θήβα, για τον Αντώνη Τζαβάρα

Η καταγωγή μου είναι από το ηρωικό Κριεκούκι. Εκεί πέρασα όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας. Σε ένα κάτι σαν χωριό στην εκπνοή της Αττικής, το οποίο φέρει ως παράσημο την εγγύτητά του στην Αθήνα κι έχει το θλιβερό προνόμιο να απέχει μόλις 10 λεπτά από τη Θήβα. Αν θες πας μεγάλο σούπερ μάρκετ, θα πας Θήβα. Αν χρειαστείς νοσοκομείο, δώρο της τελευταίας στιγμής ή ένα μέρος για να βγεις ραντεβού χωρίς να σε αναγνωρίσουν όλοι, θα πας Θήβα. Γενικώς, αν είσαι στο Κριεκούκι, τη Θήβα δεν τη γλιτώνεις. Οδηγώντας από το Κριεκούκι προς τη Θήβα θα περάσεις από τις παρυφές του κάμπου και ίσως σου έρθει μια στιγμιαία λαχτάρα να ανοίξεις το παράθυρο του αυτοκινήτου για να απολαύσεις το τοπίο. Μην το κάνεις. Κάπου εκεί υπάρχει ένας βιολογικός καθαρισμός ή μια ξεχασμένη αποχέτευση της Μόρντορ, ένα σημείο όπου βρωμάει τα τελευταία 40 χρόνια. Μόλις το προσπεράσεις, μπαίνεις στην επικράτεια της Θήβας. Το στρατόπεδο και η θλιβερή βιομηχανική ζώνη που θα σε υποδεχτούν είναι η τελευταία σου προειδοποίηση. Αν δεν τη λάβεις υπ' όψιν σου, στο τέλος της ευθείας σε περιμένει η ίδια η Θήβα. Μια πόλη ατάκτως ερριμμένη, με σπίτια τοποθετημένα όπως βολευόταν ο καθένας, με δρόμους χαραγμένους χωρίς λογική, με μια κεντρική πλατεία με πεζόδρομους που είναι σκαμμένοι και περιφραγμένοι με κορδέλες δημοσίων έργων όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο ορισμός της ασυνάρτητης επαρχίας.

Η Λαμία, για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα βρίσκω μέρη στην Ελλάδα που να μη μου αρέσουν. Κυρίως γιατί προσπαθώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να εστιάσω στα θετικά του κάθε τόπου. Αρκεί φυσικά να έχει έστω και κάποια. Στη Λαμία πραγματικά δεν βρήκα σχεδόν τίποτε που να μου κεντρίσει την προσοχή. Δεν έχω μείνει βράδυ στην πόλη, αλλά έχω την έχω δει δύο φορές για κάμποσες ώρες. Αρκούσε. Η αρχιτεκτονική της δεν είναι κάτι σπουδαίο, εκτός από τον Αθανάσιο Διάκο δεν έχει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, όλες οι καφετέριες και τα μαγαζιά της είναι πάνω κάτω ίδια και το κέντρο της ψιλοαδιάφορο. Άσε που τον χειμώνα εκεί σε πιάνει μια μελαγχολία. Για μια μικρή στάση στην διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη πάντως είναι 'ΟΚ'.

Η Αθήνα, για τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη

Ρίχνει μια ψιχάλα και θέλεις δύο ώρες να διασχίσεις τρεις δρόμους, γνώσεις καλλιτεχνικού πατινάζ για να περπατήσεις στα πεζοδρόμια του κέντρου και τύχη επιπέδου νικητή τζόκερ για να βρεις θέση να παρκάρεις. Ξεφυτρώνουν κάθε λίγα χρόνια κάτι trendy γειτονιές με μαγαζιά που σου αρπάζουν το πορτοφόλι με το που μπαίνεις μέσα και είναι της μόδας να τρως μούλτικούλτι, όλα σε ένα, φαγητά και να κάνεις τον μαγεμένο. Στις μισές γειτονιές άμα περπατήσεις, μετά από κάποια ώρα, η φάση είναι Blade Runner. Μετά έχεις το θράσος και σχολιάζεις άλλες πόλεις γιατί είναι άσχημες, εσύ ο κάτοικος της... Πράγας. Ανάθεμα και αν ξέρεις κάτι για αυτές τις άλλες αν σε ρωτήσουν.

(Για να ξέρεις αν μια πόλη είναι πραγματικά άσχημη πρέπει να τη ζήσεις και στη μετάλλαξή της. Οπότε εμείς οι Αθηναίοι ξέρουμε καλύτερα).

Η Καλαμπάκα, για τον Κώστα Μανιάτη

Έχω βρεθεί δυο φορές σ' αυτήν την πόλη και τις δύο φορές τη 'χρησιμοποίησα' στεγνά ως τελευταία στάση πριν τα Μετέωρα. Την ευχαριστώ για το υπέροχο αγριογούρουνο, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι άλλο καλό να πω γι' αυτό που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου. Η πόλη θυμίζει έναν γιγαντιαίο 'Σείριο', ένα μέρος όπου απλώς κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να φτιάξει ένα βενζινάδικο για τους ταξιδιώτες, κάποιος άλλος ένα σουβλατζίδικο και σιγά σιγά άρχισε να χτίζεται γύρω τους μία πόλη-στάση, από ανθρώπους που είδαν την ευκαιρία και την άρπαξαν. Κάτι σαν τις πόλεις στο πουθενά της Άγριας Δύσης του 1860, όπου χτίζονταν πρόχειρα γιατί θα περνούσε ο σιδηρόδρομος από εκεί ή επειδή βρέθηκε κάποια φλέβα χρυσού, όπως συμβαίνει στο επικό Deadwood. Και είναι κρίμα πώς καταφέρνει μία πόλη, απ' την οποία μπορείς να διακρίνεις τα μαγικά βράχια-μεζονέτες των καλόγερων, να σου αφήνει τις πιο αδιάφορες εντυπώσεις. Ωστόσο, τις πόλεις, καλές ή κακές, τις κάνουν οι άνθρωποι της, οπότε ό, τι συζητάμε εδώ, δεν έχει καμία αξία, εφόσον δεν έχουμε ιδέα για το τι κρύβεται κάτω απ' την επιφάνεια. Πρόκειται απλά για μία εντύπωση, μην πυροβολείτε ε.

Η Κόρινθος, για τον Γρηγόρη Μπάτη

Η Κόρινθος έχει τρία καλά. 1) τον Ισθμό που εντάξει δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά όσο να 'ναι σου προκαλεί ένα δέος την πρώτη φορά που τον αντικρίζεις, 2) το γεγονός ότι είναι δίπλα στην Αθήνα και 3) τον αδερφικό μου φίλο, που γνώρισα στον στρατό και για χάρη του έχω πάει σ' αυτή την πόλη καμιά δεκαριά φορές. Αν δεν ήταν αυτός, δεν θα έβρισκα κανέναν λόγο να βρεθώ στην Κόρινθο μετά την πρώτη φορά, που κατάλαβα καλά τι, πως κτλ. Είναι μια άχρωμη και μουντή πόλη, με όλα τα κακά της Αθήνας και τ' άσχημα της επαρχίας. Μια πόλη με αρκετά παλιά κτίρια, άναρχους δρόμους και ερημιά μόλις πέφτει η σκοτεινιά. Προφανώς δεν είναι η πιο άσχημη πόλη στην Ελλάδα, αλλά είναι η πιο άσχημη περιοχή που έχω επισκεφθεί κι έχω ζήσει πάνω από 2 ημέρες. Η φιλία θέλει θυσίες..

Το Ηράκλειο Κρήτης, για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Ναι, έχω να πάω τρία χρόνια και με προειδοποίησαν ότι στο μεταξύ έχει αλλάξει. Ναι, έχει ένα υπέροχο ενετικό λιμάνι που αυτόματα το βάζει 5-6 ίσως σκάλες παραπάνω σε σχέση με κάποιες άλλες πόλεις της λίστας (στις οποίες μπορεί να μην έχω πάει αλλά ακούγονται τρομακτικότερες). Ναι, έχει και ένα εντυπωσιακό Αρχαιολογικό Μουσείο που ήταν και η αφορμή της επίσκεψής μου.

Ήταν ταυτόχρονα ωστόσο τόσο αποπνικτικό, κλειστοφοβικό και πανικόβλητο στις λίγες ώρες που το είδα, που όσο ψάχναμε ανηλεώς για πάρκινγκ κατάφερε να με τραυματίσει. Ακόμα και φίλη μου με καταγωγή από εκεί που προσπάθησε να με μεταπείσει, παραδέχθηκε τελικά ότι στην πραγματικότητα είναι το χωριό της έξω από το Ηράκλειο στο οποίο έχει αδυναμία (duh) και βρίσκει την ίδια την πόλη χειρότερη από την Αθήνα (βλέπε Μυλωνάς). Respect γιατί έχει τα πάντα, disrespect για την ταραχή που μου προκάλεσε.

Το Αγρίνιο, για τον Θέμη Καίσαρη

Ο Μανιάτης δεν είναι απ'τη Θήβα. Πάμε παρακάτω. Θυμάμαι ως κάτι απερίγραπτα άθλιο το Αγρίνιο, στο οποίο έχω περάσει ένα Σαββατοκύριακο για γάμο πριν κάμποσα χρόνια. Δεν θυμάμαι αρκετά ώστε να στηρίξω την άποψή μου, το ψήφισε και ο Ηλίας, οπότε είμαι καλυμμένος. Δεν έχω άλλα να προσθέσω, αυτό που εσείς θα πρέπει να θυμάστε είναι πως ο Μανιάτης δεν είναι απ' τη Θήβα.Η Σπάρτη, για το Γιώργο Φράγκου

Η Σπάρτη, για τον Γιώργο Φράγκου

Μας είχαν πάει τουλάχιστον δύο φορές εκδρομή με το σχολείο στη Σπάρτη, αλλά τότε δεν μου έκανε αρνητική εντύπωση. Ήμουν με τους φίλους μου, είχαμε όλη τη ζωή μπροστά μας, ίσως να μην είχα δει και και πολύ ομορφιά ως τότε για να μπορώ να συγκρίνω. Όλα ήταν όμορφα, μέχρι κι η Σπάρτη, στην οποία προφανώς μας πήγαιναν λόγω των αρχαιολογικών. Αρκετά χρόνια μετά, σταμάτησα στην Σπάρτη στο δρόμο για την Ελαφόνησο, τις πρώτες μέρες του Αυγούστου. Και μίσησα αναδρομικά τους καθηγητές μας, τον λυκειάρχη, τη ζέστη, τον κόσμο όλο. Άσχημοι δρόμοι, κτίρια σε κακή κατάσταση, αφόρητος καύσωνας, τίποτα άξιο λόγου. Φάγαμε σαν κυνηγημένοι και φύγαμε τρέχοντας. Πόσα άλλα πράγματα με τα οποία ήμουν ΟΚ μικρός ήταν τελικά πανάσχημα;

H Αθήνα, για τον Λευτέρη Ελευθερίου

Υπάρχουν, βέβαια, τα χρονικά ορόσημα. Άμα οδηγάς την Πατησίων και είναι σχεδόν άδεια και απέναντί σου εμφανίζεται το θαύμα, κάτι που σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τη σχετικότητα της αρχιτεκτονικής, ως επιστήμης και ως τέχνης. Υπάρχουν οι υπέροχοι πλακόστρωτοι, οι οποίοι παίρνουν αξία, όμως, επειδή η υπόλοιπη Αθήνα είναι τόσο χάλια.

Η άνωθεν πρόταση δεν αφορά σε αχαριστία, ίσα ίσα, το να βιώνει κάποιος αρμονία και συμμετρία δεν αφορά στην αισθητική, η οποία δεν είναι διάσταση. Είναι περισσότερο μία στατιστική ακολουθία: περισσότερος κόσμος, λιγότερος χώρος, νοοτροπία ασφαλώς τσαπατσούλικη σε ό,τι αφορά τα περισσότερα κτίρια. Τις μέρες των μποτιλιαρισμάτων δε γίνεται να απευθυνθείς κάπου για σωτηρία, ό,τι και να κοιτάξεις αν δε σε απελπίσει δε θα δώσει στο βλέμμα σου την απαιτούμενη ώθηση ώστε να συνδεθεί με το μυαλό καλλιτεχνικά. Στα ακραία καιρικά φαινόμενα, δε, ο συνδυασμός της έλλειψης οργάνωσης και της τσαπατσουλιάς φέρνει ως αποτέλεσμα μία σουρεαλιστική αλληλουχία γεγονότων, η οποία μπορεί να δημιουργεί τραγέλαφο, αλλά πάντως δεν τη λες όμορφη. Αντιθέτως…