Καραλής: "Διαλέγω να είμαι άνθρωπος και όχι ρομπότ"

Οι κάμερες είχαν πάρει τη θέση τους στο “Ελ. Βενιζέλος” και από πίσω τους στήθηκαν σε παράταξη μια σειρά από Ιάπωνες με τα κινητά τους σε όρθια θέση για να απαθανατίσουν τη στιγμή.

“Ποιος έρχεται;”, είχαν προλάβει να ρωτήσουν. “Ο χάλκινος παγκόσμιος πρωταθλητής του επί κοντώ, Εμμανουήλ Καραλής”. Η επισήμανση ότι ήταν τέταρτος Ολυμπιονίκης του Τόκιο τούς ενθουσίασε και περίμεναν κι αυτοί να τον καμαρώσουν όπως και τα παιδιά με τους γονείς τους που συμπτωματικά βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή στο αεροδρόμιο. “Δεν είναι κάποιος του Survivor”, ενημέρωσαν μια μαμά. “Καλύτερα”, απάντησε και δίπλα της χοροπήδησε ο μικρός γιος της, όταν ενημερώθηκε ότι θα δει τον Εμμανουήλ Καραλή από κοντά. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα, σταύρωσε τα χεράκια του και περίμενε το γελαστό παιδί του ελληνικού στίβου.

Έτυχε γιορτινής υποδοχής με κόρνες από τους φίλους του και δεχόταν μικρά δώρα από τους Έλληνες που τα αγόραζαν τρέχοντας για να προλάβουν να του τα δώσουν, πριν να φύγει. Μια κόκκινη σειρά από σοκολατάκια ήταν το δώρο που έλαβε από μια ευγενική κυρία την ώρα που ετοιμαζόταν να μιλήσει στην κάμερα του SPORT24 και λίγο πριν παραδεχθεί ότι προτιμά να είναι άνθρωπος που επηρεάζεται από τα ερεθίσματα γύρω του κι ας κατακτά λιγότερα μετάλλια, παρά ένα χρυσό ρομπότ του αθλητισμού.

“Υπάρχει κόσμος που με αγαπάει πολύ και μου κάνει μικρά δωράκια”, είπε δείχνοντας τα σοκολατάκια του και πρόσθεσε: “Ήρθαν οι κολλητοί μου από τον στίβο. Πρώτη φορά με υποδέχονται στο αεροδρόμιο. Τους ευχαριστώ πολύ. Είμαι και αρκετά κουρασμένος. Είχαμε αγώνα και δεν κοιμήθηκα καθόλου, χθες”.

Διέψευσε τις φήμες ότι κοιμήθηκε αγκαλιά με το μετάλλιό του, διότι πολύ απλά δεν κατάφερε να κοιμηθεί: “Δεν κοιμήθηκα αγκαλιά με το μετάλλιο, αλλά ήμουν ξύπνιος και ήταν μαζί μου στο κρεβάτι. Ξαπλώσαμε παρέα με το μετάλλιο μέχρι το ξημέρωμα. Εύχομαι όλοι οι αθλητές που παλεύουν, να καταφέρουν να γευτούν τη στιγμή του μεταλλίου μιας μεγάλης διοργάνωσης, ενός αγώνα στόχου. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα και ελπίζω να το νιώσουν όλοι.

Ένα παγκόσμιο μετάλλιο έλειπε από την καριέρα μου. Το γεγονός ότι το κατέκτησα σε μια μεγάλη διοργάνωση, έπειτα από μια πολύ περίεργη σεζόν είναι πάρα πολύ σημαντικό και είμαι ευγνώμων που κατάφερα να τελειώσω υγιής τον κλειστό στίβο”.

Κατά τη διάρκεια του τελικού βρέθηκε ψηλότερα στην κατάταξη από τον Αρμάντ Ντουπλάντις, αλλά δεν επηρεάστηκε από την αγωνιστική παρουσία του Σουηδού, ούτε και των αντιπάλων του. “Ο Ντουπλάντις είναι φαινόμενο, αλλά είναι και άνθρωπος. Υπάρχουν φορές που μπορεί να είναι σε κακή μέρα όπως και όλοι οι αθλητές. Ο κάθε αθλητής κοιτάζει να κάνει το καλύτερο δυνατό τη μέρα που πρέπει και να ξεπεράσει τον εαυτό του. Είτε είσαι πρώτος, δεύτερος, τρίτος τέταρτος σημασία έχει να δίνεις το 100% του εαυτού σου στον αγώνα. Σε όλους τους αγώνες μου αυτό κοιτάζω. Έδωσα το 100% και αυτό έφερε τη καλύτερη φετινή επίδοσή μου και ένα μετάλλιο”.

Η μητέρα του Σάρα ήταν αυτή που τού άναψε τη σπίθα της πίστης για το μετάλλιο και το κοουτσάρισμα του πατέρα του Χάρη μετέτρεψε τη σπίθα σε φλόγα διάκρισης. “Η μητέρα μου δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένα. Ένας γιος όταν βλέπει τη μητέρα του καταλαβαίνει από μικρές κινήσεις, από τα μάτια της, από τον τρόπο που του μιλάει ότι έχει ένα βράχο δίπλα του. Δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε πολύ, κατάλαβα ότι ήταν αισθητή η ψυχική παρουσία της. Για κάθε άνθρωπο είναι σημαντικό να έχει την οικογένειά του δίπλα του, ως βράχο και στήριγμα. Η οικογένειά μου είναι το Α και το Ω μου. Ό,τι κάνω το κάνω για μένα και για την οικογένειά μου”.

Η Σάρα Καραλή είχε κλείσει τα αυτιά της μετά το χειρουργείο του Μανόλο. Οι γιατροί τού είχαν πει ότι ίσως να μην καταφέρει να επιστρέψει στο ίδιο επίπεδο, αλλά η μαμά πίστευε στο γιο της και τη δικαίωσε περίτρανα. “Το είχα ξεχάσει αυτό, όντως. Έχω περάσει πάρα πολύ δύσκολα. Είμαι ένας άνθρωπος, όχι αθλητής, που περνάω πάρα πολύ δύσκολα και αυτό που με κάνει να ξεπερνάω τις αντιξοότητες και τις κακές στιγμές που έχω είναι ότι πιστεύω πολύ στις δυνατότητές μου και πως ό,τι συμβαίνει γίνεται για κάποιο λόγο. Πάντα θέλω να πιστεύω θετικά”.

Ο Εμμανουήλ τονίζει ότι είναι συναισθηματικός, ότι είναι άνθρωπος και όχι μηχανή. Στο δίλημμα “ανεπηρέαστο ρομπότ με πολλά χρυσά μετάλλια” ή “άνθρωπος με λιγότερες διακρίσεις” δεν βασανίζεται. Η απάντηση βγαίνει αβίαστα.

“Θα διάλεγα να είμαι άνθρωπος. Είμαι ένας συναισθηματικός άνθρωπος, δεν είμαι σαν τον Μίλτο που είναι ρομπότ και πάει και παίρνει τα μετάλλια”, είπε γελώντας και πρόσθεσε τις απαραίτητες διευκρινήσεις για να μην παρεξηγηθεί: “Πλάκα κάνω! Εννοείται ότι είμαστε πάρα πολύ καλοί φίλοι με τον Μίλτο και ξέρει ότι τον τρολάρω. Είμαστε πάρα πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Εγώ είμαι πάρα πολύ συναισθηματικός άνθρωπος και όταν χαίρομαι ό,τι κάνω το κάνω καλά.