Ανήκει στη διεθνή αφρόκρεμα του άλματος επί κοντώ με μία από τις καλύτερες επιδόσεις στον κόσμο - Ελεύθερο πνεύμα και επιτυχημένος, δίνει σταθερά αγώνα κατά του ρατσισμού, πιστεύοντας ότι το να υπάρχουν τέτοιες αντιλήψεις εν έτει 2020 είναι τρομακτικό
Πρόσφατα, μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη, βγήκε στον δρόμο συμμετέχοντας στην πορεία που διοργανώθηκε στην Αθήνα, στο πλαίσιο των αντιρατσιστικών διαδηλώσεων που γίνονται σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Είναι τρομακτικό να υπάρχουν τέτοιες αντιλήψεις εν έτει 2020. Η πρόοδος στην εποχή μας δεν μπορεί να αφορά μόνο την τεχνολογία και όχι την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είδα το βίντεο με τον άτυχο Τζορτζ Φλόιντ και σοκαρίστηκα. Η σκηνή θα μείνει για πάντα αποτυπωμένη στη μνήμη μου. Θα μπορούσε κάτω από την μπότα του αστυνομικού να ήταν οποιοσδήποτε: εγώ, η μητέρα μου, η αδελφή μου, ένας φίλος μου.
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι όλο αυτό που συνέβη και αδυνατώ να το πιστέψω. Οι άνθρωποι δεν διαχωρίζονται σε άσπρους, μαύρους, κίτρινους και μπλε... To άσπρο-μαύρο υπάρχει μόνο στα πιόνια του σκακιού».
Τον ρωτώ αν το χρώμα του δυσκόλεψε σε κάποιες περιπτώσεις τη ζωή του. Παίρνει βαθιά ανάσα και απαντά: «Οταν ήμουν μικρός πήγαινα με τη δίδυμη αδελφή μου στο σχολείο. Κάθε μέρα μάς περίμενε μια ομάδα παιδιών για να μας κοροϊδέψει. Ημασταν λυπημένοι, καθόμασταν σε ένα παγκάκι και κλαίγαμε. Πήραμε θάρρος και το είπαμε στη μητέρα μας και εκείνη στη συνέχεια στον διευθυντή. Με την παρέμβαση εκείνου μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους.
Οι δυσκολίες με έκαναν να ωριμάσω πολύ γρήγορα και να αποκτήσω ψυχική δύναμη. Παρόλο που στην Ελλάδα η μερίδα του κόσμου που αντιμετωπίζει το διαφορετικό με άσχημο τρόπο είναι μικρή, μπορώ να πω ότι, ναι, έχω βιώσει κακές συμπεριφορές ανθρώπων.
Μετά τη ρατσιστική επίθεση που δεχόμουν επί πέντε χρόνια από τον ομοσπονδιακό προπονητή Δημήτρη Κυτέα και ο οποίος τιμωρήθηκε από τη δικαστική επιτροπή μου πλέον μπορώ να κάνω ανενόχλητος την προπόνησή μου. Τα τελευταία χρόνια βέβαια άνθρωποι όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που είναι τόσο δημοφιλείς καθιστά τις περιπτώσεις των Αφροελλήνων πιο οικείες στον πολύ κόσμο. Η οικογένεια Αντετοκούνμπο σαφώς και έχει παίξει τον ρόλο της».
«Και το δίχτυ προστασίας σε όλα αυτά;», τον ρωτώ: «Η αγάπη της οικογένειας. Ο πατέρας μου υπήρξε πρωταθλητής στο δέκαθλο, ενώ η μητέρα μου στο άλμα εις μήκος. Ο πατέρας μου ο Χάρης είναι Ελληνας, η μητέρα μου η Σάρα από την Ουγκάντα. Γνωρίστηκαν στους αγωνιστικούς χώρους, ερωτεύτηκαν και θέλησαν να κάνουν μαζί οικογένεια.
Τον πρώτο καιρό αντιμετώπισε και η μητέρα μου προβλήματα λόγω της διαφορετικότητάς της. Υπήρχε όμως πάντα πολλή αγάπη στο σπίτι μου. Οι γονείς μου με γαλούχησαν με τη νοοτροπία ότι η αγάπη είναι η καλύτερη και πιο αποστομωτική απάντηση ακόμη και στις χειρότερες συμπεριφορές. Βλέποντας τα πράγματα με μια ώριμη ματιά νομίζω ότι είχαν δίκιο», απαντά.
Γεννημένος πρωταθλητής
Ο Εμμανουήλ Καραλής, ο Μανόλο, όπως τον πρωτοείπε ο προπονητής του και έκτοτε καθιερώθηκε, μεγάλωσε στα Σπάτα και κυριολεκτικά μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Με γονείς πρωταθλητές, ο χώρος του αθλητισμού και το ιδεώδες του «ευ αγωνίζεσθαι» του ήταν κάτι παραπάνω από οικεία.
«Θυσίασα όλη την παιδική μου ηλικία. Τις εκδρομές, τις παρέες, τις εξόδους. Δεν ακολουθούσα τους φίλους ούτε για ένα μπέργκερ. Λιτή ζωή, ασκητική, αθλητική από μικρή ηλικία. Δεν μετανιώνω όμως. Αυτό ήθελα πάντα. Γι’ αυτό ήμουν γεννημένος.
Τα μαθητικά χρόνια ήταν δύσκολα. Πώς να αποδώσω το γεγονός ότι τις περισσότερες ώρες της ημέρας έπρεπε να κάνω προπόνηση καταπονώντας τον εαυτό μου; Από την άλλη βρισκόμουν συνεχώς μέσα σ’ ένα αεροπλάνο προκειμένου να συμμετάσχω στις μεγάλες διοργανώσεις. Δύσκολο να τα ταιριάξεις όλα αυτά με τα διαβάσματα και τις μαθητικές υποχρεώσεις. Δυο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωρούν», εξηγεί.
Στα 17 του είχε σαρώσει τα παγκόσμια ρεκόρ σε επίπεδο εφήβων. Το 2018 με άλμα στα 5,80 κατέκτησε την 5η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου. Ενας τραυματισμός, όμως, έβαλε προς στιγμήν φρένο στα όνειρά του.
Ξαφνικά ήρθε η πανδημία και η ακύρωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο ίδιος ομολογεί ότι αυτή είναι μια χαμένη χρονιά για τους αθλητές και ότι όλα θα ξεκινήσουν εκ νέου το 2021.
Παλιότερα τον είχαν ρωτήσει ποια είναι η σχέση του με το κοντάρι του. Θυμάται ακόμη την απάντηση που είχε δώσει: «Είμαστε αρραβωνιασμένοι, σκεφτόμαστε να παντρευτούμε. Υπάρχουν κάποιοι αθλητές όπως η Γελένα Ισινμπάγεβα που έχουν πει ότι μιλούν στο κοντάρι τους. Εγώ δεν του μιλάω, αλλά πού και πού το φιλάω μετά από κάποια πετυχημένη προσπάθεια, του στυλ “Τα καταφέραμε, μωρό μου”».
Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του ζωγραφίζει, παίζει κιθάρα και ξεκουράζεται με video games. Αν δεν ήταν πρωταθλητής, θα περνούσε τον χρόνο του μέσα σε ένα ατελιέ ζωγραφίζοντας ή σχεδιάζοντας ρούχα.
Οταν πριν από δύο χρόνια, στο καθιερωμένο γκαλά του Μονακό όπου τιμώνται οι κορυφαίοι αθλητές του κόσμου, σηκώθηκε για να παραλάβει το βραβείο του, έδειξε με μια κίνηση την εσωτερική πλευρά του σακακιού του αποκαλύπτοντας τη ζωγραφισμένη από τον ίδιο φόδρα.
«Οι ζωγραφιές αυτές έκρυβαν αντιρατσιστικά μηνύματα και περιγράφουν την ιστορία της ζωής μου. Τα ίδια σκίτσα υπάρχουν και στο μανίκι που φορώ όταν αγωνίζομαι. Είναι ένας τρόπος για να μοιράζομαι την ιστορία μου με τον κόσμο», λέει χαμογελώντας. Αναφέρει ότι πήγε για πρώτη φορά στην Ουγκάντα σε ηλικία 12 ετών. «Ηταν πολύ όμορφα. Εντυπωσιακό τοπίο, ένας άλλος κόσμος. Υπάρχουν παντού μαϊμουδάκια και ζώα της ζούγκλας. Η Ουγκάντα είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Εχοντας, όμως, μεγαλώσει στην Ελλάδα, νιώθω περισσότερο Ελληνας», εξομολογείται.
Ο πρωταθλητής του τένις και Νο 5 στην παγκόσμια κατάταξη Στέφανος Τσιτσιπάς είναι ένας από τους καλύτερούς του φίλους. «Με τον Στέφανο γνωρίστηκε όταν πηγαίναμε ακόμη σχολείο. Καθίσαμε δίπλα-δίπλα σε μια βράβευση του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου και έκτοτε δεν ξεκολλήσαμε ποτέ. Αγαπάμε άλλωστε τα ίδια πράγματα, όπως τη μουσική και τη φωτογραφία, ενώ μοιραζόμαστε και τη μανία να κάνουμε βίντεο.
Παλαιότερα που ο Στέφανος έμενε περισσότερο στην Ελλάδα και δεν ήταν τόσο γνωστός, βγαίναμε στις πλατείες και κάναμε πλάκα στον κόσμο. Με τον Στέφανο μας δένουν πολλά. Μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο και όταν οι υποχρεώσεις μας το επιτρέπουν, κάνουμε μαζί διακοπές. Παρά τα όσα θα νόμιζε κάποιος, το θέμα συζήτησής μας είναι σπάνια ο αθλητισμός. Ισως γιατί κοιτάμε να διασκεδάζουμε μαζί παρά να αγχωνόμαστε για τις αγωνιστικές μας υποχρεώσεις», καταλήγει.
Πηγή: Protothema.gr
