Με το Νίκο Σιάννη ήμασταν γνωστοί από τη δεκαετία του 2000. Αυτός Διευθυντής της Κτηματικής Υπηρεσίας στην Ηλεία. Εγώ, ως μάχιμος δημοσιογράφος τότε, ζητούσα τη γνώμη του για την πληρότητα των ρεπορτάζ, σε φλέγοντα θέματα του νομού, όπως τα αυθαίρετα στην παραλιακή ζώνη, την απόληψη αδρανών υλικών από τα ποτάμια μας, τον επαναπλημμυρισμό της Μουριάς κ.α. Είχε τεκμηριωμένη άποψη και θέση για όλα τα αναπτυξιακά ζητήματα του νομού, ανεξάρτητα αν συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί του.
Το τελευταίο χρόνο όμως έμελλε να «δεθούμε» και να αποκτήσουμε μια στενή φιλική σχέση. Ηταν ένα πρωινό του περασμένου Νοεμβρίου όταν με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε. Είχε ξεκινήσει δειλά – δειλά η προεκλογική περίοδος για τις δημοτικές εκλογές του Μαίου. Στο ραντεβού που κλείσαμε ο Νίκος μου εκμυστηρεύθηκε το σχέδιο που είχε καταρτίσει, μετά από εργασία πολλών ετών, για την τουριστική ανάπτυξη του παραλιακού μετώπου με τη νομιμοποίηση και την πολεοδόμηση των παραλιακών κτισμάτων. «Είναι το μικρότερο παιδί μου», συνήθιζε να λέει με υπερηφάνεια για το εμπεριστατωμένο πονημά του. Και όντως είχε κάνει σπουδαία δουλειά.
Οι απόψεις μας ήταν ταυτόσημες γι αυτό και αποφασίσαμε να πορευτούμε μαζί στις εκλογές. Σ’ αυτούς τους εφτά μήνες επικοινωνούσαμε σε καθημερινή σχεδόν βάση. Μιλούσαμε πολλές ώρες, ανταλλάσαμε απόψεις, συνθέταμε ιδέες και προτάσεις. Είτε στο τηλέφωνο, είτε στο γραφείο, είτε πίνοντας ένα τσιπουράκι που το ήθελε για να ξεφεύγει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Μέσα από αυτή την καθημερινή τριβή κατάλαβα ότι ο Νίκος Σιάννης συνδύαζε την τεχνοκρατική γνώση με την πολιτική αντίληψη. Ηταν ταυτόχρονα πραγματιστής αλλά και οραματιστής.
Παράλληλα όμως γνώρισα και τον άνθρωπο Νίκο. Και πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι πίσω από το επιβλητικό και αυστηρό παράστημα του κρυβόταν ένας ευαίσθητος και ρομαντικός χαρακτήρας. Χωρίς καμιά δόση υπερβολής αυτός ο μεγαλόσωμος άνδρας είχε ψυχή μικρού παιδιού. Κάτι που επιβεβαίωσε την επομένη των εκλογών της 26ης Μαίου, στην ολομέλεια του συνδυασμού μας. Μας έκανε όλους να βουρκώσουμε, όταν με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια μας κάλεσε να παραμείνουμε μια οικογένεια και να συνεχίσουμε μονιασμένοι τον κοινό αγώνα για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής στο δήμο μας. Αυτή την εικόνα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ!
Ναι ο Νίκος είχε μεγάλη καρδιά. Δυστυχώς όμως αυτή η μεγάλη καρδιά λύγισε και τον πρόδωσε. Μεγάλο και δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει στην τοπική κοινωνία. Ακόμη μεγαλύτερη η απώλεια για την οικογενειά του. Για τη λατρευτή του σύζυγο Πηνελόπη που ήταν πάντα δίπλα του και τον στήριξε στις δύσκολες περιόδους της ζωής του, τα αγαπημένα του παιδιά Ρεβέκκα και Θοδωρή, Γιάννη και Αθηνά καθώς και τα τέσσερα εγγονάκια του που του χάριζαν ευτυχισμένες στιγμές!
Καλό παράδεισο αγαπημένε φίλε Νίκο!
Γιάννης Αργυρόπουλος
Επικεφαλής Συνδυασμού «Όραμα Δημιουργίας»
Αντιδήμαρχος Πύργου
