Ήδη από τα ’50s καθιερώθηκε ως νησί της dolce vita και υπήρξε αγαπημένος προορισμός των σταρ του πλανήτη.
Ηθοποιοί και fashion icons (από την Όντρεϊ Χέμπορν και την Τζάκι Ωνάση μέχρι τη Λιζ Τέιλορ και τον Κερκ Ντάγκλας) περνούσαν τα καλοκαίρια τους στο Κάπρι, καθιερώνοντας ένα στιλ που έμεινε στην ιστορία της μόδας: τα παντελόνια κάπρι, τα χειροποίητα σανδάλια, τα καπέλα με μεγάλο γείσο και τα τεράστια γυαλιά ηλίου.
Η επίσκεψη της Τζάκι Ο στο Κάπρι άφησε εποχή: στις φωτογραφίες δείχνει να μαγνητίζει το πλήθος, να βαδίζει στα πανέμορφα σοκάκια της πόλης, να κάθεται στα καφέ και να ψωνίζει τα αγαπημένα της σανδάλια μαζί με τον γιό της Τζον Τζον.
Τα σανδάλια του Κάπρι, μια μόδα και μια βαρειά βιομηχανία:
Η Αμερικανίδα ανταποκρίτρια της L.A. Times περιγράφει την εμπειρία της:
«Μην πας εκεί» μου είπε ένας πολυταξιδεμένος φίλος όταν έμαθε τα σχέδιά μου να ταξιδέψω στο Κάπρι, το ηλιόλουστο νησί στα νότια της Ιταλίας. Γιατί; Ρώτησα. «Γιατί δε θα θες να γυρίσεις πίσω», μου είπε.
Γέλασα. Ο «ξερόλας» φίλος μου απολαμβάνει να δίνει συμβουλές. Αλλά εγώ δεν τις χρειαζόμουν. Ήμουν σίγουρη ότι θα ερωτευόμουν το Κάπρι. Έχει υπάρξει αγαπημένος προορισμός της Ευρώπης για περισσότερα από 2000 χρόνια, συναρπάζοντας χαρακτήρες που ποικίλλουν, από Ρωμαίους αυτοκράτορες ως μορφές του 21ου αιώνα και διάσημες προσωπικότητες.
Το Κάπρι είχε επιλέξει ο Αριστοτέλης Ωνάσης ως προορισμό για το ταξίδι του μέλιτος με την Ζακλίν Κέννεντι, αλλά και ηθοποιοί όπως η Μπριζίτ Μπαρντό και η Σοφία Λόρεν για γυρίσματα ταινιών τους. Το νησί υπήρξε μαγνήτης για καλλιτέχνες και συγγραφείς, όπως ο Γκράχαμ Γκριν και ο Σόμερσετ Μάουγκαμ. Η σημερινή λίστα περιλαμβάνει τους ηθοποιούς Χάρισον Φορντ και Τζούλια Ρόμπερτς, καθώς και το σούπερ μόντελ Ναόμι Κάμπελ.
Κάθε χρόνο περίπου 250.000 τουρίστες επισκέπτονται το Κάπρι και κυριολεκτικά στριμώχνονται στο νησί των 2x4 μιλίων, κυρίως τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Είναι τόσο μεγάλες οι ορδές τουριστών εκείνους τους μήνες στα στενά σοκάκια και τις παραλίες, που κάποιοι ταξιδιωτικοί οδηγοί απαξιώνουν το μέρος.
Υπάρχει όμως τρόπος να αποφύγετε αυτήν την τρέλα: Ταξιδεύοντας το Μάιο ή τον Σεπτέμβριο.
Το ταξίδι μου τον περασμένο Μάιο χαρακτηρίζεται από μία σειρά ευχάριστων γεγονότων. Μια φίλη γιόρταζε την ελευθερία της ύστερα από τις μακρόχρονες και ψυχοφθόρες διαδικασίες ενός διαζυγίου. Κάλεσε τέσσερις φίλες να τη συνοδεύσουμε, αφήνοντας πίσω συζύγους, συντρόφους και παιδιά, για μια απόδραση δύο εβδομάδων. Ο δικός μου χρόνος και τα χρήματα ήταν περιορισμένα, οπότε αποφάσισα να πάω για συγκεκριμένες μόνο μέρες, όταν θα βρίσκονταν στο Κάπρι.
Στη διαδρομή έτυχαν τόσες αναποδιές που πραγματικά άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω. Το δρομολόγιό μου περιλάμβανε ταξίδι από Λος Άντζελες για Ρώμη με αεροπλάνο, από εκεί στη Νάπολη με τρένο, έπειτα στο παραθαλάσσιο χωριό Positano με νοικιασμένο αυτοκίνητο και τελικά στο Κάπρι μέσω ιπτάμενου δελφινιού. Αντί όλου αυτού, αποφάσισα ότι αν ξαναπάω, θα επιλέξω να πετάξω κατευθείαν για Νάπολη και έπειτα με πλοίο και σε μόλις 40’ να φτάσω στον προορισμό μου.
Το νησί εμφανίστηκε στον ορίζοντα σαν μια μάζα ασβεστόλιθου που ξεπρόβαλε από τη θάλασσα, με βίλες να «σκαρφαλώνουν» στις πλαγιές και ψαρόβαρκες να σιγοκουνιούνται απ’ τα κύματα. Δεν μπορούσα να δω τους γνωστούς βράχους «faraglioni» από το σημείο που προσεγγίζαμε, αλλά θα τους έβλεπα από το έδαφος αργότερα το ίδιο απόγευμα.
Το πλοίο έδεσε στο όχι ιδιαίτερα περιποιημένο λιμάνι της Marina Grande, απ’ όπου οι τουρίστες φεύγουν βιαστικά προκειμένου να ανηφορίσουν στην κορυφή του λόφου, στην πόλη Κάπρι, εκεί όπου συναντά κανείς υπέρκομψες παρουσίες να χαλαρώνουν στις πισίνες πολυτελών κατοικιών ή ξενοδοχείων, επιδεικνύοντας τις πιστωτικές κάρτες, κάνοντας ασύστολα αγορές και ρουφώντας το λιμοντσέλο τους, το τυπικό ποτό της Ιταλίας, σε υπαίθρια καφέ.
Μόλις κατέβηκα από το πλοίο βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλημμα. Να ξοδέψω 40 δολάρια για να μετακινηθώ με ένα κάμπριο ταξί αποπνέοντας στιλ ή να προτιμήσω το τελεφερίκ που θα κόστιζε μόλις 2 δολάρια; Τελικά προτίμησα το τελεφερίκ...
Κατεβαίνοντας στην πανέμορφη πλατεία Piazzeta του Κάπρι, πίστευα ότι θα περικυκλωνόμουν από τουρίστες. Περικυκλώθηκα, είναι αλήθεια, αλλά όχι από τουρίστες.
Ξαφνικά έγινα μέρος ενός γαμήλιου πάρτι. Κάποιος ήρθε προς το μέρος μου και μου έδωσε βιαστικά λίγο ρύζι, καθώς οι νεόνυμφοι έβγαιναν από την μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Στεφάνου.
Τι υποδοχή! Περίμενα να συναντήσω ομάδες τουριστών, αλλά αντί αυτών, ήταν σαν να έπεσα με αλεξίπτωτο σ’ ένα χαρούμενο ιταλικό χωριό.
Και τελικά αυτό είναι το Κάπρι, σ’ ένα μεγάλο μέρος του χρόνου. Η σεζόν ξεκινά την 1η Μαίου και κρατά ως τις 30 Σεπτεμβρίου. Πολλά ξενοδοχεία και εστιατόρια κλείνουν τον υπόλοιπο χρόνο. Εκτός σεζόν, το νησί ανήκει στους ντόπιους.
Το διάστημα εκτός σεζόν μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους, εξαιτίας της βροχής και των ανέμων, αλλά το Μάιο, τον Ιούνιο και το Σεπτέμβριο ο καλός καιρός κυριαρχεί και αν ταξιδέψετε τότε, θα γλιτώσετε το μεγάλο χαμό του Ιουλίου και του Αυγούστου.
Το να αποφύγετε βέβαια τα πλήθη τουριστών δε σημαίνει πως θα αποφύγετε και τις υψηλές τιμές. Όπως με ενημέρωσε ένας ντόπιος, τα πάντα στο Κάπρι είναι ακριβά. Ακόμα και η πίτσα. Και πραγματικά, χρειάστηκε να πληρώσω 25 δολάρια για δύο κομμάτια μιας όχι και τόσο καλής πίτσας με τυρί.
Τα ξενοδοχεία της περιοχής κατατάσσονται πολλές φορές ανάμεσα στα καλύτερα του κόσμου και χρεώνουν ανάλογα. Είναι σύνηθες, για μία διανυκτέρευση, να χρεώνουν από 500 μέχρι 1000 δολάρια, ξενοδοχεία όπως το Hotel Punta Tragara, που χαρακτηρίζεται από πολυτέλεια και έχει θέα στους διάσημους βράχους, το Grand Hotel Quisisana, ένα θέρετρο του 19ου αιώνα, πλυμμηρισμένο από μια γκλάμουρ αίσθηση του παρελθόντος, καθώς και το Hotel Caesar Augustus, στο ψηλότερο σημείο όλων στο Ανακάπρι, τον «ανταγωνιστή» της πόλης Κάπρι.
Δοκίμασα το Tragara και το Quisisana (μοιράσαμε το λογαριασμό με τις φίλες μου) και θα χαιρόμουν αν έμενα έναν ακόμη μήνα αν κέρδιζα το λόττο. Ή καλύτερα, θα χαιρόμουν αν μετακόμιζα εκεί μόνιμα».
Κάπρι και Ανακάπρι
Σήμερα πλήθη κατακλύζουν το νησί πίνοντας aperitivo κάτω από τον Πύργο του Ρολογιού στην Piazetta και είναι αδύνατον να κυκλοφορήσει κάποιος στο Κάπρι μετά τις 15 Ιουνίου.
Οι δύο βασικοί οικισμοί είναι το Capri και το Anacapri, με τα 800 φοινικικά σκαλοπάτια που το συνδέουν με τη θάλασσα. Βίλες, απλά σπίτια, αριστοκρατικά ξενοδοχεία, ρεστοράν, wine bars και καφέ, καθώς και πολυτελείς μπουτίκ κάνουν το Κάπρι ξεχωριστό.
Tα σκάφη γεμίζουν τη Marina Grande κάθε καλοκαίρι, ενώ ασφυκτικά γεμίζει και η μικροσκοπική παραλία Marina Picolla.
Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα το Κάπρι έγινε δημοφιλές θέρετρο για Ευρωπαίους καλλιτέχνες, συγγραφείς και άλλες διασημότητες. Καταφύγιο για συγγραφείς και καλλιτέχνες το Κάπρι λειτούργησε σαν ένα ασφαλές μέρος για ξένους ομοφυλόφιλους και λεσβίες να διάγουν μια πιο ελεύθερη ζωή.
Το 1908 ακόμη και ο Λένιν, φιλοξενήθηκε από τον Μαξίμ Γκόρκι, Ρώσο, Σοβιετικό, συγγραφέα, στο σπίτι του κοντά στους Κήπους του Αυγούστου.
Ο Γάλλος τραγουδιστής Ερβέ Βιλάρ κυκλοφόρησε το 1965 το τραγούδι Capri c' est fini, που έγινε παγκόσμια επιτυχία. Ακούστε το:
Στο νησί έχει βίλα η Μαράια Κάρεϊ.
