«Ο αθλητισμός σου αλλάζει τη ζωή και γίνεται η ζωή σου»
Συνέντευξη στη Βίκυ Γκουγκουστάμου
Το καράτε μπήκε στη ζωή της σε ηλικία μόλις 7 ετών, μετά από παρότρυνση της μητέρας της. Από τότε η Μαρίνα Παρασκευοπούλου μετρά το ένα μετάλλιο μετά το άλλο-25 στο σύνολο σε εθνικούς και ευρωπαϊκούς αγώνες- με το πιο σημαντικό στην 10χρονη πορεία της στο άθλημα, το χρυσό μετάλλιο στο 30ο Πρωτάθλημα Καράτε Μεσογειακών Αγώνων στην Όλμπια της Σαρδηνίας, μόλις πριν μια βδομάδα. Η Μαρίνα ανέβηκε στο πιο ψηλό βάθρο στην κατηγορία της και φόρεσε το χρυσό της μετάλλιο! Σ’ αυτό το βραβείο κρύβονται μέσα του, οι κόποι τόσων ετών, οι θυσίες που καλείται να κάνει μια έφηβη κοπέλα και να ακολουθήσει ένα αυστηρό, καθημερινό πρόγραμμα γυμναστικής, προπόνησης καλής διατροφής και ύπνου. Κρύβεται επίσης όλη η σωστή καθοδήγηση που είχε από τον προπονητή του συλλόγου της «Α.Σ. Καράτε, Μαχητές Ηλείας» Φώτη Λουκόπουλο. Αλλά πάνω απ’ όλα κρύβονται όλες οι προσευχές, οι αγωνίες και η στήριξη της μητέρας της, Βάσως και του πατέρα της Παναγιώτη, άγρυπνοι φρουροί στο πλευρό της κόρης τους.
Σε μια εποχή που η πλειοψηφία των εφήβων ζει μια καθημερινότητά «σκρολάροντας» στα social, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Μαρίνα μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Βάζει στόχους, εργάζεται σκληρά και τους πετυχαίνει. Και το πιο σημαντικό, δεν φοβάται να κοιτάξει τη ζωή κατάματα και να διεκδικήσει τα θέλω της. Εξάλλου μην ξεχνάει κανείς ότι… έχει μαύρη ζώνη στο καράτε!
Συναντήσαμε την Μαρίνα Παρασκευοπούλου στο δεύτερο σπίτι της, στο χώρο του «ΑΣ Καράτε Μαχητές Ηλείας» και κλέψαμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της προπόνησής της. Ένα κορίτσι λαμπερό, χαμογελαστό και κυρίως προσγειωμένο στην πραγματικότητα. Ακόμη και το πρόσωπό της βγάζει μια ωριμότητα που ξεπερνά τα 17της χρόνια. Μαθήτρια της Γ Λυκείου, μοιράζει το χρόνο της στις εντατικές προπονήσεις-καθώς το αγωνιστικό της πρόγραμμα είναι αρκετά φορτωμένο για το επόμενο διάστημα-και το διάβασμα. Στόχος της η Γυμναστική Ακαδημία με εξειδίκευση στο καράτε.
«Ξεκίνησα το καράτε στην ηλικία των 7 ετών. Ουσιαστικά η μητέρα μου με ώθησε σ’ αυτό το άθλημα. Μου άρεσε πολύ από τα πρώτα μαθήματα γιατί απαιτεί μια διαρκή προσπάθεια για να εξελίσσεσαι. Και ήμουν πάντα τυπική στις προπονήσεις. Κατάλαβα ότι αυτό το άθλημα είναι για μένα από την τυπικότητα που έδειχνα και το γεγονός ότι δεν το βαριόμουν», τονίζει στο ilialive.gr η Μαρίνα. «Είναι ένα άθλημα που βασίζεται στην τεχνική και όχι τη βία. Απαιτεί να δουλέψεις πολύ με το μυαλό σου. Και η προπόνηση απαιτεί κάποιες προϋποθέσεις όπως καλό ύπνο, σωστή διατροφή… Όλο αυτό πρέπει να γίνει τρόπος ζωής. Έχοντας τη στήριξη των γονιών μου και του προπονητή μου, και όσο βλέπω να πετυχαίνω τους στόχους μου, πεισμώνω και θέλω να συνεχίσω ακόμη πιο πέρα».
Είσαι μόλις 17 ετών, έχεις ήδη στο ενεργητικό σου δεκάδες συμμετοχές σε αγώνες, μετάλλια και διακρίσεις με κορυφαίο το χρυσό στους Μεσογειακούς της Σαρδηνίας. Πώς ήταν η προετοιμασία σου για έναν τόσο σημαντικό αγώνα;
Η προετοιμασία απαιτούσε μεγάλη συνέπεια, και σοβαρότητα. Ήταν κουραστική γιατί απαιτείται άριστη φυσική κατάσταση, καθημερινό τρέξιμο, γυμναστική με βάρη και προπόνηση καθημερινά. Ξυπνούσα από τις έξι το πρωί να ξεκινήσω με τρέξιμο και μετά να πάω σχολείο. Το πιο κουραστικό είναι όταν υπάρχουν πολλοί αγώνες σε μια σεζόν, γιατί με τις συνεχόμενες προετοιμασίες το σώμα καταπονείται πάρα πολύ. Εκεί όμως πρέπει να δώσεις επιπλέον ώθηση στον εαυτό σου, να μην σταματήσεις και να πεις «αν δεν πονάει το μυαλό μου όλα είναι καλά». Γιατί όλα στο μυαλό είναι….
Όταν ανακοινώθηκε το όνομά σου και ανέβηκες στο βάθρο να πάρεις το χρυσό, ποια ήταν τα πρώτα σου συναισθήματα;
Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα, δεν είχα ξανανιώσει έτσι. Ήταν η πρώτη μου φορά να κερδίσω αθλήτριες τόσου υψηλού επιπέδου, οι οποίες έχουν προηγηθεί με σημαντικές διακρίσεις. Στην Σαρδηνία ήμουν μόνη μου, χωρίς τους γονείς και τον προπονητή μου. Συγκινήθηκα πολύ γιατί είχα ανθρώπους δίπλα μου που δεν τους ήξερα και με βοήθησαν στην όλη διαδικασία των αγώνων. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου. Φώναζα «μαμά το πήρα!». Βέβαια μπορώ να πω ότι ήμουν σίγουρη για το χρυσό. Άλλες φορές δεν είχα αυτή τη σιγουριά ότι θα τα καταφέρω. Τώρα όμως πήγα με διαφορετική ψυχολογία.
Το άθλημά σου, και γενικότερα ο αθλητισμός απαιτεί πειθαρχία. Ζηλεύεις καθόλου την πιο ανέμελη ίσως, καθημερινότητα των συνομήλικων σου;
Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή πλησίασα στο στάδιο να ξεφύγω, να μην είμαι τόσο τυπική… Είχα όμως την μητέρα μου και τον προπονητή μου που με επανέφεραν γρήγορα. Τελικά κατάλαβα ότι, το να είσαι μόνος σου εν τέλει είναι πολύ καλύτερα από το να έχεις ανθρώπους δίπλα σου οι οποίοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σε στηρίξουν. Όταν λοιπόν έμεινα λίγο μόνη μου και σκέφτηκα τί μπορώ να κάνω εγώ καλύτερο για τον εαυτό μου, άρχισα να βλέπω διαφορά στις επιδόσεις μου. Δεν με αποσπούσε τίποτα. Άφηνα το κινητό στην άκρη, έκλεινα τα social…καθόμουν περισσότερο στο σπίτι, έβγαινα για τρέξιμο να καθαρίσει το μυαλό μου, έκανα τις προπονήσεις μου… Ο αθλητισμός είναι ένας τομέας που αλλάζει όλη σου τη ζωή και γίνεται η ζωή σου. Είναι δύσκολο να ακολουθήσεις τον πρωταθλητισμό, αν δεν έχεις μάθει να πειθαρχείς και να έχεις αρχές.
Πως σε αντιμετωπίζουν οι συνομήλικοί σου, οι συμμαθητές σου που ασχολείσαι με το καράτε;
Έχουν μια περίεργη στάση, δεν με πειράζει όμως αυτό. Υπάρχουν και άλλα παιδιά που χαίρονται μαζί μου και έχουν τους ίδιους στόχους και ίσως με βλέπουν σαν πρότυπο. Στο σχολείο είναι λίγα τα παιδιά με τα οποία μπορώ να συνυπάρξω και κυρίως είναι άτομα που ασχολούνται επίσης με τον αθλητισμό. Έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Έχω μια φίλη που βγαίνουμε έξω, με στηρίζει και με βοηθάει ψυχολογικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να συνυπάρξω με άτομα που δεν έχουν στόχους. Όχι αποκλειστικά αθλητικούς, αλλά να έχουν στόχους στη ζωή τους.
Έχεις ακολουθήσει ένα άθλημα που πέρα από το σώμα σου γυμνάζει πολύ το μυαλό σου. Πώς κρίνεις λοιπόν την σημερινή εικόνα των εφήβων;
Θεωρώ ότι τα νέα παιδιά, κυρίως στην εφηβεία, δεν έχουν αυτοέλεγχο. Δεν θέτουν όρια στον εαυτό τους. Δεν ξέρω ακριβώς που οφείλεται, ίσως οι κακές επιρροές, η έλλειψη στόχων… Θεωρώ ότι μπορώ πιο εύκολα να έχω ώριμες συζητήσεις με μεγαλύτερα άτομα και μπορώ να εκφέρω την άποψή μου, κάτι που δεν μπορούν εύκολα να κάνουν άλλα άτομα στην ηλικία μου.
Οι δικοί σου στόχοι ποιοι είναι;
Να κάνω πρωταθλητισμό, να φτάσω στην κορυφή σε αγώνες παγκοσμίου επιπέδου. Δυστυχώς το άθλημά μου δεν είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μακάρι να το συμπεριλάβουν. Επίσης θέλω στη ζωή μου να προσφέρω στους γονείς μου διπλά απ’ όσα μου έχουν προσφέρει. Και να προσπαθώ όσο μπορώ να κρατάω στη ζωή μου, άτομα που πραγματικά νοιάζονται για μένα.
Ποια συμβουλή των γονιών σου κρατάς ως πυξίδα;
Από τους γονείς μου κρατάω πάντα την αλήθεια τους. Μου λένε πάντα την αλήθεια όσο κι αν μπορεί να πονέσει, και με αφυπνίζουν με τον τρόπο αυτό. Μ’ έχουν κάνει να βλέπω τον κόσμο ρεαλιστικά, με γυμνό μάτι και όχι με έναν… ροζ φακό! Πάντα με αντιμετώπιζαν ρεαλιστικά. Δεν με χάιδευαν και αυτό μ’ έκανε να ωριμάσω.
Πόσο συνέβαλε στην αθλητική σου εξέλιξη ο προπονητής σου Φώτης Λουκόπουλος;
Πριν δύο χρόνια ήρθα στη σχολή και μ’ έχει κάνει άλλον άνθρωπο. Με βοήθησε πολύ να πιστεύω στον εαυτό μου και μου έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ. Όταν πρωτοήρθα ήμουν μια αθλήτρια μέτριου επιπέδου. Κάθισε μαζί μου, ασχολήθηκε χιλιοστό-χιλιοστό με το κάθε βήμα που έπρεπε να κάνω για να ανέβω. Και εν τέλει τα καταφέραμε πολύ πιο σύντομα απ’ ότι περιμέναμε.
Τα αγόρια σε φλερτάρουν ή φοβούνται να αναμετρηθούν με μια κοπέλα που ξέρει καράτε;
Η αλήθεια είναι ότι με φοβούνται λίγο (γέλια). Οι περισσότεροι όταν μαθαίνουν ότι ασχολούμαι με το καράτε μου λένε την κλασική ατάκα: «να φύγω μην μας βαρέσεις…(γέλια)». Όταν πηγαίνω σε κάποιο κλαμπ που γίνεται χαμός από κόσμο, γύρω μου δεν πλησιάζει κανένας. Υπάρχει ένας ανοιχτός κύκλος…(γέλια)
Σε μια εποχή που η βία είναι έντονη και κυρίως κατά των γυναικών, πόση ασφάλεια νιώθεις;
Δεν έχω καθόλου αυτό το άγχος. Νιώθω πολύ σίγουρη και θεωρώ ότι υπάρχουν πολύ απλοί τρόποι να μάθει κάποιος αυτοάμυνα. Και αυτό συμβουλεύω σε όλα τα νέα κορίτσια, να μάθουν αυτοάμυνα. Υπάρχουν πολύ βασικές τεχνικές, τις μαθαίνεις εύκολα και νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά.
Πως διαμορφώνεται στο εξής το αγωνιστικό σου πρόγραμμα;
Υπάρχουν αρκετές συμμετοχές. Ακολουθούν αγώνες στην Αθήνα και την Πάργα και στις αρχές Νοέμβρη συμμετέχω στο Βαλκανικό πρωτάθλημα στη Βοσνία-Εζεργοβίνη ενώ τον Δεκέμβριο στο παγκόσμιο τουρνουά καράτε Κ1 στη Βενετία. Οπότε το πρόγραμμά μου είναι ιδιαίτερα φορτωμένο, με τρέξιμο, σχολείο, προπόνηση, διάβασμα και ύπνο!
Έχεις νιώσει ποτέ να μετανιώνεις για τις θυσίες που έχεις κάνει;
Φυσικά, ειδικά μετά από αγώνες που δεν τα πήγα καλά. Τότε είχα σκεφτεί: «γιατί τα έκανα όλα αυτά; Άξιζε τον κόπο;». Αλλά τελικά κατάλαβα ότι άξιζε και με τον παραπάνω τον κόπο. Η προσπάθεια που γίνεται τη μία χρονιά, αποδίδει καρπούς την επόμενη. Οπότε κάνω υπομονή και χτίζω το μέλλον μου. Και τώρα που πήρα το χρυσό, δε σημαίνει ότι θα πηγαίνω στους αγώνες και θα κερδίζω. Έχω πολλά πράγματα να διορθώσω. Στο καράτε δεν σταματάς ποτέ να μαθαίνεις καινούργια πράγματα και τεχνικές.
