Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή την πρόταση από τα χείλη ενός ηλικιωμένου; Αμέτρητες. Κάθε φορά όμως, η χροιά της φωνής του είναι διαφορετική, καθώς μέσα της κρύβει ένα πόνο, ένα παράπονο, μια θλίψη.
Για πολλούς ανθρώπους τα γηρατειά είναι η φυλάκιση της ψυχής, τη στιγμή που θέλει να ζήσει, να ταξιδέψει, να ονειρευτεί, αλλά το κουρασμένο σώμα τον εμποδίζει.
Είναι η στιγμή που τον κυριεύει ο φόβος και τον οδηγεί στη μελαγχολία, καθώς το αίσθημα της εγκατάλειψης, αρχίζει να του γίνεται σαράκι στην ψυχή.
Είναι μια περίοδος που πολλοί αισθάνονται μελαγχολία γι' αυτά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν κι άλλοτε πανικοβάλλονται γιατί δεν πρόλαβαν όλα εκείνα που ήθελαν να κάνουν.
Είναι βέβαια και άνθρωποι, που αισθάνονται ότι η περασμένη ζωή τους άξιζε και πως δεν σπαταλήθηκε, νιώθουν εσωτερική πληρότητα, αποδέχονται το γεγονός ότι γέρασαν και αντιδρούν θετικά, γνωρίζοντας τις δυνατότητές τους και απολαμβάνοντας τα πλεονεκτήματά που έχει να τους προσφέρει αυτό το στάδιο της ζωής τους.
Την εποχή αυτή, ο άνθρωπος έχει τη σοφία της ζωής και μπορεί να δει τον κόσμο με άλλο μάτι, να χαρεί και να νιώσει την κάθε στιγμή ως μοναδική και αναντικατάστατη. Έχει τη δυνατότητα να δώσει σημασία σε απλά πράγματα που οι νέοι παραβλέπουν και που δεν έχουν ακόμη την ωριμότητα που χρειάζεται για να τα εκτιμήσουν.
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι ζουν στο περιθώριο, είναι «ξεγραμμένοι» από το χάρτη της ζωής μας. Όλοι τους εγκαταλείπουν. Παιδιά, συγγενείς, φίλοι, η πολιτεία.
Γιατί να συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί τους περιθωριοποιούμε σαν «λεπρούς»;
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, σήμερα ένας στους δέκα κατοίκους του πλανήτη μας έχει ηλικία 60 ετών και άνω. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι μέχρι το 2050, η αναλογία θα γίνει «ένας στους πέντε», ενώ για το 2150 εκτιμάται ότι θα ανέρχεται σε «έναν στους τρεις»!
Με αφορμή την αύξηση του αριθμού των ατόμων της τρίτης ηλικίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Ο.Η.Ε το 1990 καθιέρωσε την 1η Οκτωβρίου ως Διεθνούς Ημέρας για την Τρίτη Ηλικία, προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι κυβερνήσεις και η κοινή γνώμη για τις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ηλικιωμένα άτομα.
Στόχος της κινητοποίησης αυτής είναι η ενίσχυση της ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας των ηλικιωμένων, ώστε να αποθαρρύνεται η περιθωριοποίησή τους και να ενθαρρύνεται η ισότιμη συμμετοχή τους σε όλες τις μορφές της κοινωνικής ζωής.
Η φετινή Διεθνής Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία, ίσως θα έπρεπε να σταθεί αφορμή για την Πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς να ενισχύσουν και να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη διαβίωση για τους ηλικιωμένους, χωρίς οικονομικές ανασφάλειες και κοινωνικούς αποκλεισμούς, που βιώνουν καθημερινά.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο να τακτοποιήσουν το θέμα της πρόνοιας, γι’ αυτούς που δεν έχουν οικογένεια, ή την επαρκή ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
Όπως δεν είναι δύσκολο να στηρίξουν τον πολύτιμο θεσμό των ΚΑΠΗ. Εκεί, που ο ηλικιωμένος βρίσκει τους συνομήλικους του, συζητά, βρίσκει φροντίδα και ζεστασιά.
Όμως και εμείς έχουμε ευθύνη απέναντι σ΄ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί πολύ πιθανόν χωρίς αυτούς η σημερινή εποχή, να ήταν διαφορετική.
Τι θα γίνει άραγε όταν «εμείς», οι νέοι, οι συγγενείς, η πολιτεία… φτάσουμε σ’ αυτήν την ηλικία; Θα μας αρέσει να ζήσουμε ξεχασμένοι; Θα μας αρέσει να βιώσουμε τον αποκλεισμό και την εγκατάλειψη;
Ας συλλογιζόμαστε αν «εμείς», οι ίδιοι, θα θέλαμε κάποια στιγμή να εγκαταλειφθούμε με τον ίδιο τρόπο κάπου ξεχασμένοι και ανασφαλείς.