Πέρασαν οι εποχές που δουλευόμαστε μεταξύ μας μ’ εκείνο το ευρηματικό μα καθόλου αληθινό «χαλαρά», αδιαφορώντας για τα προβλήματα της καθημερινότητας, θεωρώντας πως για μια ζωή θα είχαμε στην «αυλή» μας την κότα με τα χρυσά αυγά!
Πλέον, κανείς δεν αισθάνεται σιγουριά για το τι θα φέρει η επόμενη ημέρα, με πολλά σπιτικά ν’ αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα…
Η ακρίβειας έχει «γονατίσει» τους πάντες, μη βιαστείτε να πείτε “όχι όλους…”, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα να τρομάζει και μέρα με τη μέρα η ψυχολογία όλων μας, να οδεύει προς τα τάρταρα.
Ο κόσμος πεινάει και αυτό το μαρτυρούν οι 175.000 μαθητές που φοιτούν σε νηπιαγωγεία, δημοτικά και λύκεια, οι οποίοι έχουν κάνει αίτηση να ενταχθούν στο πρόγραμμα «Διατροφή».
Οι γονείς δύσκολα πλέον τα βγάζουν πέρα, ακόμα και αυτοί που δουλεύουν και οι δύο, σπάνιο βέβαια στις ημέρες μας, με τις αυξήσεις να πολλαπλασιάζονται με τρελό ρυθμό και το κράτος ν’ αδυνατεί να ελέγξει αυτό το τσουνάμι!
Επιδόματα και επιδοτήσεις, δίνουν μια πρόσκαιρη λύση… δεν λύνουν όμως το πρόβλημα, όταν για δυο τρία κιλά φρούτα, ζαρζαβατικά και «πρασινάδα» δεν φτάνουν τα είκοσι ευρώ, όταν για γάλα, κρέας και ψαρικά, πρέπει να κάνεις οικογενειακό συμβούλιο για ν’ αποφασίσεις τι θα πάρεις…
Φτάσαμε να μιλάμε για «παιδική πείνα», φτάσαμε να ψωνίζουμε όσοι μπορούμε με τεφτέρι από το «μπακάλη», φτάσαμε να τρώμε ότι είναι φτηνό, για να πούμε ότι χορτάσαμε μερικώς.
Χάσαμε το νόημα της ζωής κυνηγώντας τις τιμές, αυτές που έχουν γίνει απλησίαστες, μ’ εμάς να αναγκαζόμαστε να κάνουμε πισωγυρίσματα, μήπως και έτσι αποφύγουμε την καταστροφή. Μια καταστροφή που δεν κάνει διακρίσεις, που δεν νοιάζεται για το πόσο θ’ αντέξουμε, αφού ο σοφός λαός λέει: όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς.
Και μην ακούσω τώρα για επαναστατικές κουβέντες, γιατί θα είναι κατάντια για όποιον το κάνει, μιας και εμείς είμαστε τότε που δεν είχαμε βάλει μέτρο στη ζωή μας και λειτουργούσαμε ως πλούσιοι «κληρονόμοι», γλεντώντας με ξένα «χρήματα».
Ναι, τότε που αγοράζαμε ότι μας άρεσε για να ικανοποιήσουμε τις κοινωνικές μας ορέξεις, να εντυπωσιάσουμε τους γύρω μας και να φιγουράρουμε με το καινούργιο αυτοκίνητο, λέγοντας εκείνο το εμετικό: της εταιρίας είναι!
Ψέμα, ψέμα, ψέμα… Με αυτά χτίσαμε το σήμερα και αυτά καλούμαστε να πληρώσουμε, γιατί απλά, την πατήσαμε. Μας παραμύθιασαν και τους πιστέψαμε!!! Τι να λέμε τώρα… ότι μας φταίνε οι άλλοι;
Εμείς τους το επιτρέψαμε, εμείς που δεν αντιδράσαμε όταν έπρεπε, όταν είχαμε τη δύναμη στα χέρια μας. Εμείς που για τους δικούς μας προσωπικούς λόγους και για το ατομικό μας συμφέρον, κλείναμε τα μάτια, αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω μας και να τ’ αποτελέσματα.
Το θέμα όμως είναι τι γίνεται τώρα, τώρα που λυγίσαμε μπροστά στις υποχρεώσεις και δύσκολα θα μπορέσουμε να σηκώσουμε κεφάλι. Τώρα που καλούμαστε να πούμε την αλήθεια για το ποιοι πραγματικά είμαστε και για το μέχρι που φτάνουν τα ποδαράκια μας…
Δύσκολο θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
Όμως, οι γενιές που ακολουθούν, τα παιδιά μας τα ίδια, δεν μας φταίνε σε τίποτα. Πρέπει να μάθουν την αλήθεια, να έρθουν σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα, αφήνοντας πίσω τις θεωρίες του νεοπλουτισμού και της «κακιάς» εξουσίας, γιατί όποια και να είναι, το ίδιο μερίδιο ευθύνης θα είχε.
Την αλήθεια λοιπόν και ας πονάει…

Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας