Του Θέμη Μαντά
Ένα από μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου -ως παιχνίδι και όχι ως δομή- είναι ότι απουσιάζουν οι επαναστάτες ποδοσφαιριστές αυτοί που θα ανατρέψουν και θα θεραπεύσουν τα σχεδιασμένα συστήματα των προπονητών όταν αυτά είναι σχεδιασμένα σε λάθος κατεύθυνση. Η αυτενέργεια, ζητούμενο στο ματς με την Ιταλία δεν παρουσιάστηκε από κανέναν ποδοσφαιριστή.
Τα τεχνικά ζητήματα αναλύθηκαν και δεν θα «θάψω» τον Αναστασιάδη, όπως ο πρόεδρος της ΑΕΛ και μερικοί «συνάδελφοι» που έβγαλαν τα σωθικά τους υπερασπίζοντας τους κατ’ ομολογία μέγιστους και έμπειρους ποδοσφαιριστές της Εθνικής μας ομάδας, πλην όμως χωρίς σχέσεις δυναμικής μεταξύ τους.
Στο κοντό παρελθόν οι ρόλοι των μελών της Εθνικής ήταν σαφείς και καθορισμένοι. Ο Κάρα για παράδειγμα ενώ είχε σαφέστατο ρόλο ως τροφός της ομάδας, ως φροντιστής του συνόλου, ως υπεύθυνος για την αρχή της ανάπτυξης, παρόλο το προσωπικό του φορτίο, στήριζε ακόμη και χώρους που υπερασπίζονταν συμπαίκτες του όταν αυτοί οι χώροι κινδύνευαν να αποτελέσουν κερκόπορτες για το σύνολο. Το ίδιο έκαναν όλοι οι ποδοσφαιριστές εκείνων των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων που μας έκαναν τόσο υπερήφανους.
Τα πρόσωπα των αντιπροσωπευτικών ομάδων που «κλώσσησε» ο μέγας παιδαγωγός-προπονητής Γιάννης Κόλλιας και ανέδειξαν τον πυρήνα τους στο σύνολό τους ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος, πρόσφεραν κάθε στιγμή και παντού, και σε κάθε γωνιά του αγωνιστικού χώρου σε κάθε παιχνίδι και σε ολόκληρο το 90λεπτο. Τα συστήματα και κάθε νεωτερισμός υψηλής ποδοσφαιρικής τεχνικής και φαντασίας έχουν τη σημασία τους μόνον όταν στο τερέν οι ποδοσφαιριστές είναι ένα συμπαγές και αδιαίρετο σύνολο.
Και εξηγούμε:
Γνωρίζετε πόσα λάθη διόρθωναν στα συστήματα του Όττο ή του Φερνάντο οι παίκτες του όταν απορρύθμιζαν οι αντίπαλοι τα σχέδιά τους, ναι αυτοί που πήραν την κούπα και έφτασαν την Εθνική τόσο ψηλά; Πολλά, πάρα πολλά. Οι ποδοσφαιριστές με θάρρος «μάτιζαν» τις ρωγμές της βάρκας για να μην μπατάρει.
Γνωρίζετε πόσα λάθη είχε κάνει ο κορυφαίος Έλλην προπονητής Αντώνης Γεωργιάδης και τα διόρθωναν οι ποδοσφαιριστές του; ο Στέλιος, ο Πρέντραγκ, ο Άτσα, ο Γιώργος, ο Μήτσος, ο Κώστας και τα άλλα παιδιά στον Πανηλειακό όπου γύριζαν τα παιχνίδια; πολλά, πάρα πολλά.
Οι αυτορρυθμίσεις γίνονταν γιατί οι ποδοσφαιριστές πέραν της διορατικότητας, είχαν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, είχαν αναλογική συλλογιστική ήταν «επαναστάστες» και έκαναν την κίνησή τους… πριν από τον προπονητή, χωρίς εντολές. Έκαναν ό,τι κάνει και ο αθλητής της ημιαντοχής όταν βλέπει να ξεφεύγουν οι αντίπαλοί του, αλλάζει ρυθμό, τρέχει για να μείνει στην κούρσα και το κάνει για να μην ηττηθεί.
Έτσι και στο γήπεδο: Το Ελληνάκι πρέπει να εμπεδώνει την υποστηρικτικότητα, να ρισκάρει να αυτενεργεί, ν’ αλλάξει το γρανάζι στο σύστημα. Για να έχουμε ποδόσφαιρο, όπως οι Φινλανδοί, οι Σουηδοί, οι Ισλανδοί που είναι μόνιμα στις μεγάλες διοργανώσεις πρέπει να δημιουργήσουμε Καραγκούνηδες που θα τους σέβονται οι αντίπαλοι, δεν θα τους κάνουν πλάκα και θα πρέπει να αποκτήσουμε πρωτοβουλιακό ποδόσφαιρο με παιδιά που θα διδάσκονται να υπερασπίζονται το χώρο τους αλλά και των συμπαικτών τους. Είναι αυτό που οι προπονητές το έχουν στο ασκησεολόγιο, την αλληλοκάλυψη αλλά το βλέπουμε λίγες φορές στην εθνική ομάδα τελευταία.
Όταν …τρεις καπεταναίοι δεν έχουν μούτσο δεξιά και η …Σάντα Μαρία «μπάζει» νερά βαφτίζεσαι μούτσος για να κλείσεις την τρύπα. Απλές σκέψεις.
Τα ελληνόπουλα του ποδοσφαίρου, τα ελληνόπουλα της σημερινής ζωής τολμούν ελάχιστα. Ο Μανωλάς, ο Παπασταθόπουλος, και όλα τα παιδιά που παίζουν μπάλα στο εξωτερικό λειτουργούν άριστα στη θέση τους γιατί οι μέντορές τους ζητούν συγκεκριμένες κινήσεις. Στην Εθνική μας οι καπεταναίοι πρέπουν να γίνουν και μούτσοι, κάτι που δίδαξε ο Κάρα χρόνια τώρα γιατί την έννοια «ομάδα» την είχε μάθει στο προαύλιο του σχολείου στο Ρώμεσι, στο γήπεδο στο λιοστάσι, στην αλάνα που τον έκανε επαναστάτη ποδοσφαιριστή, τον δημιούργησε καπετάνιο αλλά και μούτσο του γηπέδου.
Κλείνοντας: Η νοοτροπία, η προσωπικότητα που έβγαζαν στα παιχνίδια οι ποδοσφαιριστές του 2004 ήταν τέτοια που οι αντίπαλοι αν και παιχταράδες τους υπερυπολόγιζαν. Οι δικοί μας έλεγαν για τους αντιπάλους Ισπανούς, Πορτογάλους, Ουκρανούς: «Πάμε μέσα για να φάμε τα «γατάκια» κάνοντας το καλύτερο για τον εαυτό τους αλλά και για το συμπαίκτη τους. Το στοιχείο αυτό απουσίαζε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σήμερα περισσότερο, αλλά η αίσθηση του ρόλου δεν υπάρχει στην οικογένεια, στο σχολείο, στην ίδια την κοινωνία, μας.
Από την τυρόπιτα που πηγαίνει ο γονιός ή η γιαγιά στο αγόρι της στο σχολείο, αφού την ξέχασε στο σπίτι. Από εκεί έχει χαθεί το παιχνίδι της ελληνικής ζωής και από το επίδομα που λαμβάνει ο κάθε επαναπαυμένος ηλικιωμένος «παραμυθάς» προσοχή παρακαλώ στο όρο «παραμυθάς» που δεν μπορεί να βρει δουλειά, λειτουργώντας ως αρνητικό πρότυπο για το παιδί του.
Υ.Γ. Έχω ακούσει τον μεγάλο Κροάτη Σλάβεν Μπίλιτς, που έλεγε «Όταν παίζαμε με αυτήν την ομάδα - εννοώντας την Ελλάδα - τρέμαμε. Σήμερα οι περισσότεροι μας έχουν .
ι φωτογραφίες είναι από τον τελικό Πορτογαλία-Ολλανδία.Ο Καραγκούνης με τον Φερνάντο Σάντος τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον προπονητή της Εθνικής Ολλανδίας Ρόναλτ Κούμαν
